Παρασκευή 25 Φεβρουαρίου 2011

Αφήστε την κοινωνία να ανασάνει

Ο νόμος περί ευθύνης Υπουργών έχει μία μεγάλη ιστορία που κρατά από το 1876. Ήταν το 1997 όπου ο Ν.2509/1997 οδήγησε στην αναθεώρηση του αρ.86 του Συντάγματος το 2001, και το 2003 όπου ο Ν.3126/2003 έβαλε την οριστική σφραγίδα έμπρακτα στην ασυλία των Υπουργών, ενώ μαζί με το αρ.63 του Συντάγματος παρέχουν τυπικά και την περιβόητη βουλευτική ασυλία. Όμως, το 1997 και το 2003 οι αντιδράσεις της κοινωνίας σε αυτές τις διατάξεις ήταν σχεδόν μηδαμινές. Δεν είδαμε τότε αγανακτισμένους δημαγωγούς να καλούν τον κόσμο σε κάποιου είδους ξεσηκωμό, ούτε τα κανάλια έπαιζαν τα γνωστά μινόρε βιολιά. Επίσης, ούτε ο κ. Αλαβάνος οραματιζόταν να μετατρέψει την Πλατεία Συντάγματος σε Ταχρίρ, όπου ο λαός θα μετέδιδε κάποιο σαφές μήνυμα στους τριακόσιους που ξαφνικά μετατρέπονταν σε μία απυρόβλητη ελίτ. Κι όμως, η ψήφιση αυτών των νόμων σηματοδότησε την αρχή μίας ταχύτατης πολιτικής ασυδοσίας, που έβαλε αρκετά από τα λιθαράκια της σημερινής κρίσης.

Από ότι φαίνεται, την περίοδο 1997-2003, τόσο ο λαός, όσο και οι αγανακτισμένοι δημαγωγοί είχαν σοβαρότερα θέματα να ασχοληθούν. Έπρεπε να φάνε από το ζεστό χρήμα της Ε.Ε. που έρεε άφθονο, να χτίσουν σπίτια, να αγοράσουν αυτοκίνητα, και να ακολουθήσουν το νεοελληνικό όνειρο της νεόδμητης καταξίωσης. Οι δημοκρατικοί θεσμοί σείονταν, αλλά ο κόσμος προσπερνούσε τη Βουλή με γρήγορο βήμα για να προλάβει τα καταναλωτικά και διακοποδάνεια στις τράπεζες.

Τώρα που οι θεσμοί κατέρρευσαν, και η πολιτική βρήκε πάτο, οι δημαγωγοί και οι λαϊκιστές ξεχύθηκαν και πάλι για να παίξουν το παιχνίδι τους, στο γόνιμο έδαφος της οικονομικής κρίσης. Και η αλήθεια είναι πως ξέρουν να το παίζουν πολύ καλά, γιατί επενδύουν στη νοοτροπία που είναι πιο γνώριμη σε όλους˙ αυτή του ραγιά Έλληνα. Αυτού που περιμένει το μάννα εξ ουρανού και που ξέρει πολύ καλά να ασκεί συνεχώς κριτική στο Κράτος, γενικώς και αορίστως, για όλα τα προσωπικά δεινά του, υπό την ανασφάλεια κάποιας αόριστης κατωτερότητας. Τόσο οι λαϊκιστές δημαγωγοί, όσο και οι μίζεροι λειτουργούν με την εικόνα μίας κοινωνίας, που αποποιείται οποιασδήποτε ευθύνης, που λειτουργεί αμιγώς συναισθηματικά απέναντι σε οποιαδήποτε νέα πρόκληση και που ήταν είναι και θα είναι πάντα υπόδουλη στα βίτσια της εκάστοτε κυβέρνησης.

Στην πραγματικότητα όμως, οι κοινωνίες δεν διαιωνίζουν τα μιμίδιά τους υπό τη σκιά ενός κεντρικού σχεδίου, ούτε ελέγχονται νομοτελειακά από τις φαντασιώσεις του οποιουδήποτε δημαγωγού ή πολιτικού. Επηρεάζονται μεν ως ένα βαθμό, αλλά επί του πρακτέου διατηρούν την ελευθερία να αυτορυθμίζονται και να δρουν κατά το δοκούν. Όταν λέμε ότι η παρούσα κρίση αποτελεί ευκαιρία για μία αποκόλληση από το «αμαρτωλό» παρελθόν της σαθρής μεταπολίτευσης, στην ουσία εννοούμε την ευκαιρία που παρουσιάζεται στην κοινωνία να ξεφορτωθεί τον συντηρητισμό και τη λαϊκίστικη δημαγωγία, και να θέσει νέους όρους για την ανοικοδόμηση της χώρας. Να βγάλει από πάνω της τη ρετσινιά του ραγιά και να επενδύσει στην καινοτομία, την αισιοδοξία και τη δημιουργικότητα.

Τόσο οι δημαγωγοί, όσοι και οι πολιτικοί είναι ελεύθεροι να κάνουν το παιχνίδι που προτάσσει ο ρόλος τους. Η ευρύτερη κοινωνία όμως μπορεί να κάνει ακριβώς το ίδιο ώστε τελικά να θέσει το νέο πλαίσιο δράσης των πρώτων. Η ίδια κοινωνία μπορεί να απομονώσει τα στοιχεία εκείνα που διαιωνίζουν τον λαϊκισμό και τη μιζέρια. Όχι, όμως υπό το πρίσμα μιας αριστερής θεώρησης πραγμάτων που μιλάει γενικώς και αορίστως για μία ασαφή λαϊκή κυριαρχία, αλλά αναδεικνύοντας τις απαραίτητες θεσμικές αλλαγές που θα αποτελέσουν το νέο και θετικότερο ξεκίνημα στα πρότυπα ενός δικαιότερου και πιο σωστά δομημένου συστήματος.

Όπως κάθε ανθρώπινη κοινωνία, έτσι και η ελληνική, έχει τις ικανότητες, τις δυνάμεις και τη γνώση να δημιουργήσει. Αυτή τη στιγμή, υπάρχουν άνθρωποι τόσο μέσα στον περιβόητο κρατικό μηχανισμό, όσο και στην υπόλοιπη κοινωνία που προσπαθούν και δουλεύουν σκληρά, ο καθένας στον τομέα του, προκειμένου να συμβάλλουν με τις δυνάμεις τους στην καταπολέμηση της κρίσης και την έξοδο από αυτή. Η συνεχής διαβολή τους από λαϊκιστές δημαγωγούς, πολιτικούς, ΜΜΕ, και άτομα που ουδέποτε είχαν όρεξη για δουλειά, δεν βοηθάει σε κάτι. Κανένας δεν μπορεί να προβλέψει τι είναι αυτό που μπορεί να δημιουργήσει η Ελλάδα ως χώρα, αλλά σίγουρα κανένας λαϊκιστής και δημαγωγός δεν μπορεί να συνεχίζει πια να βάζει ένα χαμηλό ταβάνι πάνω από το κεφάλι ολόκληρης της κοινωνίας, για να προωθεί τα προσωπικά του συμφέροντα και την μίζερή του αντίληψη της πραγματικότητας. Στην τελική, απομονώνοντας τον ηθικό καταπιεστή, ο ραγιάς παύει να είναι ραγιάς και μία πραγματικά υπεύθυνη και ώριμη κοινωνία θα μπορέσει να βρει τον αναπτυξιακό ρυθμό της. Αντιθέτως, μία ανεύθυνη και ανώριμη κοινωνία θα εισέλθει στις περιπέτειες που της αξίζουν, και στην τελική διάλυσή της.


