Παρασκευή 17 Δεκεμβρίου 2010

Intermission #39 (exodus_edition)

Είναι υγιές για τον εαυτό μας και δίκαιο για το υπόλοιπο σύμπαν, κάθε τόσο να βγαίνουμε λίγο από τον μικρόκοσμό μας και να παρατηρούμε τη σφαίρα της καθημερινότητας από κάπου αλλού. Για να βρίσκουμε τις ατέλειες όχι μόνο του εαυτού μας, αλλά και του εν λόγω μικρόκοσμου.

Όσο πιο μακριά από τη σφαίρα και σε όσο πιο διαφορετικό περιβάλλον, τόσο καλύτερη η παρατήρηση. Γι’ αυτό ίσως και οι Έλληνες άνθρωποι θα έπρεπε να ταξιδεύουν πιο πολύ. Όχι για ψώνια ως συνήθως, αλλά για να χαθούν για λίγο σε μία τελείως διαφορετική κοινωνία. Να δούνε τι πρέπει να εκτιμούν που έχουν, αλλά και σε ποια πράγματα πρέπει να γίνουν καλύτεροι.

Ραντεβού τον Ιανουάριο!


Τετάρτη 15 Δεκεμβρίου 2010

Ελλείψει άρτου, στραφήκαμε στα θεάματα


Βρείτε τις διαφορές




Όσοι κοιτάτε έκπληκτοι και ετοιμάζεστε να γράψετε ένα κατεβατό με τίτλο «συγκρίνεις τη βούρτσα με την π**τσα», κρατήστε το για τον εαυτό σας. Είναι καιρός να σταματήσουμε να παθιαζόμαστε με τα αυτονόητα και να προχωρήσουμε στην ουσία.

Η κοινωνία που καταδικάζει εξ’ ορισμού τη βία, δεν κάνει διακρίσεις στο θύμα, όπως δεν κάνει και στον θύτη. Ο τελευταίος είναι ένοχος εξ’ ορισμού. Τέλος.

Οι ιστορικές κοινωνικές μάχες, αυτές που έχει κάνει σημαία η σύγχρονη Αριστερά αλλά και τα «πρωτοπαλίκαρα» που κοιτάζουν το ματωμένο πρόσωπο του κ. Χατζηδάκη με ένα χαιρέκακο μιδίασμα στο πρόσωπο, δόθηκαν ακριβώς ώστε κανένας άνθρωπος να μην έχει το δικαίωμα να ασκεί σωματική βία σε έναν άλλο με ή χωρίς αιτία. Και φυσικά κανείς δεν είπε ότι αυτές οι μάχες ολοκληρώθηκαν. Συνεχίζουν και θα συνεχίζουν για πολύ καιρό ακόμα, μέχρι να γίνει κατανοητή η οικουμενικότητα αυτού του δικαιώματος για τα θύματα σωματικής βίας, από ολόκληρη την κοινωνία.

Οποιαδήποτε υπόνοια για την προσφυγή στη βία ή νομιμοποίηση της βίας υπό οποιεσδήποτε συνθήκες, επιστρέφουν ολόκληρη την κοινωνία πολλούς αιώνες πίσω ακυρώνοντας τις εν λόγω ιστορικές κοινωνικές μάχες. Τόσο απλά. Δεν υπάρχει καμία παρερμηνεία σε αυτή την πρόταση. Οποιαδήποτε παρερμηνεία μπορεί να εκληφθεί μόνο ως εκ του πονηρού.

Διότι ο τύπος που χτύπησε τον οποιονδήποτε Χατζηδάκη, επί της ουσίας νομιμοποιεί τον Χατζηδάκη να του σπάσει τη μούρη όταν τον ξαναβρεί μπροστά του. Και ο φαύλος κύκλος που δημιουργεί αυτή η αντίληψη, νομίζω πως είναι κατανοητός ακόμα και από ένα παιδί Δημοτικού. Το στοίχημα είναι κάποια στιγμή να αποφοιτήσουμε από το Δημοτικό, και να κατανοήσουμε ότι οι εξαγριωμένοι «κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα που κάθε λίγο και λιγάκι σαπίζουν στον ξύλο κάποιον περαστικό μετανάστη, δεν διαφέρουν σε τίποτα από τον εξαγριωμένο «λαό» που με την πρώτη ευκαιρία σαπίζει στον ξύλο κάποιον περαστικό βουλευτή.

Δευτέρα 13 Δεκεμβρίου 2010

Ο εργασιακός μεσαίωνας ήταν πάντα εδώ

Ώρες ώρες, είναι για να θαυμάζει κανείς τον δημόσιο λόγο αυτού του τόπου, αλλά και την υποκρισία που διατρέχει ολόκληρη την κοινωνία. Αυτές τις φωνές που ξεπετάγονται ξαφνικά και, διαρρηγνύοντας ιμάτια, φωνάζουν για το φοβερό κακό και τις αδικίες που τους βρήκε ξαφνικά. Σε αυτό το «ξαφνικά» θέλω να εστιάσω, σε συνδυασμό με το κλισέ των τελευταίων ημερών περί επιστροφής στον εργασιακό μεσαίωνα.

Όταν μιλάμε για επιστροφή στον οποιουδήποτε είδους μεσαίωνα, προφανώς υπονοούμε ότι κάποια στιγμή είχαμε ξεπεράσει το στάδιο του μεσαίωνα, είχαμε επιτρέψει την έλευση του ευρωπαϊκού Διαφωτισμού στην Ελλάδα, είχαμε δημιουργήσει μία υποτυπώδη αστική Δημοκρατία με ισχυρή αστική τάξη και ισχυρά θεσμικά και νομοθετικά όργανα που λειτουργούσαν υπέρ των εργασιακών δικαιωμάτων αυτής της τάξης. Με το συμπάθιο δηλαδή, αλλά όποιος έχει τέτοια γνώμη, μάλλον βρίσκεται σε κάποια χρονική διάσταση αρκετούς αιώνες πριν τον πραγματικό μεσαίωνα.

Συμπεραίνει λοιπόν κανείς, ότι κάποιοι άνθρωποι είτε είχαν μαύρα μεσάνυχτα για το εργασιακό καθεστώς στην Ελλάδα τα τελευταία 10 – 15 χρόνια, είτε σκοπίμως επέλεγαν να έχουν μαύρα μεσάνυχτα αφού η δική τους θέση προφανώς ήταν καλά αμειβόμενη, είχε προοπτικές ανάπτυξης, αξιολογούταν δίκαια από κάποιο αντικειμενικό σύστημα αξιολόγησης και δεν υπέκυπτε σε κανενός είδους «αφεντικίστικους» εκβιασμούς. Δυστυχώς, τα νέα για όλους αυτούς είναι ότι τέτοιου είδους θέσεις σπάνιζαν ούτως ή άλλως, ενώ τα φοβερά «διαφωτισμένα» δικαιώματα τύπου κλαδικών και συλλογικών συμβάσεων στον ιδιωτικό τομέα στόλιζαν το γραφείο του λογιστηρίου καθαρά για λόγους ξεκαρφώματος σε περίπτωση ελέγχου της επιθεώρησης εργασίας. Προφανώς όμως, για να έχει κανείς τόσο μαύρα μεσάνυχτα, είτε δουλεύει στο Δημόσιο, είτε έχει μπλέξει τη θεωρία με την πράξη σε σημείο που δεν έχει καμία επαφή με το πραγματικό εργασιακό περιβάλλον.

Όποιος φωνάζει σήμερα για επιστροφή στον εργασιακό μεσαίωνα και άλλα τέτοια τσιτάτα, προφανώς παραβλέπει ότι εδώ και αρκετά χρόνια υπάρχει ένα τεράστιο έλλειμμα διαγεννεακής δικαιοσύνης για το οποίο φωνάζει καθημερινά μία ολόκληρη γενιά˙ αυτή που έχει γίνει ευρέως γνωστή ως «γενιά των 700 ευρώ». Παραβλέπει το γεγονός ότι επί της ουσίας η εργατική νομοθεσία εφαρμοζόταν μόνο σε περιπτώσεις που κάποιοι «γενναίοι» εργαζόμενοι τολμούσαν να κάνουν καταγγελίες στην επιθεώρηση εργασίας, εάν και εφόσον δούλευαν με σύμβαση εργασίας και όχι με δελτία παροχής υπηρεσιών, εξασφαλίζοντας όμως αργότερα σίγουρο εξιτήριο από την επιχείρηση. Παραβλέπει το γεγονός ότι στις οικογενειοκρατικές και «κουμπαρίστικες» επιχειρήσεις, κανένας νέος εργαζόμενος δεν αξιολογούνταν για τις ικανότητές του αλλά για το πόσο νέος ήταν σε σχέση με τους «παλαίουρες». «Ο στρατός είναι το μεγαλύτερο σχολείο της ζωής» δεν λέει το ρητό ακόμα και σήμερα; Παραβλέπει επίσης το γεγονός ότι κάθε νέα πρόσληψη, επί του πρακτέου είχε προφορικές συμφωνίες μεταξύ εργοδότη και εργαζόμενου, που κατά κανόνα δεν είχαν καμία σχέση με τις συμβάσεις που αποστέλλονταν στους αρμόδιους κρατικούς φορείς.

Κυρίως όμως, παραβλέπει το γεγονός ότι ο εργασιακός μεσαίωνας βρισκόταν ούτως ή άλλως μέσα στη συντριπτική πλειοψηφία των συνειδήσεων και της νοοτροπίας των επιχειρηματιών αυτής της χώρας, αλλά και του ίδιου του Κράτους που ουδέποτε συνέδεσε τις απολαβές των εργαζομένων με την πραγματική παραγωγή. Με ελάχιστες εξαιρέσεις στις οποίες εφαρμόζονται πιο σύγχρονες θεωρίες διοίκησης αλλά και οι στοιχειώδεις αρχές διαχείρισης ανθρώπινου δυναμικού, οι περισσότερες επιχειρήσεις λειτουργούν με τη νοοτροπία φάμπρικας του 19ου αιώνα: Έχω τον υποδεέστερο υπάλληλο και όσο περικόβω από το κόστος της μισθοδοσίας, τόσο μεγαλύτερο περιθώριο κέρδους μπορώ να έχω για ολόκληρη την εταιρία. Χωρίς περιθώρια εξέλιξης, συνεχούς επιμόρφωσης, διασύνδεσης αμοιβής με την παραγωγικότητα και ουσιαστικής μισθολογικής ή ιεραρχικής προαγωγής.

Ο εργασιακός μεσαίωνας λοιπόν υπήρχε στην Ελλάδα χρόνια τώρα. Απλά για αυτόν φώναζαν μόνο κάποιες «μειονότητες» νεαρότερης ηλικίας που κατηγορήθηκαν και ως δειλοί ή γραφικοί, επειδή αποφάσισαν να μεταναστεύσουν στο εξωτερικό για πιο αξιοπρεπείς συνθήκες εργασίας. Μετά από ορισμένες ευνοϊκές ρυθμίσεις που εξασφάλισαν κάποια εργασιακά δικαιώματα και κεκτημένα, η πλειοψηφία του εργατικού δυναμικού αλλά και ολόκληρη η κοινωνία βολεύτηκαν στις δάφνες τους ξεχνώντας ότι τα θεμέλια που στήριζαν ολόκληρη την παραγωγή ήταν σαθρά, για τον απλούστατο λόγο ότι η σαπίλα δεν άγγιζε το δικό τους πορτοφόλι. Τώρα όμως που καταρρέει το οικοδόμημα, μιλάνε για επιστροφή στον μεσαίωνα. Άλλο ένα λαμπρό παράδειγμα έλλειψης συλλογικής συνείδησης, τα αποτελέσματα του οποίου σκάνε στα μούτρα της ελληνικής κοινωνίας. Και δυστυχώς για όλους αυτούς, το εγγύς μέλλον έχει ακόμα πολλά σκασίματα…


Παρασκευή 10 Δεκεμβρίου 2010

Αρετές και κακίες

Ένας από τους μύθους του Ηρακλή που «κατάφερε» και μου έμεινε από μικρή ηλικία, ήταν αυτός των δρόμων της Αρετής και της Κακίας. Δύσκολος ο ένας, εύκολος ο άλλος, με σαφή τα μηνύματα του μύθου. Με τον ίδιο τρόπο παρατηρεί κανείς και τον τρόπο που η ελληνική κοινωνία, επιλέγει κατά κανόνα την εύκολη λύση σε διάφορα στάδια του βίου της.

Η «εκπαίδευση» στην ευκολία ξεκινάει από τα σχολικά χρόνια. Σκονάκια και παπαγαλία στο σχολείο, πληρωμένες εργασίες και πτυχιακές στο Πανεπιστήμιο, αντί για ουσιαστική μελέτη. Και το παραμύθι συνεχίζεται. Βύσμα για το στρατό, λάδωμα για την άδεια οδήγησης, και άλλα βύσματα και λαδώματα για μία επαγγελματική θέση.

Ακόμα και οι «επαναστάτες» τα έχουν κάνει εύκολα. Πετάνε πέτρα στον μπάτσο, και νομίζουν ότι την πετάνε στο σύστημα. Όπως και οι μπάτσοι, σπάνε στο ξύλο τον πιτσιρικά, και νομίζουν ότι τσακίζουν την αναρχία. Και επειδή κανένας από αυτούς τους δύο δεν μπορεί να βγάλει αυτό το ζώο από μέσα του υπό κανονικές συνθήκες κοινωνικής ειρήνης, περιμένουν πως και πως καμιά πορεία μπας και ξεσπάσουν την ρηχή συνείδησή τους πάνω στον πρώτο λαχόντα.

Κάπως έτσι είναι εύκολο να φταίει κάποιος άλλος για τη δική μας ζωή. Το Κράτος για τα επαγγελματικά μας, η γκόμενα για τα ψυχολογικά μας, οι γονείς για την απραξία μας, κλπ. Η ελληνική ροπή προς την ευκολία θα μπορούσε να αποτελεί την λεπίδα του Occam σε κοινωνιολογικό επίπεδο. Ίσως και αυτή η ευκολία να είναι που μας κάνει τόσο λαλίστατους, αλλά ταυτόχρονα και τόσο άπραγους, για να το συνδέσω και με την προηγούμενη ανάρτηση.

