Κυριακή 13 Δεκεμβρίου 2015

Intermission #75 (4 years edition)

Χρόνια τώρα (αν με παρακολουθείς) εξυμνώ την πολιτισμένη πλευρά του ανθρώπου. Τον ορθολογισμό αντί του ενστίκτου. Του πνεύματος αντί του ερπετού. Του διαλόγου αντί της απαξίωσης. Του αμοιβαίου συμβιβασμού αντί της σύγκρουσης. Όμως, εγώ, εσύ, όλοι οι άνθρωποι, έχουμε ισχυρούς δεσμούς με τα πρωτογενή μας συναισθήματα και ένστικτα. Τον έρωτα, το πάθος, την οργή, τη συμπόνια, την απώλεια. Τη χαρά της δημιουργίας και το φόβο του θανάτου. Όσο και αν μεγαλώνουμε, όσο και αν καλλιεργούμε το πνεύμα και το πολιτισμένο στοιχείο μας, τόσο συνειδητοποιούμε ότι μπροστά στα ένστικτα και τα πρωτογεννή εξελικτικά στοιχεία του DNA μας, πολλές φορές είμαστε ανύμποροι να επιβληθούμε.

Τέτοιες στιγμές, εγώ προσωπικά τις απολαμβάνω. Όχι ότι μου δημιουργούν εύθυμα ή χαρούμενα συναισθήματα απαραίτητα, αλλά μου προκαλλούν θαυμασμό για τον άνθρωπο. Για το βάθος και το εύρος του μυαλού και του σώματός του. Γενικά. 

Τέτοιες στιγμές είναι πολύ έντονες σε κηδείες ή σε νοσοκομεία. Είναι απίστευτη η «χώρα» του νοσοκομείου! Οι ασθενείς, οι επισκέπτες, αυτοί που είναι απλά περαστικοί, οι πιο μόνιμοι. Αυτοί που μπαίνουν σε ένα κρίσιμο χειρουργείο και δεν γνωρίζουν πώς και αν θα βγουν έξω μετά από αυτό. Η αίσθηση στους διαδρόμους. Η απόλυτη απομόνωση από τον έξω κόσμο και την επικαιρότητα. Η παύση του χρόνου. Τα χαμηλωμένα βλέμματα και όλες αυτές οι εκατομμύρια σκέψεις που πλημμυρίζουν τις αίθουσες. Λύπες, ελπίδες, σιωπές, βαθιές σκέψεις, απελπισίες, αναμνήσεις. Όλα αυτά που πηγάζουν από τον πρωτόγονο φόβο του θανάτου. Αλλά ταυτόχρονα και ο θρίαμβος του ανθρώπινου πνεύματος. Της επιστήμης. Ο άνθρωπος που βοηθά τον άνθρωπο.

Και δίπλα σε όλον αυτό τον μελαγχολικό και θανατικό αχταρμά, σε μια-δυο πόρτες απόσταση, μπορεί να βρίσκεται ένας άλλος χρωματισμός. Η χαρά της δημιουργίας. Το μαιευτήριο. Πλημμυρισμένο από αχνά, ψιλά κλάματα και χαρούμενους ανθρώπους.

Έχοντας βρεθεί στην πρώτη «χώρα», τη σκοτεινή, πολλές φορές και για διάφορους λόγους, πριν τέσσερα χρόνια ακριβώς σαν σήμερα, 13 Δεκεμβρίου του 2011 (ή 13/12/11 για τους λάτρεις των αριθμο-συμπτώσεων), βρέθηκα στο δεύτερο. Το πολύχρωμο και το δημιουργικό. Ως νέος πατέρας, που ένα μήνα μετά δεν άντεξε και μοιράστηκε τα «χρώματά του», στο ίδιο αυτό ιστολόγιο που σήμερα νεκραναστήθηκε πάλι για λίγο για μία μόνο ανάρτηση. Έτσι απλά για να υπάρχει γραμμένο στο χρόνο, μαζί με όλα τ'άλλα.