Τετάρτη 23 Φεβρουαρίου 2011

Ανταπόκριση από την πορεία

UPDATE - 22:15 στο τέλος!!!

Το ελληνάκι πάντα πιστό στην ανένταχτη πορεία του, αποφάσισε για σήμερα να πάει ενάντια στο ρεύμα και να γυρίσει το παρόν ιστολόγιο σε… (drum rolllllll) δημοσιογραφικό! Ω ναι! Καθώς οι σύντροφοι δημοσιογράφοι πάνω στον συνδικαλιστικό τους οίστρο, αποφάσισαν για άλλη μία φορά να μην καλύψουν τις σημερινές απεργιακές κινητοποιήσεις, αποφάσισα κι εγώ να φορέσω το βρώμικο σακάκι τους. Άλλωστε είναι γνωστό το παράπονο από διάφορο κόσμο για την έλλειψη σωστής και αντικειμενικής κάλυψης των διαδηλώσεων κατά τις ημέρες πανελλαδικών απεργιών.

Μάλιστα, θα το πάω ένα επίπεδο παραπάνω και θα χρησιμοποιήσω την διορατικότητά μου για να περιγράψω ακριβώς τα γεγονότα όπως αυτά θα συμβούν κατά τη διάρκεια της ημέρας. Και αν πέσω έξω, υπόσχομαι ότι απόψε το βράδυ θα αναρτήσω μία φωτογραφία μου ανάποδα.

Στις 11:00 ξεκινάει η μεγάλη συγκέντρωση όλου του νορμάλ κόσμου στο Πεδίο του Άρεως. Το ΠΑΜΕ πιστό στο κομπλεξικό του σύνδρομο θα συγκεντρωθεί στην Ομόνοια μακριά από τους μικρομεσαίους conformists. (Ο λόγος που το ΠΑΜΕ και το ΚΚΕ γενικότερα κατεβαίνουν σε διαφορετικές πορείες είναι σαφέστατος και αναλύεται ξεκάθαρα στο σχετικό 10.000σέλιδο παράρτημα του μανιφέστο του κόμματος). Η συγκέντρωση θα είναι όντως μεγάλη αν και το τελικό ακριβές νούμερο δεν θα το μάθουμε ποτέ. Οι διαδηλωτές θα κάνουν λόγο για 200.000 άτομα, ενώ η αστυνομία για 50.000. Στην πραγματικότητα θα είναι γύρω στους 100-120.000.

Αφού θα έχει ξεκινήσει η πορεία, κάποια στιγμή θα σκάσουν μύτη κουκουλοφόροι μπαχαλάκηδες που θα αρχίσουν να πετάνε πέτρες και μολότωφ στις παρατεταγμένες διμοιρίες των ΜΑΤ. Τα ΜΑΤ θα απαντήσουν ρίχνοντας δακρυγόνα προς πάσα κατεύθυνση. Για την ακρίβεια θα ρίξουν 1-2 εναντίον των μπαχαλάκηδων και καμιά 100στη στην κύρια μάζα της πορείας.

Θα επικρατήσει ένταση. Μπαχαλάκηδες, πιτσιρίκια, ασφαλίτες και παλικάρια θα γίνουν μαλλιά κουβάρια και θα αρχίσει ένας άτακτος πετροπόλεμος, και ένα άτακτο κυνηγητό. Τα ΜΑΤ θα αρχίσουν να βαράνε ότι βρίσκουν μπροστά τους, θα προχωρήσουν σε τυχαίες συλλήψεις, διάφοροι περαστικοί θα τραβάνε με τα κινητά, το indymedia και το twitter θα πάρουν φωτιά. Η αδρεναλίνη θα ρέει τόσο κάτω από τις κουκούλες, όσο και κάτω από τα κράνη. Κάποιοι πιο ψύχραιμοι θα ενώσουν και πάλι την πορεία για να συνεχίσουν.

Στο μεταξύ το ΠΑΜΕ, θα κάνει μία πάνω-κάτω τη Σταδίου χτυπώντας ταμπούρλα, ανεμίζοντας καδρόνια, κάνοντας αλυσίδες και βηματίζοντας κατά τα πρότυπα του Κόκκινου Στρατού και δεν θα αφήνει κουνούπι να μπει στο μπλοκ του. Μετά θα αποχωρήσει πάλι σε πλήρη τάξη, και θα προχωρήσει σε εσωτερική σύσκεψη διάρκειας δύο μηνών για την αποτίμηση της σημερινής του δράσης.

Η κυρίως πορεία θα τελειώσει μετά από κάποια ώρα και αφού θα έχει πέσει μία αξιοσέβαστη ποσότητα ξύλου και δακρυγόνου. Όλη μέρα το διαδίκτυο θα πάρει φωτιά από αγανακτισμένους που θα παρομοιάζουν την Αθήνα με την Τρίπολη και την Βεγγάζη και εκκλήσεις να κατεβούνε όλοι στους δρόμους. Στη διάρκεια της υπόλοιπης ημέρας θα πραγματοποιηθούν και άλλες μικρότερες συγκεντρώσεις από διάφορες συνιστώσες συνιστωσών της ευρύτερης Αριστεράς, με τα αντίστοιχα μικροεπεισόδια.

Το απόγευμα θα μαζευτούν έξω από τη ΓΑΔΑ 200-300 άτομα της Αντιεξουσιαστικής Κίνησης ζητώντας την απελευθέρωση των συλληφθέντων.

Στο τέλος της ημέρας, εκτός από τους περισσότερους συλληφθέντες, θα έχουν απελευθερωθεί γενικότερα και:

  • 500 κιλά ληγμένη δακρυγόνος ουσία CS (ορθοχλωροβενζαμαλονονιτρίλη)
  • 500 κιλά βενζίνη
  • 1 τόνος αδρεναλίνη
  • 1 μεγατόνος χριστοπαναγίες και γενικότερα μπινελίκια
  • 10 μεγατόνοι παπαρολογία (οι μισοί από αυτούς σε διάφορα πολιτικοποιημένα ιστολόγια, φιλοκυβερνητικά και αντικυβερνητικά)

Η κυβέρνηση θα κάνει δηλώσεις του στυλ: «Η απεργία είναι αναφαίρετο δικαίωμα των εργαζομένων, αλλά και η δημόσια περιουσία πρέπει να προστατεύεται», αν και στην ουσία θα προτιμούσε να δηλώσει: «Μα πόσες εκφοβιστικές συλλήψεις, και πόσο ξύλο πρέπει να ρίξουμε για να μην ξανακατέβει ο κόσμος στους δρόμους;»