Αποφεύγοντας τη δυσκολία, αποφεύγουμε τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που μας εφοδιάζουν με εμπειρία και κριτικό τρόπο σκέψης, που με τη σειρά τους θα μας βοηθήσουν στην επόμενη δυσκολία. Γι’ αυτό και οι έννοιες «Αρετή» και «Κακία» δεν είναι και τόσο ακριβείς όσον αφορά τα στοιχεία που αποκομίζουμε διανύοντας στενούς και εύκολους δρόμους αντίστοιχα, αλλά περισσότερο συμβολικές για το τι είδη ανθρώπων παράγουν.

Βέβαια η ζωή δεν πρέπει να είναι δύσκολη για κανέναν άνθρωπο. Όμως η πραγματική αρετή της ευχάριστης ζωής και της ευημερίας κερδίζεται σταδιακά μετά από αντιμετώπιση των κάθε δυσκολιών στήθος με στήθος, και όχι επιλέγοντας τις εύκολες λύσεις της αποφυγής ή της παρανομίας. Δεν είναι θέμα σοφίας, αλλά φυσιολογικής εξέλιξης του ανθρώπινου τρόπου σκέψης. Λύνοντας προβλήματα δυναμώνει το μυαλό σου˙ αποφεύγοντάς τα, το κάνει λαπά. Ανάγοντας αυτό το σκεπτικό στο ευρύτερο ελληνικό κοινωνικό σύνολο δεν είναι δύσκολο να καταλάβει κανείς ούτε προς τα πού πηγαίνουμε ως κοινωνία, ούτε γιατί υπάρχει όλη αυτή η αναστάτωση τώρα που καλούμαστε να δράσουμε στα δύσκολα.


Δευτέρα 6 Δεκεμβρίου 2010

Όπου λαλούν πολλοί Έλληνες...

Αρκετά χρόνια πριν, όταν άρχισα να δείχνω το πρώτο μου ενδιαφέρον για τα κοινά, παρατήρησα το εξής: Σύσσωμα τα ΜΜΕ, ο κόσμος, οι πολιτικοί, οι διάφοροι φορείς, ο καθημερινός διπλανός, κλπ ασχολούνταν με την διαφθορά, την παραβατικότητα, τα προβλήματα της κοινωνίας και συνεχώς έθεταν καίρια και «σωστά» επιχειρήματα προκειμένου να εξαλειφτούν όλα αυτά τα κακά. Η αλήθεια είναι ότι έβλεπα μία αισιοδοξία μέσα σε όλη αυτή τη ζύμωση απόψεων. Έκανα την απλή σκέψη ότι εφόσον τόσος πολύς κόσμος καίγεται για τα κακά του τόπου και έχει ιδέες και απόψεις, θα ήταν ζήτημα χρόνου πότε αυτές θα υλοποιηθούν. Στην ουσία θεωρούσα πως το μόνο που έλειπε ήταν το μέσο υλοποίησης. Δηλαδή τα λεφτά, τα οποία θα έθεταν τις υλικοτεχνικές δομές αλλά και τις ευκολίες για την υλοποίηση των διαφόρων ιδεών.

Τα λεφτά άρχισαν να ρέουν προς την ελληνική κοινωνία μέσα στη δεκαετία του ’90, με μία πρωτοφανή οικονομική ανάπτυξη για τα ιστορικά δεδομένα της χώρας. Φυσικά ως γνωστόν, όχι μόνο δεν συνέβη κάποια υλοποίηση στον μαζικό χαρακτήρα που προϊδέαζε η θεωρία, αλλά οι απόψεις, οι γνώμες, οι κατακραυγές για σκάνδαλα και απατεωνιές, έγιναν ακόμα περισσότερες.

Τα συμπεράσματα δεν είναι και τόσο δύσκολο να διαπιστωθούν. Ένας λαός που για οποιονδήποτε λόγο δεν μπορεί να συνεννοηθεί μεταξύ του για τα στοιχειώδη, δεν πρόκειται ποτέ να πράξει δημιουργικά, αλλά ούτε και να αναπτυχθεί. Αντ’ αυτού θα περνάει την ώρα του στα καφενεία παράγοντας άχρηστη πληροφορία. Επίσης, ένας λαός που συνεχώς δηλώνει την αγανάκτησή του για τη διαφθορά και την παραβατικότητα, είναι ο ίδιος βουτηγμένος στην διαφθορά και την παραβατικότητα. Κοινώς, σε αντίθεση με την λαϊκή ρήση, στο σπίτι της κρεμασμένης Ελλάδας, μιλάνε όλη την ώρα για σχοινί.

Οι αλλαγές επέρχονται μετά από ενεργές δυναμικές και όχι απαθείς στάσεις που προάγουν τον «ζαμανφουτισμό». Ο λόγος που όλοι παραδεχόμαστε ότι η Ελλάδα έχει βρεθεί σε ένα τέλμα είναι ότι στην ουσία επικρατεί η απάθεια έναντι της δράσης. Η θεωρία έναντι της πράξης. Η απλή παραδοχή είναι μεν ένα εναρκτήριο βήμα, αλλά για να μετουσιωθεί σε δράση θα πρέπει να εγκαταλείψει την απάθεια και τη θεωρία, και να αρχίσει να δημιουργεί. Με στραβοπατήματα ή άτσαλα βήματα στην αρχή, αλλά τουλάχιστον με έμπρακτα βήματα.

Ακόμα και για το ίδιο το Κράτος, οποιοδήποτε βήμα μπροστά, με σαφή θετικά αποτελέσματα, χρονοτριβεί είτε στα καφενεία του Κοινοβουλίου, είτε σε νομικές αντιφάσεις. Έχουμε ένα δαιδαλώδες σύστημα νόμων για κάθε μορφής δικαίου, σε σημείο που οποιαδήποτε νέα προσθήκη ή μεταβολή πρέπει να περάσει από χίλιους δυο νομικούς ελέγχους προκειμένου να διασφαλιστεί ότι δεν υπάρχει κάποιο κώλυμα. Αυτό διασφαλίζει μεν την ακεραιότητα μίας Δημοκρατίας, αλλά όταν συμβαίνει σε υπερβολικό βαθμό δεν παράγει κάτι ουσιώδες. Στην Ελλάδα άλλωστε, δεν έχουμε νομοθετικό πρόβλημα αλλά εκτελεστικό. Ο πιο χρήσιμος νόμος που θα μπορούσε να βγει ποτέ, θα ήταν αυτός που θα έλεγε ότι πρέπει να εφαρμόζονται οι νόμοι.

Και σα να μην έφτανε η υπερβολική θεωρία, αλλά όλες οι προτάσεις, οι ιδέες και τα σχέδια υπερκαλύπτονται από ένα στρώμα καχυποψίας. Έχουμε δηλαδή μία κοινωνία που απλά μιλάει όλη την ώρα, προτάσσοντας καχυποψία σε κάθε συνδιαλλαγή της. Υπό αυτές τις συνθήκες είναι εύκολο να διαπιστώσει κανείς γιατί καθυστερεί η οποιαδήποτε πρόοδος, αλλά και γιατί θα συνεχίσει να καθυστερεί. Άλλωστε η υπερβολική ηθική και η καχυποψία δεν είναι τα βασικά στοιχεία του συντηρητισμού;


Παρασκευή 3 Δεκεμβρίου 2010

Bank run και τα μυαλά στα κάγκελα

Αντιγράφω από σύνδεσμο που επικολλήθηκε πρόσφατα στο προφίλ μου στο facebook:

«ΕΥΡΩΠΑΙΚΟ ΚΙΝΗΜΑ !!! Ειρηνική επανάσταση κατά του Τραπεζικού Καρτέλ: Αποσύρετε τα χρήματά σας στις 7 Δεκέμβριου. Οσοι έχουν πλέον..) Δεν χρειάζονται όπλα, ούτε αίμα να χυθεί.Όπως μας υποδούλωσαν χωρίς πόλεμο, όπλα η αίμα και εμείς οι πολλοί, χρησιμοποιώντας την ίδια τη μεθοδολογία τους θα τους ανατρέψουμε.
Μια ειρηνική επανάσταση κατά των τραπεζών, απλά δοσμένη στους πολίτες, έτσι ώστε ο καθένας να μπορεί να καταλάβει, θα φέρει την ανατροπή και το τέλος του συστήματός τους. Και η επανάσταση που φέρνει.....ένα καινούργιο κόσμο στίς ζωές μας θα έχει ξεκινήσει!

Ο Ερίκ Καντονά, της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ, ανακυρηγμένος ευρωπαίος παίκτης του αιώνα, μετέχει στο κάλεσμα για ειρηνική επανάσταση κατά των τραπεζών. Καλεί τους Ευρωπαίους και φυσικά τους έλληνες, να αποσύρουν τα χρήματά τους από τις τράπεζες στις 7 Δεκεμβρίου.»


Κλείνει η αντιγραφή. Έχει κι άλλο, αλλά πάνω κάτω κινείται στα ίδια επίπεδα καψίματος νευρώνων, οπότε δεν το παραθέτω από σεβασμό στους νευρώνες του αναγνωστικού μου κοινού.

Το σκεπτικό είναι απλό, όσο απλό είναι και το διανοητικό επίπεδο αυτού που συνέλαβε την ιδέα. Στις 7 Δεκεμβρίου, όλοι θα τραβήξουμε τα λεφτά μας από τις τράπεζες, οπότε το τραπεζικό σύστημα θα καταρρεύσει, οι παχύδερμοι yuppies θα σκάσουν από το κακό τους και θα φύγουν για άλλους γαλαξίες, οπότε στο τέλος θα ζήσουμε όλοι ευτυχισμένοι για πάντα, αγκαλιάζοντας τους φίλους μας τα δέντρα. Την ιδέα προσυπογράφει και ο μέγας θεωρητικός της σύγχρονης οικονομολογίας, Δρ. Έρικ Καντονά που εκτός από τις εκατοντάδες δημοσιεύσεις του σε έγκυρα οικονομικά περιοδικά, έχει βάλει και μερικές εκατοντάδες γκολ να’ουμ. Το όλο εγχείρημα, γνωστό στην τραπεζική ορολογία χρόνια τώρα ως ένα καταστροφικό φαινόμενο, έχει και πιασάρικο τίτλο. Ονομάζεται “bank run”.

Επειδή ανέκαθεν έτρεφα μία συμπάθεια σε ιδέες που συνήθως κατεβαίνουν κατά την κατανάλωση φραπέ σε παρτίδα τάβλι εντός πανεπιστημιακού καφενείου, ή μετά από τρελό μπεκρούλιασμα στο «Εφήμερο» των Εξαρχείων, θα ήθελα να προσθέσω κι εγώ μερικές ιδέες για να ανατρέψουμε το σύστημα. Τις ανέλυσα για πολύ ώρα, και τις θεωρώ ισάξιες με το bank run αφού βασίζονται ακριβώς στο ίδιο σκεπτικό ισοπέδωσης της οικονομίας, προκαλώντας απρόβλεπτο χάος και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει. (Θα ήθελα επίσης να ευχαριστήσω τον κ. Χελιδόνη, φανατικό πιστό της Εκκλησίας της Αόρατης Ροζ Μονόκερου για την έμπνευσή του σε ορισμένες από αυτές).

1. Τυχαίες χειροβομβίδες στα σχολεία και τα νηπιαγωγεία
Όλοι γνωρίζουμε ότι ο καπιταλισμός έχει εισβάλλει στο εκπαιδευτικό σύστημα και τρέφει τις νέες γενιές που θα μας πιουν το αίμα. Ρίχνοντας τυχαίες χειροβομβίδες σε σχολεία και νηπιαγωγεία, όχι μόνο προλαβαίνουμε την επώαση των νέων ιμπεριαλιστών στρατιωτών της νέας τάξης πραγμάτων, αλλά προκαλούμε το πένθος σε τυχαία άτομα, σε τυχαία κοινωνικά στρώματα, αλλάζοντας την ψυχοκοινωνική δομή της χώρας, και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

2. Ξεφουσκώνουμε τα λάστιχα όλων των αυτοκινήτων
Με αυτό τον τρόπο δημιουργούμε υπέρμετρη ζήτηση για επιχειρήσεις βουλκανιζατέρ και Μέσα Μαζικής Μεταφοράς, τα οποία δεν μπορούν να ανταποκριθούν. Χτυπάμε τον καπιταλισμό στην καρδιά του, ξεφτιλίζοντας την αρχή «προσφοράς και ζήτησης», προκαλώντας μέσα σε μία μέρα κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

3. Εκτόξευση όλων των πυρηνικών κεφαλών του πλανήτη σε τυχαίες συντεταγμένες
Με αυτή την δράση, η κατάρρευση της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας είναι δεδομένη αφού θα πληγούν όλα τα κομβικά σημεία του σύγχρονου καπιταλισμού. Από τα γιάπικα γραφεία των μεγάλων κέντρων αποφάσεων, μέχρι την πρωτογενή παραγωγή στις ζούγκλες του Αμαζονίου. Αφανίζουμε και μερικά εκατομμύρια πληθυσμού και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

4. Αρνούμαστε να πληρώσουμε βενζίνη, κάνοντας θεαματική έξοδο
Αυτό χρειάζεται μία διευκρίνιση. Όταν λέμε «θεαματική έξοδο», σημαίνει ότι ενώ η μάνικα βρίσκεται μέσα στο αυτοκίνητο και γεμίζει το ντεπόζιτο με βενζίνη, πατάμε γκάζι με δύναμη και φεύγουμε γρήγορα, ευελπιστώντας ότι θα προκαλέσουμε έκρηξη στην αντλία, η οποία με τη σειρά της θα προκαλέσει έκρηξη σε ολόκληρο το βενζινάδικο. Αυτή η τακτική έχει δυο βασικά πλεονεκτήματα. Καταρχάς, μην πληρώνοντας βενζίνη για μία μέρα, στεναχωρούμε πολύ τους μεγαλοκαρχαρίες των πετρελαϊκών εταιριών οι οποίοι μην αντέχοντας τόση στεναχώρια, αυτοκτονούν. Κατά δεύτερον, προκαλώντας εκρήξεις στα βενζινάδικα συνδυάζουμε όλα τα πλεονεκτήματα των ανωτέρω σχεδίων και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

5. Σπρώχνουμε και βάζουμε τρικλοποδιές σε περαστικούς (κυρίως της τρίτης ηλικίας)*
Όλοι γνωρίζουμε ότι το ασφαλιστικό άλλαξε προκειμένου οι κακοί καπιταλιστές να φάνε περισσότερα. Στέλνοντας περισσότερο κόσμο στα νοσοκομεία, επιβαρύνουμε τα ασφαλιστικά ταμεία σε τέτοιο βαθμό που αναγκαστικά χρεωκοπούν και χαλάνε τα σατανικά σχέδια της νέας τάξης πραγμάτων. Καταστρέφουμε τα ασφαλιστικά ταμεία, γεμίζουμε τα νοσοκομεία και μετά… βλέπουμε τι θα γίνει.