Διότι, όσες πολιτικές αναλύσεις και αν γίνουν, όσο και αν καταριόμαστε τη μοίρα μας για αυτή τη χώρα, που της έμελε να κατοικείται από αυτή την κοινωνία, από αυτά τα στραβά, τα ανήθικα και τα άδικα στοιχεία, που βρίζουμε όλη μέρα και που δυσκολεύουν την ανάσα μας και τα όνειρά μας, τα ένστικτα και τα πρωτογεννή συστατικά μας παραμένουν τα ίδια. Σε οποιαδήποτε χώρα και αν μένουμε. Είμαι σίγουρος ότι αυτή η εγκεφαλική και συναισθηματική μεταμόρφωση που συμβαίνει στιγμιαία μέσα σε έναν άνθρωπο που ξαφνικά γίνεται γονιός, βιώνεται ακριβώς το ίδιο σε όλη την ανθρωπότητα. Και φυσικά, τα κοινωνικά κατάλοιπα που σέρνει ο καθένας μέσα του, τον επηρεάζουν στην καθημερινότητά του, στη συμπεριφορά του και τον τρόπο σκέψης του. Σίγουρα τον επηρεάζουν στον τρόπο που επιλέγει να υποστηρίζει και να μεγαλώνει το παιδί του. Αλλά, το ίδιο σίγουρα αναπτύσσει ξαφνικά έναν περίεργο δεσμό με έναν καινούργιο άνθρωπο που τον ακολουθεί συνεχώς μέχρι τον θάνατό του.

Ο δεσμός αυτός, που δεν μπορείς να περιγράψεις ούτε στο ελάχιστο σε κάποιον που δεν τον έχει, που είναι το βασικό συστατικό για την επιβίωση του είδους, που καλλιεργεί τις νέες γενιές, που από ψυχολογικές θεωρίες ερμηνεύεται και ως εξιλέωση για τον διακαή πόθο του ανθρώπου να μείνει αθάνατος, είναι ένας δεσμός που σημαδεύει και που μεταμορφώνει. Με διάφορους τρόπους.

Κυρίως όμως, βάζει ξαφνικά ένα τεράστιο φίλτρο στις αποφάσεις και τις σκέψεις σου. Στον τρόπο που πορεύεσαι και βιοπορίζεσαι, αλλά και στην οπτική που αρχίζεις να έχεις απέναντι σε άλλους ανθρώπους. Όλοι ξαφνικά αποκτούν την ιδιότητα «παιδί κάποιου», και αρκετοί γίνονται «γονείς κάποιου». Και αυτό καταπραϋνει και ξαναφιλτράρει εκ νέου τον τρόπο που αντιμετωπίζεις άλλους ανθρώπους. Ειδικά για μένα που ανέκαθεν οι άνθρωποι αποτελούσαν ένα προκλητικό μυστήριο για εξερεύνηση.

Η ηλικία των τεσσάρων είναι αρκετά σημαδιακή. Είναι η ηλικία που το μωρό, το νήπιο αρχίζει και βγάζει συνειδητά, προς τα έξω, τον χαρακτήρα που διαμορφώνει. Βλέπεις έναν άνθρωπο να πλάθεται, να δημιουργείται και να μεγαλώνει με γρήγορους ρυθμούς. Αρχίζεις και νιώθεις ότι η ενστικτώδης προσκόλλησή του πάνω σου, γίνεται πιο συνειδητή. Σου απλώνει το χέρι επειδή θέλει και νιώθει ότι χρειάζεται τη βοήθειά και τη στήριξή σου. Όχι επειδή προστάζει η φύση το υποσυνείδητό του. Σε ακούει και σε παρατηρεί με προσοχή. Όχι πλέον από μιμιτισμό, αλλά επειδή θέλει να μάθει και να ρουφήξει όση περισσότερη γνώση και πληροφορία αντέχει. Για να τα ανακατέψει με τα δικά του χαρακτηριστικά, τις δικές του εμπειρίες και να δημιουργήσει άλλον ένα μοναδικό ανθρώπινο χαρακτήρα. Αρχίζει να σε θεωρεί υπόδειγμα ανθρώπου, συμπεριφοράς, ομιλίας, κοινωνικότητας και σε θαυμάζει για αυτό. Όχι επειδή η οσμή σου και το πρόσωπό σου του είναι οικεία. Δεν διαισθάνεται απλά τη στεναχώρια σου ή τη χαρά σου. Σε ρωτάει ευθέως για αυτά. Το προβληματίζει η έκφραση και το βλέμμα σου. Συνειδητά. Ο δεσμός που προαναφέρθηκε, χάνει σιγά σιγά την αποκλειστικότητα του γονιού-παιδιού, και αποκτάει χαρακτηριστικά ανθρώπου-ανθρώπου.

