Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2008

Ολυμπιακή καταστολή

Σήμερα το μεσημέρι, συνδικαλιστές εργαζόμενοι των Ολυμπιακών Αερογραμμών εισέβαλαν στα γραφεία της εταιρίας επί της οδού Συγγρού. Αφού διέκοψαν τη σύσκεψη του Δ.Σ., έσπασαν ποτήρια, πιάτα και ότι έβρισκαν, ενώ σημειώθηκαν και επεισόδια προπηλακισμών και ύβρεων, επειδή είχαν την απαίτηση για κάτι. Δεν θα σταθώ σε αυτό το κάτι γιατί πραγματικά είναι ανάξιο λόγου.

Θα σταθώ στην καθεαυτώ παραβατική και φασιστική πράξη της ΟΣΠΑ, διότι τέτοια συμβάντα δίνουν το στίγμα του πραγματικού επιπέδου της Δημοκρατίας που υπάρχει σε μία χώρα. Συμβάντα σαν αυτά δεν είναι σπάνια τον τελευταίο καιρό. Για να φρεσκάρουμε λίγο τη μνήμη μας, το Δ.Σ. της ΔΕΗ είχε δεχτεί παρόμοιες επιθέσεις από τα πρωτοπαλίκαρα της ΓΕΝΟΠ – ΔΕΗ, ενώ πλέον θεωρείται γεγονός ρουτίνας μέλη πανεπιστημιακών ή έξω-πανεπιστημιακών οργανώσεων να διακόπτουν Γενικές Συνελεύσεις και άλλα πανεπιστημιακά δημοκρατικά όργανα με παρόμοιους τρόπους.

Γιατί άραγε συμβαίνει αυτό; Είμαστε μήπως τόσο πολύ μάγκες σαν λαός που δηλώνουμε δημοκράτες μόνο όποτε μας βολεύει; Μήπως επειδή η γενικότερη ανατροφή του Ελληναρά τον έχει μάθει να αποκτά αυτό που θέλει με κάθε μέσο και χωρίς όρια και φραγμούς; Ή μήπως πολύ απλά η παιδεία που λαμβάνουμε ως έθνος προάγει τους εαυτούληδές μας έναντι οποιουδήποτε παρουσιαστεί ως εμπόδιο στις ατομικιστικές φιλοδοξίες μας;

Ένα από τα μεγαλύτερα πλεονεκτήματα μίας κοινωνίας που διακατέχεται από πολιτική συνείδηση, είναι ότι οργανώνει δομημένα όργανα παιδείας και οργάνωσης, που στη συνέχεια ούτε προάγουν ούτε ανέχονται τέτοιες ατομικιστικές συμπεριφορές. Επειδή λοιπόν η ελληνική κοινωνία διακατέχεται κυρίως από τις ατομικιστικές νοοτροπίες, λογικό είναι να θεωρεί λογικές και τέτοιες πράξεις. Ακόμα και αν είναι φασιστικές, ή βίαιες.

Τα μέλη της ΟΣΠΑ (που παρεμπιπτόντως θα συνταξιοδοτηθούν με περίπου 1800 – 2200 ευρώ έκαστος, και πλέον θα ξεζουμίζουν το Δημόσιο Χρήμα όντας κυριολεκτικά και όχι μεταφορικά, όπως μέχρι τώρα, καθούμενοι στον καναπέ τους) σήμερα προσέβαλλαν όχι μόνο το πολίτευμα της χώρας αλλά και τις Δημοκρατικές Αρχές του Συνδικαλιστικού Κινήματος, για το οποίο κάποιοι στο παρελθόν έχυσαν αίμα. Διότι το πραγματικό Συνδικαλιστικό Κίνημα πολεμούσε και συνεχίζει να πολεμάει για πραγματική δημοκρατία, σεβασμό των εργασιακών δικαιωμάτων και ισονομία μεταξύ εργαζομένων και εργοδοσίας. Αντιθέτως, το Ελληναρίστικο (προσοχή: όχι γενικά το ελληνικό) Συνδικαλιστικό Κίνημα πολεμάει για την επιβολή των δικών του απαιτήσεων εις βάρος τόσο της εργοδοσίας, όσο και ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας.

Ο Συνδικαλισμός γεννήθηκε ώστε οι εργαζόμενοι να συμμετέχουν ισότιμα σε εταιρικές διαδικασίες, να μπορούν να εκφέρουν απόψεις ελεύθερα και δημοσίως αλλά και να συναθροίζονται ελεύθερα χωρίς το φόβο πιθανής καταστολής ή επιβολής κυρώσεων. Φαίνεται πως οι σημερινοί φασιστο-συνδικαλιστές, φασιστο-αγωνιστές, φασιστο-επαναστάτες και το κακό συναπάντημα θεωρούν πως οι ίδιοι οφείλουν πλέον να καταστέλλουν, να επιβάλλουν, να σπάνε, να απειλούν, να προπηλακίζουν και να χειροδικούν.

Κυριακή 28 Σεπτεμβρίου 2008

Showbiz και Επανάσταση

Το περασμένο Σάββατο, δύο κορυφαία πολιτιστικά δρώμενα έλαβαν χώρα στην Αθήνα. Η συναυλία της Madonna στα πλαίσια του Ευρωπαϊκού της τουρ, και η συναυλία των Asian Dub Foundation στα πλαίσια ενός φεστιβάλ τσίρκο.

Όσον αφορά το πρώτο happening, το ΟΑΚΑ κατακλύστηκε από 70.000 χλιδάνεργους, 3.000 40άρηδες νοσταλγούς metrosexual, και 2.000 γονείς που αναγκάστηκαν να τραβηχτούν μέσα στο χαμό για να μη χαλάσουν το χατίρι των κακομαθημένων ανήλικων παιδιών τους. Η συναυλία σημείωσε μεγάλη επιτυχία, ειδικά για τους 5.000 τυχερούς που ήταν μπροστά στη σκηνή και μπορούσαν να δουν την καλλιτέχνη με τα μάτια τους. Για τους υπόλοιπους 70.000 που είχαν σκάσει κατά μέσο όρο γύρω στα 100 ευρώ, είχαν στηθεί γιγαντο-οθόνες για να μπορούν και αυτοί να δουν κάτι.

Οι ίδιες γιγαντο-οθόνες ήταν εξίσου χρήσιμες για αυτούς που πήγαν κυρίως για να καταγράψουν τη συναυλία με το κινητό τους και να την ανεβάσουν στο youtube, παρά για να την παρακολουθήσουν. Επειδή βέβαια το ζουμ του κινητού δεν ήταν τόσο ισχυρό ώστε να «φτάσει» στη σκηνή, οι νεαροί εικονολήπτες αναγκάστηκαν να σημαδεύουν με τα κινητά τους τις γιγαντο-οθόνες για να μη βγουν και τελείως μαλάκες στο τέλος.

Οπότε για να καταλάβω: Πληρώνεις 200 ευρώ και βλέπεις τη Madonna. Πληρώνεις 100 ευρώ και βλέπεις τη Madonna στο video-wall. Δεν πληρώνεις σεντ και βλέπεις τη Madonna μέσω video-wall στο youtube. Και όσον αφορά το κλίμα της συναυλίας. Πηγαίνεις στη συναυλία και τα σκας για να ακούς τσιρίλες και τα τραγούδια της Madonna με άπταιστη ελληνική προφορά από ένα 16χρόνο στο δεξί σου αυτί, ή δεν πηγαίνεις στη συναυλία, δεν πληρώνεις τίποτα, χάνεις κάνα δυο βεγγαλικά και ακούς τσιρίλες στο youtube. Δύσκολο το δίλημμα.

Όσον αφορά το δεύτερο happening, η πλατεία Πρωτομαγιάς κατακλύστηκε από εκατοντάδες νεολαίους του ΣΥΡΙΖΑ έτοιμους να αλλάξουν τον κόσμο, και μερικές άλλες χιλιάδες που με σκυμμένο το πρόσωπο μην τους δει κανείς, έσκασαν 7 ευρώ στη Νεολαία του ΣΥΡΙΖΑ για να δουν τους Asian Dub Foundation.

Η συναυλία σημείωσε εξίσου μεγάλη επιτυχία αφού οι ADF βάραγαν καλά σαν τον παλιό καλό καιρό, ενώ οι νεολαίοι συζητούσαν τις μεγάλες επαναστατικές τους ιδέες. Με βασικό σύνθημα «Διάλεξε Ζωή και Όχι Επιβίωση», το πνεύμα της κοινωνικής αλληλεγγύης και της οικολογίας ήταν διάχυτο σε όλο το χώρο μαζί με πολλά κιλά φυλλαδίων που είχαν αφεθεί στην τύχη του αέρα, πεταμένα πλαστικά μπουκάλια και κουτάκια αλουμινίου. Με τον τρόπο αυτό εκφράστηκε τόσο η εργατική αλληλεγγύη απέναντι στους οδοκαθαριστές του Δήμου Αθηναίων, όσο και η οικολογική συνείδηση των διοργανωτών.

Στο χώρο υπήρχαν επίσης αφίσες αφύπνισης της οικολογικής συνείδησης όσον αφορά τη σπατάλη ηλεκτρικού ρεύματος, οι οποίες περιβάλλονταν από τους προβολείς, τα φωτορυθμικά και τους ήχους συνολικής κατανάλωσης κάμποσων kWh με σκοπό την πιο ολοκληρωμένη και εφετζίδικη αφύπνιση.

Τέλος, αφού συζητήθηκε πόσο κακό κάνουν στην ανθρωπότητα οι κάμερες, οι εταιρίες, και το Κεφάλαιο, έκαναν όλοι την ευχή η Ολυμπιακή και ο ΟΣΕ να παραμείνουν στο χάλι που είναι, οι Αμερικάνοι να πεθάνουν και η φράντζα του Τσίπρα να γίνει ακόμα πιο ελκυστική στη νέα γενιά. Μετά έφαγαν τα σουβλάκια τους, ήπιαν τους μπάφους και τις μπύρες τους και άλλαξαν τον κόσμο.

Παρασκευή 26 Σεπτεμβρίου 2008

Βιώσιμη Αθήνα. Το άλλο με τον Τοτό το ξέρεις;

Ορισμένα πράγματα στο κέντρο της Αθήνας, δεν λειτουργούν. Όχι «δεν λειτουργούν σωστά»... Απλά ΔΕΝ λειτουργούν. Επειδή όμως για τους περισσότερους θεωρούνται είτε ανάξια λόγου, είτε μέρος της «γραφικότητας», μόνο μία ελάχιστη μειοψηφία απαιτεί την ορθή λειτουργία τους. Η παρακάτω λίστα είναι ενδεικτική και μη εξαντλητική. Συνοδεύεται δε, με το άσμα που λέει: «Κορόιδο;… Εντάααξει»

  • Οι λεωφορειολωρίδες στην Ιπποκράτους και Χαριλάου Τρικούπη.
  • Οι διαβάσεις ΑΜΕΑ.
  • Η διαγράμμιση του δρόμου ως διάβαση ΑΜΕΑ στη Σόλωνος και Χαριλάου Τρικούπη γωνία.
  • Το ειδικό πλακόστρωτο για τυφλούς.
  • Η λειτουργία του Εθνικού Κήπου, του Πεδίου του Άρεως και του Λυκαβηττού, ως πάρκα.
  • Οι αναρτημένοι πίνακες με τα δρομολόγια των λεωφορείων στις στάσεις.
  • Οι διαβάσεις πεζών.
  • Οι πεζόδρομοι του Ψυρρή.
  • Η πλατεία Ομονοίας.
  • Το φανάρι που αναβοσβήνει κίτρινα βελάκια για τους οδηγούς και πράσινο για τους πεζούς.
  • Τα σήματα του ΚΟΚ.
  • Η Τροχαία.
  • Η ελεύθερη και απερίσκεπτη πρόσβαση σε πεζοδρόμια και πεζόδρομους.
  • Το ποδήλατο.
  • Τα παιδικά πάρκα.

Η καθημερινή ποιότητα ζωής δεν έχει και ιδιαίτερη σχέση με το εισόδημα, το αυτοκίνητο, τη γκόμενα και το lifestyle. (Ξέρω, σοκαρίστηκες!). Η ευχάριστη καθημερινότητα εγγυάται ότι όλοι οι κάτοικοι μίας πόλης ανεξαρτήτως εισοδημάτων και προσωπικών φιλοδοξιών, έχουν ίσα δικαιώματα και πρόσβαση σε μία πιο φυσική και χαλαρή ζωή. Εάν αυτό δεν είναι προτεραιότητα σε μία κοινωνία, τότε δεν μπορώ να σκεφτώ τι μπορεί να είναι.

Σίγουρα πάντως δεν μπορεί να είναι σημαντικότερη η πολιτική «προσπάθεια» που καταβάλλεται μέχρι τώρα αφού στοχεύει κυρίως σε εντυπώσεις και όχι σε πρακτικές λύσεις. Τί να τον κάνω εγώ τον πεζόδρομο, άμα συνεχώς καταλαμβάνεται από σταθμευμένα οχήματα και διερχόμενα δίκυκλα; Πώς να πάρει τη στροφή το ολοκαίνουργιο λεωφορείο της ΕΘΕΛ, εάν στη γωνία έχει παρκάρει ένα 4x4; Πώς να πάω για τρέξιμο αν ο πλησιέστερος υπερσύγχρονος στίβος είναι 40 λεπτά απόσταση και μέσα στην κίνηση; Γιατί να χρησιμοποιήσω τα οικολογικά Μέσα Μαζικής Μεταφοράς όταν κανείς δεν μου εγγυάται πότε θα φύγω και πότε θα φτάσω κάπου;

Οι προτεραιότητες σε μία κοινωνία, ακόμα και μία μικρή όπως αυτής μίας πόλης, δείχνουν και το γενικότερο επίπεδο πολιτισμού της συγκεκριμένης κοινωνίας. Αν, για παράδειγμα, τα μέλη της κοινωνίας είχαν όντως βούληση να χρησιμοποιούν ποδήλατα αντί για αυτοκίνητα, θα κρατούσαν δάδες έξω από το δημαρχείο και θα απαιτούσαν ποδηλατόδρομους.