* Εναλλακτικά φροντίζουμε να κρυολογήσουμε, επιβιβαζόμαστε σε συρμούς του μετρό και φτερνιζόμαστε στη μούρη διαφόρων επιβατών.

Πιστεύω ότι όλοι κατανοούν τη σημαντικότητα αυτών των πέντε σχεδίων, αφού μαζί με το bank run έχουν τη δυναμική να αποτελέσουν γροθιά στο καπιταλιστικό κατεστημένο και τα αρρωστημένα μυαλά της τρόικας. Σκοπεύω μάλιστα να τα προωθήσω στο Νίκο Βαμβακούλα, σπουδαίο αμυντικό του ελληνικού πρωταθλήματος προηγούμενων δεκαετιών, προκειμένου να τα στηρίξει και αυτός δημοσίως. Κάτι οι παλαίμαχοι ποδοσφαιριστές, κάτι ο «Σπίθας», η ανατροπή του συστήματος είναι θέμα ημερών!


Τετάρτη 1 Δεκεμβρίου 2010

I see dumb people

Κάτω από την πολυκατοικία μου υπάρχει ένα στενό πεζοδρόμιο, στο οποίο κουτσά στραβά χωράει να περάσει και κανένα καροτσάκι μωρού, κανένα ζευγάρι ηλικιωμένων ή και αμαξίδιο ΑΜΕΑ. Όλο το πεζοδρόμιο είναι κατά κανόνα καθαρό από εμπόδια εκτός από ένα σημείο όπου ένας τύπος παρκάρει το σκούτερ του ακριβώς πάνω στο πεζοδρόμιο, «κόβοντάς» το στη μέση και αναγκάζοντας τους πεζούς να κατέβουν στο δρόμο για να κάνουν παράκαμψη.

Πριν ένα μήνα, και αφού διαπίστωσα πως η ιστορία επαναλαμβάνεται σχεδόν κάθε μέρα, αποφάσισα να του απονείμω ένα κλασσικό αυτοκολλητάκι «Είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου γουστάρω». Ήμουν μάλιστα πολύ περήφανος για την εικαστική μου παρέμβαση, δεδομένου ότι το σκούτερ ήταν ασημί, και το περτικαλάκι του αυτοκόλλητου άστραψε σε όλο του το μεγαλείο. Το κόλλησα μπροστά, δίπλα στο φανάρι του, και αφού το καμάρωσα ανέβηκα σπίτι μου.

Την επόμενη μέρα το πρωί, το σκούτερ έλειπε. Το απόγευμα, επιστρέφοντας από τη δουλειά μου, το είδα παρκαρισμένο πάλι στο ίδιο σημείο, με το αυτοκόλλητο κολλημένο κανονικά πάνω του. Η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι προφανώς ο άνθρωπος πήγε στο σκούτερ του από πίσω (άρα δεν είδε την πρόσοψή) και κατά τη διάρκεια της ημέρας που έκανε τις δουλειές του, τύχαινε να μην το δει.

Οι μέρες πέρναγαν και γενικώς είχα ξεχάσει το σκηνικό μην έχοντας το νου μου στο σημείο που πάρκαρε το σκούτερ. Χθες όμως (υπενθυμίζω μετά από ένα μήνα σχεδόν), το είδα πάλι παρκαρισμένο στο ίδιο σημείο, ΠΑΛΙ με το αυτοκόλλητο κολλημένο πάνω του. Μοναδική διαφορά, ένα ελαφρύ ξεβάψιμο του χρώματος του αυτοκόλλητου, και κάτι που μοιάζει σαν χαλαρή προσπάθεια για να ξεκολλήσει. Πολύ χαλαρή όμως. Σε φάση, παίζει και να προσπάθησε να το ξεκολλήσει κάποιο περαστικό πιτσιρίκι για να σκοτώσει την ώρα του, χωρίς όμως να κόψει τον βηματισμό του. Ο τύπος όχι μόνο δεν κατανόησε το μήνυμα του αυτοκόλλητου, αλλά δεν μπήκε καν στον κόπο να το ξεκολλήσει.

Και τότε μου ήρθε, αγαπητέ. Άναψε ο γλόμπος πάνω από το κεφάλι μου. Ο 1ος και ο 4ος θεμελιώδης νόμος της ανθρώπινης βλακείας δεν αστειεύονται! Η αντίληψη κυκλοφορεί σε περιορισμένα αντίτυπα! Τί κι αν φωνάζεις για κάτι που σου ακούγεται 1000% αυτονόητο; Τί κι αν λες στον άλλο «φεγγάρι» και του το δείχνεις; Αυτός θα σου λέει ή ότι δεν βλέπει τίποτα ή ότι βλέπει τον ήλιο. Έτσι ξερά! Χωρίς πολλά πολλά!

Αφήστε τα παραμύθια περί κοινής ή στοιχειώδους λογικής. Ξεχάστε και την υπόνοια ότι μιλώντας απλά, σιγά, κατανοητά και με επιχειρήματα στον οποιονδήποτε, στο τέλος αυτός θα καταλάβει. Από ένα απλό αυτοκόλλητο μέχρι μία ενδεχόμενη πολιτική συζήτηση, η απουσία αντίληψης μπορεί να βγει στην επιφάνεια μέσα σε χρόνο dt. Γι’ αυτό σε όσους από εσάς έχει μείνει έστω και μία στοιχειώδης πιτσιλιά αντίληψης, χαρείτε τη και αισθανθείτε ευγνώμονες που την έχετε. Γιατί εκτός από οικονομική κρίση, φαίνεται πως έχουμε κρίση και σε πιο στοιχειώδη ζητήματα.


Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2010

Εστιάζοντας στο αδιέξοδο

Στην ελληνική πολιτική σκηνή, και κατά προέκταση στην ευρύτερη κοινωνία, υπάρχουν δύο ειδών άνθρωποι. Αυτοί που κάθονται όλη την ώρα στον καναπέ τους και αναπλάθουν συντηρητικές ιδέες, αυξάνοντας συνεχώς την εντροπία της μιζέριας, και αυτοί που έχουν όρεξη για δουλειά, κινητοποιούνται, προωθούν θετικές και προοδευτικές ιδέες και προσπαθούν να ξεκολλήσουν τους υπόλοιπους από την ματαιοπονία τους. Είναι περιττό βέβαια να αναφερθεί ότι η αναλογία αυτών των δύο κατηγοριών είναι συντριπτικά υπέρ των πρώτων. Εξ’ ου και η συνολική κατάσταση της χώρας.

Η απαισιοδοξία και η ματαιοπονία δεν είναι απαραίτητα αρνητικά στοιχεία, όταν αναδύονται αυθόρμητα για μικρά χρονικά διαστήματα. Κατά κανόνα, η απαισιοδοξία είναι αυτή που εμπνέει την επερχόμενη αισιοδοξία, ώστε τελικά να αρχίσουν να γίνονται πράγματα προς κάποια κατεύθυνση. Όταν όμως η απαισιοδοξία ριζώνει βαθιά στη συνείδηση μίας ολόκληρης κοινωνίας, και αρχίζει να λαμβάνει χαρακτηριστικά μιζέριας, το σίγουρο είναι ότι κανένα θετικό αποτέλεσμα δεν μπορεί να υπάρξει. Δημιουργείται ένα τεράστιο αδιέξοδο και ολόκληρη η κοινωνία, αργά και σταθερά, κατευθύνεται μαγνητισμένη προς αυτό.

Έχει ακουστεί πολλές φορές ότι η παρούσα κρίση είναι μία μεγάλη ευκαιρία αναγέννησης ολόκληρης της χώρας. Αυτή τη στιγμή βιώνουμε ίσως τη μεγαλύτερη σύγκρουση νοοτροπιών που γνώρισε ποτέ η Ελλάδα στα χρόνια της μεταπολίτευσης. Κατεστημένα που είχαν εδραιωθεί στην συνείδηση της ελληνικής κοινωνίας ταράζονται δυνατά με σοβαρές αιτιάσεις για ριζικές αλλαγές. Παρασιτικές ομάδες ολόκληρου του Κράτους, καλούνται να αφήσουν τον κομιστή που ξεζουμίζουν εδώ και 30 χρόνια και να αναλάβουν τις ευθύνες τους. Τα παραδοσιακά κόμματα της Αριστεράς και της Δεξιάς αποσυντίθενται και μετουσιώνονται σε νέους πολιτικούς σχηματισμούς με διαφορετικά καταστατικά και προσεγγίσεις. Μέσα σε λίγους μήνες, πραγματοποιούνται δεκάδες μεταρρυθμίσεις που δεν κατάφεραν να εφαρμόσουν κυβερνήσεις των προηγούμενων δεκαετιών. Μέσα στην ίδια την κυβέρνηση, το βαθύ ΠΑΣΟΚ προσπαθεί να υψώσει ανάστημα και σε αρκετές περιπτώσεις καθυστερεί τις αναγκαίες μεταρρυθμίσεις. Η μάχη μεταξύ συντηρητισμού και προόδου είναι συνεχής και την τελευταία περίοδο εντείνεται.

Τι θα βγει από όλη αυτή την ιστορία; Δεν γνωρίζω. Δεν υπάρχει σαφές προβάδισμα κάποιας τάσης. Όπως η αποχή στις πρόσφατες εκλογές δεν ανέδειξε κάποιο σαφές κοινωνικό μήνυμα (πέρα από την υποκειμενική αντίληψη του καθενός), έτσι και η σημερινή σύγχυση δεν είναι εύκολο να δείξει με σαφή τρόπο την οποιαδήποτε κατεύθυνση. Γιατί, περί σύγχυσης πρόκειται. Σύγχυση για το είδος του Κράτους και της οικονομίας που θέλουμε, σύγχυση για τα όρια μεταξύ προσωπικής και κοινωνικής ευθύνης, σύγχυση για την επιλογή μεταξύ ατομικισμού και συλλογικής προσπάθειας.

Η σύγχυση μπορεί να οδηγήσει σε έμπρακτη ανάπτυξη και πρόοδο εφόσον καταστήσει σαφείς τους λόγους που η χώρα οδηγήθηκε στην οικονομική και κοινωνική κρίση, στη συνείδηση της πλειοψηφίας της κοινωνίας. Διαφορετικά, εφόσον επιμηκυνθεί η διάρκειά της, υπάρχει ο κίνδυνος μίας απότομης στροφής της κοινωνίας προς την εσωστρέφεια και τον υπερσυντηρητισμό. Το έχει διδάξει και η ιστορία άλλωστε. Οι συνεχιζόμενες οικονομικές κρίσεις σε κοινωνίες χωρίς στόχους και διεξόδους, αναπόφευκτα οδηγούν σε έναν γενικευμένο συντηρητισμό που με τη σειρά του επιφέρει ολοκληρωτικά ή φασιστικά καθεστώτα. Ποιος θα φανταζόταν άλλωστε, ότι οι απόψεις του υπερσυντηρητικού Nigel Farage και του συνομωσιολόγου Alex Jones σχετικά με την κρίση της Ελλάδας θα ήταν από τις πιο δημοφιλείς, ανάμεσα στα βιντεάκια και τα άρθρα που ανακυκλώνονται στο ελληνικό διαδίκτυο;

Σχεδόν ένα χρόνο τώρα, η κοινωνία αναλώνεται ακόμα στο ξεκατίνιασμα του μνημονίου, αντί να εστιάζει στους τρόπους με τους οποίους θα βγούμε από την κρίση το συντομότερο δυνατόν. Το 2011 αναμένεται να είναι η χρονιά με την βαθύτερη ύφεση, πράγμα που σημαίνει εκτόξευση της ανεργίας αλλά και των οικονομικών δυσκολιών ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Εάν συνεχίσουμε με το ίδιο σκεπτικό απαισιοδοξίας, και εστιάζοντας στα αδιέξοδα, αντί να δουλεύουμε πάνω στους τρόπους ανάπτυξης και διεξόδων, ακόμα και μέσα στο 2011 (δηλαδή με τις χειρότερες δυνατές συγκυρίες), τότε εκμηδενίζουμε την οποιαδήποτε προσπάθεια προς κάποια θετική κατεύθυνση. Και σε πολυάσχολες περιόδους όπου το Κράτος έχει μία ατελείωτη λίστα από θέματα που πρέπει να λύσει σε θεσμικό και λειτουργικό επίπεδο, όπου η κυβέρνηση έχει ακόμα αρκετά στάδια αυτοκάθαρσης που πρέπει να διανύσει, και όπου ο πολιτικός κόσμος αναζυμώνεται χωρίς σαφείς κατευθύνσεις, είναι προσωπικό ζήτημα του καθενός να αναλάβει τις ευθύνες του, να αναλογιστεί σε τι είδους χώρα θέλει να ζει, και να πράξει με γνώμονα τις πιθανές διεξόδους από την κρίση. Μόνο έτσι μπορεί η σύγχυση να μετουσιωθεί σε συγκεκριμένους στόχους με αναπτυξιακή πορεία και συγκεκριμένες έμπρακτες λύσεις. Διαφορετικά, ακόμα και μετά από 4-5 χρόνια όπου η χώρα θα έχει σκάσει με δύναμη στο αδιέξοδο, θα είμαστε ακόμα στους καναπέδες ξεκατινιάζοντας το μνημόνιο, το οποίο θα μείνει στην ιστορία ως ο αόριστος και αόρατος μπαμπούλας που κανείς δεν διάβασε ή κατανόησε ποτέ αλλά για τον οποίο όλοι έχουν πολύ συγκεκριμένη και σαφή άποψη.