Οι διάφοροι εκπρόσωποι των διαδηλωτών θα κάνουν δηλώσεις του στυλ: «Σήμερα ο λαός με την μαζική συμμετοχή του έδειξε ότι δεν τρομοκρατείται από την κρατική καταστολή», αν και στην ουσία θα ήθελαν να δηλώσουν: «Μα γιατί δεν κατεβαίνουν και οι υπόλοιποι 4.900.000 Αθηναίοι στους δρόμους;»

Και αφού κυβέρνηση και «επανάσταση» πετάξουν τις κορώνες τους, θα ξημερώσει η Πέμπτη, που επί της ουσίας δεν θα έχει καμία απολύτως διαφορά από την Τρίτη. Κάποιοι θα έχουν «φορτώσει» ακόμα περισσότερο, κάποιοι θα ξερνάνε ακόμα τα σωθικά τους από τα ληγμένα δακρυγόνα, κάποιοι θα πάνε στα γραφεία τους και θα περιγράφουν με πάθος τα τεκταινόμενα της πορείας, και κάποιοι απλά θα προσπαθούν να δουν πως θα βγάλουν τα έξοδα του μήνα. Ενδεχομένως κάποιοι να σκάσουν μύτη και εδώ για να με κατηγορήσουν ως «απαθημικροαστοβολεμενοπουζεισταβορειαπροαστειακαιπουλαεινεοφιλελευθερηρητορικη». Αλλά η συμφωνία είναι συμφωνία. Αν δεν γίνουν έτσι όπως τα είπα, η ανάποδη φωτογραφία θα τοποθετηθεί ακριβώς εδώ…

!!! UPDATE !!!

Τελικά δεν κατάφερα να προβλέψω αυτό....


Ως εκ τούτου, οφείλω να τηρήσω μία υπόσχεση....


Τρίτη 22 Φεβρουαρίου 2011

Επικοινωνώντας με διαφορετικούς ανθρωπίδες

Σήμερα θα κάνουμε τα πρώτα μας βήματα στους στοιχειώδεις κανόνες διαλόγου και αντίλογου μεταξύ ανθρωπίδων του είδους homo sapiens. Σε περίπτωση που ανήκετε σε πρωιμότερο είδος, αυτή η ανάρτηση δεν σας αφορά, καθώς ο εγκέφαλός σας δεν έχει κάνει ακόμα τις απαραίτητες διασυνδέσεις νευρώνων που θα σας επιτρέψουν να κατανοήσετε λέξη από αυτά που γράφονται.

Το διαδίκτυο είναι ένα σπουδαίο εργαλείο εύρεσης πληροφοριών και διάδοσης της γνώσης. Δυστυχώς όμως, αναπόφευκτα είναι και σημαντικότατο εργαλείο διάδοσης παπαρολογίας του εκάστοτε παπαρολόγου ο οποίος έχει πρόσβαση σε αυτό. Έχουμε λοιπόν ένα φάσμα ανθρώπων με εύρος ηλικίας 10-80 ετών που κάθεται στον υπολογιστή του, πίσω από την ανωνυμία του και μπορεί πανεύκολα να πετάξει με δύναμη την παπαριά του προς πάσα διαδικτυακή κατεύθυνση. Επειδή μάλιστα στην πραγματική του ζωή, δεν μπορεί να το κάνει τόσο εύκολα, το διαδίκτυο τού παρέχει την ευκαιρία να ξεσπάσει με διπλάσια ένταση. Μάλιστα αν λάβουμε υπόψη και τους πέντε θεμελιώδεις νόμους της ανθρώπινης βλακείας, καταλαβαίνετε ότι οι πιθανότητες να πέσουμε πάνω σε ένα τέτοιο παλικάρι ή παλικαρού, αυξάνονται εκθετικά.

Κανών 1: Ad hominem

Για όσους δεν το γνωρίζουν, στην ανταλλαγή κάποιων απόψεων, όταν ο ένας αντί να «επιτίθεται» στις απόψεις του άλλου με κάποια σοβαρή επιχειρηματολογία, τελικά επιτίθεται στον ίδιο τον άλλο, τότε αυτό ονομάζεται «επιχειρηματολογία ad hominem». Είναι από τα πιο διαδεδομένα είδη «διαλόγου» στο διαδίκτυο που φυσικά όχι μόνο εκθέτει τον ομιλητή που το χρησιμοποιεί, αλλά αποδεικνύει κατευθείαν ότι επί της ουσίας δεν έχει κάποιον σοβαρό αντίλογο. Δεδομένου μάλιστα ότι στο 99% των περιπτώσεων, δεν γνωρίζεις προσωπικά τον συνομιλητή σου, καλό είναι να το αποφεύγεις, αφού υπάρχει ο ακόλουθος σημαντικότατος κανόνας…

Κανών 2: Δεν είναι όλοι οι homo sapiens ίδιοι

Ναι, πέφτεις από τα σύννεφα, αλλά σου έχω νέα. Επειδή υπάρχουν 5 κοινοβουλευτικά και άλλα 20 περίπου κόμματα στη χώρα, δε σημαίνει ότι οι πολιτικές απόψεις είναι περίπου 25 σε ολόκληρη την Ελλάδα. Όπως επίσης δεν είναι απαραίτητο να είσαι Δεξιός, Κεντρώος ή Αριστερός. Αν έχεις αρκετό μυαλό μπορείς να το χρησιμοποιείς για να κρίνεις και να συμπεραίνεις βάσει της δικής σου κριτικής σκέψης. Γι’ αυτό αν ποτέ κάποιος πολιτικός χώρος μονοπωλεί συνεχώς τις απόψεις σου και την αντίληψή σου γενικότερα θα πρέπει να ανησυχείς πολύ για τα μυαλά που κουβαλάς. Κατά 110% έχουν πιάσει μούχλα. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι μπορεί κάποιος να μην είναι ρατσιστής αλλά να θέλει αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική. Να μην είναι στεγνός καπιταλιστής, αλλά να επιθυμεί μία ελεύθερη αγορά. Άλλες φορές να συμφωνεί με κάποιο πολιτικό πρόσωπο, και άλλες φορές όχι. Να συμφωνεί με μία απεργιακή κινητοποίηση και να διαφωνεί με μία άλλη. Άλλες φορές να συμφωνεί με μία κυβερνητική απόφαση, και άλλες φορές όχι. Μπορεί να έχουμε το εφηβικό κατάλοιπο του «τί μουσική ακούς» για να κοτσάρουμε ταμπέλες, αλλά όλως περιέργως όσο μεγαλώνεις και ωριμάζεις καταλαβαίνεις ότι μπορείς να ακούς ταυτόχρονα διαφορετικά είδη, απολαμβάνοντας το καθένα για διαφορετικούς λόγους. (Εφόσον βέβαια όντως ωριμάζεις…)

Κανών 3: Μην ξεκινάς με σύστημα 7-2-1

Κοινώς μην εμφανίζεσαι για διάλογο έχοντας υψώσει ένα τριπλό ατσάλινο τείχος μέχρι το θεό, επειδή θεωρείς ότι ο άλλος θέλει σώνει και καλά να σου πάρει το κεφάλι. Ο διάλογος είναι μία αμφίδρομη διαδικασία. Λες την άποψή σου, λέει ο άλλος τη δική του, σκέφτεσαι, επαναξιολογείς και λες μία βελτιωμένη άποψη. Αν ξεκινάς με σκοπό να μην κάνεις βήμα πίσω, ή θεωρείς ότι ο άλλος θέλει να σε πατήσει κάτω μέχρι να γίνεις δισδιάστατος, καταρχήν δεν ακούς λέξη από αυτά που λέει ο άλλος, και κατά δεύτερον δεν υπάρχει λόγος εξαρχής να μπεις στη συζήτηση. Οπότε άστο. Πήγαινε για ψάρεμα.

