Σε μια περίοδο που προσπαθώ να διατηρήσω ακάθεκτη την ψυχραιμία μου, θεωρώντας φυσιολογικό το γεγονός ότι η χώρα, εν μέσω οικονομικής κατάρρευσης είναι κομμένη σε πεντακόσια εξήντα δώδεκα κομμάτια από κάτι χοντρούς αγροτοπατέρες, διαβάζω στις σημερινές ειδήσεις :
«Με ανακοίνωση του ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (Ι.Σ.Α) καλεί σήμερα τα μέλη του σε 24ωρη αποχή από τα ιατρικά τους καθήκοντα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιμετώπισή τους από τα ΜΜΕ της χώρας. Συμμετέχουν οι γιατροί όλων των υγειονομικών σχηματισμών του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα της υγείας και των Ασφαλιστικών Ταμείων.»
Περισσότερες λεπτομέρειες σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας, εδώ.
Και αφού η πίεση βαράει 20άρι, σκέφτομαι: Τι έχουμε εδώ; Ένας καταξιωμένος κλάδος, που είναι στελεχωμένος από μορφωμένους και εγγράμματους ανθρώπους, που έβγαλαν τα μάτια τους για 10 χρόνια πάνω σε επιστημονικά βιβλία και στο τέλος έδωσαν όρκο υπέρ της ανθρώπινης υγείας και του επαγγελματισμού τους, συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο 10χρονο. Για την ακρίβεια, σαν ένα 10χρονο που επειδή δεν του πήρε παγωτό σοκολάτα η μαμά, αρχίζει στις κλωτσιές τον μικρό του αδερφό.
Δεν ξέρω από πού να πρωτοπιάσω αυτή την απόφαση του ΙΣΑ. Από την παντελή απουσία ωριμότητας; Από την έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας; Από την κατάφωρη αθέτηση του Ιπποκρατικού Όρκου; Από το «κακομαθημένο» περίβλημά της; Από την αντιδραστικότητα της;
Αντί να ασχοληθώ με το τρεις-λαλούν-και-δυο-χορεύουν σκεπτικό της, λέω να ρίξω, και εγώ με τη σειρά μου το επίπεδο το παρόντος ιστολογίου, προσωρινά. Αφού, όλα δείχνουν ότι είτε είσαι αγρότης, είτε σοβαρός επιστήμονας, στην Ελλάδα πάντα διαπραγματεύεσαι με όρους πιάτσας, τότε ας διατυπώνονται και όλες οι γνώμες με διάλεκτο πιάτσας. Και επειδή, ενδεχομένως σήμερα, όχι μόνο θα ταλαιπωρηθεί κόσμος από προβλήματα υγείας, αλλά αρκετοί γιατροί θα βρουν την ευκαιρία να ανεβάσουν και το κασέ τους σε φακελάκια μίας και η «ζήτηση» θα ανέβει κατακόρυφα σε σχέση με την «προσφορά», ας τα πούμε και λίγο πιο χύμα. Δεν πειράζει. Στην τελική η ταλαιπωρία ενός παππού έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από λίγα μπινελίκια, τουλάχιστον για μένα.