Εάν τελικά η Ελλάδα βγει όντως από την κρίση, χάρη στις προοδευτικές της δυνάμεις, αυτό θα σημάνει και την πολυπόθητη ωρίμανσή της ως Κράτος˙ αυτή που αναζητά από την ημέρα της ανεξαρτησίας της πριν περίπου 2 αιώνες και που μέχρι τώρα εμποδιζόταν από την καχυποψία, τη μιζέρια και την ακατάπαυστη αμπελοφιλοσοφία χωρίς έμπρακτα και ουσιώδη αποτελέσματα.


Πέμπτη 18 Νοεμβρίου 2010

Θέμα πίεσης είναι τελικά

Το σκέφτηκα και τελικά την έστειλα την επιστολή στο Υπουργείο Υγείας...

ΑΘΗΝΑ 18/11/2010

ΠΡΟΣ: Γενικό Γραμματέα για θέματα Δημόσιας Υγείας, κ. Αντώνη Δημόπουλο.

Αξιότιμε κ. Δημόπουλε,

Με ιδιαίτερη χαρά, διάβασα την δήλωσή σας στο ΑΠΕ-ΜΠΕ την Πέμπτη 18/11/2010, σχετικά με την αναθεώρηση του αντι-καπνιστικού νόμου, όπου προκειμένου αυτή να αιτιολογηθεί για δεύτερη φορά μέσα σε δύο χρόνια, είπατε: «Δεν περιμέναμε αυτή την τρομερή πίεση από τους καταστηματάρχες».

Θα ήθελα να σας ευχαριστήσω για την διευκρίνησή σας ότι ουσιαστικά στην Ελλάδα οι Νόμοι του Κράτους δεν υφίστανται για να τηρούνται αλλά για να διαμορφώνονται ανάλογα με τα συμφέροντα μίας οποιασδήποτε ομάδας μετά από σχετικές πιέσεις, δεδομένου ότι ως πολίτης αυτής της χώρας είχα μία εσωτερική συνειδησιακή σύγκρουση που με βασάνιζε χρόνια τώρα.

Ως εκ τούτου, θα ήθελα να σας κοινοποιήσω την πίεση που πρόκειται να ασκήσω εγώ προσωπικά, πλήθος δικυκλιστών, καθώς και ορισμένες εκατοντάδες οδηγών ΤΑΞΙ και λοιπών πιλότων ράλι, προς το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, προκειμένου να καταργηθούν οι φωτεινοί σηματοδότες στο εθνικό οδικό δίκτυο. Οι λόγοι είναι σοβαροί, καθώς:

Α) Υπάρχει μία μεγάλη μείωση του τζίρου στα οικονομικά των οδηγών που καίνε βενζίνη ενώ το όχημά τους βρίσκεται ακινητοποιημένο σε κάποιο φανάρι. Ταυτόχρονα αναγκάζονται, από φιλανθρωπική ανάγκη, να ξοδεύουν λεφτά σε καθαριστές τζαμιών, και μικροπωλητές.

Β) Είναι άκρως φασιστικό να παρεμποδίζεται η ελεύθερη μετακίνησή μας σε διασταυρώσεις, ενώ ταυτόχρονα καταπατιέται αυτή η ελευθερία προκειμένου να περάσουν από τη διασταύρωση άλλα οχήματα.

Γ) Οι οδηγοί που πραγματικά σέβονται τα φανάρια και είναι ικανοί να περιμένουν με κόκκινο ακόμα και σε άδειους δρόμους αργά το βράδυ, είναι μία μειοψηφία, και δεν μπορούν να επιβάλλουν τη γνώμη τους στην λαϊκή πλειοψηφία για ανοιχτούς δρόμους χωρίς φανάρια.

Όπως καταλαβαίνετε τα ζητήματα είναι άκρως σοβαρά και γι’ αυτό το λόγο, η πίεσή μας πρόκειται να είναι πολύ μεγάλη. Ακόμα μεγαλύτερη και από αυτή των καταστηματαρχών. Θεωρώ λοιπόν, ότι αυτή η κοινοποίηση, σας δίνει λίγο χρόνο προκειμένου να συμβουλεύσετε τον αρμόδιο Υπουργό για την επικείμενη πίεση που πρόκειται να ασκήσουμε ώστε να αλλάξει ο ΚΟΚ και να καταργηθούν οι φωτεινοί σηματοδότες εντός σύντομου χρονικού διαστήματος.

Με Εκτίμηση,
(Ονοματεπώνυμο, Ιδιότητα)

Υ.Γ. Δυστυχώς δεν βρισκόμαστε κοντά σε προεκλογική περίοδο προκειμένου η πίεσή μου να αποκτήσει αμιγώς εκβιαστικό χαρακτήρα, γι’ αυτό το μέγεθος αυτής θα είναι πολύ μεγάλο εξ΄ αρχής.

Τετάρτη 17 Νοεμβρίου 2010

Εδώ μεταπολιτευτικό καφενείο

Φέτος, ξέχασα το μνημόσυνο του Βασίλη Ραφαηλίδη, οπότε για να εξιλεωθώ, του κάνω την τιμητική για τη σημερινή μέρα. Άλλωστε, τη δική μου γνώμη την είπα πριν δυο χρόνια. Δεν θα άλλαζα λέξη, ούτε θα διαφωνούσα κάπου από αυτά που γράφει εκείνος.

«Στην πραγματικότητα δεν υπήρξε σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας. Η αντίσταση ήταν λίγο ως πολύ πλατωνική, εκτός απ’την ηρωική μεν αλλά δυστυχώς αποτυχημένη απόπειρα του Αλέξανδρου Παναγούλη να σκοτώσει το δικτάτορα. Όλες οι προσπάθειες για οργάνωση ένοπλης αντίστασης έμειναν σχέδια, ενώ οι βομβιστικές ενέργειες κάποιων ζωηρών και ριψοκίνδυνων γίνονταν ερήμην των μεγαλυτέρων σε αριθμό αντιστασιακών οργανώσεων, του ΠΑΜ και του ΠΑΚ. Ούτε το πεπειραμένο ΚΚΕ ενέκρινε την βίαιη εξέγερση, τώρα που και τα αστικά κόμματα θα την επιθυμούσαν πολύ. Τελικά το πράγμα περιορίστηκε σε μία τουριστικού τύπου αντίσταση απ’το εξωτερικό, όπου πρωταγωνιστούσε, όπως και στο κυρίως ειπείν θέατρο, η πληθωρική Μελίνα Μερκούρη, που το έπαιζε Πασιονάρια.

Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί η εξέγερση του Πολυτεχνείου ονομάστηκε έπος. Τούτη η αυθόρμητη παθητική αντίσταση στη χούντα έχει μάλλον έναν λυρικό παρά έναν επικό χαρακτήρα. Και η επέλαση των τανκς κατά των νεαρών αόπλων έχει περισσότερη σχέση με γκραν κινιόλ μέσα στη νύχτα παρά με έπος.

... Το «έπος» δημιούργησε εντελώς κατά λάθος μια «ηρωίδα», τη Μαρία Δαμανάκη, της οποίας ο ηρωισμός συνίσταται στην εκφώνηση -από το ραδιόφωνο των φοιτητών- των συνθημάτων και των ανακοινώσεων της συντονιστικής επιτροπής. Πάντως πολλοί είχαν την ευκαιρία να βάλουν υποψηφιότητα για πολιτικοί εκεί μέσα στο Πολυτεχνείο. Για τον Μίμη Ανδρουλάκη, τον Κώστα Λαλιώτη και τον Στέφανο Τζουμάκα, ηγετικά στελέχη της εξέγερσης, ο δρόμος προς τη Βουλή, την πολιτική σκηνή, το πολιτικό παρασκήνιο και την εν γένει ελληνική πολιτική αθλιότητα, ξεκινάει από κει. Πράγμα που σημαίνει πως ίσως για την ανανέωση της ελληνικής πολιτικής ζωής σήμερα, πρέπει ίσως να υπάρξει και ένα δεύτερο πολυτεχνείο, και ένα τρίτο, και ένα τέταρτο, μέχρι που να πέσουν οι πολλές δημοκρατικότατες χούντες που προήλθαν απ'τη διάλυση της μεγάλης χούντας.

Όπως και να'ναι, το έπος του Πολυτεχνείου έγινε ένα ισχυρό αντιστασιακό άλλοθι για κείνους που για εφτά χρόνια λούφαζαν, και ξαφνικά έγιναν αντιστασιακοί εν μια νυκτί, καλά προφυλαγμένοι οι περισσότεροι απ' την πολυκέφαλη μάζα που τους περιέβαλλε πανταχόθεν...»


Από την «Ιστορία (κωμικοτραγική) του νεοελληνικού κράτους», του Βασίλη Ραφαηλίδη. (Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου)


Δευτέρα 15 Νοεμβρίου 2010

Εκλογές: το ρεζουμέ

Εύκολο ψάρι ο νεοέλληνας. Σκάει στην αρχή η αντιπολίτευση, απ’ τα δεξιά και τα αριστερά, και του θέτει το ψευδοδίλημμα : Μνημόνιο ή αντι-μνημόνιο. Και ξαφνικά οι αυτοδιοικητικές εκλογές μετατρέπονται σε μία ανούσια αντιπαράθεση για κάτι εκτός του φάσματός τους. «Τσιμπάει» ακόμα και ο πρωθυπουργός, και θέτει το δικό του δίλημμα. Ψήφο στους κυβερνητικούς σχηματισμούς ή πρόωρες εκλογές. Και τσιμπάει ολόκληρη η Ελλάδα. Μέσα σε λίγες ημέρες οι Έλληνες αισθάνθηκαν ότι εκβιάζονται και ξαφνικά το σημαντικότερο δικαίωμα που τους εξασφαλίζει μία Δημοκρατία μετατρέπεται σε βαρίδι.

Τα άκουσα και από δικούς μου ανθρώπους. «Δεν θα δώσω τη χαρά στο τάδε κόμμα να προσμετρήσει την ψήφο μου στο δυναμικό του». Άνθρωποι, νέοι κατά κανόνα, που λειτουργούν ακόμα υπό το πρίσμα της ποδοσφαιροποιημένης πολιτικής. Αυτής που έχει ρημάξει τον τόπο τα τελευταία 30 χρόνια. Οι ψηφοφόροι «τσίμπησαν» και στις σημαντικότερες αυτοδιοικητικές εκλογές της χώρας, αναμετρήθηκαν τελικά ιδέες άσχετες με την τοπική αυτοδιοίκηση.

Οι εποχές όμως αλλάζουν. Το ίδιο και οι ανάγκες, αλλά και οι συνειδήσεις. Και αυτές οι εκλογές στην ουσία ανέδειξαν δυο δυναμικές. Η μία, και πλειοψηφούσα, αυτή της απάθειας, της ισοπέδωσης, της μιζέριας και της αδιαφορίας, που εκφράστηκε με την κατά συνείδηση αποχή.

Ας πούμε ότι ήσουν στους ευσυνείδητα απέχοντες. Εσύ προσωπικά χάρηκες με τον τρόπο που εκλήφθηκε το μήνυμά σου από τα κόμματα; Αισθάνθηκες δικαιωμένος συνειδησιακά όταν ο κάθε τελειωμένος πολιτικός έβγαινε στο γυαλί και εξηγούσε σε δημοσιογράφους και στο τηλεοπτικό κοινό τι σημαίνει για ολόκληρη την κοινωνία και τη χώρα η δική σου αποχή; Σε τίμησε ο τρόπος που τελικά το κάθε κόμμα προσμέτρησε την αποχή σου στην δική του δυναμική; Πώς σου φάνηκε το γεγονός ότι ξαφνικά έγινες ταυτόχρονα νεοδημοκράτης, πασόκος, κουκουές, αριστερός και ακροδεξιός;

Γιατί στο τέλος, αυτό που μένει, και που έχουν μαλλιάσει τα δάχτυλά μου να γράφουν μέρες τώρα, είναι ότι κάποιοι άνθρωποι αναλαμβάνουν θέσεις ευθύνης, και κάποιοι άλλοι αποχωρούν. Καλό είναι το οποιοδήποτε κοινωνικό μήνυμα που περνάει στους νέους ιθύνοντες να είναι ρεαλιστικό και με όρους πρακτικούς. Δηλαδή με την ψήφο, και όχι με ένα laptop στον καναπέ όπου ο καθένας λέει το μακρύ και το κοντό του, που τελικά το παίρνει ο κάθε πολιτικός ή δημοσιογράφος και το παραποιεί κατά το δοκούν.

Η άλλη δυναμική που αναδείχθηκε δειλά δειλά, ακόμα και με ένα μικρό ποσοστό επί του συνολικού εκλογικού σώματος, απέδειξε ότι ορισμένοι δεν χάνουν την ελπίδα και την αισιοδοξία τους, και δεν παραιτούνται μπροστά στον σκοταδισμό, τον συντηρητισμό, την κομματική αλαζονεία και την ισοπέδωση. Είναι η δυναμική που απέδειξε ότι δεν εκβιάζεται ούτε από λαϊκιστές πολιτικούς, ούτε από τον όχλο, ούτε από παπάδες, ούτε από την ευρύτερη μιζέρια του «κάθομαι στον καναπέ και περιμένω το μάννα εξ ουρανού».