Κανών 4: Η βλακεία είναι ανίκητη

…ή αλλιώς, ο παραλογισμός παλεύεται μόνο με παραλογισμό. Αν πας με σημαία τη λογική, σε έναν παράλογο διάλογο, σου έχουν πάρει τη σημαία, στην έχουν σκίσει σε √2 κομμάτια και σου έχουν βάλει το κοντάρι where the sun don’t shine.


«Καθώς αναπτύσσεται μία διαδικτυακή συζήτηση, η πιθανότητα να υπάρξει σύγκριση με τους Ναζί ή τον Χίτλερ, προσεγγίζει την μονάδα».

Και επειδή κάθε κανόνας πρέπει να έχει το παράδειγμά του, παρατίθεται μία σχετικά πρόσφατη «συζήτηση» στο facebook που κατάφερε να συμπτύξει σχεδόν και τους πέντε κανόνες. (Ο «μαυρισμένος» συνομιλητής είναι το ίδιο πρόσωπο)

(κλικ για μεγέθυνση)


Σάββατο 19 Φεβρουαρίου 2011

Το φράκο και η φουστανέλα

Ο αείμνηστος Βασίλης Ραφαηλίδης είχε γράψει:

«...Από τη μια μεριά, πάντως, είχαν δίκιο οι ντόπιοι αγωνιστές, που υπέφεραν τα πάνδεινα επί έξι χρόνια, να φοβούνται τους καλαμαράδες: Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να τη διοικήσουν μετά το αίσιο πέρας του αγώνα. Όμως ο αγράμματος λαός δε μισεί τους καλαμαράδες. Τους μισούν οι μισοαγράμματοι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες, που πριν την επανάσταση συνεργάζονταν αρμονικότατα με τους Τούρκους. Ο αγράμματος άνθρωπος πάντα κατανοεί τη σημασία που έχουν για μία καλύτερη ζωή τα γράμματα, και πάντα θέλει να σπουδάσει τα παιδιά του. Οι επικίνδυνοι είναι οι κολυβογραμματισμένοι, με τα κολυβογράμματά τους που δεν έλειψαν ποτέ από την Ελλάδα. Και που τη χαντάκωσαν. Επειδή ξέρουν να διαβάζουν την Ιερά Σύνοψη, νομίζουν πως ξέρουν και γράμματα.

Πίσω απ’ αυτή τη διαμάχη κρύβεται ο ανηλεής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων της Ελλάδας και Ελλήνων του εξωτερικού, που συνεχίζεται. Οι «εσ» πάντα φοβούνται τους «εξ», διότι οι «εξ» είναι συνήθως πιο εγγράμματοι. Κι όποιος ξέρει γράμματα εξουσιάζει ευκολότερα αυτούς που δεν ξέρουν. Εντάξει, αλλά πουθενά στον κόσμο δε βρέθηκε τρόπος να ασκούν την εξουσία οι αγράμματοι. Εκτός από την Ελλάδα όπου την ασκούν συνήθως οι αγράμματοι, καταπιέζοντας τους ακόμα πιο αγράμματους».

Σχεδόν δύο αιώνες μετά τη σύσταση του ελληνικού Κράτους ή ίδια υπόγεια διαμάχη συνεχίζεται. Ένα έθνος που ουδέποτε άφησε να αναπτυχθεί κάποια υποτυπώδης αστική Δημοκρατία, με τη συγκεκριμένη διαμάχη να διέπει οριζόντια όλα τα κοινωνικά στρώματα. Κάπως έτσι έχουμε την ψευδαίσθηση ότι οι κοινωνικές μάχες στην Ελλάδα είναι ταξικές, ενώ στην βαθύτερη ουσία τους είναι θεσμικές. Υπάρχουν οι μεν που προσπαθούν να προσανατολιστούν σε ένα αναπτυγμένο κοινωνικό μοντέλο με τα ιδεώδη του ευρωπαϊκού διαφωτισμού, και οι δε που αντιλαμβάνονται την έννοια του Κράτους με κριτήρια αμιγώς ατομικά.

Οι κοινωνίες όμως αυτορυθμίζονται, και όσο εμφανή και αν είναι τα πλεονεκτήματα μίας σύγχρονης αστικής Δημοκρατίας, είναι επίσης δίκαιο και τελικά δημοκρατικότερο να υπερισχύουν τα ιδεώδη της πλειοψηφίας. Εφόσον η πλειοψηφία επιθυμεί να ζει ακόμα με όρους καθαρά ατομικούς και όχι συλλογικούς, θα πρέπει πλέον να δεχτούμε ότι η Ελλάδα θα συνεχίσει να αποτελεί απλά ένα σύνολο από «χωριά», όπου στο κάθε χωριό ο εκάστοτε «κοτζαμπάσης» ελέγχει, ρυθμίζει, επηρεάζει ή και κυβερνά ανάλογα τα προσωπικά του συμφέροντα.

Η παρούσα κρίση φαινόταν ως μία ευκαιρία, να γίνει μία νέα κοινωνική αυτορύθμιση με κατεύθυνση ένα Κράτος με συνοχή και κοινό όραμα ανάπτυξης. Όπως στο παρελθόν, σαθρά ιδεώδη όπως η θρησκεία και το έθνος, ένωναν τους ανθρώπους απέναντι σε έναν κοινό εχθρό, έτσι και στο παρόν η οικονομική κρίση θα μπορούσε να ενώσει την κοινωνία απέναντι στα κακώς δρώμενα του παρελθόντος, που στην τελική επέφεραν και την κρίση. Οι αμαθείς, και ακόμα χειρότερα οι ημιμαθείς, φαίνεται όμως ότι και πάλι επηρεάζουν περισσότερο. Από τις πολιτικές δυνάμεις, συμπεριλαμβανομένης και της κυβέρνησης, μέχρι και τα υπόλοιπα κοινωνικά στρώματα, η αμάθεια και η ημιμάθεια αντιμάχεται εκείνους τους ανθρώπους που βλέπουν τις ευκαιρίες για εκσυγχρονισμό και την δημιουργία μίας αστικής Δημοκρατίας. Ο συναισθηματισμός υπερισχύει της λογικής, το πάθος υπερισχύει της πράξης, και κυρίως οι ατομικές ανάγκες υπερισχύουν των συλλογικών.