Κυριαρχεί όμως η αντίληψη ότι πάντα υπάρχουν σοβαρότερα προβλήματα από τους ποδηλατόδρομους, τα πάρκα, τους πεζόδρομους, τη σωστή συγκοινωνία και γενικά όλες αυτές τις λεπτομέρειες που δίνουν χρώμα στην καθημερινότητά μας. Η αντίληψη όμως αυτή είναι σαθρή καθώς αν υπήρχαν αυτά, θα υπήρχε και χρόνος και καλύτερη διάθεση να αντιμετωπιστούν τα υπόλοιπα. Αυτό όμως δεν είναι κατανοητό ούτε από την πλειοψηφία και επομένως ούτε από την πολιτική ηγεσία.

Προς το παρόν, ένα μέρος της πλειοψηφίας ζητά ελεύθερους χώρους για να τους μετατρέψει σε τρέντι καφετέριες. Ένα άλλο μέρος, ζητά καφετέριες όπου μπορεί να πάει για μόστρα και όχι ελεύθερες πλατείες χωρίς τραπεζάκια. Η υπόλοιπη πλειοψηφία σφυρίζει αδιάφορα... και όλοι μαζί βρίζουν, κορνάρουν και μιζεριάζουν κάθε μέρα.

(Θα επανέλθω στην Αθήνα. Έχω πολλά να σούρω!)

Πέμπτη 25 Σεπτεμβρίου 2008

Απεργία vs. Ελληναρία

Ο «αγών» έρεε ανέκαθεν στο αίμα του λαού μας. Από την αρχαιότητα, μέχρι την επανάσταση του ’21 και στη συνέχεια μέσα σε μία σειρά κοινωνικών επαναστάσεων. Τόση άφθονη ήταν η αγωνιστικότητα μέσα μας, που μετά την κατάκτηση σημαντικών κοινωνικών αξιών, ξεχαστήκαμε και μάλλον λόγω κεκτημένης ταχύτητας συνεχίζουμε να αγωνιζόμαστε…

Με δύο τρεις διαφορές μόνο. Βασικά δεν είναι ότι αγωνιζόμασταν κυριολεκτικά, απλά ο καθένας κοιτούσε το μικροσκοπικό του συμφέρον γράφοντας το συλλογικό συμφέρον στους επαναστατικούς του όρχεις. Άμα είχε και λίγο λέγειν, και δήλωνε και αριστερός (που ανέκαθεν θεωρείτο τρέντι και πάρα πολύ επαναστατικό), κατάφερνε να συσπειρώσει και καμιά εκατοστή άλλους στο αγώνα του. Φυσικά κάποια πράγματα όντως άλλαζαν προς το καλύτερο χάρη όμως στις επεμβάσεις των πιο πολιτισμένων συνευρωπαίων μας που μας εξηγούσαν ήρεμα και ωραία ότι αν θέλουμε κοκό (δηλαδή κεφάλαια και εκσυγχρονισμό) θα πρέπει να σεβόμαστε πχ τη χάρτα ανθρωπίνων δικαιωμάτων, τα εργατικά κεκτημένα, κλπ, για τα οποία δεν χρειάζεται να αγχωνόμαστε και πολύ αφού άλλοι κατάφεραν να τα κατακτήσουν για εμάς.

Εν πάση περιπτώσει, εμείς ξεχαστήκαμε και έχουμε μείνει ακόμα στις εποχές που θεωρούμε ότι όταν συμπεριφερόμαστε σαν το κωλόπαιδο που δεν θα φάει το φαγητό του άμα η μαμά του δεν του πάρει transformers, θα περάσει το δικό του. Επίσης έχουμε μείνει στις εποχές που θεωρούμε ότι τα πράγματα γίνονται με φωνές, παραλογισμούς και γκρίνια.

Κυρίως όμως θεωρούμε ότι η απεργία είναι κοινωνικό όπλο του 21ου αιώνα. Και όντως είναι πολύ ισχυρό όπλο, αρκεί όμως να ξέρεις να το χρησιμοποιείς. Διότι αν το χρησιμοποιείς άτσαλα και ηλιθιωδώς, σου γυρνάει μπούμερανγκ. Ας πάρουμε τον γενικότερο ορισμό της απεργίας:

Απεργία είναι η ανάληψη δράσης, μέσω της διακοπής εργασίας, από μία κρίσιμη μάζα εργαζομένων για την προώθηση εργασιακών, κοινωνικών και οικονομικών συμφερόντων.

Ωραία. Και που χρησιμεύει αυτό; Προφανώς όταν έχεις κάτσει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων, έχεις μελετήσει την εργατική νομοθεσία, έχεις απευθυνθεί σε ανεξάρτητες και δικαστικές αρχές, και βλέπεις παρανομία από μέρους του εργοδότη σου, αλλά παρόλαυτά η παρανομία συνεχίζεται, τότε το μόνο που σου μένει είναι να απεργήσεις. Επίσης εάν θεωρείς ότι διαπράττεται μεγάλη αδικία εις βάρος σου ως εργαζόμενος, και καμία εξουσία ή η υπόλοιπη κοινωνία δεν ενδιαφέρονται, κάνεις απεργία. Η απεργία με τη σειρά της αποφέρει ζημιές στον εργοδότη και ενημέρωση της κοινής γνώμης για την αδικία που υφίστασαι. Άρα συνοψίζοντας, μπορούμε να βρούμε τα εξής βασικά χαρακτηριστικά που σκιαγραφούν μία επιτυχημένη απεργία:

Α) Τη μαζική συμμετοχή ενός ολόκληρου κλάδου.

Β) Την καλύτερη ενημέρωση της κοινωνίας, ώστε να προκύψει…

Γ) … θετική αντιμετώπιση προς τα αιτήματα των απεργών από την κοινή γνώμη.

Δ) Τη συνεχή πρόκληση ζημιών στα οικονομικά του εργοδότη, ώστε να έρθει…

Ε) …η αντίληψη της χρησιμότητας των εργαζομένων.

Κατά κανόνα, και βάσει ιστορικών γεγονότων, οι πιο πετυχημένες απεργίες ήταν αυτές που συνδύαζαν όλα τα ανωτέρω.

Στην Ελλάδα, οι πετυχημένες απεργίες πρέπει να τέλειωσαν πριν αρκετά χρόνια, δεδομένου ότι τις περισσότερες φορές ούτε ένα από τα παραπάνω ισχύουν πλέον. Έκτοτε μας έχει μείνει αυτή η «αγωνιστικότητα» άνευ ουσίας και οι εργατοπατέρες που γαυγίζουν και στήνουν τις πιο βλακώδεις, αντι-κοινωνικές και καταχρηστικές απεργίες όλων των εποχών. Ένα ένα τα παραπάνω σημεία της επιτυχίας, καταστρέφονται από τους ίδιους τους απεργούς ως εξής, με την αντίστοιχη σειρά:

Α) Γίνεται συνεχώς προσπάθεια να επιβάλλεται η συμμετοχή όλων των εργαζομένων στην απεργία, με καθαρά αντιδημοκρατικό τρόπο, πολλές φορές και με τη βία.

Β) Οι κάθε λογής «πρόεδροι» βγαίνουν στα τηλεπαράθυρα και σε κάθε ερώτηση η απάντηση είναι: «Δε θα περάσει». Το ίδιο απαντάνε και στην ερώτηση: «Εσείς τι προτείνετε;».

Γ) Μέσα στο «Δε θα περάσει», προφανώς εννοούν και την εύρυθμη λειτουργία του υπόλοιπου 99,99% της ελληνικής κοινωνίας, οπότε κατά κανόνα κλείνουν δρόμους, λεωφορειολωρίδες, λιμάνια, τελωνεία, βενζινάδικα και γενικώς ό,τι έχει ανάγκη το υπόλοιπο 99,99%.

Δ) Όταν ο εργοδότης είναι το Δημόσιο που ούτως ή άλλως έχει γραμμένα τα οικονομικά του στους βαρυσήκωτους κρατικούς του όρχεις, λογικό είναι οποιαδήποτε οικονομική ζημία που επιβαρύνει η κακή λειτουργία ενός κλάδου, να πηγαίνει περίπατο στα Άγραφα. Όταν ο εργοδότης είναι ο Ιδιώτης, οι απεργοί πρέπει να καταλάβουν ότι πρώτα θα τσούξει το δικό τους πορτοφόλι και μετά από υπομονή και θυσίες, θα τσούξει και του εργοδότη.

Ε) Η χρησιμότητα του εργαζόμενου που ασχολείται κατά κανόνα με την προώθηση κομματικών συμφερόντων ή την εκτύπωση συνδικαλιστικών φυλλαδίων ή την ρητορική τέχνη στις καντίνες των εταιριών, αντί με την καθεαυτώ εργασία του, μάλλον δεν δημιουργεί και την καλύτερη αντίληψη της χρησιμότητάς του.

Κλείνω με δύο παραδείγματα από ελληναράδικες απεργίες (δηλαδή αυτά που λέγαμε πιο πάνω) και δύο παραδείγματα από πετυχημένες απεργίες.

Παράδειγμα Αποτυχίας 1 (Ελλάδα)

Την τελευταία εβδομάδα του περασμένου Φεβρουαρίου, στη λεωφορειολωρίδα της λεωφόρου Μεσογείων, από το ύψος του Υπουργείου Εθνικής Άμυνας μέχρι την Αγία Παρασκευή, γίνεται κατάληψη από σταθμευμένες νταλίκες και φορτηγά. Στην αρχή του convoy ανεμίζει ένα πανό που γράφει «ΟΧΙ ΣΤΟ ΝΟΜΟΣΧΕΔΙΟ». Ουδέποτε έμαθε κανείς σε ποιο νομοσχέδιο αναφέρονταν, ουδέποτε έμαθε κανείς οι απεργοί τι αντιπρότειναν και ουδέποτε κάποιος που οδηγούσε στη Μεσογείων εκείνη τη βδομάδα δεν έφαγε τρελό πήξιμο και ταλαιπωρία. Τελικά το νομοσχέδιο πέρασε.

Παράδειγμα Αποτυχίας 2 (Ελλάδα)

Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτά, ένας από τους πιο καλοπληρωμένους κλάδους του Δημοσίου, οι Τελωνειακοί, απεργούν με αποτέλεσμα να στερεύουν στην αγορά τα αποθέματα αμόλυβδης βενζίνης, ενώ μέχρι και αυτή την ώρα υπάρχουν ουρές στα τελευταία ανοιχτά βενζινάδικα. Εικόνες που έχουν επαναληφθεί φέτος και τελικά δεν οδήγησαν πουθενά, εκτός ίσως από τις χριστοπαναγίες πίσω από κάτι εκατοντάδες χιλιάδες παρμπρίζ για το συμφέρον μερικών εκατοντάδων βολεψάκιδων.

Συμπέρασμα αποτυχιών: Αύριο μεθαύριο που εγώ θα απαιτήσω ότι μου κατέβει, αν πάω και παρκάρω κάθετα σε μία Εθνική Οδό, δεν θα έχει κανείς το δικαίωμα να με συλλάβει ή να μου απομακρύνει το όχημα αφού επικαλούμαι απεργία. Μπροστά στα «εργατικά μου κεκτημένα», χέστηκα για τους υπόλοιπους.

Παράδειγμα Επιτυχίας 1 (Γαλλία)

Το 1995, μετά την εκλογή του Jacques Chirac, η κυβέρνηση έλαβε άκρως αντικοινωνικά μέτρα για την βελτιστοποίηση των οικονομικών του Κράτους. Με τους εργαζόμενους στους σιδηρόδρομους να κάνουν την αρχή, ένα από τα μαζικότερα απεργιακά μέτωπα που υπολογίζεται σε 6 εκατομμύρια απεργιο-ημέρες, ξεκίνησε και σύντομα επεκτάθηκε σε ολόκληρο τον Δημόσιο Τομέα παραλύοντάς τον. Η απεργία έληξε επιτυχώς μετά από δύο εβδομάδες, με την κυβέρνηση να αποσύρει τα νέα μέτρα.

Παράδειγμα Επιτυχίας 2 (Ολλανδία)

Τον περασμένο Απρίλιο, οι οδηγοί των τοπικών λεωφορείων έκαναν απεργία με τον εξής απλό τρόπο: Αντί να διακόψουν την εργασία τους, συνέχισαν κανονικά τα δρομολόγια, χωρίς όμως οι ελεγκτές να ελέγχουν τα εισιτήρια των επιβατών. Με αυτό τον τρόπο, το κοινό συνέχισε να εξυπηρετείται, ενώ οι εταιρίες των λεωφορείων παρουσίαζαν μεγάλες ζημιές σε καθημερινή βάση. Η απεργία έληξε τέλη Μαΐου, όπου οι εταιρίες κινήθηκαν δικαστικά εναντίων των εργαζομένων, με τους τελευταίους όμως να κερδίζουν σημαντικά πλεονεκτήματα στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων.

Συμπέρασμα επιτυχιών: Οι φωνές, οι απόλυτες και καταχρηστικές αντιδράσεις, δεν οδηγούν απαραίτητα στο επιθυμητό αποτέλεσμα, κυρίως αν δεν συνοδεύονται από ένα μαζικό κίνημα. Οι εποχές έχουν αλλάξει και οι απεργίες μπορούν να διεξάγονται και με πιο έξυπνους τρόπους.

Υστερόγραφο άσχετο: Θα πρέπει κάποιος επικοινωνιολόγος να πει σε ορισμένα συνδικάτα ότι η φιγούρα του χοντρού πρόεδρου με τη χρυσή αλυσίδα, τον τσαμπουκά και το μπεγλέρι δεν έχει πλέον πέραση. Θέλω να πω, δεν πείθει και τόσο ότι περνάει δύσκολα χρόνια φτώχειας και πείνας.