Οι νίκες Καμίνη – Μπουτάρη στους δύο μεγάλους Δήμους της χώρας, σηματοδοτούν τα αποτελέσματα που μπορεί να αποφέρει η συσπείρωση προοδευτικών δυνάμεων, σε υπερκομματικό επίπεδο, κρίνοντας τον υποψήφιο ως άνθρωπο και όχι ως κομματική επιλογή. Ασχέτως του τί διατυμπανίζει το ΠΑΣΟΚ, οι συγκεκριμένες δύο μεγάλες νίκες ανέδειξαν εκείνο το ανθρώπινο δυναμικό της χώρας που σκέφτεται και δρα με βάση τις ικανότητες ενός ανθρώπου και όχι του κομματικού του καπελώματος. Σε αντίθεση με τον όχλο που θα επιθυμούσε μία διάλυση της χώρας ως λύση από το πολιτικό αδιέξοδο, η νίκη Καμίνη – Μπουτάρη, προτείνει μία σύγχρονη λύση που μπορεί να λειτουργήσει παραδειγματικά για μελλοντικές υποψηφιότητες, όχι μόνο σε τοπικό αλλά και σε εθνικό επίπεδο.


Πέμπτη 11 Νοεμβρίου 2010

Intermission #38 (νικ-ΗΤΤΑ edition)

Αυτή την Κυριακή απέχουμε όλοι από τις εκλογές. Αφήνουμε τον Νικήτα να αποτελειώσει την Αθήνα μια για πάντα.


Δευτέρα 8 Νοεμβρίου 2010

Καλά κρασά

Έχουμε το παρακάτω σύστημα εξισώσεων:
  • Σύμφωνα με το ΠΑΣΟΚ, η αποχή σημαίνει αδιαφορία μεν, αλλά όχι και αντικυβερνητική ψήφος. Άρα στην ουσία το ΠΑΣΟΚ είναι έτοιμο να κυβερνήσει με ακόμα ισχυρότερη λαϊκή εντολή.
  • Σύμφωνα με τη ΝΔ, η αποχή σημαίνει αντιμνημονιακή ψήφος κατά της κυβέρνησης. Άρα η ΝΔ στην ουσία πήρε 70%. (Υποθέτω είναι το ίδιο μοντέλο μαθηματικών με το οποίο η ΝΔ θα μηδενίσει το έλλειμμα της χώρας μέσα σε ένα χρόνο).
  • Σύμφωνα με το ΚΚΕ, αποχή σημαίνει απαξίωση των δύο κομμάτων. Άρα το ΚΚΕ στην ουσία πήρε 50% και στις επόμενες βουλευτικές είναι έτοιμο να κυβερνήσει.
  • Σύμφωνα με το ΛΑΟΣ, ο ελληνικός λαός δε γουστάρει δημοκρατία, οπότε γιατί να μην βγουν τα τανκς στους δρόμους μία ώρα αρχύτερα;
  • Σύμφωνα με τον κ. Δημαρά, ο αγώνας τώρα ξεκινάει.
  • Σύμφωνα με τους απέχοντες, η αποχή «έτριξε τα δόντια» στο πολιτικό σύστημα, οπότε μπορούν να συνεχίσουν να πίνουν τη ιδεολογική φραπεδούμπα τους, στον επαναστατικό καναπέ τους, με πεντακάθαρη συνείδηση.
  • Και φυσικά από το πολύ «τρίξιμο» των δοντιών, ο κ. Μιχαλολιάκος της Χρυσής Αυγής κερδίζει επάξια μία έδρα στο Δημοτικό Συμβούλιο των Αθηνών, με πραγματικό ποσοστό 2,25%. Οι «αγανακτισμένοι κάτοικοι» του Αγ. Παντελεήμονα θα έχουν πλέον επίσημο εκπρόσωπο στον Δήμο.
Να λυθεί το παραπάνω σύστημα εξισώσεων ως προς τις πραγματικές ανάγκες της χώρας.

Εικόνα 1. Σχηματική απεικόνιση της ελληνικής κοινωνίας, όπως αυτή διαμορφώνεται στις 8.11.2010.

Σάββατο 6 Νοεμβρίου 2010

Η αβάσταχτη ελαφρότητα της αποχής

Χθες έγραψα στο facebook το εξής status:

"Αγαπητοί απέχοντες. Ευχαριστούμε που για άλλη μία φορά μας δίνετε το ελεύθερο να ψηφίσουμε εμείς για εσάς και να αναδείξουμε τα λαμόγια που θέλουμε χωρίς δυσκολία. Με ιδιαίτερη εκτίμηση, τα λαμόγια ψηφοφόροι".

Φυσικά, όπως αναμενόταν ξεκίνησαν τα σχόλια. Κάποια θετικά και κάποια αρνητικά. Από την αρχή της εμφάνισης των πρώτων αρνητικών σχολίων, ξεκαθάρισα ότι το ζήτημα της αποχής στις εκλογές είναι καθαρά μαθηματικό, όπως άλλωστε έχω εξηγήσει και εδώ. Δηλαδή, ανεξάρτητα από την άποψη που έχει ο καθένας μας για την πολιτική, τους υποψήφιους, το εκλογικό σύστημα, την ποιότητα της Δημοκρατίας μας, κλπ, η σκληρή πραγματικότητα στην καταμέτρηση των ψήφων και την ανάδειξη του νικητή, δεν παύει να είναι καθαρά μαθηματική.

Μπήκα μάλιστα και στον κόπο να εξηγήσω την μαθηματική υπόσταση, με το εξής παράδειγμα:

"Το 100% σε ένα εκλογικό σώμα που ψηφίζουν όλοι ανταποκρίνεται στο 100% των ψηφισάντων. Το 100% σε ένα εκλογικό σώμα που ψηφίζει το 70%, ανταποκρίνεται στο 70% των ψηφισάντων. Άρα αν ο πρώτος (πχ ο Κακλαμάνης), έπαιρνε 30% με όλο το εκλογικό σώμα να συμμετέχει, με 30% αποχή θα πάρει τελικά 30*(100/70)% = 42,85%"

Υπέθεσα ότι εκεί θα έληγαν όλες οι παρερμηνείες. Όχι για να βγω εγώ από πάνω όντας ο δικαιωμένος, αλλά απλά για να γίνει κατανοητό το «μαθηματικό» επιχείρημα. Στη συνέχεια, ανέβασα και έναν σύνδεσμο από το ιστολόγιο του Αλεξάκου, από το οποίο αντιγράφω τα εξής:

* * *
ΔΗΜΟΤΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 2006
εγγεγραμένοι 514,114
ψήφισαν 297,004
Κακλαμάνης 126,877
Σκανδαλίδης 79,463
Τσίπρας 28,964
Χαλβατζής 24,169

Συμπεράσματα:
1. Η αποχή ήταν 48%
2. Ο νυν δήμαρχος έχει ψηφιστεί από το 25% των εγγεγραμένων.

Ερωτήσεις:
- Πόσοι από εμάς δεν ψήφισαν;
- Πόσοι από εμάς ακούσαμε χαμογελώντας κάποιον φίλο/συγγενή να λέει "δεν ψηφίζω".

Οι ευθύνες για το Δεντροκτόνο δήμαρχο βαραίνουν περισσότερο αυτούς που ΔΕΝ ψήφισαν παρά αυτούς που έκαναν την ατυχέστατη επιλογή.

* * *

Οι φωνές όμως δεν σώπασαν. Τουναντίον εντάθηκαν ακόμα περισσότερο. Άρχισαν για άλλη μια φορά τα περί μη συμμετοχής στο τσίρκο, την ξεφτιλισμένη και πουλημένη δημοκρατία που έχουμε, το καθαρό κούτελο στην κοινωνία που θα έχει ο απέχων, και γενικώς ένα σωρό ιδεολογικές τοποθετήσεις.

Προσωπικά, δεν έχω πρόβλημα με την έκφραση της ιδεολογίας του καθενός. Πόσο μάλλον όταν το μεγαλύτερο ποσοστό αυτής με βρίσκει σύμφωνο. Εκεί που αρχίζω να έχω πρόβλημα είναι η έλλειψη συνεννόησης στα στοιχειώδη. Όταν λες δηλαδή σε κάποιον ότι 1 + 1 = 2, και αυτός σου απαντάει: «Όχι! 1 + 1 = όλοι οι υποψήφιοι είναι καραγκιόζηδες και πουλημένοι».

Βέβαια, δε νομίζω ότι εκπλήσσεται κανείς από τις ad hoc τοποθετήσεις σε διάφορα θέματα που αναρτώνται στο διαδίκτυο, όπου ο σχολιασμός είναι ελεύθερος για κάθε περαστικό, όπως θα έπρεπε να είναι άλλωστε. Αλλά όπως και να το κάνουμε, εμένα προσωπικά με ενοχλεί ακόμα περισσότερο όταν σε περιστάσεις που απαιτούν λίγο μεγαλύτερη σοβαρότητα, ορισμένοι προτιμούν να προτάσσουν την εξυπνακίστικη ψωροπερηφάνια τους, παρά να ξοδέψουν ένα λεπτό παραπάνω και να σκεφτούν λογικά. Στην τελική όλοι οι διάλογοι που έχουν προοπτική να εξελιχθούν σε κάτι πιο θετικό ή δημιουργικό στην Ελλάδα, εκεί σταματάνε˙ στην ψωροπερηφάνια του καθενός, που μπορεί να λέει κάποια σωστά πράγματα αλλά πάνω στην ισοπέδωσή του δεν αφήνει περιθώρια για να προχωρήσει ο διάλογος προς οποιαδήποτε κατεύθυνση.

Και αύριο ή σε μία εβδομάδα, θα εκνευριστώ ακόμα περισσότερο όταν τις θέσεις εξουσίας σε Δήμους και Περιφέρειες θα τις καταλάβουν άτομα όπως ο Κακλαμάνης, ο Κιλικίας, ο Ψωμιάδης και ο Γκιουλέκας. Όχι επειδή θα αποδειχτεί για άλλη μια φορά πόσο για τα μπάζα είμαστε ως λαός αλλά επειδή αυτοί που θα μπορούσαν να είχαν κάνει τη διαφορά, προτίμησαν να κάτσουν στον καναπέ τους και να πουλάνε ιδεολογία σε μία από τις πιο κρίσιμες στιγμές της μεταπολίτευσης. Και βέβαια δεν θα εκπλαγώ αν μετά τις εκλογές, τα ίδια άτομα συνεχίσουν να ασκούν κριτική για την κατάντια της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης αλλά και του γνωστού σάπιου πολιτικού συστήματος.

Πέμπτη 4 Νοεμβρίου 2010

Οι θεμελιώδεις νόμοι της ανθρώπινης βλακείας

Υπάρχουν κάποια βιβλία που αναπόφευκτα σε οδηγούν σε νέους δρόμους συνειδητοποίησης της πραγματικότητας. Κυρίως όταν έχεις σχηματίσει από μόνος σου μία αντίληψη για ένα θέμα αλλά με διάφορα σκόρπια κομμάτια εδώ και κει, και ξαφνικά διαβάζεις ένα κείμενο που δένει τα κομμάτια μαζί. Ένα τέτοιο βιβλίο είναι και το «Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας» του Carlo M. Cipolla*, το οποίο σε κάποια φάση της ζωής μου, ήρθε να βάλει στη θέση τους διάφορες σκόρπιες σκέψεις που είχα σχετικά με έναν από τους μεγαλύτερους χαοτικούς παράγοντες του σύμπαντος· την ανθρώπινη βλακεία.

Ως έννοια, της έχουν αποδοθεί πολλοί και διάφοροι ορισμοί. Αρκετοί μάλιστα από αυτούς δημιουργούν την ψευδαίσθηση ότι η βλακεία συσχετίζεται με τον δείκτη νοημοσύνης ή το μορφωτικό επίπεδο ενός ανθρώπου. Στην πραγματικότητα όμως, ο σαφέστερος ορισμός δίνεται από τον Cipolla στον Τρίτο Θεμελιώδη Νόμο της Ανθρώπινης Βλακείας (βλ. παρακάτω) ως εξής:

«Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο· πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μίαν απώλεια».

Έχοντας αυτό κατά νου, μπορούμε να προχωρήσουμε σε μία ανάλυση προκειμένου να καταλήξουμε σε ένα σύνολο νόμων, όπως αυτοί διατυπώθηκαν από τον Cipolla, που ενδεχομένως να εντάσσονται στο ίδιο επίπεδο με την «Ενοποιημένη Θεωρία των Παντών», όταν αυτή ανακαλυφθεί κάποια στιγμή από τους Φυσικούς. Τους 5 Θεμελιώδεις Νόμους της Ανθρώπινης Βλακείας.

Ο 1ος Νόμος

«Πάντα και αναπόφευκτα ο καθένας από μας υποτιμά τον αριθμό των ηλίθιων ατόμων που κυκλοφορούν».

Παραδεχτείτε το. Η μικρή φούσκα λογικής του μικρόκοσμού μας, που περιλαμβάνει έναν κλειστό κύκλο από συζητήσιμα άτομα κάποιας αντίληψης, κάθε μέρα μικραίνει όλο και περισσότερο. Γιατί σε ένα τυχαίο κοινωνικό σύνολο με πεπερασμένο αριθμό ανθρώπων, οποιοδήποτε αυθαίρετο ποσοστό θεωρήσουμε εμείς ότι είναι ηλίθιο, η πραγματικότητα θα μας προσθέτει συνεχώς ένα ποσοστό παραπάνω.

Ο 2ος Νόμος

«Η πιθανότητα να είναι ένα συγκεκριμένο πρόσωπο ηλίθιο είναι ανεξάρτητη από οποιοδήποτε άλλο χαρακτηριστικό του ίδιου προσώπου».

