Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

Μπάτσοι σε δημόσια διαβούλευση

Εδώ και λίγες μέρες, έχει ξεκινήσει η δημόσια διαβούλευση για τη δημιουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας της ΕΛ.ΑΣ. Έχει ενδιαφέρον ανά καιρούς, να παρατηρεί κανείς πώς εξελίσσονται οι απόψεις των πολιτών σε διάφορα θέματα που τίθενται για ανοιχτή διαβούλευση, αλλά το συγκεκριμένο έχει ακόμα περισσότερο ενδιαφέρον.

Μέχρι στιγμής, συμβαίνει το εξής φαινόμενο. Υπάρχουν κάποιοι σχολιαστές, που προφανώς είναι αστυνομικοί, οι οποίοι απαξιώνοντας την ουσία της εν λόγω κίνησης, έχουν βρει την ευκαιρία για να διεκδικήσουν ότι θεωρούν πως δικαιούνται στον επαγγελματικό τους κλάδο, ενώ δεν χάνουν την ευκαιρία να εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους για τη δημιουργία του Γραφείου. Για παράδειγμα, δεν σπανίζουν φράσεις του στυλ «Κε. Υπουργέ, για πόσο καιρό ακόμα θα βάλλεστε κατά της αστυνομίας; Έχουν και οι πολίτες μερίδιο ευθύνης για την τήρηση της τάξης» (!) ή «Ας μάθουν οι πολίτες πρώτα από όλα τους νόμους και να αποβάλουν το σύνδρομο της επταετίας (διότι αυτό συμβαίνει στην κοινωνία μας χρόνια τώρα) τότε δεν θα χρειάζονται τέτοια γραφεια» και το αγαπημένο μου «Σταματηστε αυτή τη λατρεία των επιστημόνων (κάθε είδους). Έκαστος στο είδος του!» (Σημ: αναφέρεται στη στελέχωση του Γραφείου με Νομικούς). Ταυτόχρονα υπάρχουν πολλές αρνητικές ψήφοι σε απόψεις πολιτών που επικροτούν τη σύσταση του εν λόγω Γραφείου.

Ο θεσμός της δημόσιας διαβούλευσης, είναι φυσικά θετικός και αποτελεί μία πρωτόγνωρη κίνηση για τα ελληνικά δεδομένα. Άρα, δεδομένου του ελληνικού συντηρητισμού, λογικό είναι, όχι μόνον να αντιμετωπίζεται επιφυλακτικά σε σημείο απαξίωσης, αλλά και να χρησιμοποιείται περισσότερο ως ευκαιρία προβολής προσωπικών απαιτήσεων, παρά ως βήμα ανοιχτού διαλόγου και κατάθεσης σοβαρών απόψεων.

Όσον αφορά το συγκεκριμένο θέμα όμως, δηλαδή τη δημιουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας, αρχίζουν και διαφαίνονται στοιχεία τα οποία θα μπορούσαν να αμαυρώσουν τη γενικότερη προσπάθεια της δημόσιας διαβούλευσης. Ταυτόχρονα, το ίδιο θέμα φέρνει στην επιφάνεια την πραγματικότητα της κατάστασης, στην οποία βρίσκεται σήμερα η ελληνική αστυνομία, και αναδεικνύει τα προβλήματα που έχει να αντιμετωπίσει οποιοσδήποτε επιχειρήσει την εξυγίανσή της.

Και η πραγματικότητα είναι ότι μέσα στο αστυνομικό σώμα, υπάρχει ένας μεγάλος αριθμός αστυνομικών οργάνων που όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή επαφή με την πραγματικότητα, όσον αφορά τις υποχρεώσεις του απέναντι στον πολίτη, αλλά που θεωρεί ότι είναι επιτακτική ανάγκη ο μέσος αστυνομικός να δρα κυρίως επιθετικά. Αυτό βέβαια δεν είναι νέο, όμως νέο είναι το γεγονός ότι πλέον μέσα στους κύκλους της αστυνομίας, ή νοοτροπία του μπάτσου θεωρείται κάτι απόλυτα φυσιολογικό ώστε να δημοσιοποιηθεί ακόμα και επίσημα σε βήμα δημόσιας διαβούλευσης.