Βγάζοντας στην άκρη το θέμα καθαρότητας της ιατρικής κοινότητας, καθώς και της διεθνούς φήμης λασπολογίας των ελληνικών ΜΜΕ, ας ξεκινήσουμε με την έννοια της απεργίας. Θα έπρεπε να ξέρεις λοιπόν αγαπητέ γιατράκο, αγρότη, και κάθε είδους καραγκιόζη που δηλώνεις «απεργία», ότι η ιστορία αυτού του θεσμού ξεκίνησε με πολύ σοβαρότερους και ικανότερους ανθρώπους από σένα. Ξεκίνησε ως το ύστατο όπλο απέναντι στην εργοδοτική καταπίεση που ένοιωθαν άνθρωποι που βρίσκονταν σε πολύ χειρότερη μοίρα από τη δική σου. Απεργία σημαίνει κυρίως «αυτοθυσία». Σημαίνει ότι θυσιάζεις όσα μεροκάματα χρειαστούν, μέχρι ο εργοδότης σου να αρχίσει να παρουσιάζει οικονομικές ζημιές. Σημαίνει σθένος και αλληλεγγύη μέχρι τελικής πτώσης και μέχρι κάποιος συγκεκριμένος εργοδότης ή κρατικός παράγοντας πιεστεί σε τέτοιο βαθμό που αναγκάζεται να σε ακούσει. Χάρη στο θεσμό της απεργίας, πολλά από τα εργατικά κεκτημένα που εσύ θεωρείς δεδομένα κερδήθηκαν και πολλές φορές βάφτηκαν και με αίμα, εξαθλίωση, διάκριση και προσωπική ή οικογενειακή κατάρρευση.
Απεργία δεν σημαίνει ότι επειδή έχεις ένα αίτημα, αρπάζεις μια ντουντούκα για να φωνάξεις, και μετά πετάς τη ντουντούκα στο κεφάλι του πρώτου περαστικού. Δεν σημαίνει ότι απαιτείς κάτι από ολόκληρη την κοινωνία, ενώ το αίτημά σου αφορά μόνο ένα μικρό κομμάτι της. Δεν σημαίνει ότι παρανομείς κατά συρροή, εις βάρος μίας ολόκληρης κοινωνίας, χωρίς να έχεις κυρώσεις. Δεν σημαίνει ότι τελείς υπό κάποιου είδους «απεργιακή ασυλία» για όσες παρανομίες κάνεις και όσες αρνητικές επιδράσεις έχουν οι πράξεις σου στην υπόλοιπη κοινωνία. Και κυρίως, δεν σημαίνει ότι μπορείς να επικαλείσαι το δικαίωμα στην απεργία για θέματα που τα έχεις σκατώσει εσύ ο ίδιος. Όλα αυτά ονομάζονται «ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ» και όχι απεργία.
Για να το πούμε και πιο ξάστερα, η σωστή απεργία είναι μαγκιά. Εάν μπορείς μέσω μίας απεργιακής σου κινητοποίησης να τρέψεις το αντίπαλο στρατόπεδο σε φυγή, έχοντας και την υπόλοιπη κοινωνία στο πλευρό σου, τότε εκτός από νικητής είσαι και μάγκας. Οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτό, σε καθιστούν κακομαθημένο βουτυρομπεμπέ για πολλές σφαλιάρες που δεν ξέρει ούτε πώς να διεκδικήσει σωστά το δίκιο του, ούτε πώς να σέβεται τα δικαιώματα άλλων.
Και είτε σου αρέσει, είτε όχι, στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι. Μαγκιά είναι να μπορείς με έναν έξυπνο τρόπο να χτυπήσεις τον τύπο που σε αδικεί. Το να παίρνεις ένα όπλο και να βαράς αδιακρίτως ή να γεμίζεις ολόκληρο τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ μέχρι να πετύχεις αυτόν που σε αδικεί, όχι μόνο δεν σε καθιστά μάγκα, αλλά σου ανοίγει διάπλατα και τις ιερές πύλες της βλακείας.
Να μιλήσουμε λίγο για ωριμότητα. Να ορίσουμε, μάλλον την ωριμότητα για να δούμε ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις πράξεις σου. Ωριμότητα σημαίνει ανάληψη ευθύνης για τις αποφάσεις σου. Για παράδειγμα, είσαι αγρότης και επιδοτείσαι 20 χρόνια τώρα μπας και αλλάξεις την παραγωγή σου, αλλά εσύ επιμένεις να αγοράζεις αυτοκίνητα και armani; Έπαιξες άτιμα και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Κατάπιε τον! Είσαι γιατρός και σε ενοχλεί που τα ΜΜΕ σε θεωρούν διεφθαρμένο; Να βρεις τους πραγματικά διεφθαρμένους συνάδελφούς σου, και να τους βγάλεις έξω από τον κλάδο σου. Όχι μόνο για να κλείσεις τα στόματα των ΜΜΕ, αλλά και για προσωπικό σου όφελος. Για το όφελος του κλάδου σου και της ανθρώπινης υγείας και αξιοπρέπειας, πάνω στην οποία έδωσες και όρκο. Καραγκιόζη!