Η κοινωνία, και κατ’ ακολουθία η ζωή θα ήταν πολύ πιο όμορφη και βολική αν κάποια επίκτητα χαρακτηριστικά εξάλειφαν την βλακεία. Η πραγματικότητα όμως έχει άλλη άποψη. Δεν έχει σημασία αν κάποιος έχει 10 πτυχία, ή κατέχει υψηλή θέση ευθύνης ή IQ 200. Επίσης δεν έχει σημασία η οικονομική κατάστασή του, η φυλή του ή ο σεξουαλικός προσανατολισμός του. Η βλακεία είναι μία equal opportunities έννοια και δεν κάνει τέτοιου είδους διακρίσεις.

Ο 3ος (και χρυσός) Νόμος

Επαναδιατυπώνεται για λόγους συνοχής:
«Ένα ηλίθιο άτομο είναι ένα πρόσωπο που προκαλεί ζημιά σε ένα άλλο πρόσωπο ή ομάδα προσώπων χωρίς ταυτόχρονα να εξασφαλίζει κάποιο πλεονέκτημα για το ίδιο· πολλές φορές, μάλιστα, το ίδιο υφίσταται μίαν απώλεια».

Αυτός είναι και ο κανόνας που κάνει τη λεπτή διαφορά μεταξύ ενός βλάκα και ενός μη-βλάκα. Και φυσικά συνδέεται άμεσα με την ικανότητα αντίληψης της πραγματικότητας ενός ατόμου, αφού μέσω αυτής μπορεί να ρυθμίζει τις πράξεις του με τρόπο ώστε αυτές να αποφέρουν ταυτόχρονα εποικοδομητικά στοιχεία τόσο για αυτόν όσο και για τους γύρω του.

Άλλωστε, ο λόγος που ένας βλάκας γίνεται εκνευριστικός, δεν είναι τόσο για το γεγονός ότι μία πράξη του μπορεί να βλάπτει εμάς έμμεσα ή άμεσα, αλλά επειδή μπορούμε να δούμε πως από την ίδια πράξη βλάπτεται και ο ίδιος χωρίς να το καταλαβαίνει. Είναι το συναίσθημα που νοιώθεις όταν βρίσκεσαι σε ένα δωμάτιο με έναν βλάκα που επεξεργάζεται μία χειροβομβίδα, και ενώ του λες να μην τραβήξει την περόνη, αυτός για κάποιον αψυχολόγητο λόγο την τραβάει επίτηδες, χωρίς βέβαια να καταλαβαίνει σε τί χρησιμεύει η περόνη, και σε κοιτάει με το βλέμμα «Χα! Την τράβηξα». Ο εκνευρισμός που δημιουργεί η υποτίμηση μίας βλακώδους πράξης, είναι στην ουσία αυτός που μας οδηγεί και στον επόμενο Νόμο.

Ο 4ος Νόμος

«Τα μη ηλίθια άτομα υποτιμούν πάντα τη βλαπτική ενέργεια των ηλίθιων ατόμων. Ιδίως οι μη ηλίθιοι ξεχνούν διαρκώς ότι σε οποιαδήποτε στιγμή και τόπο και σε οποιαδήποτε περίσταση η συναναστροφή και/ή ο συγχρονισμός με ηλίθια άτομα αποδεικνύεται ασφαλώς ένα σοβαρότατο σφάλμα».

Η βλακεία είναι σαν τον παραλογισμό. Είναι απρόβλεπτη άρα ανίκητη. Όσο και αν θεωρεί κανείς ότι μπορεί να αποφύγει έναν βλάκα και τις πράξεις του, πλανάται οικτρά. Και αυτό το απρόβλεπτο είναι που συντελεί στην κορύφωση του προαναφερθέντος εκνευρισμού. Διότι, ο βλάκας όπως και ο παράλογος, δεν αντιμετωπίζονται με κανένα επίπεδο λογικής. Ο βλάκας αντιμετωπίζεται με περισσότερη βλακεία, αλλά αυτό φυσικά έχει ως αποτέλεσμα την αύξηση της γενικότερης βλακείας στο όλο σύστημα, οπότε νικητής πάλι βγαίνει ο βλάκας.

Σε αυτό το σημείο, αξίζει να κάνουμε μία μικρή ανάλυση για τον συσχετισμό τύπων ανθρώπων και πράξεών τους. Έστω ένα καρτεσιανό σύστημα αξόνων, πάνω στο οποίο τοποθετούμε τον Τάδε. Ο Χ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ο Τάδε από τη δράση του. Ο Υ άξονας μετράει το όφελος που εξασφαλίζει ένα άλλο άτομο ή ομάδα ατόμων ως συνέπεια της ίδιας δράσης από τον Ταδε. Ας εξετάσουμε τις 4 περιπτώσεις όπως αυτές διαφαίνονται από το παρακάτω διάγραμμα.


Α: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ο ίδιος δεν εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εξασφαλίζουν όφελος οι άλλοι (αρνητικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως αμόρφωτος.

Β: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία και αυτός και οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (θετικό Χ, θετικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως έξυπνος.

C: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία ούτε αυτός, ούτε οι άλλοι εξασφαλίζουν όφελος (αρνητικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως ηλίθιος.

D: Ο Τάδε κάνει μία πράξη από την οποία αυτός εξασφαλίζει κάποιο όφελος, αλλά εις βάρος του οφέλους των άλλων (θετικό Χ, αρνητικό Υ). Ο Τάδε με αυτή την πράξη συμπεριφέρεται ως κακοποιός.

Εξετάζοντας πλέον την ευημερία μίας ολόκληρης κοινωνίας με μία απλή μακροανάλυση του ανωτέρω διαγράμματος μπορούμε να δούμε ότι σε γενικές γραμμές η μεγαλύτερη πηγή δράσεων με κόστος για την ίδια την κοινωνία δεν προέρχεται από τον κακοποιό, όπως ίσως θα περίμενε κανείς. Έτσι, με ασφαλή τρόπο μπορούμε να καταλήξουμε στον τελευταίο και συμπερασματικό νόμο...

Ο 5ος Νόμος

«Το ηλίθιο άτομο είναι ο πιο επικίνδυνος τύπος ανθρώπου που υπάρχει».

Με ένα μικρό παράρτημα: «Ο βλάκας είναι πιο επικίνδυνος από τον κακοποιό».

Για μία λεπτομερέστερη ανάλυση των 5 νόμων, με περισσότερες περιγραφές, διαγράμματα και παραδείγματα, θα συνιστούσα την ανάγνωση του αναφερόμενου βιβλίου.

Υστερόγραφο
Το γεγονός ότι αυτή η ανάρτηση δημοσιεύεται λίγες μόλις μέρες πριν τις επερχόμενες εκλογές δεν είναι καθόλου τυχαίο. Ειδικά αν λάβουμε υπόψη ορισμένους από τους νικητές που θα προκύψουν.


* Carlo M. Cipolla, “Δοκίμιο Περί Ανθρώπινης Βλακείας” (Allegro Ma Non Troppo), Εκδόσεις Ελληνικά Γράμματα, 1995, ISBN: 960-344-140-6

Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010

Μη μου τα Προπύλαια τάραττε

Η σωστή λειτουργία ενός φιλελεύθερου δημοκρατικού Κράτους δεν κρίνεται μόνο από τα δικαιώματα και την ευημερία των πολιτών του, αλλά και από τον τρόπο που αντιμετωπίζονται οι μη-πολίτες του μέσα σε αυτό. Παρομοίως, τα χαρακτηριστικά ενός λαού που καμαρώνει για την φιλοξενία και την αλληλεγγύη του, κρίνονται στην πράξη και όχι μόνο στους κομπασμούς του.

Εδώ και δύο μήνες σχεδόν, στο κέντρο της Αθήνας συντελείται ένα γεγονός που δεν τιμάει ούτε το Κράτος, ούτε τον λαό αυτής της χώρας. Συγκεκριμένα, στα Προπύλαια βρίσκονται από την 1η Σεπτεμβρίου, 50 διαμαρτυρόμενοι Δημοκράτες Ιρανοί πολίτες οι οποίοι λαμβάνουν σταδιακά απορρίψεις για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Με συνεχείς επιστολές προς το Υπουργείο Εσωτερικών, αλλά και προσπάθειες ενημέρωσης του κόσμου, οι Ιρανοί πρόσφυγες προσπαθούν να αναδείξουν τους σοβαρούς λόγους που συντρέχουν για τη χορήγηση πολιτικού ασύλου. Οι λιθοβολισμοί, τα βασανιστήρια και οι θανατικές ποινές δεν σπανίζουν στο Ιράν, πόσο μάλλον για πολιτικούς αντιφρονούντες, άρα είναι δεδομένο ότι σε περίπτωση απέλασής τους στο Ιράν, θα έρθουν αντιμέτωποι με όλα τα προαναφερθέντα.

Στις 16 Οκτωβρίου, και μετά από ανεπιτυχείς εκκλήσεις προς το Υπουργείο Εσωτερικών, 25 Ιρανοί προχώρησαν σε απεργία πείνας, ενώ 7 από αυτούς έραψαν κυριολεκτικά τα στόματά τους. Από τότε η αδιαφορία του Κράτους παραμένει διαρκής, ενώ σημειώθηκαν και δύο επεισόδια που αποδεικνύουν τη συγκεκριμένη αδιαφορία. Συγκεκριμένα, υπήρξε περιστατικό όπου άνδρας της Δημοτικής Αστυνομίας χαστούκισε και απείλησε απεργό πείνας, ενώ την προηγούμενη εβδομάδα εξεράγη εκρηκτικός μηχανισμός που εκτοξεύτηκε προς τις σκηνές των προσφύγων, παρά το γεγονός ότι στην περιοχή υπάρχουν σημαντικές αστυνομικές περιπολίες.




Την Παρασκευή 29 Οκτωβρίου, δύο από τους απεργούς πείνας διακομίστηκαν στο νοσοκομείο «Ευαγγελισμός» λόγω της κατάστασής τους, ενώ οι μέχρι τώρα απαντήσεις του κ. Παπουτσή επί του θέματος θεωρούνται ασαφείς.

Ο Ντοστογιέφκσι είχε γράψει: «Μία κοινωνία πρέπει να κρίνεται, όχι βάσει του πως φέρεται στους εξέχοντες πολίτες της, αλλά βάσει του πως φέρεται στους κακοποιούς της». Για να προεκτείνουμε αυτό το σκεπτικό και στη σημερινή εποχή, μία κοινωνία πρέπει να κρίνεται γενικά βάσει του πως φέρεται στις μειονότητές της. Γιατί στην τελική, εκεί είναι η ουσία του κατά πόσο βαθιά έχει ριζώσει μέσα στη συνείδηση της κοινωνίας η έννοια της ισονομίας, της αλληλεγγύης, και των ανθρώπινων δικαιωμάτων. Στους τύπους, τα νομικά τερτίπια και το φαίνεσθαι, μία δημοκρατική χώρα μπορεί να είναι άψογη στην αλληλεγγύη που δείχνει στις μειονότητές της. Όταν όμως στην πράξη, η αλληλεγγύη αυτή εκφράζεται μόνο από ελάχιστες, μεμονωμένες, αυτόβουλες οργανώσεις και όχι από το επίσημο Κράτος, ή την λαϊκή βούληση, τότε υπάρχει ακόμα πολύς δρόμος μπροστά.

Προς το παρόν η πραγματική ελληνική κοινωνία έχει ανάγκη να χαζεύει την προεκλογική αρένα και το ντέρμπι Παναθηναϊκού – Ολυμπιακού. Ας αφήσουμε τους Ιρανούς στη δυστυχία τους…


Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Η εύκολη κριτική

Έχω την αίσθηση ότι η πιο trendy λέξη της χθεσινής ημέρας ήταν η «διακαναλική». Ανήκει σε αυτή την κατηγορία λέξεων που δεν έχει ξαναχρησιμοποιήσει κανείς στο λεξιλόγιό του, αλλά ξαφνικά, μέσα σε μία μέρα, γίνεται αναπόσπαστο κομμάτι του καθημερινού του λόγου. Με την ίδια ευκολία που μία λέξη εμπλουτίζει ξαφνικά τις «απόψεις» μας, φαίνεται πως έχουμε και την ευκολία στην άμεση και αναλυτική κριτική πάνω σε δύσκολα και σύνθετα ζητήματα. Με αυτό το υφάκι σχολίαζαν χθες τα πρωτοσέλιδα των εφημερίδων, διάφοροι πολιτικοί αναλυτές, δημοσιογράφοι, παππούδες στα καφενεία και η κυρά Μαρία που έχει χάσει το πόδι της.

Την παρακολούθησα κι εγώ την διακαναλική. Σε πολλά σημεία συμφώνησα, σε άλλα διαφώνησα. Αρκετές φορές βαρέθηκα, σε πολλές ερωτήσεις οι απαντήσεις ήταν απλά οι ίδιες, σε ορισμένες υπήρχε η κλασσική πολιτική υπεκφυγή, άλλες απαντήθηκαν κανονικά και άλλες διπλωματικά, και γενικώς η όλη συνέντευξη κύλησε όπως θα κύλαγε οποιαδήποτε συνέντευξη ενός πολιτικού. Τίποτα καινούργιο. Ακόμα και όλος αυτός ο σαματάς περί εκβιασμού των ψηφοφόρων, εμένα μου φάνηκε πολύ υπερτιμημένος σε σχέση με άλλα θέματα που συζητήθηκαν.

Η διαφορά ήταν ότι ο συγκεκριμένος πολιτικός τυχαίνει να είναι πρωθυπουργός και να έχει ανοιχτά καμιά 1000αριά μέτωπα σχεδόν με όλους και τα πάντα, σε μία από τις πιο κρίσιμες περιόδους της χώρας. Τόσο στο εσωτερικό, όσο και στο εξωτερικό. Αυτό όμως, φαίνεται πως δεν πέρασε από το μυαλό όλων αυτών των «επιστημόνων» που με τόση άνεση και ευκολία μπορούν να ασκούν κακοπροαίρετη κριτική επιπέδου πρωινάδικου για οποιοδήποτε θέμα.