Κι εσύ αποκτάς ένα διαρκές άγχος. Γλυκό άγχος. Ελπίζεις να σταθείς αντάξιος των προσδοκιών αυτού του νέου ανθρώπου. Προετοιμάζεσαι ήδη από τώρα για την ημέρα που θα φύγει από την προστασία σου για να σταθεί μόνος ως ενήλικας, στο δικό του σπίτι, στη δικιά του ζωή. Εύχεσαι όταν έρθει εκείνη η μέρα, να του έχεις δώσει όσα πιο πολλά εγκεφαλικά και πνευματικά εφόδια μπορείς, ώστε να εμπιστεύεσαι την κρίση του στις δυσκολίες. Κατά κάποιον παράδοξο τρόπο, εύχεσαι να απορρίψει τα δικά σου σχέδια ώστε να φτιάξει τα δικά του που θα είναι καλύτερα. Διότι αυτό σημαίνει εξέλιξη. 

Όσα ταξίδια και αν έχεις πάει, όσες εμπειρίες και αν έχεις αποκομίσει, όσα συναισθήματα και αν έχεις βιώσει, όσες μουσικές, μελωδίες και αν σε έχουν ταξιδέψει, με όσους ανθρώπους και αν έχεις δεθεί με διάφορους τρόπους και διάφορα συναισθήματα, αυτός ο δεσμός σε βάζει πάλι στην αρχή. Σε νέο ρόλο. Και αυτός ο ρόλος ίσως είναι το στοιχείο που σου ξαναδημιουργεί το ενδιαφέρον για τη ζωή και τη δημιουργία. Ακόμα και αν στην πορεία πίστευες πως το είχες χάσει.




Τρίτη 30 Ιουνίου 2015

Δεν συναινώ στην καταστροφή

"Ο πατριωτισμός είναι το τελευταίο καταφύγιο ενός καθάρματος."
Samuel Johnson (1791)

Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από την τελευταία ανάρτηση εδώ. Και θα ήθελα η τελευταία ανάρτηση του ιστολογίου να ήταν όντως η προηγούμενη, γιατί απλά ήταν ωραία και φινετσάτη ανάρτηση για τίτλους τέλους. Όμως, αυτή τη φορά, σε ακριβώς πέντε ημέρες από σήμερα, κινδυνεύουμε να βιώσουμε έναν επίλογο πολύ πιο δραματικό σε κοινωνικό επίπεδο και γι’ αυτό ακριβώς οφείλω στον εαυτό μου να προσθέσω άλλη μία ανάρτηση σε όλες τις προηγούμενες.