Ωριμότητα θα πει να κάνεις συνεχώς αυτοκριτική και να βελτιώνεσαι. Να βρίσκεις τρόπους να κινείσαι έξυπνα και να παίζεις το παιχνίδι σωστά και δίκαια. Όχι να είσαι βολεμένος, και όταν κάποιος σε κάνει ντα, να κάθεσαι στη μέση του δρόμου και να χτυπιέσαι, επειδή τόσα χρόνια δεν σε κούναγε κανείς. Ωριμότητα σημαίνει γενικώς να σου κόβει. Να βλέπεις τα νέα δεδομένα του κλάδου σου ως προκλήσεις, που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και εν ακολουθία να λύσεις. Δεν σημαίνει, ούτε να γκρινιάζεις, ούτε να κλείνεις τους δρόμους και τα νοσοκομεία για ψύλλου πήδημα. Ωριμότητα σημαίνει, ότι μπορείς να επιβιώσεις και να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες και χωρίς τη μαμά, που μέχρι να ενηλικιωθείς ξελάσπωνε πάντα για σένα.
Μάθαμε όλοι την καραμέλα με το Κράτος, το Κεφάλαιο, τους Αμερικάνους, τα Συμφέροντα, τα ΜΜΕ, τους μεγαλο-εκδότες, τους Εβραίους, τα Νεφελίμ και κάθε είδους αοριστολογίες και βρήκαμε τους φταίχτες για τα πάντα αλλού, μακριά από τους εαυτούς μας.
Καλά μυαλά!
«Με ανακοίνωση του ο Ιατρικός Σύλλογος Αθηνών (Ι.Σ.Α) καλεί σήμερα τα μέλη του σε 24ωρη αποχή από τα ιατρικά τους καθήκοντα σε ένδειξη διαμαρτυρίας για την αντιμετώπισή τους από τα ΜΜΕ της χώρας. Συμμετέχουν οι γιατροί όλων των υγειονομικών σχηματισμών του Δημοσίου και Ιδιωτικού τομέα της υγείας και των Ασφαλιστικών Ταμείων.»
Περισσότερες λεπτομέρειες σε άρθρο της Ελευθεροτυπίας, εδώ.
Και αφού η πίεση βαράει 20άρι, σκέφτομαι: Τι έχουμε εδώ; Ένας καταξιωμένος κλάδος, που είναι στελεχωμένος από μορφωμένους και εγγράμματους ανθρώπους, που έβγαλαν τα μάτια τους για 10 χρόνια πάνω σε επιστημονικά βιβλία και στο τέλος έδωσαν όρκο υπέρ της ανθρώπινης υγείας και του επαγγελματισμού τους, συμπεριφέρεται σαν ένα κακομαθημένο 10χρονο. Για την ακρίβεια, σαν ένα 10χρονο που επειδή δεν του πήρε παγωτό σοκολάτα η μαμά, αρχίζει στις κλωτσιές τον μικρό του αδερφό.