Το πρόβλημα δεν είναι η άσκηση κριτικής, που φυσικά είναι δικαίωμα του καθενός, αλλά όλη αυτή η ad hominem «επιχειρηματολογία» που τόσο εύκολα βγαίνει δήθεν σε μορφή κριτικής και δημιουργεί ακόμα περισσότερα προβλήματα από αυτά που λύνει. Ο καθένας κοιτάζοντας τον δικό του μικρόκοσμο, και όλοι μαζί εκτοξεύοντας ντομάτες στον «Γιωργάκη». Επειδή προφανώς, κατά τα πρότυπα της εθνικής μας νοοτροπίας, βολεύει και είναι εύκολο.

Αν μη τι άλλο, ανάμεσα σε όλα τα οραματιστικά γενικόλογα που είπε, είχε και ένα «συγκεκριμένο» δίκιο. Ότι το ζήτημα εξόδου από το μνημόνιο και την κρίση (την οικονομική και την θεσμική), ξεκινάει πρώτα από τον καθένα μας. Και αν ο καθένας μας είχε τη στοιχειώδη αξιοπρέπεια να ασκήσει την αυτοκριτική του, με το ίδιο πάθος και ευκολία που ισοπεδώνει τις απόψεις των άλλων, ενδεχομένως να είχαμε και τη δυναμική ως κοινωνία να λύσουμε τα οποιαδήποτε προβλήματα.


Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Φαντάζουν ωραίες, καμμένες οι κεραίες

Εδώ και πολλά χρόνια - καμιά εικοσαριά για την ακρίβεια, η μόνη χρήση που έχω για την τηλεόραση είναι ως «ακουμπιστίρι» διαφόρων πραγμάτων. Κοινώς, δεν ανοίγει ποτέ, εκτός αν τύχει να έχει κανένα ενδιαφέρον ντοκιμαντέρ, αλλά και αυτό για 10-20 λεπτά συντροφιάς, όσο δηλαδή κρατάει το γεύμα που ενδεχομένως να έχω εκείνη την ώρα.

Πριν λίγες μέρες, βρέθηκα σε κάποια μέρη που τύχαινε να παίζει η τηλεόραση, σε διάφορες ώρες της ημέρας και σε διαφορετικά κανάλια, «πρωτοκλασάτα» και μη. Δεν έχω συνέλθει ακόμα από τα απανωτά σοκ που λάμβαναν χώρα στον εγκέφαλό μου, αλλά κυρίως δεν έχω συνέλθει από το σοκ της σκέψης ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας ψυχαγωγείται, ενημερώνεται, συγκινείται και γενικώς ζει μέσω της τηλεόρασης.

Πρωινάδικα με παντελώς ανούσιες συζητήσεις και κουτσομπολιό τελευταίας κατηγορίας. Ειδήσεις κακής ποιότητας, με κάκιστους δημοσιογράφους σε μία ανελέητη παραθυρομανία άνευ ουσίας όπου μόνο η κακοφωνία επικρατεί, και ρεπορτάζ φόβου, τρόμου και υπερβολικής τραγωδίας υπό τη συνοδεία δραματικών βιολιών σε μινόρε. Ελληνικές κωμωδίες με φωνακλάδες, υστερικούς χαρακτήρες και ελληνικές «δραματικές» σειρές με ανούσια προβλήματα σε υψηλά κοινωνικά στρώματα, όλα μαζί υπό την αισθητική μίας κακής ηθοποιίας και σκηνοθεσίας που δεν τολμάει να κάνει καμία υπέρβαση εδώ και 30 χρόνια. Εμετικά reality shows με ανθρώπους που δεν έχουν σε τίποτα να χάσουν την αξιοπρέπειά τους μέσα σε δέκα λεπτά. Σάτιρα που κινείται κάπου ανάμεσα σε κατινίστικο λαϊκισμό και γυμνασιακό χιούμορ. Κοινότυπες διαφημίσεις με κόλπα marketing που θυμίζουν τον προηγούμενο αιώνα και γενικώς ένα τηλεοπτικό promotion για ένα είδος ζωής, πιο πλαστικό και από το κουκλόσπιτο της Barbie.

Το πρόβλημα, βέβαια, δεν είναι τόσο η καθεαυτό ποιότητα της τηλεόρασης, όσο ο τρόπος που αυτή η «ποιότητα» συγχωνεύεται με την πραγματικότητα˙ το γεγονός ότι όλα αυτά είναι φυσιολογικά! Όταν ανοίγεις την ελληνική τηλεόραση, εισέρχεσαι σε έναν κόσμο τόσο ψεύτικο και επίπλαστο, σε σημείο που πλέον δεν μπορείς να αντιληφθείς και να βιώσεις σωστά τον πραγματικό. Ξαφνικά τα στερεότυπα ανθρώπων είναι περιορισμένα και μετρημένα στα δάχτυλα του ενός χεριού. Η κοινή αισθητική βιάζεται σε τέτοιο βαθμό που δύσκολα γίνεται αναγνωρίσιμη, ενώ παντού υπάρχει μία διάχυτη μιζέρια, με διαλείμματα φτηνού χιούμορ και επίπλαστου lifestyle. Η «κοινή γνώμη» και ο «απλός πολίτης» είναι οι βασικοί ήρωες της τηλεόρασης. Το πρώτο εκφράζει τον τρόπο που πρέπει να σκέφτεται κάποιος, ενώ το δεύτερο αποτελεί το πρότυπο του μέσου Έλληνα που πρέπει να έχουμε όλοι μέσα μας. Δεν είναι τυχαίο που η θείτσα φοβάται να βγει από το σπίτι της, που τα καφενεία αναλώνονται σε ανούσιες συζητήσεις της χθεσινοβραδινής παραθυρομαχίας, και που τα πρότυπα ανθρώπων τείνουν απεγνωσμένα σε μία προσέγγιση με τους τελειωμένους των reality. Μιζέρια, υστερία, βιτρίνα και πλαστικό παντού. Αυτά είναι τα εφόδια που αποκομίζει ένας τηλεθεατής, και φυσικά τα μεταφέρει στην κανονική του ζωή.

Υπάρχει πάντα και το αιώνιο φιλοσοφικό ερώτημα τύπου «αυγό-κότα». Η τηλεόραση διαμορφώνει τη συνείδηση της κοινωνίας ή οι ανάγκες της κοινωνίας διαμορφώνουν την τηλεόραση; Γνώμη μου είναι, ότι αυτά τα δύο εναλλάσσονται σε ένα ατελείωτο σπιράλ (με κατεύθυνση προς τα κάτω φυσικά). Ό,τι και να ισχύει όμως στην πραγματικότητα, το τραγικό της υπόθεσης είναι ότι η μιζέρια, ή υστερία, η βιτρίνα και το πλαστικό ανακυκλώνονται συνεχώς στην πραγματική ζωή τριγύρω μας, με την τηλεόραση να εκπέμπει τεράστιες ποσότητες από δαύτα καθημερινά μέσα σε όλα σχεδόν τα σπίτια. Και αυτό θεωρείται κοινώς αποδεκτό και άκρως φυσιολογικό. Δεν είναι τυχαίο που αν πεις σε κάποιον ότι δεν βλέπεις τηλεόραση, σε κοιτάει με δυσπιστία σαν εξωγήινος.


Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Intermission #37 (Δρομοκαΐτειο edition)

Αθήνα, οδός Πανεπιστημίου, μεσημέρι Κυριακής με πολύ αραιή κίνηση οχημάτων και ανθρώπων.

Στο πεζοδρόμιο έξω από την Αγροτική Τράπεζα, έχει κάτσει πρεζάκι με προτεταμένο το ένα χέρι, και σηκωμένο το παντελόνι για να φαίνονται ξεκάθαρα οι πληγές στα πόδια του. Σχεδόν χωρίς παύση ή ανάσα, φωνάζει όσο πιο δυνατά μπορεί «ΠΕΙΝΑΩ! ΠΕΙΝΑΩ! ΠΕΙΝΑΩ! …» συνεχώς.

Γέρος, γύρω στα 70φεύγα, με μπαστούνι, τραγιάσκα και κλασσικό ντύσιμο 60’s, αφού προσπερνάει το σκηνικό δείχνοντας αδιάφορος, κοντοστέκεται 10 μέτρα πιο κάτω, γυρίζει προς τα πίσω και κραδαίνοντας το μπαστούνι του, φωνάζει δυνατά: «ΠΑΣΟΚ δεν ψήφισες; Κάτσε τώρα να πεινάς!». Καθαρίζει λίγο τον λαιμό του, ακουμπάει κάτω το μπαστούνι, γυρίζει πάλι και συνεχίζει το δρόμο του.

Κυριακή 17 Οκτωβρίου 2010

Οδηγός δημοτικών εκλογών 2010

Το παρόν κείμενο απευθύνεται σε εκείνους τους ψηφοφόρους που έχουν την κοινωνική ευαισθησία και την προσωπική βούληση να επιφέρουν θετικές αλλαγές, μέσω του ισχυρότερου όπλου που τους παρέχεται σε μία Δημοκρατία˙ αυτού των εκλογών. Απευθύνεται σε εκείνους που χρησιμοποιούν την κριτική τους σκέψη, και αναλύουν πρόσωπα, γεγονότα και πολιτικές με βάση το κοινωνικό συμφέρον και κυρίως αυτό του τόπου τους.

Οι «παραδοσιακοί» κομματικοί παράγοντες, οι ισοπεδωτικοί, οι παθιασμένοι, οι μίζεροι, τα ρουσφέτια και γενικότερα όσοι προσβλέπουν στις εκλογές ως έναν τρόπο για να προωθήσουν τα ατομικά τους συμφέροντα, έχουν λάβει ήδη τις αποφάσεις τους και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα κάνουν καμία επαφή με κανένα από τα αναφερόμενα σημεία. Το κρίμα στο λαιμό τους.

Ψηφίζουμε πρόσωπα και όχι κόμματα
Αυτό φυσικά θα έπρεπε να ισχύει και στις βουλευτικές εκλογές, αλλά δυστυχώς το εκλογικό σύστημα διακατέχεται ακόμα από αντιλήψεις άλλων εποχών όπου οι πολιτικοί για κάποιο λόγο πρέπει να εκφράζονται μόνο μέσω των κομμάτων. Οι τοπικές εκλογές είναι μία ευκαιρία να αναδειχτούν εκείνοι οι άνθρωποι που, ανεξάρτητα από την παράταξη που τους στηρίζει, έχουν την ικανότητα, τη γνώση και τον τρόπο να επιφέρουν τις θετικότερες αλλαγές στον τόπο τους.

Το ψωμοτύρι της «ψήφου διαμαρτυρίας» που διαχρονικά γυροφέρνει στη ρητορική των κομμάτων της εκάστοτε αντιπολίτευσης, είναι ένας φτηνός λαϊκίστικος τρόπος να αποσπάσουν ψήφους οι υποψήφιοί τους ανεξάρτητα από τις ικανότητες αυτών.

Στηρίζοντας ικανούς ανθρώπους με εκσυγχρονιστικές και θετικές ιδέες, οι ψηφοφόροι περνάνε το μήνυμα μίας πολιτικής ωριμότητας που θα μπορεί να διαμορφώσει και τις μελλοντικές υποψηφιότητες ή τακτικές των υποψηφίων ή/και κομμάτων.

Μακριά από πολιτικές ρητορικές που αναφέρονται στο «μνημόνιο»
Το μνημόνιο είναι μία συμφωνία οικονομικού χαρακτήρα μεταξύ της Ελλάδας, των Ευρωπαίων εταίρων και του ΔΝΤ, που αφορά μία σειρά από όρους ώστε το ελληνικό Κράτος να μπορεί να δανείζεται για τα επόμενα δύο χρόνια εκτός αγορών. Το κατά πόσον είναι απαραίτητο, ή αν οι όροι θα μπορούσαν να ήταν διαφορετικοί, είναι ζητήματα που δεν έχουν την παραμικρή σχέση με την οργάνωση και διοίκηση των Δήμων και Περιφερειών για τα οποία λαμβάνουν χώρα και οι συγκεκριμένες εκλογές.

Υποψήφιος που χρησιμοποιεί την λαϊκή δυσαρέσκεια για τους όρους του μνημονίου, προσπαθεί να συγκεντρώσει περισσότερες ψήφους, αναφερόμενος σε ένα θέμα πάνω στο οποίο δεν έχει καμία αρμοδιότητα. Υπονοεί έτσι, εμμέσως πλην σαφώς, ότι δεν έχει συγκεκριμένες προτάσεις για τον τόπο του, αλλά μία γενικευμένη ιδεολογία άνευ ουσιαστικής χρησιμότητας που στην τελική δεν αφορά κανένα.

Τιμωρούμε τους «κακούς» Δημάρχους και Νομάρχες
Οι υποψήφιοι που δεν έχουν εκλεγεί ξανά σε θέσεις ευθύνης δεν μπορούν να αποδείξουν τις ικανότητές και τους σκοπούς τους με απτά αποτελέσματα. Σε αυτές τις περιπτώσεις, τα βιογραφικά τους, οι θεωρητικές θέσεις τους και οι ενδεχόμενες θητείες τους σε άλλα πόστα ευθύνης, είναι οι μοναδικοί τρόποι αξιολόγησης.

Αντιθέτως, οι υφιστάμενοι Δήμαρχοι και Νομάρχες, έχουν να επιδείξουν τουλάχιστον μία τετραετία ουσιαστικής διακυβέρνησης όπου το έργο και το ήθος τους μπορούν να αξιολογηθούν εύκολα και ορθολογικά. Η πραγματική ψήφος διαμαρτυρίας, είναι αυτή που τιμωρεί μία κακή διακυβέρνηση επί της ουσίας, μη δίνοντας την ευκαιρία σε ένα ανίκανο πρόσωπο να επανεκλεγεί και μεταφέροντας σαφές μήνυμα στον επόμενο τοπικό άρχοντα για τα λάθη του παρελθόντος.