Δεν έχω ιδέα τι θα πω. Θα τα βγάλω όπως μου έρχονται. Όπως στροβιλίζονται στο κεφάλι μου εδώ και δύο ημέρες, από τις 6 τα ξημερώματα που το μάτι ανοίγει διάπλατα και δεν ξανακλείνει με τίποτα. Δεν είναι τα λεφτά. ΠΟΤΕ δεν ήταν τα λεφτά. Από το 2008 που γράφω εδώ μέσα δεν ήταν τα λεφτά το θέμα. Όχι επειδή μου περισσεύουν. Το αντίθετο μάλιστα. Περνάω περιόδους οικονομικά άνετος, και άλλες δύσκολα. Σε παλαιότερα χρόνια είχα ζήσει και με budget 5 ευρώ την ημέρα, και την έβγαζα έτσι για πολύ καιρό. Άρα, προσωπικά μιλώντας, τα φράγκα δεν ήταν ποτέ το ζητούμενο. Το μόνο που έχει αλλάξει, είναι ότι πλέον έχω μία κόρη 3,5 χρονών, οπότε η όποια αγωνία για τα φράγκα, αφορά καθαρά αυτήν και κανέναν άλλο.

Το ζητούμενο για μένα, και κατ’επέκταση για το παρόν ιστολόγιο και τις αναρτήσεις του, ήταν πάντα οι άνθρωποι. Οι κοινωνίες και πώς αυτές διαμορφώνονται, είτε εξαιτίας των φράγκων, είτε εξαιτίας των πολιτικών πεποιθήσεων των ανθρώπων που στη συνέχεια διαμορφώνουν και τις επαγγελματικές, οικογενειακές και φιλικές σχέσεις. Το ζητούμενο πάντα ήταν πώς θα καταφέρω μεγαλώνοντας, να διαμορφώνω συνεχώς έτσι τον χαρακτήρα μου ώστε εκτός από την προσωπική μου ευημερία, να μπορώ να χαίρομαι ή και να βοηθώ για την ευημερία των άλλων. Να χαίρομαι την κοινωνία μέσα στην οποία ζω και την οποία έχω έγνοια ακόμα παραπάνω, για άλλον έναν άνθρωπο που έφερα στον κόσμο πρόσφατα.

Κατάλαβα ότι η μόρφωση, ή καλύτερα, η καλλιέργεια, δηλαδή οι εμπειρίες, η ανάγνωση βιβλίων, το ενδιαφέρον για τους ανθρώπους, κλπ, γίνεται μόνο με προσωπικό αγώνα. Με προσωπικές θυσίες σε κάποιο Πανεπιστήμιο ή με διάβασμα στον ελεύθερο χρόνο και φυσικά με πολλά ταξίδια. Μέσα και έξω από τη χώρα. Η παρατήρηση άλλων κοινωνιών, άλλων φυλών, άλλων τρόπων ζωής και σκέψης, είναι ο καλύτερος τρόπος για να αποκωδικοποιείς, ως ένα ποσοστό τουλάχιστον, τον άνθρωπο. Και αυτό με τη σειρά του να βοηθά εσένα να αποκωδικοποιείς τον ίδιο σου τον εαυτό. Δεν είναι αστείο. Αυτή η άσκηση αυτοκριτικής, δεν είναι δεδομένη για κανέναν. Είναι για λίγους. Και αυτοί που το καταφέρνουν, συνήθως ξεχωρίζουν. Μιλώντας για μένα, δεν γνωρίζω αν το έχω καταφέρει. Όσο μεγαλώνω όμως θέλω να συνεχίζω να το προσπαθώ. Να μην κολλάω σε βολικά ψέμματα. Να τολμάω να εξερευνώ και άβολες αλήθειες.

Πολλές φορές όμως, με τρομάζει η εγκυρότητα των σκέψεών μου. Και για να το φέρω πάλι στην επικαιρότητα μιας και ξέφυγα, με τρομάζει όταν πριν πέντε χρόνια έγραφα κάτι σαν αυτό για την ελληνική «Αριστερά», ή πριν τέσσερα χρόνια κάτι σαν αυτό ή αυτό για τους «αγανακτισμένους». Το αναπόφευκτο πάντρεμα ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ήταν προφανέστατο δύο χρόνια μετά και ακόμα και τότε είχα εισπράξει το κλασσικό μένος από αριστερούς που τότε είχαν ακόμα το θάρρος να αποκαλούν φασίστα τον Καμμένο.