Η μόνη περίπτωση κάποια στιγμή η Ελλάδα να γίνει πραγματικό και σοβαρό Κράτος, είναι όταν η πλειοψηφία που προαναφέρθηκε, συνειδητοποιήσει πόσα περισσότερα είναι τα οφέλη από μία συλλογική αντίληψη έναντι της ατομικής. Πως μία πραγματική αστική Δημοκρατία παρέχει πολλές περισσότερες και δικαιότερες ευκαιρίες προσωπικής ανάπτυξης, έναντι της πρόχειρης ατομικής καχυποψίας. Άλλωστε, οι μεγαλύτερες κοινωνικές επαναστάσεις, ίσως και αυτές που βιώνει τώρα ο μουσουλμανικός κόσμος, κατά βάθος γίνονταν για τη δικαιοσύνη, την ισονομία και τις ίσες ευκαιρίες. Ούτε για τη μάσα, ούτε για το ποιος θα διοικήσει το «χωριό».


Τετάρτη 16 Φεβρουαρίου 2011

Όχι άλλους «πατριώτες» παρακαλώ

Πρέπει να ομολογήσω πως πάντα καταφέρνω και εκπλήσσομαι από το επίπεδο «πατριωτισμού» της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά αν κρίνω από τον οριζόντιο «πατριωτισμό» που διέπει ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, τα ΜΜΕ, και τον λαό και εκφράστηκε πριν λίγες μέρες, μετά τη συνέντευξη τύπου της Τρόικας, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι είμαστε ο πιο «πατριωτικός» λαός της Ευρώπης. Απλά το πρώτο ερώτημα που μου έρχεται αμέσως είναι, με τόση αγάπη για την «πατρίδα», πώς καταφέραμε όλως περιέργως να την καταντήσουμε έτσι;

Η σχέση μου με την υποκρισία, πιστεύω πως έχει εκφραστεί πολλάκις σε αυτό το ιστολόγιο. Πόσο μάλλον, όταν η υποκρισία συνοδεύεται από παθιασμένους αλαλαγμούς που στην ουσία δεν συνεισφέρουν σε τίποτα. Ίσως γι’ αυτό να καταφέρνω και να εκπλήσσομαι με τον προαναφερθέντα «πατριωτισμό». Διότι με την στοιχειώδη λογική που μου έχει απομείνει, μπορώ να συμπεράνω τα εξής (ας με διορθώσει όποιος βρίσκει κάποιο λάθος στον συλλογισμό):

α) Έχουμε ήδη καταπατήσει το 40% των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων (στοιχεία ΙΣΤΑΜΕ), μέσω διαφόρων αυθαιρεσιών και παραβάσεων από «πατριώτες» όπως επιχειρηματίες, αγρότες, δημόσιους υπαλλήλους, πολιτικούς, τοπικούς άρχοντες, παπάδες, μοναχούς, «απλούς πολίτες», κλπ.

β) Εδώ και ένα μήνα σχεδόν, ακούγονται αντίστοιχες «πατριωτικές» κραυγές, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους, για το νόμο που προσπαθεί να περάσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος σχετικά με τους όρους δόμησης στις περιοχές Natura. Το σκεπτικό είναι πως η προστασία των περιοχών αυτών θα αποτρέψει από τον «πατριώτη» μεροκαματιάρη να χτίσει το σπιτάκι του, το μαντρί του, την αποθήκη με τα παλιοσίδερά του, ή ότι άλλο συναντάμε γενικότερα στην ελληνική ύπαιθρο.

γ) Η θέληση τόσο των κυβερνήσεων, όσο και των τοπικών αρχών σε θέματα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχει αποδειχθεί εκτενώς με λαμπρά παραδείγματα όπως η εγκατάλειψη των Ολυμπιακών εκτάσεων, το παραλιακό μέτωπο της Αττικής, το αεροδρόμιο του Ελληνικού, το πρώην εργοστάσιο της FIX και ένα σωρό άλλες δημόσιες εκτάσεις σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Σε αυτό τον κανόνα, ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελούν οι προσπάθειες κάποιων τοπικών αρχών, που συνήθως χωρίς τη στήριξη του κεντρικού Κράτους, παλεύουν να δημιουργήσουν και κάτι σωστό.

δ) Πασιφανής είναι επίσης η εκτίμηση που έχουν οι Έλληνες απέναντι στα νησιά και τις παραλίες τους. Με αυθαίρετα κτίσματα, προχειροκατασκευές με λαμαρίνες και σκουριασμένες γεννήτριες σε παραλίες, διαρκή ρύπανση, παράνομες περιφράξεις, παράνομες χωματερές κλπ. Και φυσικά το όνειρο κάθε τοπικής τουριστικής κοινωνίας, μία μέρα να γίνουν όλοι Costa del Sol.

ε) Έχουμε Ναοδομία(!!!)

Κοινώς, όσον αφορά τους Έλληνες «πατριώτες», στη συντριπτική πλειοψηφία της διαχείρισης και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχει ακολουθηθεί η γνωστή συνταγή της καταπάτησης, αυθαιρεσίας, ρύπανσης ή απλώς εγκατάλειψης. Αντιθέτως υπάρχουν παραδείγματα αξιοποίησης ή συμμετοχής από ξένα κεφάλαια για τα οποία δε νομίζω ότι κανείς έχει αντίρρηση για την ποιότητα και αποδοτικότητά τους. Για παράδειγμα ποιος μπορεί να κατηγορήσει την «βάρβαρη» Hochtief για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» που συνεχώς λαμβάνει διαφόρων ειδών διεθνείς διακρίσεις, ενώ αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης και εργοδοσίας για την ευρύτερη περιοχή αλλά και τους κλάδους που εμπλέκονται στην αεροπλοΐα; Ή μήπως διαταράχθηκε το ελληνικό μας DNA από το «ξεπούλημα» του ΟΤΕ, εξαιτίας του οποίου ο μέσος ιδιώτης απολαμβάνει την δεκαπλάσια ποιότητα τηλεπικοινωνιών στο ένα δέκατο της τιμής που πλήρωνε πριν κάποια χρόνια;

Υπάρχει, λοιπόν, μία τεράστια διαφορά μεταξύ του «ξεπουλήματος» και της «αξιοποίησης». Και επειδή έχω μάθει πλέον πως όσο πιο έντονη και παθιασμένη είναι η ορολογία που χρησιμοποίει κάποιος στον λόγο ή την επιχειρηματολογία του, τόσο λιγότερο σκέφτεται αντικειμενικά και ψύχραιμα, τείνω να έχω πρόβλημα και με τον «πατριωτισμό» που εκφράστηκε πρόσφατα. Διότι η ψύχραιμη αντιμετώπιση, είτε στη συνέντευξη της τρόικας, είτε στο πρόγραμμα της κυβέρνησης θα ήταν μία ανάλυση των ενδεχόμενων αξιοποιήσεων. Για ποια δημόσια περιουσία μιλάμε; Για τι είδους αξιοποίηση; Οι οποιεσδήποτε επενδύσεις θα έχουν αμιγώς κερδοσκοπικό, αναπτυξιακό ή στατικό χαρακτήρα; Εάν δεν υπάρξει αξιοποίηση από ξένα κεφάλαια, ποιες είναι οι εναλλακτικές; Αφού τα βάλουμε όλα αυτά πάνω στο τραπέζι, να κρίνουμε σε ποιες περιπτώσεις έχουμε ξεπούλημα και σε ποιες όχι. Και τότε ας μας πλημυρίσουν τα «πατριωτικά» αισθήματα και ας κάνει και η κυβέρνηση το επικοινωνιακό της παιχνίδι με λαϊκίστικες εξαγγελίες, όπως η πρόσφατη «πατριωτική» απαγόρευση μεταβιβάσεων και πωλήσεων.