Περισσότεροι τεχνοκράτες, λιγότερα celebrities
Αν υπάρχει κάτι σαφές στην έως τώρα πορεία της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, τότε αυτό είναι η ανάγκη να υπάρξει καλύτερη οργάνωση, διαφάνεια και διαχείριση των δημοτικών και περιφερειακών πόρων, αλλά και των εκάστοτε διοικητικών διαδικασιών. Αυτό άλλωστε είναι και το στοίχημα του «Καλλικράτη».

Προωθώντας ανθρώπους με τεχνικές και διοικητικές γνώσεις σε θέσεις ευθύνης, αυξάνεται η πιθανότητα, η διοίκηση στην Τοπική Αυτοδιοίκηση να γίνει με τους θετικότερους όρους. Αντιθέτως, προωθώντας ανθρώπους που έχουν να επιδείξουν μόνο καλές «κουμπαριές» στις αντίστοιχες θέσεις, αυξάνεται η πιθανότητα διαιώνισης της διαφθοράς, της διαπλοκής και γενικότερα όλων των δεινών που έχει επιδείξει η Τοπική Αυτοδιοίκηση έως τώρα.

Η αποχή εντείνει τα προβλήματα
Υπάρχουν πολλοί λόγοι για τους οποίους η αποχή όχι μόνο δεν προσφέρει τίποτα, αλλά χειροτερεύει και την υπάρχουσα κατάσταση. Οι βασικότεροι έχουν αναπτυχθεί εδώ και εδώ. Θα μπορούσαν όμως να συμπτυχτούν στον εξής ένα: Για κάθε χαμένη ψήφο μέσω της αποχής κάποιου αγανακτισμένου από το πολιτικό σύστημα των πελατειακών σχέσεων, του λαϊκισμού, της ανικανότητας και της διαφθοράς, ισχυροποιείται η ψήφος του παραδοσιακού κομματόσκυλου που ψηφίζει με βάσει όλα αυτά, διαιωνίζοντας έτσι το ίδιο μοτίβο. Άρα η ευθύνη για την εκλογή ενός «κακού» δημάρχου ή περιφερειάρχη, δεν βαραίνει μόνο τους ψηφοφόρους του, αλλά και τους απέχοντες από την εκλογική διαδικασία. Δεν είναι ιδεολογικό το ζήτημα, αλλά καθαρά μαθηματικό.

Το ρεζουμέ
Ειδικά στις δημοτικές εκλογές, τα ποσοστά των ψήφων απεικονίζουν πιο άμεσα τις πραγματικές νοοτροπίες του κάθε τόπου. Εδώ λοιπόν, το κλισέ «έχουμε τους κυβερνώντες που μας αξίζουν» είναι πιο κυριολεκτικό από την αναλογική των βουλευτικών εκλογών. Αυτό, σαν σκέψη για να συνοδεύει τα παραπάνω και για να ξέρουμε ποιοι είναι οι πραγματικά υπεύθυνοι για μία σειρά από δεινά της χώρας.

Η Δημοκρατία, στην «αγνή» μορφή της, δεν πρόκειται να έρθει ποτέ στην Ελλάδα, αν δεν ενδυναμώνεται τακτικά με τη σωστή χρήση των λειτουργιών της. Το μοιρολόι για τα χάλια μας και τους ανίκανους πολιτικούς που εκλέγονται, δεν θα σταματήσει ποτέ αν δεν λειτουργήσουμε όντως δημοκρατικά αντί να σκεφτόμαστε με τους απαθείς ή ατομικιστικούς όρους του παρελθόντος.

Τρίτη 12 Οκτωβρίου 2010

Στο βασίλειο των τυφλών...

Παρατηρώντας όλη αυτή την αναμπουμπούλα που έχει προκύψει με την απαγόρευση του καπνίσματος στα μαγαζιά και στους κλειστούς δημόσιους χώρους, προσπαθώ να θυμηθώ κάτι παρόμοιο στα χρονικά της ζωής μου εν Ελλάδι και δεν βρίσκω κάτι. Αναφέρομαι στο γεγονός ότι ποτέ ΤΟΣΟΙ πολλοί άνθρωποι, δεν κατάφεραν μέσα σε ΤΟΣΟ λίγο χρόνο, να μας φλομώσουν με ΤΟΣΕΣ πολλές μαλακίες. Και φυσικά η αναφορά πάει σε ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ και μία μερίδα «θιγμένων» καπνιστών.

Για να εξηγούμαι: Δεν εξετάζω την ουσία του αντικαπνιστικού νόμου. Δηλαδή, αν και το έχω κάνει ήδη, δεν μπαίνω στη διαδικασία να εξετάσω αν ο νόμος είναι δίκαιος, δημοκρατικός, φασιστικός, λογικός, ζημιογόνος, κλπ ή όχι. Ούτε μπαίνω στη διαδικασία να εξετάσω τι συμβαίνει στο εξωτερικό. Αυτά συζητήθηκαν εκτενώς πριν την εφαρμογή του νόμου, από όλες τις πλευρές και φαντάζομαι ότι λίγο πολύ, τα ξέρουμε όλοι. Ο καθένας έχει το μυαλό του να σκεφτεί, να αποφασίσει, να καταλήξει και φυσικά κάθε δικαίωμα να συνεχίσει να έχει την άποψή του. Όλα καλά μέχρι εδώ.

Αυτό που εξετάζω είναι η γενικότερη κοινωνική συμπεριφορά απέναντι σε ένα ζήτημα (που τυχαίνει να είναι ο αντικαπνιστικός νόμος), και που αποδεικνύει περίτρανα όχι μόνο τον λόγο που δεν είμαστε σοβαρή και αναπτυγμένη χώρα, αλλά και τον λόγο που ίσως τελικά δεν θα γίνουμε ποτέ. Γιατί, αν μη τι άλλο, αυτό που χαρακτηρίζει μία αναπτυγμένη χώρα είναι – το λέει και το όνομα – η ανάπτυξη. Έχεις δηλαδή μία κατάσταση που έχει «σκουριάσει» ή έχει ξεπεραστεί ή έχει ελαττώματα, και τελικά βρίσκεις τον τρόπο να δημιουργήσεις μία καλύτερη κατάσταση προς αντικατάσταση της παλιάς, με καλύτερες προδιαγραφές. Αυτό παρεμπιπτόντως, στην ανθρώπινη συνείδηση, ονομάζεται «ωριμότητα». Οι κοινωνίες που έχουν την ωριμότητα και την εξυπνάδα να υπερβαίνουν τις «σκουριασμένες» καταστάσεις, αναγκαστικά θα δημιουργήσουν ανάπτυξη και πολιτισμό.

Στην Ελλάδα τί συμβαίνει; Έχουμε πήξει στις σκουριασμένες καταστάσεις, οι οποίες παραμένουν σκουριασμένες, επειδή ακόμα προσπαθούμε να κατανοήσουμε ποιο είναι το στοιχειώδες υπόβαθρο της ανάπτυξης. Και σα να μην έφτανε η ασυνεννοησία μας, έχουμε και αυτή την ευρύτερη συμπεριφορά κακομαθημένου που κουβαλάμε από το σπίτι μας στην υπόλοιπη κοινωνία. Λες και η υπόλοιπη κοινωνία, μας χρωστάει τα χατίρια που έκανε ο μπαμπάς και η μαμά για την εγωκεντρική αρχοντιά μας. Λες και ολόκληρη η κοινωνία και το Κράτος οφείλουν να σκύψουν πάνω από τα δικά μας προβλήματα και να τα λύσουν αυτοί, αντί για εμάς. Εμείς μην τυχόν και κουνήσουμε κανένα δαχτυλάκι. Δεν κάνει. Θα κόψει ο αφρός της φραπεδιάς!

Τί συνέβη ακριβώς με τον αντικαπνιστικό νόμο; Το Υπουργείο Υγείας αποφάσισε (με καθυστέρηση κάποιων ετών), να θέσει έναν κανονισμό στους χώρους που συναθροίζονται άνθρωποι, μετά από κάποιες εισηγήσεις, σκεπτικά, επιστημονικές μελέτες, κλπ κλπ. Επαναλαμβάνω, δεν με αφορά τόσο το σκεπτικό ή το περιεχόμενο όσο η καθεαυτό εφαρμογή του.

Ο κανονισμός γίνεται Νόμος του Κράτους. Θεωρητικά, αυτό σημαίνει ότι ως κοινωνία συμφωνήσαμε, παρά τις όποιες διαφωνίες, να συμβιβαστούμε προς μία κοινή αναπτυξιακή κατεύθυνση. Και πάνω που λες «άιντε, ξεσκούριασε μία απειροελάχιστη κατάσταση», το νηπιαγωγείο ξεσηκώθηκε! Οι θεριακλήδες άρχισαν τους τσαμπουκάδες του στυλ «δεν πα να χτυπιέσαι, εγώ θα καπνίζω στα μούτρα σου κι ας φάω δέκα πρόστιμα». Οι και καλά ορθολογιστές/ διανοούμενοι καπνιστές συνέχισαν τα κατεβατά προσπαθώντας με πάθος να αποδείξουν τα ίδια ανούσια σημεία, τροφοδοτώντας διάφορες οργανώσεις που άρχισαν να μοιράζουν φυλλάδια με «τσιτάτα» κείμενα για τα «δικαιώματα του καπνιστή» στους σταθμούς του μετρό (που παρεμπιπτόντως σέβονται παρά την «φασιστική» απαγόρευση καπνίσματος στους χώρους του). Και οι ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ τί σκαρφίστηκαν; Να φορτώσουν την πτώση του τζίρου τους στην απαγόρευση του καπνίσματος! Επίσης έχουν σκαρφιστεί τα τραπέζια που είναι κοντά στα παράθυρα να έχουν τασάκι, όπως επίσης και αυτά που βρίσκονται κάτω από κλειστές τέντες. Γιατί είναι πονηροί. Σου λέει, αν έρθει ο μπάτσος, θα του πω ότι είναι «ανοιχτός» ο χώρος ή θα τον αρχίσω στα «έλα μωρέ πώς κάνεις έτσι; Αφού αερίζεται» και θα τη βγάλω καθαρή. Χώρια βέβαια το γεγονός ότι όντως οι απανταχού Δημοτικές Αστυνομίες κάνουν τα στραβά μάτια για ψηφοθηρικούς λόγους. Μην τυχόν και ασκήσει κανείς την αυτοκριτική του! Όχι βέβαια! Θα συνεχίσει να κοροϊδεύει την υπόλοιπη κοινωνία και το Κράτος για την πάρτη του, επειδή είπαμε… όλοι του χρωστάνε τα πάντα.

Και ενώ κάποιες οργανώσεις και κάποιοι καπνιστές αφηνιάζουν που δεν μπορούν με καμία Παναγία να «κουνήσουν το μικρό τους δαχτυλάκι», οι ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ επισήμως συνεχίζουν το παραμύθι με τον τζίρο. Όχι μόνον επειδή έχουν μάθει ότι με την κλάψα κερδίζουν στο τέλος, αλλά επειδή είναι αρκετά κουτοπόνηροι Ελληναράδες ώστε να διανοηθούν ότι η υπόλοιπη κοινωνία και το Υπουργείο Υγείας θα χάψει την παπάτζα τους.

Στο βασίλειο των τυφλών ο μονόφθαλμος είναι βασιλιάς. Έτσι και οι ιδιοκτήτες καφέ-μπαρ, γνωρίζουν πως στο τέλος υπάρχει μία μεγάλη πιθανότητα να ανοίξουν και πάλι τα παραθυράκια στο νόμο. Όχι επειδή έχουν δίκιο, αλλά επειδή η υπόλοιπη κοινωνία και το Κράτος είναι όντως τυφλοί. Η οχλοκρατία θα τους ενδυναμώσει, οι Δήμοι θα φοβούνται τα ψηφαλάκια τους και γενικώς η ανούσια αναμπουμπούλα για ένα απλό ζήτημα θα εξελιχθεί όπως προβλέπεται σε τέτοιες περιπτώσεις˙ θα μας πάρουν τα αυτιά χωρίς λόγο και αιτία, μέχρι που, προκειμένου να σκάσουν, κάποιος Υπουργός θα υποχωρήσει και θα ανοίξει τα «παραθυράκια».

Κάπως έτσι ανεχόμαστε να παραβιάζονται οι λεωφορειολωρίδες, οι ποδηλατόδρομοι και οι ράμπες για τα ΑΜΕΑ. Κάπως έτσι τα διπλοπαρκαρίσματα δημιουργούν μποτιλιαρίσματα, τα αυθαίρετα ξεπετάγονται μέσα στα δάση, η φοροδιαφυγή μεσουρανεί, τα φακελάκια στα νοσοκομεία πηγαινοέρχονται, οι πολιτικοί και οι παπάδες κάνουν μπίζνες, οι φασίστες ξυλοκοπούν όποιον γουστάρουν, οι πολίτες ψηφίζουν με βάση το ρουσφέτι, και γενικώς ο καθένας κοιτάει την πάρτη του εις βάρος των υπολοίπων. Για όλα αυτά υπάρχουν νόμοι, και μάλιστα αυστηροί σε πολλές περιπτώσεις. Στην πράξη όμως, ο καθένας προσωπικά, έχουμε επιλέξει να μην τους τηρούμε επειδή μέσα στο κούφιο το κεφάλι μας έχουμε αποφασίσει και έχουμε κρίνει πως εμείς έχουμε δίκιο ενώ όλοι οι άλλοι είναι μαλάκες.

Γι’ αυτό και τελικά δεν πρόκειται ποτέ να γίνει κάτι θετικό σε αυτή τη χώρα. Γιατί όποτε δημιουργείται μία μικρή πιθαμή ανάπτυξης, πέφτουν πάνω της να τη φάνε ένα σωρό «θιγμένοι» και κακομαθημένοι μονόφθαλμοι. Και στο τέλος, όντως τα καταφέρνουν και την τρώνε.


Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...