Όπως με τρόμαζε η απλότητα με την οποία έβγαιναν όλα αυτά τα σενάρια αληθινά μέσα μου, έτσι και τώρα, βλέπω σχεδόν ξεκάθαρα την πορεία της κοινωνίας μας όπως έχει ξεκινήσει εδώ και δύο μέρες. Επαναλαμβάνω. Δεν είναι τα φράγκα. Είναι όμως ο κοινωνικός μας διχασμός. Είναι οι καχύποπτοι φίλοι – κολητοί κάποτε, αυτοί που έφυγαν. Είναι τα καθημερινά βρισίδια, ο θυμός, η ανεξέλγκτη λογοδιάρροια, η ατελείωτη συνομωσιολογία, η μιζέρια, η ξενοφοβία, η συντηρητικότητα. Είναι ο φασισμός! Εδώ ακριβώς! Μπροστά στα μούτρα μας! Μας κοροϊδεύει κι εμείς νομίζουμε ότι απλά κάποιος φοράει μάσκα και μας κάνει πλάκα.

Όλες οι φασιστικές τεχνικές προπαγάνδας, ασέβειας προς την αντίθετη άποψη, ο καθημερινός στιγματισμός ανθρώπων και επαγγελματιών (κυρίως των ΜΜΕ), και οι «Επιτροπές Αλήθειας», που μόνον οι Ιεροεξεταστές, οι Ναζί και τα σταλινικά καθεστώτα είχαν το θράσσος να εφαρμόσουν στην ιστορία με τέτοιο ή πανομοιότυπο όνομα. Η ποινικοποίηση της αντίθετης άποψης και η μία μοναδική αλήθεια όπως την περιγράφει η Εξουσία. Εσύ πώς ακριβώς έχεις κατά νου τον ολοκληρωτισμό;

Τα ολοκληρωτικά καθεστώτα, ο φασισμός ή οι εμφυλιακές συρράξεις, δεν έχουν ποτέ πρόσφορο έδαφος σε μία Δημοκρατία. Η Δημοκρατία συνθλίβει αυτά τα παράσιτα πριν καν μπορέσουν να φυτρώσουν. Επειδή οι δημοκρατικές κοινωνίες εξ’ ορισμού δεν μπορούν να ανεχτούν τέτοιου είδους παράσιτα. Ο ολοκληρωτισμός χρειάζεται σαθρό έδαφος. Χρειάζεται έλλειψη θεσμών. Για κάθε χώρο που εκχωρεί η Δημοκρατία, ο φασισμός παρελαύνει δυνατά και περήφανα. Αυτή ήταν και η βασική μου ένσταση στο κίνημα των «αγανακτισμένων». Η μούντζα προς τους θεσμούς και όχι τους πραγματικά υπαίτιους. Και όσο γιγάντωνε αυτό το ρεύμα, τόσο έβλεπες τα χαμόγελα μέσα στη Χρυσή Αυγή και στους ΑΝ.ΕΛ. Και τελικά το αποτέλεσμα ποιο ήταν; Η πάνω πλατεία, δηλαδή η ρητορική του μίσους, της κρεμάλας, της δραχμής, της νοητικής και υλικής εξαθλίωσης, του βρισιδιού, και της διεθνούς απομόνωσης, να γίνει συγκυβέρνηση. Και εν τέλει, πώς ακριβώς επιτρέψαμε στη Ραχήλ Μακρή να εκδίδει πιστοποιητικά αριστεροσύνης;

Αυτές οι σκέψεις τριγυρνάνε που λες μέσα μου. Και τώρα που σε πέντε ημέρες, λόγω ενός δημοψηφίσματος με ξεκάθαρη πολιτική σκοπιμότητα, παρατηρώ με τον ίδιο τρόμο να εξελίσσεται η ίδια ακριβώς προπαγάνδα υπέρ του μίσους, της κρεμάλας, της δραχμής, της νοητικής και υλικής εξαθλίωσης, του βρισιδιού και της διεθνούς απομόνωσης, νιώθω τόσο μικρός και ανύμπορος που μου έχει στερέψει η διάθεση για οποιονδήποτε διάλογο. 