Γι’ αυτό, όχι άλλους «πατριώτες» παρακαλώ. Έχουμε πλεόνασμα, και κανείς πλέον δεν θέλει να το αγοράσει. Η χώρα χρειάζεται πιο έμπρακτα και θετικά μυαλά.


Υ.Γ. Στο ανωτέρω κείμενο, τα εισαγωγικά σε όλα τα παράγωγα της λέξης «πατριωτισμός», είναι εσκεμμένα για ευνόητους λόγους.


Δευτέρα 14 Φεβρουαρίου 2011

Σάββατο 12 Φεβρουαρίου 2011

Συγκρίνοντας... βούρτσες

Τον τελευταίο καιρό, έχουν αρχίσει να γίνονται πολύ της μοδός, λέξεις όπως «χούντα», «κατοχικά στρατεύματα», ενώ η Κερατέα φαίνεται πως στη φαντασία κάποιων ξύπνησε αναμνήσεις από τη λωρίδα της Γάζας. Δεν έχω πρόβλημα με το τι φαντασιώνεται ο καθένας μέσα στον άκρατο συναισθηματισμό και το πάθος του. Έχω πρόβλημα όμως όταν μέσα στον «οίστρο» αναμπουμπούλας ή στοχευόμενης προπαγάνδας, ο καθένας εκφράζει τη φαντασία του χωρίς καμία βάση στοιχειώδους λογικής προκειμένου να δημιουργήσει σκόπιμα μία ευρύτερη αναστάτωση. Και σε περιόδους κρίσης, όπως η σημερινή, η ακριβολογία στα λεγόμενα του Χ πολιτικού χώρου ή της Υ κοινωνικής ομάδας παίζουν πολύ σημαντικό ρόλο στη διαμόρφωση των απόψεων σε γενικότερο επίπεδο.

Επειδή τα τσιτάτα συνθήματα και οι φωνές περί χούντας, κατοχής κλπ, μάλλον προέρχονται είτε από άτομα που δεν είχαν γεννηθεί καν την περίοδο της χούντας, είτε από βολεμένους «επαναστάτες» του διαδικτύου, είτε από άτομα που δεν γνωρίζουν από σύγχρονες δικτατορίες, καλό θα ήταν να έχουν και μία στοιχειώδη ιδιοσυγκρασία. Έστω από σεβασμό και μόνο προς τα πραγματικά θύματα κατοχικών και ολοκληρωτικών καθεστώτων.

Μιλώντας για χούντες και ολοκληρωτισμό, κάποια ελάχιστα και τυχαία ντοκουμέντα…

Καθεστώς Karimov – Ουζμπεκιστάν

Καθεστώς Somoza – Νικαράγουα

Καθεστώς Khmer Rouge – Καμπότζη

Καθεστώς Mugabe – Ζιμπάμπουε

Καθεστώς Kim Jong – Β. Κορέα

Καθεστώς Pinochet – Χιλή

Καθεστώς Stalin – Ουκρανία

Μιλώντας για τα κατεχόμενα στη Λωρίδα της Γάζας...

Καλούς φραπέδες!

Πέμπτη 10 Φεβρουαρίου 2011

«Αγανακτισμένοι κάτοικοι» παντού

Να συμφωνήσουμε στο εξής: Αυτή τη στιγμή στην Κερατέα συμβαίνει μία μεγάλη αδικία. Ενώ υπάρχει δικαστική απόφαση, ενώ αποκαλύφθηκαν οι προθέσεις της αναδόχου εταιρίας να κατασκευάσει ΧΥΤΑ και όχι ΧΥΤΥ, και ενώ είναι εμφανές πως η δουλειά που πήγε να γίνει ήταν αεριτζίδικη, τα ΜΑΤ παραμένουν στην Κερατέα με καθαρά προκλητικούς σκοπούς. Σε αυτή την κατάσταση, μοναδική ευθύνη φέρει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, αλλά ενδεχομένως και άλλοι κυβερνητικοί παράγοντες που έχουν λόγους να συντηρούν την ένταση.

Εκεί που ξαφνικά στραβώνει όλη η εικόνα είναι οι… μολότωφ. Ας μην μπούμε στην παλιά κλασσική ρητορική περί προβοκάτσιας και μπαχαλάκηδων. Είναι ξεκάθαρο σε αυτή την περίπτωση ποιοι έχουν βρει την Κερατέα κατάλληλο πεδίον δόξης λαμπρό για να κάνουν το παιχνίδι τους.

Η εικόνα στραβώνει γιατί όσο περνάει ο καιρός, η περίπτωση της Κερατέας μετατρέπεται σιγά σιγά σε άλλη μία κατάσταση συνεχούς έντασης που τελικά μεταλλάσσεται σε κάτι διαφορετικό από το αρχικό πρόβλημα. Πλέον οι συζητήσεις δεν στρέφονται στο νομικό πλεονέκτημα των κατοίκων της Κερατέας, που πολύ πιθανώς θα αποτρέψει οριστικά την κατασκευή ΧΥΤΑ, αλλά στα επεισόδια. Η νίκη των κατοίκων δεν αξιοποιείται προκειμένου να τεθούν τα θεμέλια για την σταδιακή καταστολή των αυθαιρεσιών του Κράτους, αλλά οδηγείται με αργά βήματα σε ένα χάος που ενδεχομένως να εκμεταλλευτούν κάποιοι καιροσκόποι ή πραγματικοί προβοκάτορες.

Οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα, φαίνεται τελικά πως εμπνέουν άλλες ομάδες να δράσουν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο. Μπορεί οι του Αγ. Παντελεήμονα να είναι αντικειμενικά κακοπροαίρετοι σε σχέση με τους Κερατεώτες αλλά το σκεπτικό της προβοκάτσιας είναι ακριβώς το ίδιο. Ομάδες που επιδιώκουν την ένταση για προσωπικούς ή πολιτικούς λόγους, κρύβονται ανάμεσα σε κατοίκους για να οξύνουν τα πράγματα. Και μέσα στην όλη ένταση, θα λάμψουν τα «μεμονωμένα» περιστατικά αστυνομικής βίας για να καταλήξουμε τελικά που; Ποιο είναι το θεμιτό αποτέλεσμα για την Κερατέα αλλά και για ολόκληρη την ελληνική κοινωνία; Μία δίκαιη δικαστική απόφαση, ή η ένταση που καλλιεργείται εδώ και μέρες μέσα στην ίδια την Κερατέα, διάφορα ιστολόγια, ΜΜΕ και φυσικά τους μπαχαλάκηδες; Ή μήπως κάποιοι αυθαίρετα αποφάσισαν πως είναι καλή ιδέα να επιχειρήσουν να λύσουν το θέμα της αστυνομικής βίας μέσω των δίκαιων αιτημάτων μίας τοπικής κοινωνίας για ένα μη σχετικό ζήτημα;