Δευτέρα 22 Σεπτεμβρίου 2008

Ένα trendy γιαπί

Ανοιχτή επιστολή προς το Υπουργείο Πολιτισμού

Αγαπητό ΥΠ.ΠΟ.,

Ονομάζομαι ελληνάκι και από μικρός έμαθα να εμπιστεύομαι το καλό λάδι ελιάς. Μάλιστα στο σχολείο έμαθα ότι και οι αρχαίοι Έλληνες είχαν μία παρόμοια σχέση εμπιστοσύνης με το ελαιόλαδο, αν και ως μαθητής ομολογώ ότι δεν πρόσεχα ιδιαίτερα στα μαθήματα που είχαν να κάνουν με την αρχαία Ελλάδα.

Από τη μία είχαμε αυτούς τους δεινόσαυρους καθηγητές που βαριόντουσαν τη ζωή τους, και από την άλλη εκείνα τα τελείως άσχημα και άχαρα βιβλία. Αφήστε δε το γεγονός ότι όταν αρχίσαμε να αναλύουμε αρχαία κείμενα, το ζητούμενο ήταν βασικά να ξέρουμε να κάνουμε γραμματική ανάλυση στα αρχαία ελληνικά παρά να αναλύουμε τα καθεαυτώ κείμενα και το πνεύμα των συγγραφέων τους.

Έτσι, ντρέπομαι που το λέω αλλά, όταν έφυγα στο εξωτερικό για σπουδές, βρήκα την ευκαιρία να διαβάσω και να μάθω κάποια πράγματα για την αρχαία Ελλάδα, από ξένα βιβλία που ήταν στη βιβλιοθήκη του Πανεπιστημίου. (Ναι, εκεί στα εξωτερικά έχουν και τέτοια). Επίσης, είχα την ευκαιρία να διαπιστώσω ότι ο μέσος κουτοφράγκος ήξερε και καμιά εκατοστή περισσότερα πράγματα για τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό από ότι εγώ, πράγμα που φυσικά με έφερνε σε δύσκολη θέση, δεδομένου ότι βομβαρδιζόμουνα από ερωτήσεις. Απλά, επειδή πάντα κατάφερνα να αλλάζω θέμα στη συζήτηση, δεν χρειάστηκε ποτέ να τους πω τη δική μου γνώμη για την Πολιτεία του Πλάτωνα ή τη σχέση αρχιτεκτονικής και περιβάλλοντος στην αρχαία Ελλάδα. Αντ’ αυτού τους απαντούσα με την ερώτηση αν έχουν δοκιμάσει ποτέ κεμπαμπ από τον Θανάση στο Μοναστηράκι που είναι στις παρυφές της Ακρόπολης και γρήγορα το θέμα άλλαζε.

Σε κάθε περίπτωση, η ιδέα που αποκόμισα, τόσο από τα ξένα βιβλία όσο και από τους κουτοφράγκους, ήταν ότι πρέπει να ήμασταν και πολύ κουλ και χάι πολιτισμός. Τόσο κουλ και χάι, που κάθε χρόνο εκατομμύρια επισκέπτες έρχονται από όλο τον κόσμο για να δουν από κοντά το μεγάλο σύμβολο αυτού του πολιτισμού. Την Ακρόπολη των Αθηνών.

Στην Ακρόπολη των Αθηνών έτυχε να βρεθώ την προηγούμενη Κυριακή, μετά από πολλά χρόνια. Ναι ξέρω, ντροπή μου, φτου μου, κλπ, όμως τελικά πήγα και φυσικά αποκόμισα πολλές εντυπώσεις.

(Σημ: Επειδή ο «Αρχαιολογικός Χώρος της Ακρόπολης» ακούγεται σαν κάτι πολύ δραματικό και επιβλητικό, και επειδή θα τον χρησιμοποιώ τακτικά, για χάρη συντομίας θα αναφέρομαι σε αυτόν με τα αρχικά του. Δηλαδή ΑΧΑ! Θα βάζω και θαυμαστικό για να τονίζω τον θαυμασμό μου αλλά και την αντικειμενική αξία του χώρου).

Ας ξεκινήσουμε με τους πανταχού παρόντες φύλακες που περισσότερο μου θύμισαν παλαίουρες φαντάρους σε σκοπιά παρά φύλακες του ΑΧΑ!.

Οι φύλακες λοιπόν είχαν αυτό το κατιτίς. Δε λέω. Ωραία μελαμψά αγόρια και κοπέλες που κοίταζαν δεξιά – αριστερά, αλλά να, πώς να το πω... κάτι δεν κόλλαγε. Δηλαδή όλοι ήταν ντυμένοι λες και βγήκαν Κυριακή μεσημέρι για καφέ στο Μπουρνάζι. Φορούσαν γυαλί από Ray-Ban και πάνω και όσοι δεν μασούσαν τσίχλα, σαβούριαζαν σουβλάκια, μπουγάτσες κλπ. Όταν ήθελαν να απομακρύνουν κάποιον τουρίστα από ένα μάρμαρο, σφύριζαν με τη σφυρίχτρα και του έκαναν νόημα με το χέρι του στυλ «αλέ αλέ», όπως κάνουν οι τροχονόμοι. Θα πρέπει βέβαια να αναγνωρίσω το γεγονός ότι το επίπεδο αγγλικών των εν λόγω φυλάκων είναι κλάσεις ανώτερο από αυτών του Εθνικού Αρχαιολογικού Μουσείου αφού μετά το «μουβ ον, μουβ ον», έβαζαν και ένα «πληζ». Σε αυτό οφείλω να σας συγχαρώ καθώς αποδεικνύεται ότι μάλλον κάτι αποκομίζουν και οι φύλακες από τα υποχρεωτικά σεμινάρια που παρακολουθούν.

Σε ολόκληρο τον ΑΧΑ! λοιπόν, υπήρχαν διάφοροι διάσπαρτοι τέτοιοι τύποι που αφού είχαν κρεμασμένα κάτι ταμπελάκια, μάλλον φύλακες θα ήταν. Σε αυτό το σημείο θα ήθελα να δηλώσω τη συμπαράστασή μου στην μοναχική φύλακα των προπυλαίων (που φορούσε ένα εξίσου ωραίο συνολάκι με γυαλιά DG και τρέντι ντύσιμο τζην), η οποία ήταν μόνη της και δεν μπορούσε να κάνει πηγαδάκι με άλλους φύλακες όπως έκαναν οι περισσότεροι. Έτσι όμως όπως στεκόταν επιβλητική ανάμεσα στους κίονες, με το μοιραίο και καχύποπτο βλέμμα πάνω σε κάθε τουρίστα, τα χέρια στη μέση, και τα πόδια ελαφρώς ανοιχτά, κατάλαβα ότι πρόκειται περί φύλακα που δεν σήκωνε αστεία.

Δε λέω... Ωραίο το Ελληναράδικο λουκ και στυλ μέσα στον ΑΧΑ!. Απλά επειδή οι συγκεκριμένοι Ελληναράδες είναι και η «ανθρώπινη βιτρίνα» του μαγαζιού που ονομάζεται «Αρχαιολογικός Χώρος», μήπως να αλλάζατε την κολεξιόν με κάτι πιο φιλικό, ευγενικό, χαμογελαστό, εξυπηρετικό και αξιοπρεπές;

Μία άλλη σημαντική εντύπωση, εκτός από τα παιδιά από το Μπουρνάζι, ήταν και το εργοτάξιο που υπάρχει μέσα στον ΑΧΑ!. Δεν ξέρω από πότε έχει να ανέβει κανένας αξιωματούχος του ΥΠ.ΠΟ εκεί πάνω αλλά τα παιδιά της Α’ Εφορείας Προϊστορικών και Κλασσικών Αρχαιοτήτων, το έχουν κάνει ψιλο-αχούρι. Έχουν γεμίσει ολόκληρο το βράχο με τα παιχνίδια τους. Θα μου πείτε, οι άνθρωποι κοτζάμ αναστήλωση του Παρθενώνα κάνουν και αυτά δεν είναι παίξε-γέλασε πράγματα. Ναι, αλλά σε περίπτωση που δεν το γνωρίζετε, θα ήθελα να σας ενημερώσω ότι ο χώρος είναι επισκέψιμος. Μάλιστα δέχεται εκατομμύρια επισκέπτες κάθε χρόνο, μεταξύ των οποίων επισκεπτών βρίσκονται, εκτός από βλαχαδερά πάσης εθνικότητας και διάφοροι επιστήμονες, αρχηγοί Κρατών, ερευνητές, κλπ. Το ξέρω ότι ακούγεται απίστευτο αλλά ισχύει.

Γνωρίζω φυσικά ότι τους ξένους επισκέπτες δεν πρέπει να τους έχετε και σε καλή υπόληψη, αλλά προφανώς το ίδιο ισχύει και για τους αρχαιολογικούς χώρους. Επειδή βέβαια εγώ, σε αντίθεση με εσάς, είμαι απολίτιστος και αγράμματος, μπήκα στην ιστοσελίδα σας για να δω πως ορίζετε εσείς έναν αρχαιολογικό χώρο. Διαβάζω λοιπόν:

«Οι αρχαιολογικοί χώροι και οι τόποι ιστορικού ενδιαφέροντος αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ταυτότητας και συνδέουν το παρελθόν με το παρόν και το μέλλον»

Πολύ ωραίο και πιασάρικο. Μπράβο! Όσον αφορά τον ΑΧΑ! όμως, δεν μπορώ να πω ότι αποκόμισα κάτι τέτοιο. Εκτός αν το θέμα με την ακαταστασία, τα containers στη μέση του ΑΧΑ! και το εργοτάξιο έχουν καθαρά συμβολικό χαρακτήρα. Δηλαδή όντως συνδέουν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό με τον σύγχρονο.

Κλείνοντας θα ήθελα να σας ζητήσω συγνώμη που απέσπασα αυτά τα λίγα λεπτά από το χρόνο σας και ενώ τελείτε σημαντικό έργο για την ανάδειξη και προώθηση του πολιτισμού. Όλοι γνωρίζουν ότι τον τελευταίο χρόνο έχετε αναδειχθεί στο πιο δραστήριο και παραγωγικό Υπουργείο της χώρας. Όλοι οι Έλληνες πολίτες ακούνε Υπουργείο Πολιτισμού και δακρύζουν... από χαρά.

Με Εκτίμηση,

ελληνάκι

Υ.Γ. Τον βαρύγδουπο πρόλογό μου, που δεν έχει και μεγάλη συνοχή με το υπόλοιπο κείμενο, μπορείτε να τον προωθήσετε στο Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας. Μετά να κάνετε μία μεικτή επιτροπή από τα δύο Υπουργεία, που θα απαρτίζεται από διάφορες επιδοτούμενες επιστημονικές υπο-επιτροπές, κλιμάκια από άλλα Υπουργεία, νομικά και φυσικά πρόσωπα, παπάδες, δημοσιογράφους και καμιά διακομματική βουλευτική επιτροπή, τίποτα επιστημονικούς συμβούλους, κουμπάρους κλπ προκειμένου να συζητήσετε το θέμα της διδασκαλίας του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού στα σχολεία και της σημασίας του ΑΧΑ!. Μόνον έτσι θα εξαχθούν ασφαλή συμπεράσματα και θα ληφθούν δυναμικές, καινοτόμες και αποτελεσματικές αποφάσεις.

Πέμπτη 18 Σεπτεμβρίου 2008

Τέλος στην Ολυμπιακή Ταλαιπωρία

Ολυμπιακές Αερογραμμές!!! (Μουσική υπόκρουση Wagner). Κάποτε ο αετός των εφτά ουρανών (κορύφωση), σήμερα η μπεκάτσα των κάτω Βαλκανίων. (Τιτίβισμα και γλίστρα βελόνας του πικάπ).

Στο χώρο των Δημοσίων Οργανισμών και του συνδικαλισμού των δημοσίων υπαλλήλων υπάρχουν δύο μεγάλες υπεκφυγές αντίστοιχα. Οι διοικήσεις των πρώτων συνήθως μιλάνε για ελλειμματικές επιχειρήσεις, ενώ οι δεύτεροι μιλάνε για απαξίωση των Δημόσιων πόρων. Αν ακούσεις προσεκτικά και τις δύο πλευρές, στην ουσία θα ακούς μόνο για θεωρίες συνομωσίας, συνδικαλιστικά και εργοδοτικά κλισέ, και γενικά όλες αυτές τις ατάκες που στην ουσία είναι εντελώς άνευ ουσίας.

Σε μία ελλειμματική Δημόσια Επιχείρηση, τα ταμεία της αδειάζουν, οι παραγωγικές της διαδικασίες δυσλειτουργούν, οι προσφερόμενες υπηρεσίες είναι από τις χείριστες, αλλά οι υπάλληλοί της συνεχίζουν να τρέφονται μέχρι να συνταξιοδοτηθούν. Επίσης οι προσλήψεις συνεχίζονται κανονικά και ενώ το ταμείο είναι μείον, οι εργαζόμενοι είναι σούπερ κομπλέ χάι λουξ σα να μην τρέχει τίποτα. Ενδεχομένως η συγκεκριμένη Επιχείρηση μπορεί και να δυσφημίζει τη χώρα (λέμε τώρα). Προκειμένου η Επιχείρηση αυτή να διατηρηθεί, λαμβάνει και επιχορηγήσεις από το Κράτος, πράγμα που φυσικά είναι παράνομο. Περιέργως αυτή η κατάσταση ακούγεται απολύτως λογική στα αφτιά αρκετού κόσμου.

Ευτυχώς, ως μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης οφείλουμε να τηρούμε και κάποιους αντικειμενικούς κανόνες Αγοράς και στοιχειώδους Λογικής παρά την διαχρονική τάση που έχουμε να μην τηρούμε τίποτα γενικά.