Να μιλήσεις με ποιον και για τί; Μα πότε μάθαμε να συζητάμε; Να ανταλλάσουμε απόψεις προς αμοιβαίο όφελος; Το πολύ απλό, να περιμένει ο συνομιλιτής σου να τελειώσεις την πρότασή σου, πριν σου απαντήσει. Όχι, αυτό δεν μας το δίδαξαν ούτε γονείς, ούτε σχολείο. Το αντίθετο μάλιστα. Μεγαλώσαμε στην κοινωνία που ποτέ δεν σε αφήνει να ολοκληρώσεις τη γαμημένη πρόταση. Που μόλις εντοπίζει το σημείο διαφωνίας (λες και αυτό περιμένει πως και πως από αυτά που του λες), σε διακόπτει με έναν υψηλότερο τόνο φωνής, για να σου πει τη δική του γνώμη. Αυτό μας έμαθαν οπότε θεωρούμε ότι και η όποια πολιτική αντιπαράθεση γίνεται ΜΟΝΟΝ έτσι. Και νομίζουμε ότι δε γίνεται και τίποτα. Ότι δεν έχει κερδίσει ο φασισμός. Ότι αυτό που έκανε η Πρόεδρος της Βουλής χθες σε δημοσιογράφο (δεν έχει σημασία το κανάλι, ούτε η δημοσιογράφος), είναι αυτό που έπρεπε να κάνει. Ότι χρειαζόμαστε τον πεφωτισμένο μάγκα, γαμιά ηγέτη που θα υψώσει το ανάστημά του απέναντι στους ξένους κακούς τοκογλύφους. Ποιο ανάστημα όμως; Αυτό της αξιοπρέπειας; Αυτό που θα έλεγε «κύριοι, εμείς πλέον έχουμε  συμμαζέψει τα οικονομικά μας, η οικονομία αναπτύσσεται αργά μεν αλλά σταθερά, οπότε αξίζουμε καλύτερους όρους»; Όχι! Το ανάστημα του νταή που ξέρει μόνο να βρίζει, να διακόπτει, να κουνάει το δάχτυλο και να πετάει εθνοπατριωτικές φανφάρες όταν τον ρωτάνε ακόμα και το πιο απλό πράγμα.

Η ερώτηση εδώ και τρεις ημέρες είναι μία. Τι θα γίνει σε περίπτωση που πλειοψηφίσει το «όχι»; Και κανένας από τους κυβερνώντες εθνικοσοσιαλιστές δεν απαντάει. Κανείς! Όλοι το ρίχνουν στην λαϊκή υπερηφάνεια και τα ιστορικά μας «όχι». ΚΑΝΕΙΣ μέχρι στιγμής δεν έχει βγει στον κόσμο να του εξηγήσει τι θα συμβεί επί του πρακτέου, με τον ίδιο τρόπο που το δημοψήφισμα δεν αποσύρθηκε, δεδομένου ότι βασίζεται σε μία πρόταση που δεν ισχύει! Με τον ίδιο τρόπο που παρουσιάζουν ως πρόταση θεσμών την πρόταση τη δική τους με συν πλην κάποιες μικρές λεπτομέρειες. Με φτηνά τεχνάσματα προπαγάνδας και υφαρπαγής ψεύτικων ψήφων.