Το Κράτος, ως μικρογραφία της ελληνικής κοινωνίας σε θέση εξουσίας, φυσικά και θα κάνει καταχρήσεις, όπως φυσικά και θα επιχειρήσει να υπερασπιστεί συγκεκριμένα συμφέροντα. Οι διμοιρίες των ΜΑΤ, φυσικά και θα αποτελούνται κυρίως από άτομα που περιμένουν πως και πώς να καταστείλουν βίαια την οποιαδήποτε ένταση. Δεν ξέρω αν υπάρχει άνθρωπος σε αυτή τη χώρα με στοιχειώδη λογική που βλέπει κάτι διαφορετικό από αυτό ή που πιστεύει ότι μέσα σε λίγους μήνες η αστυνομία θα αποτελείται από σωστούς επαγγελματίες. Το βασικό ζήτημα είναι, πώς αντιδρά η κοινωνία σε αυτά τα φαινόμενα ώστε σταδιακά να εκλείψουν; Διότι όταν η Δικαιοσύνη προτάσσει χείρα συνεργασίας και η κοινωνία την αγνοεί προκειμένου να τσαμπουκαλευτεί, η σίγουρη έκβαση θα είναι και ο τσαμπουκάς του Κράτους, που με τη σειρά του θα οδηγήσει σε έναν φαύλο κύκλο έντασης και επεισοδίων χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα.

Κάπως έτσι ισοπεδώθηκαν και τα αιτήματα των οδηγών της Ε.Ο. Κορίνθου – Πατρών, όταν ξεπετάχτηκαν τα κινήματα των τζαμπατζήδων, και κάπως έτσι φαίνεται πως θα ισοπεδώνονται στο μέλλον, όλο και πιο συχνά, αιτήματα που ενώ σταδιακά δικαιώνονται στο τέλος καταπλακώνονται από μία φασαρία, ένταση και ανομία άνευ ουσίας και πρακτικής εφαρμογής.


Κυριακή 6 Φεβρουαρίου 2011

Έχουμε χαρτοπόλεμο!

Έχω άσχημα νέα. Η επανάσταση θα αργήσει. Ενδεχομένως να δούμε λίγο από χάος, ή και κανένα ολοκληρωτικό καθεστώς να εκμεταλλεύεται κάποια κενά δημοκρατίας, αλλά η επανάσταση, όπως την φαντασιώνονται πολλοί και διάφοροι «αγανακτισμένοι» γραφικοί, έχει ακόμα μακρύ δρόμο.

Ο λόγος είναι απλός. Οι ιστορικές, μεγάλες, και πραγματικά ανατρεπτικές επαναστάσεις είχαν συγκεκριμένους στόχους σε πολύ βαθύτερα κοινωνικά ζητήματα, ακόμα και εν αγνοία των επαναστατών. Γιατί, όπως και να το κάνεις, άλλο πράγμα να πολεμάς για liberté, égalité, fraternité και άλλο επειδή σου μειώνουν τον μισθό και αυξάνονται οι φόροι. Η ειδοποιός διαφορά είναι ότι στην πρώτη περίπτωση πολεμάς για την βελτίωση των θεσμών ολόκληρης της κοινωνίας, ενώ στη δεύτερη πολεμάς για την πάρτη σου.

Εάν στην Ελλάδα, η βασική λαϊκή απαίτηση ήταν η βελτίωση των θεσμών ώστε να ζούμε σε μία κοινωνία ελευθερίας, ισότητας και αδελφοσύνης, θα έπρεπε να είχαμε ήδη κάποιον ξεσηκωμό τα τελευταία τριάντα χρόνια. Όμως μέσα σε αυτά τα χρόνια, η διαπλοκή και η διαφθορά είχαν κατακλείσει σχεδόν ολόκληρη την κοινωνία σε τέτοιο βαθμό που η απαιτούμενη κρίσιμη μάζα απλά βολευόταν με το αυτοκινητάκι, το σπιτάκι και τον μπάρμπα βουλευτή ή τον τάδε τοπικό παράγοντα για την διεκπεραίωση «παντός είδους υποθέσεων». Τα ζητήματα που αφορούσαν τη βελτίωση της κοινωνίας και της χώρας στο σύνολο, ποσώς απασχολούσαν τον βολεμένο. Τώρα που ήρθε ο λογαριασμός, ο βολεμένος ξεσηκώθηκε.

Η μαζική αναμπουμπούλα του τελευταίου χρόνου ξεκίνησε βήμα βήμα. Για την ακρίβεια, κάθε κοινωνικός ή επαγγελματικός κλάδος που έβλεπε να θίγονται τα συμφέροντα ή οι αποδοχές του, κατέβαινε στους δρόμους. Οι υπόλοιπες κοινωνικές ομάδες κάθονταν σπίτι τους, σφυρίζοντας αδιάφορα, περιμένοντας πότε θα έρθει η δική τους σειρά, για να κατέβουν στους δρόμους και να διεκδικήσουν τα κεκτημένα τους. Τίποτα περισσότερο και για κανέναν άλλο. Κανείς δεν διεκδίκησε ποτέ κάτι για το καλό ολόκληρης της κοινωνίας, εκτός από ορισμένες έντιμες μειοψηφίες που ανέκαθεν αγωνίζονταν για ευρύτερα θέματα, αλλά χωρίς να τραβάνε το ενδιαφέρον του υπόλοιπου κόσμου. Άλλωστε, ο συλλογικός τρόπος σκέψης δεν εφάπτεται σε κανένα σημείο με τον ευρύτερο νεοελληνικό ατομικισμό. Και, δυστυχώς μαζί με τον «ξερό» βολεμένο, κάηκε και ο «χλωρός» έντιμος που επιζητούσε τη βελτίωση του συνόλου.

Παρατήρησε κανείς τι έγινε πριν λίγο καιρό όταν η Υπουργός Περιβάλλοντος επιχείρησε να περάσει νόμο για την αυτονόητη προστασία των περιοχών Natura; Ξεσηκωμός! Και μάλιστα από βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος. Για τον απλούστατο λόγο ότι ο μέσος βουλευτής, εκπροσωπεί τα συμφέροντα του τόπου του, και το πραγματικό συμφέρον του τόπου του, δηλαδή η τοπική λαϊκή βούληση, θέλει ένα σπιτάκι στο κτηματάκι του. Ποσώς ενδιαφέρεται για τους στόχους του δικτύου Natura, δηλαδή για το περιβάλλον που ζει ο συνάνθρωπός του και μεθαύριο τα παιδιά του. Αυτός ο εσωκομματικός «ξεσηκωμός» αντικατοπτρίζει ακριβώς το σκεπτικό με το οποίο σκέφτεται η πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας. Και με τέτοιο σκεπτικό, όχι μόνο η χώρα δεν πρόκειται να πάει μπροστά, αλλά δεν υπάρχει και η παραμικρή αξίωση για το οποιοδήποτε θετικό βήμα.