Η Ε.Ε. λοιπόν περιλαμβάνει δύο Όργανα, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο, που δημιουργήθηκαν για να ασχολούνται κυρίως με τα παράνομα καμώματα των πιο ανώριμων μελών της, δηλαδή την Ελλάδα. Για το θέμα της Ολυμπιακής, η Ελλάδα έχει φάει δύο καταδικαστικές αποφάσεις (C-415/03 και C-419/06), ενώ οι Έλληνες φορολογούμενοι επιβαρύνονται καθημερινά γύρω στο ένα εκατομμύριο ευρώ τόσο για τη συντήρηση όσο και για την παράνομη επιχορήγηση της συγκεκριμένης αεροπορικής τραγωδίας.

Χτες, δόθηκε το πράσινο φως από την Κομισιόν να προχωρήσει η ιδιωτικοποίηση της Ολυμπιακής. Αυτό πρακτικά σημαίνει ξεβόλεμα 8.000 υπαλλήλων και ανακούφιση εκατομμυρίων ταξιδιωτών και Ελλήνων φορολογούμενων. Επίσης σημαίνει ότι άλλη μία κρατική εταιρία, που στην ουσία εξυπηρετεί καθαρά κομματικά συμφέροντα για διάφορους λόγους, βγαίνει από τη μέση.

Αν οι λαθασμένες στρατηγικές του Δ.Σ. της Ολυμπιακής, όπως η παλαιότητα του στόλου, η αδυναμία επισύναψης στρατηγικών συνεργασιών σε διεθνές επίπεδο και ο προγραμματισμός άστοχων δρομολογίων θεωρούνται απαξίωση εκ των άνω, τότε και οι εργαζόμενοι έχουν να δώσουν εξηγήσεις για την κατά κανόνα απαξίωση της εξυπηρέτησης προς το επιβατικό κοινό.

Για να το πω ακόμα πιο απλά. Όταν αφεντικό και εργάτη, γράφει πελάτη στ’ αρχίδι, ενώ πελάτη πληρώνει, τότε δουλειά πρέπει κλείσει.

Όταν τα πρόβατα μαστουρώνουν

Θα προσπαθήσω να εκφράσω την απορία μου όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται, αν και πάλι έχω την αίσθηση ότι τελικά μόνο κατά προσέγγιση θα εκληφθεί: Τι άλλο πρέπει να βγει στη φόρα μέχρι ο κόσμος να πάρει ΟΛΟΥΣ τους παπάδες με τις ντομάτες; Μέχρι να γίνει πάγιο και μείζον κοινωνικό αίτημα ο διαχωρισμός Κράτους – εκκλησίας; Μέχρι η Δικαιοσύνη να ασκεί διώξεις για κάθε είδους «θρησκευτική» απάτη;

Η εισαγωγή περί ξεκαθαρίσματος αναφέρεται σε αυτό το «ΟΛΟΥΣ» και προφανώς απευθύνεται στον τραγικό αμνό του θεού που έχει έτοιμη την κλισέ απάντηση: «Ναι, αλλά εγώ ξέρω έναν παππούλη που είναι άγιος άνθρωπος και βοηθάει τους ανθρώπους…», κλπ κλπ. Προφανώς όμως, ο συγκεκριμένος παππούλης δεν ντρέπεται για τα καμώματα των συναδέλφων του, εφόσον παραμένει ιερέας σε κάποια εκκλησία, καθώς:

Α) Δέχεται να μην φορολογείται, άρα να μην συμβάλλει στην οικονομική και κοινωνική ανάπτυξη του Κράτους.

Β) Τάσσεται στο πλευρό των συντηρητικών, σεξιστικών και διαχωριστικών αποφάσεων της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου καθώς είναι υποχρέωσή του, και

Γ) Συνεχίζει και φοράει τα ίδια ράσα και σύμβολα που ιστορικά έχουν προκαλέσει τις μεγαλύτερες αιματοχυσίες και απάτες κατά της ανθρωπότητας.

Για παράδειγμα, το ζήτημα δεν είναι αν ένας φασίστας έχει αγνές προθέσεις. Το πρόβλημα του φασίστα είναι ότι ο χαρακτηρισμός «φασίστας» υποδηλώνει την ένταξή του σε ένα γενικότερο ηθικό πλαίσιο που ονομάζεται Φασισμός. Εφόσον λοιπόν συνεχίζει και φοράει το περιβραχιόνιο με τον αγκυλωτό σταυρό, θα είναι μέρος και υποστηρικτής αυτού του ηθικού πλαισίου κι ας μοιράζει γλειφιτζούρια σε όλα τα παιδάκια του κόσμου.

Για άλλο παράδειγμα, δεν μπορώ εγώ να πάω να γίνω ΜΑΤατζής αν δεν έχω κάποιου είδους ηδονή με το ξύλο και την ψεύδο-εξουσία. Και αν δεν είχα, με αυτά που έβλεπα γύρω μου θα δήλωνα παραίτηση και θα το γύρναγα σε Πυροσβέστης.

Στην περίπτωση λοιπόν του καλού παππούλη, εάν οι προθέσεις του ήταν όντως αγνές, θα είχε πετάξει ράσα και σταυρούς και θα έπραττε κοινωνικό έργο με άλλους τρόπους. Ποιος όμως θα αφήσει το γλυκό βόλεμα του παγκαριού όπου οι άβουλοι αμνοί καταθέτουν καθημερινά τον οβολό τους; Ποιος θα δεχτεί να πληρώνει φόρους στο καθεξής; Ποιος θα γυρίσει πλάτη στις έτοιμες μπίζνες από πολιτικούς και άτομα της ευρύτερης κοινωνίας της κάθε ενορίας; Αλλά κυρίως ποιος θα είχε τα μούτρα και το κουράγιο να πει στους ανθρώπους που τον εμπιστεύονται ότι τόσα χρόνια τους δίδασκε παραμύθια; Ποιος θα είχε το κουράγιο να σταθεί ενώπιος στην κοινωνία και να αποκαλύψει τις απάτες του;

Μάλλον κανείς. Και αν τελικά υπήρξε ή υπάρχει κάποιος, τότε δεν φοράει πλέον ράσα, άρα δεν τον αφορούν και αυτά που γράφω.

Στην μεγαλύτερη απάτη κατά της ανθρωπότητας που ονομάζεται «θρησκεία» συνέβαλαν πολλοί μάγειρες μέχρι να βρεθεί η τέλεια συνταγή για το κουτόχορτο. Όμως, δεν αρκεί μόνο το κουτόχορτο να είναι καλό. Πρέπει και το πεπτικό σύστημα του προβάτου να συντονίζεται σε πλήρη αρμονία με τα συστατικά του κουτόχορτου για να χωνευθεί κανονικά. Διότι αν το στομάχι δεν το σηκώνει, τότε το κουτόχορτο με ένα επιδέξιο ξερατό σκάει στη μούρη του μάγειρα.

Εδώ όμως οι περισσότεροι χτυπάνε μία σοδίτσα, ρίχνουν και ένα ρέψιμο και συνεχίζουν τη βοσκή. Και οι ρασοφόροι μάγειρες συνεχίζουν το έργο τους. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα. Μπε!


Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2008

Ψηφιακά τσαφ τσουφ και μπιπ μπιπ

Το βασικό εξαγωγικό προϊόν της Ελλάδας, εκτός από τη βλακεία, την κουτοπονηριά και το πανευρωπαϊκό ρεζιλίκι σε κάθε κλάδο, είναι ο τουρισμός. Το πιο περίεργο είναι ότι, παρά τις συνεχείς προσπάθειες των αρμόδιων Υπουργείων και των διαφόρων τουριστικών φορέων να δυσφημίσουν τη χώρα μας και να φέρονται στους τουρίστες ως σε αφελείς, κρετίνους, κρυόκωλους κουτοφράγκους, οι τελευταίοι συνεχίζουν να έρχονται.

Οι πιο τυχεροί τουρίστες μάλλον είναι αυτοί που κινούνται με οργανωμένα γκρουπ, καθώς αυτό περιλαμβάνει μία σειρά από πλεονεκτήματα:

Α) Δεν χρειάζεται να ζήσουν την εμπειρία του Ελληναρά ταρίφα που θα τους χρεώσει την αναπνοή τους για να πάνε από το αεροδρόμιο στο ξενοδοχείο τους με συνοδεία ντέρτι fm στη διαπασών.

Β) Δεν τρώνε στη μάπα τους ιθαγενείς της φυλής Ρουμς Ρουμς στα νησιά.

Γ) Δεν σπαταλάνε πάνω από 1-2 μέρες στην Αθηναϊκή χαβούζα.

Δ) Συνήθως έχουν πάντα μαζί τους ένα διερμηνέα.

Ε) Δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν να διοργανώσουν μόνοι τους μία εκδρομή καθώς…

ΣΤ) … δεν χρειάζεται να ψάξουν να βρουν μόνοι τους, τον τρόπο μετακίνησής τους μέσα στην Ελλάδα.

Θα σταθώ στο τελευταίο, παρά τον πειρασμό να σχολιάσω και τα υπόλοιπα. Θα περίμενε κανείς ότι ένα κράτος που έχει εισόδημα κυρίως από τον τουρισμό, θα είχε εφαρμόσει και κάποια στοιχειωδώς λογική οργάνωση στις στοιχειωδώς βασικές υποδομές τουρισμού. Μία από τις λίγες αυτές υποδομές είναι και η πληροφορία. Η άγνωστη αυτή έννοια για τα ελληνικά δεδομένα φαίνεται πως επηρεάζει και τους ξένους επισκέπτες. Το γεγονός ότι τα εσωτερικά θέματα της ελληνικής κοινωνίας τα διέπει η παντελής έλλειψη πληροφορίας, θα πρέπει να το λούζονται και οι τουρίστες. Λογικότατον!

Επίσης, θα περίμενε κανείς ότι τώρα που υπάρχει το ιντερνέ, το Κράτος ή οι εμπλεκόμενοι φορείς θα μπορούσαν με ελάχιστο κόστος να παρέχουν έγκυρες, πρόσφατες και αναλυτικές πληροφορίες. Τελικά όμως ακόμα και το ιντερνέ πιο πολύ χρησιμοποιήθηκε ως μιζαδόρικο μέσο, παρά ως πληροφοριακό, στην πλειοψηφία των περιπτώσεων. Μάλιστα όπου μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερη μίζα, ακόμα και το ιντερνέ απερρίφθη.

Ας πάρουμε για παράδειγμα το θεϊκό site των ΚΤΕΛ δεδομένου ότι τα ΚΤΕΛ έχουν την μεγαλύτερη κάλυψη προορισμών πανελλαδικά. Ένα τέλειο παράδειγμα, που όχι μόνον επιδεικνύει την ελληνική κουτοπονηριά προς μεγιστοποίηση κερδών εις βάρος της χρήσιμης πληροφορίας, αλλά και την πλήρη απαξίωση του αγγλόφωνου επισκέπτη.

Αποφασίζεις, που λες, ένα Σαββατοκύριακο να πας εκδρομούλα. Μπαίνεις λοιπόν στο site για να δεις κάποιο δρομολόγιο και αντ’αυτού σου σκάει στη μούρη μία έκθεση ιδεών που περιγράφει τι ωραία που έχουν συνεργαστεί 2-3 εταιρίες για να σου παρέχουν τηλεφωνική πληροφόρηση, με χρέωση μεν, αλλά με ιδιαίτερο αίσθημα ευθύνης, πρωτοπορίας, απεριορίστων τεχνολογικών δυνατοτήτων, και την ευχάριστη φωνή της Γιολάντας Διαμάντη δε. (Πίτσες μπλε, παπάρια πέρα-δώθε που κάνουνε ντινγκ ντονγκ σαν το καμπαναριό της Παναγιάς της Παπαροκλάζουσας το Μέγα Μοναστήρι). Φυσικά δεν αμφιβάλλω για την αηδονίσια φωνή της Γιολάντας ούτε έχω κάτι με την κοπέλα, αλλά εγώ ψάχνω να βρω τα δρομολόγια. Άσε που παίζει να έχω και αναπηρία στην ακοή και να μην έχω την χαρά να την ακούσω.

Τον άμοιρο ξένο αγγλόφωνο, τον περιμένει μία άλλη έκπληξη. Πατάει το μαγικό κουμπάκι με την αγγλική σημαιούλα και τσουπ! Του σκάει και αυτουνού στη μούρη:

“14 505 is a phone service providing official itinerary information of interurban busses (KTEL) all over Greece.

The premium phone service can be reached from land and mobile phones of Greek telecom networks and is currently available only in Greek language”

(Χειροκρότημα)
Ειδικά για το τελευταίο. Και στην τελική γιατί δε τον ενημερώνουν ότι μπορεί να μην καταλαβαίνει Χριστό αλλά θα έχει την ευχαρίστηση να ακούσει τη μαγική φωνή της Γιολάντας; Τί ρατσισμός!

Για το θέμα της ιστοσελίδας των ΚΤΕΛ, είχα στείλει επιστολή διαμαρτυρίας στο Υπουργείο Μεταφορών και Επικοινωνιών. Η απάντηση μου ήρθε εγγράφως, σφραγισμένη και πρωτοκολλημένη (ξανά χειροκρότημα), και πάνω-κάτω έλεγε ότι «Τα ΚΤΕΛ Α.Ε., μια δυναμική, εξελισσόμενη, εταιρία, μπλα μπλα.... μπούρου-μπούρου, είναι στην τελική Α.Ε. και κάνει ό,τι γουστάρει οπότε τί μας νοιάζει εμάς;». Δυστυχώς τη συγκεκριμένη επιστολή την έστειλα για ανακύκλωση γιατί θεώρησα ότι δεν ήταν όντως από το Υπουργείο και ότι μου είχαν κάνει φάρσα. Ακόμα να μου έρθει η επίσημη....