Δεν ξέρω από πού να πρωτοπιάσω αυτή την απόφαση του ΙΣΑ. Από την παντελή απουσία ωριμότητας; Από την έλλειψη στοιχειώδους ευαισθησίας; Από την κατάφωρη αθέτηση του Ιπποκρατικού Όρκου; Από το «κακομαθημένο» περίβλημά της; Από την αντιδραστικότητα της;
Αντί να ασχοληθώ με το τρεις-λαλούν-και-δυο-χορεύουν σκεπτικό της, λέω να ρίξω, και εγώ με τη σειρά μου το επίπεδο το παρόντος ιστολογίου, προσωρινά. Αφού, όλα δείχνουν ότι είτε είσαι αγρότης, είτε σοβαρός επιστήμονας, στην Ελλάδα πάντα διαπραγματεύεσαι με όρους πιάτσας, τότε ας διατυπώνονται και όλες οι γνώμες με διάλεκτο πιάτσας. Και επειδή, ενδεχομένως σήμερα, όχι μόνο θα ταλαιπωρηθεί κόσμος από προβλήματα υγείας, αλλά αρκετοί γιατροί θα βρουν την ευκαιρία να ανεβάσουν και το κασέ τους σε φακελάκια μίας και η «ζήτηση» θα ανέβει κατακόρυφα σε σχέση με την «προσφορά», ας τα πούμε και λίγο πιο χύμα. Δεν πειράζει. Στην τελική η ταλαιπωρία ενός παππού έχει πολύ μεγαλύτερη αξία από λίγα μπινελίκια, τουλάχιστον για μένα.
Βγάζοντας στην άκρη το θέμα καθαρότητας της ιατρικής κοινότητας, καθώς και της διεθνούς φήμης λασπολογίας των ελληνικών ΜΜΕ, ας ξεκινήσουμε με την έννοια της απεργίας. Θα έπρεπε να ξέρεις λοιπόν αγαπητέ γιατράκο, αγρότη, και κάθε είδους καραγκιόζη που δηλώνεις «απεργία», ότι η ιστορία αυτού του θεσμού ξεκίνησε με πολύ σοβαρότερους και ικανότερους ανθρώπους από σένα. Ξεκίνησε ως το ύστατο όπλο απέναντι στην εργοδοτική καταπίεση που ένοιωθαν άνθρωποι που βρίσκονταν σε πολύ χειρότερη μοίρα από τη δική σου. Απεργία σημαίνει κυρίως «αυτοθυσία». Σημαίνει ότι θυσιάζεις όσα μεροκάματα χρειαστούν, μέχρι ο εργοδότης σου να αρχίσει να παρουσιάζει οικονομικές ζημιές. Σημαίνει σθένος και αλληλεγγύη μέχρι τελικής πτώσης και μέχρι κάποιος συγκεκριμένος εργοδότης ή κρατικός παράγοντας πιεστεί σε τέτοιο βαθμό που αναγκάζεται να σε ακούσει. Χάρη στο θεσμό της απεργίας, πολλά από τα εργατικά κεκτημένα που εσύ θεωρείς δεδομένα κερδήθηκαν και πολλές φορές βάφτηκαν και με αίμα, εξαθλίωση, διάκριση και προσωπική ή οικογενειακή κατάρρευση.
Απεργία δεν σημαίνει ότι επειδή έχεις ένα αίτημα, αρπάζεις μια ντουντούκα για να φωνάξεις, και μετά πετάς τη ντουντούκα στο κεφάλι του πρώτου περαστικού. Δεν σημαίνει ότι απαιτείς κάτι από ολόκληρη την κοινωνία, ενώ το αίτημά σου αφορά μόνο ένα μικρό κομμάτι της. Δεν σημαίνει ότι παρανομείς κατά συρροή, εις βάρος μίας ολόκληρης κοινωνίας, χωρίς να έχεις κυρώσεις. Δεν σημαίνει ότι τελείς υπό κάποιου είδους «απεργιακή ασυλία» για όσες παρανομίες κάνεις και όσες αρνητικές επιδράσεις έχουν οι πράξεις σου στην υπόλοιπη κοινωνία. Και κυρίως, δεν σημαίνει ότι μπορείς να επικαλείσαι το δικαίωμα στην απεργία για θέματα που τα έχεις σκατώσει εσύ ο ίδιος. Όλα αυτά ονομάζονται «ΚΑΤΑΧΡΗΣΗ» και όχι απεργία.