Οι άνθρωποι είναι το ζητούμενο και όχι τα φράγκα. Αυτοί που στήνονται στις ουρές των ΑΤΜ και δεν ξέρουν προς τα πού να βρίσουν. Αυτοί που έχουν φανατιστεί τόσο πολύ που αδυνατούν να κάνουν έστω και έναν στοιχειώδη διάλογο χωρίς συνομωσιολογικά κλισέ. Άνθρωποι κατά τ’άλλα μορφωμένοι και καλλιεργημένοι, που γνωρίζουν τι εστί Ευρώπη, αλλά προτιμάνε τον ολοκληρωτισμό και τη φτώχεια που επέρχεται, επειδή «νταξ’ αποκλείεται να γίνει κάτι τόσο κακό». Συνειδητοποιείς την παράνοια; Άνθρωποι που έχουν ταξιδέψει και λίγο, που γνωρίζουν ότι με την οικονομία που έχουμε και τη γεωγραφική μας θέση είναι αδιανόητο να μείνουμε έξω από την ευρωπαϊκή οικογένεια. Αυτά, εμένα με προβληματίζουν χίλιες φορές περισσότερο από τα οικονομικά μου.

Όσο και να βρίζουμε δεξιά αριστερά, δεν υπάρχει άλλη οικογένεια εκτός από την ευρωπαϊκή. Διότι δεν έχουμε ούτε ισχυρή οικονομία, ούτε εγχώριους θεσμούς, ούτε σοβαρό κράτος που θα μπορούσαν να μας στηρίξουν έστω και στην απομόνωση. Δεν είμαστε ούτε Ισλανδία, ούτε Ιρλανδία. Ούτε καν Αργεντινή. Αυτή είναι η όλη ιστορία κι εκεί καταλήγει πάντα η σκέψη. Μπορώ να σου αραδιάσω δεκάδες λόγους που είμαστε σε τέτοια θέση με συγκεκριμένους υπαίτιους και από προηγούμενες κυβερνήσεις, όπως και εκατοντάδες άλλους υπέρ της παραμονής μας στην Ευρώπη, αλλά επί της ουσίας το τελικό συμπέρασμα είναι αυτό. Σε αυτό τον κόσμο, εξασφαλίζεις το καλύτερο συμφέρον σου, όταν μπορείς και ελίσσεσαι. Και παραδίδεις μαθήματα, αξιοπρέπειας, δημοκρατίας και ανεξαρτησίας σε άλλους λαούς, όταν πρώτα απ’όλα τα έχεις κατακτήσει εσύ ο ίδιος για τον δικό σου λαό.

Εφόσον λοιπόν η εθνικοσοσιαλιστική συγκυβέρνηση, κατάφερε να φτάσει την ελληνική κοινωνία και οικονομία σε αυτό το χάλι, να τονώσει το εμφυλιοπολεμικό κλίμα και ως τελευταία πινελιά στο καταστροφικό της έργο επέλεξε ένα δημοψήφισμα – φάρσα, εκβιασμό και ντροπή για την στοιχειώδη δημοκρατική αντίληψη κάθε υγειώς σκεπτόμενου πολίτη, οφείλουμε όλοι να πάρουμε μέρος. Και ας είναι στεγνός και άτοπος εκβιασμός. Διότι για τις επιπτώσεις του «όχι» κανείς δεν έχει το θάρρος να βγει και να μας ενημερώσει. Για τις επιπτώσεις του «ναι» όμως, είναι σαφές ότι ζητάμε να παραμείνουμε στην ευρωπαϊκή οικογένεια με ρητή απαίτηση να φύγει από την ηγεσία της χώρας το καφενείο που ανέλαβε την εξουσία με ψεύτικες υποσχέσεις και εξαπατώντας συνεχώς την κοινωνία, ακόμα και μετεκλογικά. Καμία δέσμη μέτρων δεν μπορεί να είναι τόσο σκληρή όσο μία χρεωκοπία ή μία διεθνής απομόνωση. Ενδεχομένως, η γενιά των παιδιών μας, να καταφέρει να το κατανοήσει αυτό.



Υ.Γ. Για πρώτη φορά, έχω απενεργοποιημένα σχόλια. Μην το πάρεις στραβά. Απλά δεν έχω τη δύναμη και τη διάθεση να μπω σε διαδικασία moderation.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...