Το χρυσό λοιπόν πάει στα ΚΤΕΛ. Το αργυρό διεκδικεί αναμφισβήτητα ο ΟΣΕ. Ο Οργανισμός που έχει επενδύσει κάτι δις ευρώ τα τελευταία 10 χρόνια για τον εκσυγχρονισμό και την ανάπτυξη των υποδομών του, ξέχασε τη λεπτομέρεια της ενημέρωσης του επιβατικού κοινού. Μάλλον, δε την ξέχασε ακριβώς, απλά δεν πρέπει να έδωσε και ιδιαίτερη σημασία στο φυσικό ή νομικό πρόσωπο (δεν ξέρω και δεν με αφορά) που τους έφτιαξε την ιστοσελίδα.

Η πληροφορία στην Ελλάδα είναι περισσότερο φήμη παρά πληροφορία. Για κάποιο λόγο, όλοι θεωρούν ότι βλέπεις τηλεόραση κάθε μέρα και γενικώς είσαι ενήμερος για ό,τι συμβαίνει στην ελληνική επικράτεια.

Προφανώς η ιστοσελίδα του ΟΣΕ λειτουργεί με αυτό το σκεπτικό. Θεωρεί ότι όλος ο πλανήτης γνωρίζει τι είναι ο Προαστιακός, τα δρομολόγιά του, τους προορισμούς του και πως αυτά ενσωματώνονται στο υπόλοιπο δίκτυο τρένων. Επίσης θεωρεί ότι ξέρεις ποια είναι η διαφορά μεταξύ ΟΣΕ, ΤΡΑΙΝΟΣΕ και ΕΔΙΣΥ. Τέλος θεωρεί ότι γνωρίζεις που κοντά βρίσκεται ο Σ.Σ. Ξεχασμένης για να σχεδιάσεις τη διαδρομή σου.

Φυσικά, ας μη μιλήσουμε για αναζήτηση διαδρομών που περιλαμβάνουν ενδιάμεση ανταπόκριση, ούτε και για τη δυνατότητα on-line κρατήσεων. Αυτά είναι πολύ Hollywood για τα ελληνικά δεδομένα.

Εάν πάλι είσαι ξένος αγγλόφωνος, πρέπει πάλι να γνωρίζεις όλα τα προαναφερθέντα, αλλά κυρίως να γνωρίζεις και άπταιστα το ελληνικό αλφάβητο, καθώς όλοι οι προορισμοί δίνονται εις άπταιστα ελληνικά. Φυσικά αν είσαι ξένος επενδυτής ή απλά ενδιαφερόμενος και θέλεις να μάθεις για τον ΟΣΕ, θα πάρεις τα τρία σου αφού οι περισσότερες σελίδες είναι κενές. (Φήμες λένε ότι κάποτε το αγγλικό site του ΟΣΕ ήταν απλά... ελληνικό με greeklish γράμματα, αλλά δεν θα ήθελα να διανοηθώ έναν τέτοιου είδους εφιάλτη).

Τέλος, πάμε στο χάλκινο μετάλλιο που φυσικά δεν θα μπορούσε να μην έχει μίαν ελαφρά συγγένεια με το αργυρό. Ο λόγος για τον Προαστιακό, το υπερσύγχρονο καμάρι των ελληνικών μέσων σταθερής τροχιάς, η ραχοκοκαλιά των μεταφορών της Αττικής, με τους συρμούς για τους οποίους ο ίδιος Υπουργός Μεταφορών (τότε) είχε δηλώσει μεγαλύτερη ανατριχίλα και από το πιλοτήριο ενός F-16 ή τη γέφυρα ενός πλοίου.

Το υπερσύγχρονο αυτό έργο ενημερώνει το επιβατικό κοινό για τις καθημερινές του μετακινήσεις μέσω μίας συμπαθητικουλίνικης ιστοσελίδας. Με τη διαφορά ότι έτσι και σου σκάσει μετεπιβίβαση, το σύστημα κολλάει και σε παραπέμπει σε ένα ασφαλές αρχείο pdf που έχει όλα τα δρομολόγια. Επίσης κάποιοι σταθμοί έχουν διαφορετική ονομασία από τους ίδιους του Μετρό, όπως για παράδειγμα ο Σταθμός «Αθήνα», αλλά αυτά είναι λεπτομέρειες. Σιγά τον σταθμό άλλωστε...

Τελειώνω με μερικές ασκησούλες εξοικείωσης, προκειμένου να δείτε πόσο έτοιμοι είστε να πληροφορηθείτε από τις συγκεκριμένες ιστοσελίδες.

Άσκηση 1
Βαθμός Δυσκολίας: 6/10

Είστε στην Αθήνα και θέλετε να πάτε με τρένο στην Πάτρα γύρω στις 10 το πρωί. Βρείτε τα διαθέσιμα δρομολόγια.

Άσκηση 2
Βαθμός Δυσκολίας: 4/10

Είστε στο Χολαργό και θέλετε να πάτε Ασπρόπυργο με μέσο σταθερής τροχιάς. Βρείτε τα διαθέσιμα δρομολόγια μέσα σε πέντε λεπτά.

Άσκηση 3
Βαθμός Δυσκολίας: 7/10

Είστε στην Τρίπολη Αρκαδίας και θέλετε να πάτε με λεωφορείο στους Δελφούς. Βρείτε τα σχετικά δρομολόγια με τις σχετικές ανταποκρίσεις.

Άσκηση 4
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10

Ίδια με την άσκηση 3, αλλά έχετε αναπηρία στην ακοή.


Άσκηση 5
Βαθμός Δυσκολίας: 10/10

Ίδια με όλες τις παραπάνω ασκήσεις αλλά είστε τουρίστας και δεν γνωρίζετε ελληνικά.

Άσκηση 6 (Bonus Track)
Βαθμός Δυσκολίας: 5/10

Είστε στην Αθήνα, θέλετε να πάτε με τρένο στην Κωνσταντινούπολη. Δεν γνωρίζετε αγγλικά. Βρείτε τα διαθέσιμα δρομολόγια.

Πέμπτη 11 Σεπτεμβρίου 2008

Η μνήμη δεν έχει χρώματα

Στην Ελλάδα ο αντι-αμερικανισμός φαίνεται πως είναι αλληλένδετο στοιχείο της εθνικής παράδοσης. Κάτι σαν την Ορθοδοξία ένα πράγμα. Η ιστορία και η «κουλτούρα» του αντι-αμερικανισμού στη χώρα μας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο που δεν θέλω να ανοίξω επί της παρούσης.

Αφορμή για την αναφορά στον αντι-αμερικανισμό, στάθηκαν τα διάφορα σχόλια και αστειάκια που άκουσα και διάβασα σήμερα σε διάφορα σημεία. Σήμερα λοιπόν, αρκετοί ιδεολόγοι Ελληναράδες «γιορτάζουν» τα 2.751 θύματα από τα γεγονότα της 11ης Σεπτεμβρίου 2001. Τώρα που το σκέφτόμαι, και το κεφάλαιο «ιδεολόγοι Ελληναράδες» είναι από μόνο του τεράστιο, οπότε προς το παρόν θα προτιμήσω να μείνω στη σημερινή μέρα.

Ακούστηκαν, λοιπόν, και γράφτηκαν διάφορα χαιρέκακα και εκδικητικά σχόλια για το πάθημα που «άξιζε» ο αμερικάνικος λαός. Και αν δεν ειπώθηκαν ή γράφτηκαν δημοσίως, σίγουρα υπονοήθηκαν.

Θα ήθελα λοιπόν να ενημερώσω τους εν λόγω ιδεολόγους, ότι ο αμερικάνικος λαός είναι ένα σύνολο ανθρώπων που τρώει, κλάνει, ρεύεται, ονειρεύεται, κοιμάται, κάνει σεξ, βολτάρει, χαλαρώνει, δημιουργεί οικογένειες, δουλεύει, παράγει επιστήμη και τέχνη, και γενικώς αναπαράγει το ανθρώπινο γονιδίωμα, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός ψηφίζει και εκλέγει φιλόδοξους, ψεύτες, διεφθαρμένους, μεγαλομανείς, γουρούνια και ασυναίσθητους πολιτικούς όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός πιστεύει κατά κανόνα ό,τι ψέμα του πασάρουν τα δημόσια και ιδιωτικά media του τόπου του, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός εκπαιδεύεται κατά κανόνα από βιβλία που λογοκρίνει και διαστρεβλώνει το αρμόδιο Υπουργείο Παιδείας του, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός στην συντριπτική πλειοψηφία του δεν βγαίνει έξω από τα σύνορα της χώρας του οπότε έχει πλήρη άγνοια για την ιστορία, τα ήθη, τα έθιμα και των πολιτισμό άλλων κρατών, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός νοιώθει υπερηφάνεια, τιμή και δόξα όταν εθνικιστές κουφιοκέφαλοι του πασάρουν τα γνωστά παραμύθια περί έθνους, πατρίδας και εθνικής μοναδικότητας, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Ο αμερικάνικος λαός πιστεύει επίσης τα παρόμοια παραμύθια που του πιπιλίζουν κληρικοί διαφόρων θρησκειών και είναι κατά κανόνα θρήσκος, όπως και οι υπόλοιποι λαοί.

Η βασική διαφορά του αμερικάνικου λαού από τους υπόλοιπους, είναι ότι η χώρα του είναι η στρατιωτική και οικονομική υπερδύναμη του πλανήτη τα τελευταία 50 χρόνια. Το γεγονός αυτό εκμεταλλεύονται οι πολιτικοί που προανέφερα, με αποτέλεσμα η αμερικάνικη εξωτερική πολιτική να είναι κατά κανόνα, διεθνώς ρυθμιστική, επεκτατική και επιθετική ανάλογα με την εκάστοτε αμερικανική κυβέρνηση.

Πριν 7 χρόνια, 2.751 άνθρωποι σκοτώθηκαν λόγω πολιτικών παιχνιδιών. Αυτό κρατάμε μόνο. Το ποιος, πως, και γιατί δεν μας αφορά σήμερα. Μας αφορούσε μέχρι χθες και θα συνεχίσει να μας αφορά από αύριο. Οι άνθρωποι αυτοί άφησαν πίσω γονείς, αδέρφια, παιδιά, συντρόφους και φίλους. Σήμερα τιμούμε 2.751 νεκρούς ανεξαρτήτως φύλου, θρησκείας, εθνικότητας και φυλής.

Υποτίθεται ότι το τελευταίο τετράπτυχο των ανθρωπίνων δικαιωμάτων το διαλαλούν διάφοροι «ιδεολόγοι» που σήμερα για κάποιο λόγο δηλώνουν εξαίρεση. Να τους χαιρόμαστε.


Τρίτη 9 Σεπτεμβρίου 2008

Αβάδιστα, Αβίαστα, Αφορολόγητα

Το ελληνάκι, ένα φυσικό πρόσωπο με αξιόλογη παρουσία και δραστηριότητα στο χώρο του "οτιδήποτε προκύψει", με έδρα "όπου βγάλει", προκειμένου να καλύψει τις φοροδιαφυγικές ανάγκες του νέου έτους ζητά:

Νέο ή νέα οιασδήποτε ειδικότητας για τη σύσταση πολλαπλών εταιριών offshore.

Περιγραφή Θέσης:

Ο/η υποψήφιος/α θα έχει τη δυνατότητα να μετέχει με ποσοστό 50% στις οικονομικές συναλλαγές των offshore εταιριών. Θα είναι υπεύθυνος/η για την ομαλή διεξαγωγή των ενεργειών σύστασης εταιρίας offshore μετά την επιτυχή αναζήτηση διαπλεκόμενων συμβολαιογράφων, παπάδων, βουλευτών, φορολογικών συμβούλων και δικηγόρων, με στόχο:

- Την μεγιστοποίηση κερδών
- Την μεγιστοποίηση φοροδιαφυγής
- Την απόλυτη αδιαφάνεια
- Την μεγιστοποίηση αισθήματος μαγκιάς και Ελληναρισμού.

Απαιτούμενα προσόντα:
  • Τίτλος Σπουδών Θετικής, Οικονομικής ή Θεωρητικής κατεύθυνσης.
  • Μπλοκάκι Αποδείξεων Παροχής Υπηρεσιών.
  • Τουλάχιστον 1 χρόνος προϋπηρεσία σε παρόμοια θέση ή τουλάχιστον 10 χρόνια εμπειρίας σε δουλειές με φούντες.
  • Βύσμα σε χώρο της πολιτικής σκηνής, κατά προτίμηση εντός Κοινοβουλίου. (Πολιτικό βύσμα σε θέση Υπουργού της οποιασδήποτε περιόδου εν ενεργεία Κυβέρνησης θα εκτιμηθεί)*.
  • Γνωστό παπά με διασυνδέσεις σε Ενορίες με ωραία θέα και πράσινο σε δασικές εκτάσεις και αρχαιολογικούς χώρους. (Γνωστοί μοναχοί και πνευματικοί πατέρες του Δ.Σ. της Μονής Βατοπεδίου Α.Ε., θα εκτιμηθούν)*.

Χαρακτηριστικά Υποψήφιου/ας:
  • Ευχάριστη, χαμογελαστή και επικοινωνιακή προσωπικότητα, κυρίως απέναντι σε δημοσιογράφους και κάμερες.
  • Ικανότητα απόδοσης υπό την πίεση παράνομων πράξεων και καταπάτησης δικαιωμάτων συμπολιτών.
  • Ικανότητα ομαδικής συνεργασίας, κυρίως με πολιτικά και θρησκευτικά teams.

Απολαβές:
  • Ευχάριστο εργασιακό περιβάλλον σε αυθαίρετο κτίσμα.
  • Εισόδημα της τάξης εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ με φορολογική κάλυψη για παρουσίαση εισοδήματος της τάξης εκατοντάδων ευρώ.
  • Απεριόριστες ευκαιρίες ανοδικής σταδιοδρομίας.
  • Τιμές και δόξες από ιθαγενείς της ελληνικής φυλής.

Αιτήσεις: Εντός

Το ελληνάκι είναι ένα πρόσωπο ίσων ευκαιριών.