Για να το πούμε και πιο ξάστερα, η σωστή απεργία είναι μαγκιά. Εάν μπορείς μέσω μίας απεργιακής σου κινητοποίησης να τρέψεις το αντίπαλο στρατόπεδο σε φυγή, έχοντας και την υπόλοιπη κοινωνία στο πλευρό σου, τότε εκτός από νικητής είσαι και μάγκας. Οτιδήποτε άλλο, πέρα από αυτό, σε καθιστούν κακομαθημένο βουτυρομπεμπέ για πολλές σφαλιάρες που δεν ξέρει ούτε πώς να διεκδικήσει σωστά το δίκιο του, ούτε πώς να σέβεται τα δικαιώματα άλλων.
Και είτε σου αρέσει, είτε όχι, στην ίδια κοινωνία ζούμε όλοι. Μαγκιά είναι να μπορείς με έναν έξυπνο τρόπο να χτυπήσεις τον τύπο που σε αδικεί. Το να παίρνεις ένα όπλο και να βαράς αδιακρίτως ή να γεμίζεις ολόκληρο τον κόσμο με βόμβες ναπάλμ μέχρι να πετύχεις αυτόν που σε αδικεί, όχι μόνο δεν σε καθιστά μάγκα, αλλά σου ανοίγει διάπλατα και τις ιερές πύλες της βλακείας.
Να μιλήσουμε λίγο για ωριμότητα. Να ορίσουμε, μάλλον την ωριμότητα για να δούμε ότι δεν έχει καμία απολύτως σχέση με τις πράξεις σου. Ωριμότητα σημαίνει ανάληψη ευθύνης για τις αποφάσεις σου. Για παράδειγμα, είσαι αγρότης και επιδοτείσαι 20 χρόνια τώρα μπας και αλλάξεις την παραγωγή σου, αλλά εσύ επιμένεις να αγοράζεις αυτοκίνητα και armani; Έπαιξες άτιμα και ήρθε η ώρα του λογαριασμού. Κατάπιε τον! Είσαι γιατρός και σε ενοχλεί που τα ΜΜΕ σε θεωρούν διεφθαρμένο; Να βρεις τους πραγματικά διεφθαρμένους συνάδελφούς σου, και να τους βγάλεις έξω από τον κλάδο σου. Όχι μόνο για να κλείσεις τα στόματα των ΜΜΕ, αλλά και για προσωπικό σου όφελος. Για το όφελος του κλάδου σου και της ανθρώπινης υγείας και αξιοπρέπειας, πάνω στην οποία έδωσες και όρκο. Καραγκιόζη!
Ωριμότητα θα πει να κάνεις συνεχώς αυτοκριτική και να βελτιώνεσαι. Να βρίσκεις τρόπους να κινείσαι έξυπνα και να παίζεις το παιχνίδι σωστά και δίκαια. Όχι να είσαι βολεμένος, και όταν κάποιος σε κάνει ντα, να κάθεσαι στη μέση του δρόμου και να χτυπιέσαι, επειδή τόσα χρόνια δεν σε κούναγε κανείς. Ωριμότητα σημαίνει γενικώς να σου κόβει. Να βλέπεις τα νέα δεδομένα του κλάδου σου ως προκλήσεις, που καλείσαι να αντιμετωπίσεις και εν ακολουθία να λύσεις. Δεν σημαίνει, ούτε να γκρινιάζεις, ούτε να κλείνεις τους δρόμους και τα νοσοκομεία για ψύλλου πήδημα. Ωριμότητα σημαίνει, ότι μπορείς να επιβιώσεις και να ανταπεξέλθεις στις δυσκολίες και χωρίς τη μαμά, που μέχρι να ενηλικιωθείς ξελάσπωνε πάντα για σένα.
Μάθαμε όλοι την καραμέλα με το Κράτος, το Κεφάλαιο, τους Αμερικάνους, τα Συμφέροντα, τα ΜΜΕ, τους μεγαλο-εκδότες, τους Εβραίους, τα Νεφελίμ και κάθε είδους αοριστολογίες και βρήκαμε τους φταίχτες για τα πάντα αλλού, μακριά από τους εαυτούς μας.
Καλά μυαλά!