Στην τελική, όλες οι σοβαρές επαναστάσεις είχαν και το τίμημά τους. Το να ασκείς συνεχώς κριτική είναι το πιο εύκολο. Η αυτοκριτική είναι το δύσκολο, και στην περίπτωση της ελληνικής κοινωνίας, η αυτοκριτική είναι τόσο σπάνια και επίπονη που αποτελεί τίμημα από μόνη της. Εάν ποτέ έρθει κάποια ουσιαστική και δυναμική ρήξη στην κοινωνική συνοχή, προκειμένου να αναδυθεί μία μαζική απαίτηση για ισότητα, δικαιοσύνη, ελευθερία και αδελφοσύνη, δεν θα γίνει εναντίον κομμάτων, πολιτικών ή επιχειρηματιών, αλλά εναντίον του ίδιου μας του εαυτού.


Τρίτη 1 Φεβρουαρίου 2011

Πάφα πούφα μέχρι τελικής πτώσης

«Α ωραία! Εδώ καπνίζουν», είπε με ανακούφιση η μία από τις δύο κυράτσες, και ανοίγοντας την πόρτα της καφετέριας αμολάει μέσα τα δυο μικρά για να ακολουθήσουν μετά και αυτές. Τα πιτσιρίκια, αφού προσπέρασαν τον τύπο που καθόταν στο τραπεζάκι της εισόδου που κάπνιζε το πούρο του, πήγαν και χώθηκαν μέσα στο γενικότερο ντουμάνι. Πιο πριν είχαμε δοκιμάσει να πάμε αλλού. Ψάχνοντας για ένα συμπαθητικό και ζεστό καφέ, καταλήξαμε στο L’ Arret Du Temps. Το μέρος ήταν άκαπνο αλλά γεμάτο. (Για φαντάσου! Οι ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ, που εικάζουν πτώση του τζίρου λόγω του αντικαπνιστικού νόμου είναι καραγκιόζηδες. Οποία η έκπληξις).

Την προηγούμενη μέρα, είχαμε βρεθεί σε ένα άλλο καφέ στο Χαλάνδρι. Καθίσαμε έξω, δίπλα στην ξυλόσομπα με την άβολη ασυμμετρία θερμοκρασίας, δεδομένου ότι και εκεί μέσα ήταν ντουμάνι. Η συζήτηση ξεκίνησε με αφορμή τον αντικαπνιστικό νόμο. Πάνω στην παρότρυνσή μου να κάνουμε καταγγελία στο 1142, η μη-καπνίστρια, αλλά και «ρομαντική» φίλη μου, θεώρησε ότι δεν είναι ανάγκη να καταφεύγουμε σε «ρουφιανιλίκια» και να εμπλέκουμε «μπάτσους» στην ιστορία. «Θα πρέπει να κάνουμε ένα κίνημα που θα ενημερώνει τον κόσμο και τους καταστηματάρχες….» κλπ κλπ, μπλα μπλα.

Πολύ παρεξηγημένο Σαββατοκύριακο. Φαίνεται τελικά πως έχουμε παρεξηγήσει ακόμα και τα στοιχειώδη. Πού αποσκοπεί ο αντικαπνιστικός νόμος, ποια τα οφέλη του, τί σημαίνει η εφαρμογή του ως κοινωνική ευθύνη, ποιος ο ρόλος της καταγγελίας, του μπάτσου στην κοινωνία, και άλλα τέτοια. Και ξέρεις τι γίνεται μετά… Τα σκέφτεσαι όλα αυτά, πιάνεις και άλλα θέματα όπου θριαμβεύει ο κακομαθημένος, ατομικιστής νεοέλληνας, έναντι της συλλογικής κοινωνικής συνείδησης, και με φρίκη διαπιστώνεις πως ότι και να σκεφτείς, πάντα θα βρεθεί ο τύπος που όχι μόνο δεν έχει διάθεση να κάνει τον ελάχιστο συμβιβασμό, αλλά είναι διατεθειμένος να παίξει και μπουνιές για να υπερασπιστεί τον κάλλο στον εγκέφαλό του.

It takes two to tango, και ο αντικαπνιστικός νόμος για να εφαρμοστεί δεν χρειάζεται μόνο την πίεση για την εφαρμογή του (που είναι ευθύνη των Αρχών), αλλά και τη συνειδητοποίηση του καπνιστή για ποιον λόγο δεν είναι σωστό να φουμάρει στα μούτρα του άλλου.

Οι «Αρχές» που κυρίως απαρτίζονται από κάτι παιδαρέλια με στολή δημοτικού μπάτσου, κατά κανόνα αισθάνονται ήδη άσχημα για τη δουλειά που κάνουν. Είναι δυνατόν ο κάγκουρας που τα βράδια βγαίνει στο Μπουρνάζι και αδειάζει ένα πακέτο τσιγάρα, την ημέρα να κόβει κλήσεις για αυτό το λόγο; Το δήλωσε και ο εκπρόσωπός τους άλλωστε. Σε μία συνέντευξη είχε πει : «Θέλουμε να δείχνουμε και κοινωνικό πρόσωπο, οπότε είμαστε ελαστικοί». Κοινώς, το κοινωνικό πρόσωπο είναι να κάνουμε τα στραβά μάτια στο κάπνισμα, επειδή οι ίδιοι αποφασίσαμε και διατάξαμε ότι η κοινωνία θέλει να καπνίζει. Άρα το «κοινωνικό πρόσωπο» είναι αυτό που καπνίζει στα μούτρα του άλλου. Μιλάμε τώρα για τους τύπους που την έχουν αράξει στη Διονυσίου Αεροπαγίτου, για να αποτρέπουν και καλά ΙΧ και μηχανάκια να μπαίνουν στον πεζόδρομο και αντ’ αυτού κάνουν καμάκι στην όμορφη συνάδελφο, ενώ ΙΧ και μηχανάκια αλωνίζουν πέρα-δώθε.

Κάπως έτσι αυθαίρετα και οι ίδιοι οι καπνιστές αποφάσισαν ότι είναι σωστό να καταπατάται ο αντικαπνιστικός νόμος γιατί πολύ απλά ο μαγαζάτορας κάνει τα στραβά μάτια και τους καλύπτει. Άλλωστε, ακόμα και αν τύχει να γίνει κάποιος έλεγχος η δικαιολογία είναι έτοιμη. «Α δεν είδα», «α δεν ήξερα», «σε παρακαλώ, έχω οικογένεια» κλπ κλπ. Αυτό το σκεπτικό του κακομαθημένου 10χρονου, που ενώ κάνει κάτι κακό εν γνώσει του, σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να αναλάβει τις ευθύνες του, γιατί όλο και κάποιος θα βρεθεί να ξελασπώσει.

Και κάπως έτσι, γενικώς και αορίστως ο καθένας αποφασίζει τι είναι σωστό και τι όχι για όλους τους υπόλοιπους, και πράττει ανάλογα, χωρίς φυσικά να αναλαμβάνει καμία ευθύνη. Και μου θέλεις τώρα εσύ, με τέτοια μυαλά, να βγούμε από την κρίση, ή έστω να αποφασίσουμε σε κοινωνικό επίπεδο πως θέλουμε να πορευτούμε...


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...