* Με επίδειξη συστατικών επιστολών ή απλού τηλεφωνήματος από το αρμόδιο Υπουργείο ή Μοναστήρι.

Δευτέρα 8 Σεπτεμβρίου 2008

Εις μνήμην...

Σήμερα συμπληρώνονται 8 χρόνια από το θάνατο του Βασίλη Ραφαηλίδη. Ένα από τα μεγαλύτερα ελληνάκια της σύγχρονης ιστορίας το οποίο φυσικά υπέφερε ότι υποφέρει κάθε ελληνάκι τη σήμερον ημέρα. Τους Ελληναράδες. Του δόθηκαν απλά κάποιοι χαρακτηρισμοί του στυλ «Αριστερός», «Ανθέλληνας», «Ιδιότροπος στη γραφή» και διάφορα άλλα, όμως φυσικά λίγοι μπόρεσαν να κατανοήσουν πως μόνο ανθέλληνας δεν ήταν. Τύχαινε απλά να μιλάει τη γλώσσα της λογικής και της μόρφωσης, έννοιες που λίγοι αντιλαμβάνονται.

Προσωπικά δεν τα πάω καλά με τις τιμές και δόξες μετά το θάνατο κάποιου, οπότε δεν θα γράψω κάτι παραπάνω. Άσε που έχω θέμα με αυτούς που κατακρίνουν σπουδαίους ανθρώπους όταν είναι εν ζωή και όταν οι τελευταίοι φεύγουν, οι πρώτοι τους τιμάνε και τους δοξάζουν. Δε θέλω λοιπόν να φαμφαρολογήσω περαιτέρω. Το ελάχιστο που μπορώ να κάνω, είναι να μεταφέρω ένα-δυο αποσπάσματα από το συγγραφικό του έργο «Ιστορία (κωμικοτραγική) του Νεοελληνικού Κράτους 1830 – 1974» (1993, Εκδόσεις Εικοστού Αιώνα).

«...Από τη μια μεριά, πάντως, είχαν δίκιο οι ντόπιοι αγωνιστές, που υπέφεραν τα πάνδεινα επί έξι χρόνια, να φοβούνται τους καλαμαράδες: Δεν ήταν λίγοι αυτοί που ήρθαν στην Ελλάδα όχι για να πολεμήσουν, αλλά για να τη διοικήσουν μετά το αίσιο πέρας του αγώνα. Όμως ο αγράμματος λαός δε μισεί τους καλαμαράδες. Τους μισούν οι μισοαγράμματοι προύχοντες και οι κοτζαμπάσηδες, που πριν την επανάσταση συνεργάζονταν αρμονικότατα με τους Τούρκους. Ο αγράμματος άνθρωπος πάντα κατανοεί τη σημασία που έχουν για μία καλύτερη ζωή τα γράμματα, και πάντα θέλει να σπουδάσει τα παιδιά του. Οι επικίνδυνοι είναι οι κολυβογραμματισμένοι, με τα κολυβογράμματά τους που δεν έλειψαν ποτέ από την Ελλάδα. Και που τη χαντάκωσαν. Επειδή ξέρουν να διαβάζουν την Ιερά Σύνοψη, νομίζουν πως ξέρουν και γράμματα.

Πίσω απ’ αυτή τη διαμάχη κρύβεται ο ανηλεής πόλεμος μεταξύ Ελλήνων της Ελλάδας και Ελλήνων του εξωτερικού, που συνεχίζεται. Οι «εσ» πάντα φοβούνται τους «εξ», διότι οι «εξ» είναι συνήθως πιο εγγράμματοι. Κι όποιος ξέρει γράμματα εξουσιάζει ευκολότερα αυτούς που δεν ξέρουν. Εντάξει, αλλά πουθενά στον κόσμο δε βρέθηκε τρόπος να ασκούν την εξουσία οι αγράμματοι. Εκτός από την Ελλάδα όπου την ασκούν συνήθως οι αγράμματοι, καταπιέζοντας τους ακόμα πιο αγράμματους».

«...Αλήθεια, σκεφτήκατε ποτέ γιατί ακόμα και σήμερα κάποιοι μιλούν περιφρονητικά για τους Φαναριώτες και τους καλαμαράδες; Διότι σε τούτον τον τόπο των αγράμματων και των κολυβογραμματιζούμενων, πάντα μισούν τους εγγράμματους και πάντα φοβούνται τους «ξένους», όπως συνεχίζουν να λεν τους Έλληνες της διασποράς που τώρα ζουν εδώ».

«...Ο Βενιζέλος πασχίζει να βγάλει την Ελλάδα απ΄ το μισοφεουδαρχικό καθεστώς των κοτζαμπάσηδων και να την εκσυγχρονίσει κατά το γαλλικό αστικό πρότυπο. Εις μάτην. Απέτυχε κι αυτός, όπως νωρίτερα ο Τρικούπης. Η Ελλάδα παραμένει και σήμερα ιδιόρρυθμα φεουδαρχική χώρα, με τα τζάκια της, τους κουμπάρους της, τους κομματάρχες της, τις εκλογικές της περιφέρειες που αντιμετωπίζουν εχθρικά η μία την άλλη και πάντα βάζουν τα τοπικά συμφέροντα πάνω από τα εθνικά. Το ζητούμενο και σήμερα στην Ελλάδα παραμένει αυτό που ήταν και στην εποχή του Βενιζέλου. Ο εκσυγχρονισμός. Η Ελλάδα δεν είναι ακριβώς αστική – καπιταλιστική χώρα. Ανήκει στις χώρες του «δύσμορφου καπιταλισμού», όπου ο καπιταλισμός είναι το ζητούμενο».

«...Όλα πήγαν στραβά εξ αρχής στο κράτος που ονομάστηκε Ελλάδα, το 1830 που εμφανίστηκε η νέα Ελλάδα στον ίδιο τόπο που στην αρχαιότητα υπήρχε η Αρχαία Ελλάδα, πράγμα που δημιούργησε μύριες παρανοήσεις όσον αφορά την καταγωγή των Νεοελλήνων, που βέβαια δεν είναι ανάγκη να έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα για να είναι Έλληνες. Ούτε είναι κανείς σώνει και καλά Έλληνας γιατί έτυχε να γεννηθεί στην Ελλάδα. Η ζορισμένη γεωγραφία πολύ μικρό ρόλο παίζει στην εθνικότητα, και αυτό το γνώριζαν πολύ καλά οι Αρχαίοι Έλληνες, οι διάσπαρτοι τότε σε όλο τον γνωστό κόσμο. Άλλωστε, οι Εβραίοι που ΄μέχρι πρότινος δεν είχαν πατρίδα, δεν έπαψαν ποτέ να είναι ο πιο συνεκτικός λαός από εθνολογικής απόψεως.

«Η Ελλάδα ως κράτος», λέει ο Γεράσιμος Κακλαμάνης, «ήταν εξαρχής ο Λίβανος των Βαλκανίων». Δηλαδή ένα κράτος εθνικής σκοτοδίνης, χωρίς κανέναν φορέα εθνικής υπάρξεως. Μια απλή ματιά στα κατά καιρούς ελληνικά συντάγματα, λέει ο Κακλαμάνης είναι ικανή για να δείξει την εξ αρχής έλλεχη θεμελίων αυτού του κράτους. Το πρώτο σύνταγμα της Επιδαύρου ορίζει σαν φορέα του κράτους την θρησκεία, πράγμα που γίνεται από ανάγκη διότι αυτοί που πολέμησαν τους Τούρκους δεν είχαν τίποτα άλλο κοινό πέρα της θρησκείας, που δίκαια, συνεπώς, απόχτησε την σημασία που έχει πάντα στην ελληνική διοίκηση.

Στην παράγραφο 2 του συντάγματος της Επιδαύρου δίνεται ο ορισμός του Έλληνα: "Έλληνες είναι όσοι αυτόχθονες πιστεύουσιν εις Χριστόν".

Πιο τρελός ορισμός δεν θα μπορούσε να υπάρξει, Δηλαδή, αν κάποιος δεν πιστεύει στον Χριστό (προσοχή, το Σύνταγμα δεν λέει στον Θεό) δεν θα ήταν δυνατό να είναι Έλληνας;
Ναι, δεν θα ήταν, ούτε και σήμερα είναι εν πολλοίς δυνατό να είναι Έλληνας. Όμως, ποιος είδε ποτέ την πίστη και την μέτρησε; ρωτάει ο Κακλαμάνης με το διαβρωτικό επτανησιακό του χιούμορ.

Ποιος είναι δυνατό να ξέρει αν εγώ, για παράδειγμα, πιστεύω ή δεν πιστεύω στον Χριστό;
Κι αν εγώ δεν πιστεύω, πράγμα που είναι δικαίωμα μου, αφού η θρησκεία είναι πρόβλημα συνείδησης, τι θα απογίνω, θα με διώξουν από την Ελλάδα ως μη νομιμοποιούμενο συνταγματικώς ως έλληνα;

Ήταν η θρησκεία κριτήριο εθνικής υπάρξεως, ύστερα από τεσσάρων αιώνων συμβίωση του χριστιανισμού με μια συγγενή θρησκεία, τον μωαμεθανισμό, τον οποίο είχε αποδεχτεί το μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού της δυτικής Ελλάδας;

Τι απέγιναν οι Έλληνες, που έτυχε να είναι Μουσουλμάνοι;

Μα, θεωρήθηκαν Τούρκοι, και εκδιώχθηκαν στην Τουρκία με την ανταλλαγή πληθυσμών, που έγινε βάσει κυρίως του θρησκεύματος.

Και γιατί δυστροπούμε που θεωρούν Τούρκους τους εαυτούς τους οι Μουσουλμάνοι της Δυτικής Θράκης, που είναι Έλληνες μουσουλμανικού θρησκεύματος;

Το σύνταγμα της Επιδαύρου δεν είναι αυτό που λανσάρει την εξίσωση "πας χριστιανός, Έλλην" και συνεπώς "πάς μουσουλμάνος, Τούρκος";

Και το ερώτημα επικρέμαται: Γιατί το πρώτο Ελληνικό σύνταγμα της Επιδαύρου υποχρεώνεται να ορίσει την εθνικότητα μόνο βάσει ενός συνειδησιακού προβλήματος, της θρησκείας;

Μα, διότι αναγνωρίζει πως όλοι όσοι πήραν μέρος στον αγώνα κατά των Τούρκων ήταν μεν όλοι Χριστιανοί, , δεν ήταν όμως όλοι Έλληνες. Ήταν και φτωχοί Τούρκοι, και Αρβανίτες, και Βλάχοι, και Σλάβοι, και Πομάκοι, και Γύφτοι - και ότι θες.»



Κυριακή 7 Σεπτεμβρίου 2008

Απόπειρες διαλόγου

Μία από τις πολλές κοινωνικές αδικίες που αντιμετωπίζουν αρκετοί πολίτες αυτής της χώρας είναι η απόπειρα διαλόγου με έναν Ελληναρά. Αυτό το σκηνικό θα μπορούσε να παρομοιαστεί με το επίπεδο «διαλόγου» που έχει κάποιος με ένα από αυτά τα αρκουδάκια που κάθε φορά που του ζουλάς την κοιλίτσα βγάζει και διαφορετικό ήχο. Στην αρχή έχει πλάκα, αλλά μετά από λίγο το αρκουδάκι αρχίζει να επαναλαμβάνει τους ίδιους ήχους.

Όταν αναφερόμαστε στη λεκτική επιχειρηματολογία των Ελληναράδων, συνήθως εννοούμε αυτή την ακατανόητη ροή ήχων προς το αυτί μας, η οποία δεν έχει καμία συνοχή ούτε ως προς το περιεχόμενο της συζήτησης, αλλά ούτε και ως προς τη δική μας επιχειρηματολογία. Συνήθως δε, συνοδεύεται και με υψηλά επίπεδα παραλογισμού και έντασης φωνής. Η συγκεκριμένη τακτική χρησιμοποιείται από τα πρωτεύοντα με ιδιαίτερη επιτυχία (όπως έχει προαναφερθεί), αλλά θα περίμενε κανείς πως σε μία πολιτισμένη κοινωνία όπως αυτή της νοτιοανατολικής κουτσουλιάς της Ευρώπης θα είχε ξεπεραστεί εδώ και αρκετά χρόνια.

Στην καταγραφή των διαλόγων που ακολουθούν, σημειώνουμε ως «ΕΛ.» τον Ελληναρά, και ως «Απ.» την πιθανή απάντηση που μπορούμε να δώσουμε στην προσπάθειά μας να διατηρηθεί η συνοχή στο διάλογο.

Παράδειγμα 1
ΕΛ.: Αυτό που σου λέω εγώ!
Απ.: Ε πες το πια!

Παράδειγμα 2
ΕΛ.: Για κάνε μου τη χάρη.
Απ.: Τί κακομαθημένος!

Παράδειγμα 3
ΕΛ.: Με ειρωνεύεσαι;
Απ.: Ναι.

Παράδειγμα 4
ΕΛ.: Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
Απ.: Π...π... πατέρα;;;

Παράδειγμα 5 (Ψαγμένο)
ΕΛ.: Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι τρώγαν βελανίδια.
Απ.: ...και όταν εμείς χτίζαμε Εκκλησίες, οι άλλοι πήγαιναν στο διάστημα.

Παράδειγμα 6
ΕΛ.: Άντε γαμήσου ρε μαλάκα!
Απ.: Μήπως αντιφάσκεις;

Στα παραπάνω παραδείγματα, μετά την απάντησή μας, ο Ελληναράς θα αντιδρούσε είτε βίαια, είτε επαναλαμβάνοντας την ίδια φράση ακόμα πιο δυνατά σε περίπτωση που δεν τον ακούσαμε προσεκτικά τις προηγούμενες δέκα φορές. Παρά, λοιπόν, τις θετικές μας προσπάθειες να επαναφέρουμε το διάλογο σε λογικά πλαίσια, το πιο πιθανό θα είναι να ξεπέσει και πάλι στον παραλογισμό.

Ας δούμε τα προηγούμενα έξι παραδείγματα να λαμβάνουν χώρα μεταξύ δύο Ελληναράδων.

Παράδειγμα 1
ΕΛ.1: Αυτό που σου λέω εγώ!
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!

Παράδειγμα 2
ΕΛ.1: Για κάνε μου τη χάρη.
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!

Παράδειγμα 3
ΕΛ.1: Με ειρωνεύεσαι;
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!

Παράδειγμα 4
ΕΛ.1: Ρε ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε;
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!

Παράδειγμα 5 (Ψαγμένο)
ΕΛ.1: Όταν εμείς χτίζαμε Παρθενώνες, οι άλλοι τρώγαν βελανίδια.
ΕΛ.2: Έεετσι!

Παράδειγμα 6
ΕΛ.1: Άντε γαμήσου ρε μαλάκα!
ΕΛ.2: Άσε ρε μαλάκα!

Παρόλα αυτά, ο συγκεκριμένος παραλογισμός δεν φαίνεται να επηρεάζει άμεσα την καθημερινή επικοινωνία μεταξύ Ελληναράδων αφού για κάποιον άγνωστο λόγο η κοινωνική συνοχή της Ελληναρίστικης πλειοψηφίας παραμένει σταθερή.

Ηθικόν δίδαγμα: Πιο εύκολα περνάει μία καμήλα μέσα από την κεφαλή μίας βελόνας, παρά ο ήχος των παλλόμενων φωνητικών σου χορδών μέσα στο ακουστικό νεύρο ενός Ελληναρά.

Σάββατο 6 Σεπτεμβρίου 2008

Το απολιτίκ δεν σου πάει

Ο Πολιτισμός δεν είναι μία έννοια που οριοθετείται αυστηρά στις Τέχνες που ανθούν σε μία κοινωνία. Ο Πολιτισμός περιλαμβάνει κυρίως τις γενικότερες νοοτροπίες μιας κοινωνίας οι οποίες με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν τις αντίστοιχες Τέχνες και Επιστήμες, ενώ και αυτές με τη σειρά τους θα δημιουργήσουν μία γενικότερη κοινωνική και προσωπική ευημερία. Προκειμένου να συμβεί όμως αυτό, θα πρέπει να υπάρχει κοινωνική συνοχή προς μία θετική κατεύθυνση. Δηλαδή ένα – δύο στοιχειώδη εναρκτήρια εναύσματα για να γίνουν τα προαναφερθέντα βήματα. Αυτά μπορεί να είναι για παράδειγμα ο σεβασμός των ατομικών δικαιωμάτων, η τήρηση των νόμων, η συλλογική συνείδηση έναντι ατομικής κλπ.

Το βασικό ερώτημα λοιπόν είναι: ποια είναι τα εργαλεία που δημιουργούν αυτά τα εναρκτήρια εναύσματα προς τον Πολιτισμό; Αν μπορούσα να τα βάλω σε μία χρονική σειρά στη ζωή ενός ατόμου, θα τα τοποθετούσα ως εξής:

1) η εκπαίδευση
2) η γνώση
3) η αμφισβήτηση
4) η έρευνα
5) η συνειδητοποίηση των πραγμάτων

Τα τέσσερα πρώτα σημεία, στην ουσία περιλαμβάνουν την Παιδεία μίας κοινωνίας. Θεωρητικά (ή τουλάχιστον αυτό που συμβαίνει στα πολιτισμένα κράτη), η εκπαίδευση και η γνώση προάγονται από την πρωτοβάθμια και δευτεροβάθμια εκπαίδευση, ενώ η αμφισβήτηση και η έρευνα αναπτύσσονται στην τριτοβάθμια. Φυσικά δεν είναι απαραίτητο κάποιος να πάει Πανεπιστήμιο για να μάθει να αμφισβητεί και να ερευνά, αλλά σίγουρα επηρεάζεται περισσότερο.

Το άτομο που έχει περάσει τα τέσσερα αυτά στάδια έχει όλα τα τυπικά προσόντα προκειμένου να αναπτύξει και τη συνειδητοποίηση των πραγμάτων. Συνειδητοποίηση των πραγμάτων σημαίνει να μπορεί, ανά πάσα στιγμή, όποια πληροφορία δέχεται να την κρίνει ορθά και σωστά, και αντίστοιχα να την ενστερνιστεί, να την απορρίψει ή να την βελτιώσει και να πράξει ανάλογα.

Ένας άνθρωπος με αρκετές θετικές πολιτικές απόψεις δεν είναι απαραίτητα πολιτικοποιημένος ή κομματικοποιημένος αλλά σίγουρα είναι πολιτικά συνειδητοποιημένος. Δηλαδή έχει μελετήσει την πολιτική (ιστορικά, θεωρητικά και ρεαλιστικά), την έχει αμφισβητήσει, την έχει ερευνήσει και εν τέλει την έχει συνειδητοποιήσει. Όχι απαραίτητα σε βάθος, αλλά σίγουρα σε αρκετά επίπεδα ώστε να διαμορφώσει άποψη.

Ιστορικά, στην Ελλάδα, πολιτική συνειδητοποίηση συνέβη σε μαζικό επίπεδο μόνο κατά τον 5ο – 4ο αιώνα π.α.χ.χ. Κατά τη νεοελληνική ιστορία δεν έχει συμβεί ποτέ. Έχουν υπάρξει πολλές πολιτικοποιημένες γενιές και σίγουρα πολλές κομματικοποιημένες, αλλά ουδέποτε η ελληνική κοινωνία ασχολήθηκε σοβαρά με την θετική πολιτική, αυτή δηλαδή που παράγει θετικό έργο προς την ανάδειξη Πολιτισμού.

Υπήρξαν σίγουρα σημαντικοί ηγέτες και πολιτικοί, αλλά δυστυχώς χωρίς να έχουν την υποστήριξη μίας πολιτικά ώριμης κοινωνίας. Τα αποτελέσματα νομίζω πως είναι εμφανή όχι μόνο στην πολιτική της Ελλάδας μέχρι και τη δικτατορία του ’67 αλλά και κατά την περίοδο της μεταπολίτευσης που διανύουμε ακόμα.

Εάν η «γενιά του Πολυτεχνείου» ήταν όντως επαναστατική, σίγουρα η ελληνική κοινωνία θα είχε «εκπολιτιστεί» και η περίοδος της μεταπολίτευσης θα είχε γίνει μετά-μεταπολίτευση. Όμως αυτό δε συνέβη και (για να χρησιμοποιήσω και την δημοφιλή φράση του Julian Barnes) η ελληνική ιστορία συνεχίζει «να ρεύεται το χαλασμένο κρεμμύδι που έφαγε πριν από πολλούς αιώνες».

Στην ουσία οι νεώτερες γενιές της μεταπολίτευσης συνέχισαν απλά να «πολιτεύονται» αναμασώντας τις ξεπερασμένες πλέον έννοιες της Αριστεράς και της Δεξιάς – έννοιες οι οποίες αποτελούν διαφορετικό θέμα από μόνες τους και δεν αφορούν το παρόν.

Έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου η Ελλάδα γνώρισε μεν μία οικονομική ανάπτυξη κατά τη δεκαετία του ’90 (κυρίως χάρη σε εξωγενείς παράγοντες όπως συμβαίνει τα τελευταία 180 χρόνια), αλλά με την ελληνική κοινωνία να ανέχεται περισσότερους ανίκανους πολιτικούς σε θέσεις ευθύνης.

Η έλλειψη πολιτικής συνείδησης είναι σοβαρό ζήτημα. Όχι επειδή είμαστε υποχρεωμένοι να έχουμε άποψη για κάθε πολιτικό θέμα, αλλά επειδή έχουμε υποχρέωση απέναντι στην αξιοπρέπειά μας και στην υπόλοιπη κοινωνία να δρούμε ως πολιτικά ευσυνείδητοι. Δηλαδή να μπορούμε να ξεχωρίζουμε τις πολιτικές πράξεις από την κοροϊδία, το κοινωνικό όφελος από το ατομικό συμφέρον του κάθε πολιτικού, την αλήθεια από το ψέμα, και αντίστοιχα να αντιδρούμε. Και η κύρια μορφή αντίδρασης είναι η ψήφος μας. Η ψήφος ενός πολιτικά ευσυνείδητου ανθρώπου αναδεικνύει σωστούς πολιτικούς με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον. Αυτό δηλαδή το οποίο καλούνται να διοικήσουν και να οργανώσουν προς το καλύτερο.

Τα λαμόγια που κατέχουν θέσεις ευθύνης και εξουσίας δεν θα φύγουν ούτε με πορείες, ούτε με μολότωφ, αλλά ούτε και με γκρίνια. Θα φύγουν, όταν η λαμογιά σταματήσει να είναι γενικό χαρακτηριστικό της ελληνικής κοινωνίας και αντικατασταθεί με πολιτική συνειδητοποίηση. Όταν και αν κάποτε συμβεί αυτό, τα λαμόγια θα είναι η εξαίρεση και απλά θα αυτό-αποβάλλονται. Μέχρι τότε η Ελλάδα έχει και θα συνεχίσει να έχει τις Κυβερνήσεις που της αξίζουν ως κοινωνία. Δηλαδή Ελληναράδες «μάγκες» πολιτικούς που πλέον δηλώνουν ευθαρσώς μπροστά στις κάμερες ότι κλέβουν ή ότι είναι άχρηστοι γνωρίζοντας ότι κανενός το αυτί δεν ιδρώνει.

Κρίνοντας από τις σημερινές νεώτερες γενιές και τη σχέση τους με την πολιτική, δυστυχώς αυτή η μέρα θα αργήσει πολύ να έρθει. Ο εκπολιτισμός της Ελλάδας όχι μόνο έχει αποτύχει αλλά δείχνει να έχει ξεκινήσει τη σταδιακή αποδόμησή του.

Τετάρτη 3 Σεπτεμβρίου 2008

Οι επαναστάτες της ντουντούκας

Κάτι πήρε το μάτι μου για συγκεκριμένη κατηγορία Ελληναράδων φοιτητών που ετοιμάζεται πάλι για «θερμό» φθινόπωρο με κινητοποιήσεις, καταλήψεις, και τα γνωστά. Ο λόγος είναι ότι το Υπουργείο Εθνικής Παιδείας και Αστρολογίας αναγκάζεται να συμμορφωθεί με το Κοινοτικό Δίκαιο και να επιτρέψει τη λειτουργία κέντρων ελευθέρων σπουδών στη χώρα μας.

Το πρόβλημά σου βρε τραγικέ «επαναστάτη» του φραπέ δεν είναι τα κολέγια! Δεν είναι καν το παραμύθι που σου πουλάνε για ιδιωτικά συμφέροντα, πτυχία επί πληρωμεί και υποβάθμιση της δωρεάν παιδείας.

Το πρόβλημά σου είναι ότι ανέχεσαι πολύ χειρότερα πράγματα και αντί να σηκώσεις κεφάλι για αυτά που είναι πιο ουσιώδη και απτά, φωνάζεις σαν κάφρος τα ιδεολογικά ποιηματάκια που σου πασάρει ο κομματικός σου μυαλοπιπίλας.

Ανέχεσαι το αρμόδιο Υπουργείο σου να ονομάζεται «Εθνικής Παιδείας και Θρησκευμάτων». Για διάβασέ το πάλι φωναχτά να δεις πώς σου ακούγεται: ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΜΑΤΩΝ. Εάν δεν βλέπεις κάτι μεμπτό σε αυτή την απίστευτη αντίφαση που είναι και τίτλος Υπουργείου, τότε το πιο πιθανό είναι να μην έχεις καμία θέση στο Πανεπιστήμιο.

Ανέχεσαι το κάθε είδους κομματόσκυλο να σου βρωμίζει το Πανεπιστήμιο με αφίσες, συντηρητικές ιδέες, και ένα σωρό μπουρδολογίες. Μα το ίδιο κομματόσκυλο και οι ίδιες κομματικές νοοτροπίες έχουν το βασικό μερίδιο ευθύνης για την κατάντια της σημερινής ελληνικής κοινωνίας!

Ανέχεσαι παρόμοια κομματόσκυλα ή συμφοιτητές σου να εφαρμόζουν φασιστικές πράξεις μέσα στον ίδιο το χώρο που εσύ υποτίθεται ότι υπερασπίζεσαι. Τους αφήνεις να ξυλοκοπούν, να παρεμποδίζουν δημοκρατικές διαδικασίες, να κάνουν τα κουμάντα τους και γενικά να τρομοκρατούν μέσα στο χώρο που υποτίθεται ότι ανθεί η ελευθερία λόγου, το πνεύμα και οι επιστήμες.

Ανέχεσαι νταβάδες καθηγητές που εκβιάζουν, αποφασίζουν και διατάζουν βάσει βυσμάτων, των προσωπικών τους προτιμήσεων και του γλειψίματος που τρώνε από συμφοιτητές σου.

Ανέχεσαι κομματικές παρατάξεις που δρουν ανενόχλητα μέσα στα Πανεπιστήμια και προσφέρουν έτοιμες απαντήσεις σε θέματα, εργασίες, πτυχιακές ώστε να προάγονται τα «δικά τους παιδιά» κι εσύ να κάθεσαι σαν το κορόιδο να διαβάζεις μπας και μάθεις κάτι.

Ανέχεσαι το γεγονός ότι, στην πλειοψηφία τους πλέον, τα ελληνικά Πανεπιστήμια προσφέρουν ένα μέτριο προς το κακό επίπεδο παιδείας προάγοντας τη στείρα γνώση εις βάρος της κριτικής σκέψης, της επιστημονικής γνώσης και της διαρκούς έρευνας.

Κοινώς ανέχεσαι όλα τα αρνητικά της γενικότερης ελληνικής νοοτροπίας μέσα στον ίδιο χώρο που λες ότι υπερασπίζεσαι. Άρα σε λίγα χρονάκια που θα αποφοιτήσεις, κατά πάσα πιθανότητα θα διαιωνίσεις και τη συγκεκριμένη νοοτροπία στις επερχόμενες γενιές.

Κοινώς, δεν είσαι επαναστάτης, ούτε παλεύεις για καλύτερο επίπεδο παιδείας. Δεν έχεις φρέσκιες ή καλύτερες ιδέες και επομένως δεν παλεύεις για ένα καλύτερο μέλλον γενικότερα. Αντιδράς απλά για την αντίδραση και μάλιστα αντιδράς σε όσα σε κατευθύνουν άλλοι να αντιδράσεις χωρίς να σκέφτεσαι και λίγο παραπάνω. Έχεις όλα τα προσόντα για να γίνεις ένας άψογος Ελληναράς.

Αν όντως πίστευες ότι το ελληνικό δημόσιο Πανεπιστήμιο παράγει ικανούς απόφοιτους, δεν θα φοβόσουν κανέναν απόφοιτο ιδιωτικού κολεγίου. Αν ήσουν πραγματικά ικανοποιημένος από το επίπεδο και το περιβάλλον σπουδών που παρέχονται από τα ΑΕΙ – ΤΕΙ δεν θα έδινες δεκάρα για όσα ιδιωτικά κολέγια και αν ανοίξουν. Όμως προφανώς δεν ισχύει τίποτα από αυτά, οπότε αντί να χτυπάς τη ρίζα του προβλήματος, χτυπάς τυχαία στον αέρα.

Αυτό είναι άλλωστε και το σκεπτικό της μαζικής πόλωσης από «ιδεολογικούς καθοδηγητές». Να έχουν την προσοχή σου αλλού και όχι στο καθεαυτό πρόβλημα. Το τελευταίο προτιμούν να το ελέγχουν οι ίδιοι. Άσε τη ντουντούκα και σκέψου και λιγάκι!


Η Αβάσταχτη Ελαφρότητα των Διακοπών

Αρχές Ιουνίου και οι Αθηναίοι βρίζουν, κορνάρουν, μιζεριάζουν και γκρινιάζουν όπως είθισται στη Δοξασμένη Πόλη. Αρχές Ιουλίου τα ίδια, αλλά μιας και έχουν αρχίσει να ξεκουμπίζονται οι πρώτοι, είναι σα να πνέει ένα πιο φρέσκο αεράκι.

Ανοίγει παρένθεση: Περιέργως φέτος το Βόρειο αεράκι δεν ήταν και τόσο φρέσκο, πράγμα περίεργο γιατί ο Εθνικός Δρυμός της Πάρνηθας πάντα το φιλτράρει και το δροσίζει. Λες να έπαθε κάτι ο Δρυμός και να χάλασε; Κλείνει η παρένθεση.

Τον Αύγουστο ξεκουμπίζονται οι υπόλοιποι και η Αθήνα όντως ανασαίνει, άδεια πλέον από το κακό συναπάντημα. Θα περίμενε κανείς όλοι αυτοί οι οικογενειάρχες, υπάλληλοι, διευθυντές, μεσήλικες, υπερήλικες, καλλιτέχνες, φοιτητές, trendy πιτσιρικάδες και lifestylish Ελληναράδες που πήγαν διακοπές, να επιστρέψουν με γεμάτες μπαταρίες, χαλαρές διαθέσεις και πιο ανθρώπινοι. Αλλά... Αρχές Σεπτεμβρίου και όλοι αυτοί παραμένουν στραβομουτσούνες, μίζεροι, γκρινιάρηδες και τα σχετικά.

Υπάρχει και ένα μικρό ποσοστό που για κάποιο λόγο θεωρεί ότι μόνο στις καλοκαιρινές διακοπές ζει όμορφα και ευχάριστα, οπότε όταν αυτές τελειώσουν, πέφτει σε μαύρη κατάθλιψη. Το ποσοστό αυτό, δεν μας αφορά μιας και είτε κλείνεται σπίτι του ακούγοντας Manu Chao και νοσταλγώντας, είτε τρέχει σε διάφορα κλασσικά μετά-καλοκαιρινά φεστιβάλ όπως αυτό της Βαβέλ μπας και δει πάλι κάνα συνολάκι σαλβάρι - πέδιλο ή κάποιον που γνώρισε στο νησί. Ας αφήσουμε το συγκεκριμένο ποσοστό εκτός προς το παρόν μιας και η μιζέρια του είναι περισσότερο εσωστρεφής και δεν επηρεάζει και τόσο πολύ το γενικό ρυθμό της πόλης.

Οι υπόλοιποι, λοιπόν, επιστρέφουν στα ίδια χάλια που έφυγαν. Και αν δεν είναι τώρα στα ίδια χάλια, θα είναι σύντομα, το πολύ σε ένα μήνα. Γιατί;

Καταρχάς, έχουν άγνοια της σημασίας της λέξης «διακοπές». Θεωρούν ότι «διακοπή» από κάτι, στην ουσία σημαίνει «συνεχίζω» κάτι, πράγμα που φυσικά δημιουργεί παρεξηγήσεις. Δεν γνωρίζουν ότι στις διακοπές μπορούν να διακόψουν την τηλεόραση, την ενημέρωση, τα επαγγελματικά τους θέματα, το lifestyle και κυρίως τον προγραμματισμό της ημέρας.
Για όσους λοιπόν δεν το ήξεραν αυτό... ναι, στις διακοπές μπορείς να τα διακόψεις αυτά τα πράγματα και να φερθείς πιο φυσιολογικά. Για παράδειγμα, είτε περπατάς ξυπόλητος είτε με το ακριβό παπούτσι, κανείς δε θα γυρίσει να σε κοιτάξει.

Άλλη παρένθεση: Ακόμα πιο μεγάλη άγνοια παρατηρείται στη σημασία της λέξης «ταξιδεύω». Αυτό όμως είναι πολύ πιο σύνθετο για ένα Ελληναρίστικο μυαλό και αλλουνού τράγου ευαγγέλιο, οπότε δεν αφορά το παρόν κείμενο αν και η συγκεκριμένη άγνοια είναι παρεμφερής. Κλείνει και η άλλη παρένθεση.

Κατά δεύτερον, εκτός από τη συνέχιση όσων αναφέρθηκαν, έχουν την κακή συνήθεια να κουβαλάνε μαζί τους και τα μισά τους υπάρχοντα, ώστε όπου πάνε να νοιώθουν άνετα «σαν στο σπίτι».
Μα άμα θέλεις να είσαι «σαν στο σπίτι», μην πας καν διακοπές. Κάτσε σπίτι! Γλιτώνεις και ενοίκιο και το κουβάλημα δύο γεμάτων μπαούλων. Τί διάολο; Ερωτήσεις του στυλ: «εκεί που θα πάμε θα έχει τηλεόραση; Θα έχει air condition; Θα είναι άνετα τα κρεβάτια; Τα μαξιλάρια θα έχουν την ιδανική σκληρότητα σαν αυτά που έχουμε σπίτι; Θα έχουν ειδικό καρεκλάκι για το παιδί; Θα έχει Pizza Hut;» πραγματικά με σαστίζουν.

Κατά τρίτον, κουβαλάνε μαζί τους και το αυτοκίνητο.
Εντάξει, δε λέω. Ένα αυτοκίνητο είναι χρήσιμο για να γυροβολάς στο μέρος που θα πας και να δεις μέρη και ανθρώπους που δεν έχεις ξαναδεί. Άμα όμως το χρησιμοποιείς για να πας από το δωμάτιο στην παραλία που είναι 100 μέτρα πιο κάτω ή για να πας για τσιγάρα στο περίπτερο δημιουργείς ένα σωρό προβλήματα. Ενδεικτικά: Σπας τα νεύρα σε εμάς τους υπόλοιπους που απολαμβάνουμε ήσυχους περιπάτους. Σπας τα νεύρα στους ντόπιους οι οποίοι μετά έχουν κάθε δίκιο να σε αποκαλούν «ο Αθηναίος με τ’ αμάξι» (τρελή προσβολή!). Επιβαρύνεις το περιβάλλον. Δημιουργείς κυκλοφοριακό πρόβλημα. Προκαλείς ηχορύπανση και αισθητική βλάβη ειδικά αν αποφασίσεις να κάνεις απόσβεση στο άχρηστο κάμπριο και το φέρνεις βόλτες πέρα – δώθε. Υπενθυμίζεις σε όλους μας και στον εαυτό σου τους ήχους της πόλης αφού όλο και κάποιο μαρσάρισμα, κορνάρισμα και σπινάρισμα θα σκάσει.

Κατά τέταρτον (και μάλλον σημαντικότερον), κουβαλάνε μαζί τους, τους ίδιους προβληματισμούς που θα έπρεπε να είχαν αφήσει πίσω. Άρα πάλι θα αγχωθούν για το τί θα φορέσουν, τί γνώμη θα έχουν οι δίπλα, πώς θα βγουν οικονομικά, πόσο γρήγορα τελειώνουν οι διακοπές, τί να συμβαίνει άραγε πίσω στη δουλειά, τί να κάνει άραγε ο γείτονας, πόσο θα φάνε, πόσο έφαγε το μικρό και φυσικά πώς θα προσποιηθούν ότι είναι οι πιο τέλειοι Ελληναράδες του κόσμου. Και δώσ’ του πάλι υστερίες, νεύρα, ανασφάλειες και τσίτες.

Κοινώς μόνο διακοπές δεν κάνουν. Με αυτά και μ’ αυτά, πού να φορτίσει η μπαταρία; Πού να αδειάσει το μυαλό, να χαλαρώσει το σώμα και να «ανοίξουν» οι αισθήσεις; Πώς να γεμίσει πάλι η πόλη με πιο «ανθρώπινους» ανθρώπους; Γιατί στην τελική εκεί δεν είναι το όλο ζήτημα των διακοπών; Να βγεις λίγο από το ρουτινιάρικο πλαίσιο και τα προβλήματα σου και να δεις τα πράγματα από άλλη οπτική; Να διώξεις και λίγο το δήθεν από πάνω σου; Να συνειδητοποιήσεις με τί ανούσιες χαζομάρες απασχολείς το μυαλό σου όλο το χειμώνα; Μη συνεχίσω όμως γιατί το βλέπω να γυρίζει σε Ζεν, και δεν τα μπορώ αυτά τα πράγματα.

Δευτέρα 1 Σεπτεμβρίου 2008

Μονή Βατοπεδίου

Μαύρη μαυρίλα πλάκωσε,
μαύρη σαν τους παπάδες.

Φωνακλάς Ελληναράς : Υπάρχει εξήγηση

Δεν ξέρω αν είναι θέμα Murphy, κακοτυχίας ή κάτι άλλο, αλλά για κάποιο λόγο όταν πας σε ένα μέρος που θέλεις να ηρεμίσεις ή να κάνεις μία χαλαρή συζήτηση με κάποιον, σίγουρα θα υπάρχει ένας ή μία παρέα που θα ξεσηκώνουν τον κόσμο με τις αγριοφωνάρες τους. Συνήθως, μάλιστα, οι συγκεκριμένες αγριοφωνάρες απαρτίζονται και από ένα σωρό μπουρδολογίες.

Το φαινόμενο αυτό με έχει απασχολήσει αρκετά χρόνια τώρα, δεδομένου ότι μου φαινόταν περίεργο, πώς σε ένα καθ’ όλα ήσυχο μέρος κάποιος ή κάποιοι κάφροι συμπεριφέρονταν λες και ήταν σε κάποιο στούντιο με πλήρη ηχομόνωση. Εννοείται ότι η αγριοφωνάρα είναι ατομικό δικαίωμα του καθενός, αλλά συνήθως αυτή περιμένεις να παράγεται είτε σε περιπτώσεις οδυρμού, είτε στο άκουσμα ενός πολύ ευχάριστου νέου. Εγώ αναφέρομαι στις περιπτώσεις ακατάπαυστης μπουρδολογίας εντάσεως μεγαλύτερης των 90 dB (που παρεμπιπτόντως είναι ανθυγιεινό και παράνομο).

Οι απορίες μου λύθηκαν σχετικά πρόσφατα όταν είδα ένα ντοκιμαντέρ για την κοινωνική ζωή των πρωτευόντων θηλαστικών.

Σημείωση: Είναι γνωστό ότι οι Ελληναράδες αποτελούν από μόνοι τους είδος, όμως δεν παύουν να έχουν πολλά κοινά με τα πρωτεύοντα. Μάλιστα έχει πλέον αποδειχτεί ότι για τη συγκεκριμένη συμπεριφορά, έχουν πανομοιότυπα χαρακτηριστικά με αυτά.

Τα πρωτεύοντα, λοιπόν, όταν βρίσκονται σε μία κοινωνική ομάδα φωνάζουν ή βγάζουν δυνατούς ήχους σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις:

Α) Για να προειδοποιήσουν το υπόλοιπο κοπάδι ότι πλησιάζει κίνδυνος.

Β) Για να φοβερίσουν κάποιο μέλος της ομάδας ή ενδεχομένως και τον ίδιο τον κίνδυνο, και

Γ) Για να προσελκύσουν την προσοχή των υπόλοιπων μελών της ομάδας.

Δεδομένου ότι στα μέρη που πας για να χαλαρώσεις ή να συζητήσεις, είναι πολύ απίθανο να υπάρχουν κίνδυνοι άξιοι συναγερμού (όπως ένας καρχαρίας για παράδειγμα), οι πιθανότητες να ισχύει το Γ) αυξάνονται δραματικά.

Σε τέτοιες περιπτώσεις, φαντάζομαι το καλύτερο που μπορείς να κάνεις είναι να πας και με ευγενικό τρόπο να πεις «εκ μέρους της ομάδας των υπόλοιπων ανθρώπων που είναι εδώ γύρω θέλω να σας πως ότι έχετε την πλήρη προσοχή μας και πιστεύουμε ότι είστε και πολύ κουλ. Μπορείτε τώρα να βγάλετε το σκασμό;» ή απλά να φύγεις.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...