Τέτοια φαινόμενα, δεν μπορούν να εκλείψουν μόνο με πολιτική βούληση, όσο ισχυρή και αν είναι αυτή. Χρειάζεται συλλογικότερη κινητοποίηση, με μεγαλύτερες συνέπειες προς την επαναφορά της δημοκρατίας στη χώρα μας, ώστε οποιαδήποτε πρωτοβουλία εξυγίανσης να μην μένει αστήριχτη και ανεξέλεγκτη στο έλεος συντηρητικών ομάδων. Η πρώτη κίνηση μπορεί να γίνει συμμετέχοντας στην εν λόγω δημόσια διαβούλευση, ώστε το μήνυμα να είναι ξεκάθαρο: «Οι μέρες της κυριαρχίας των φασιστοειδών μπάτσων, είναι μετρημένες. Οι πολίτες έχουν άποψη και δεν φοβούνται να την θέτουν επισήμως». Η δεύτερη κίνηση, θα είναι η κινητικότητα από πλευράς πολιτών, για την ορθή λειτουργία του Γραφείου Αντιμετώπισης Περιστατικών Αυθαιρεσίας. Αυτό όμως θα φανεί στην πορεία, όταν άλλωστε ξεκαθαρίσει και η αποδοτικότητα του εν λόγω Γραφείου.



Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009

Intermission #18 (Διάλογος edition)

Όσο αυτοί οι αχυράνθρωποι των πολυεθνικών, ιμπεριαλιστικών συμφερόντων της καπιταλιστικής αυτοκρατορίας, επιμένουν να συζητούν, τόσο εμείς θα γκαρίζουμε!

Δευτέρα 23 Νοεμβρίου 2009

Metro Wars

«Το μετρό μπήκε στη ζωή μας», διαλαλούσε κάποτε το τότε ΥΠΕΧΩΔΕ καμαρωτά καμαρωτά. Και πόσο δίκιο είχε! Το μετρό, όχι μόνο μπήκε στη ζωή μας, αλλά μαζί του ξεφύτρωσε και μία φουρνιά ατόμων, με μοναδική αποστολή να προσθέτουν μία πιτσιλιά σπασαρχιδισμού στην καθημερινότητά μας. Το ελληνάκι, πιστό στις αξίες του για μία καλύτερη καθημερινότητα, παρουσιάζει σήμερα τα αποτελέσματα εκτενούς μελέτης και παρακολούθησης αυτής της φουρνιάς, προκειμένου να βοηθήσει στο δύσκολο έργο κατανόησης της σύγχρονης ελληνικής κοινωνίας από τους κοινωνικούς επιστήμονες.

Όπως κάθε κοινωνικό σύνολο, έτσι και η συγκεκριμένη φουρνιά, μπορεί να χωριστεί σε κατηγορίες για τη διευκόλυνση της εξαγωγής συμπερασμάτων:

1) Ο «Αριστερός»

Ως γνωστόν, τα σήματα και οι αναγγελίες που γίνονται ανά τακτά διαστήματα από τα μεγάφωνα των σταθμών του μετρό, δεν είναι τυχαία. Έχουν μελετηθεί από ειδικούς και βρίσκονται εκεί που βρίσκονται ή αναγγέλλονται για κάποιον λόγο. Όταν λοιπόν κατά την είσοδο στις κυλιόμενες σκάλες υπάρχει ένα σήμα με ένα ανθρωπάκι να στέκεται στα δεξιά, και όταν η αναγγελία λέει : «Στις κυλιόμενες κλίμακες να στέκεστε δεξιά», σημαίνει ότι…; Ακριβώωωως! Ότι πρέπει να στέκεσαι δεξιά. Και οι λόγοι είναι δύο. Αφενός από άποψη ασφάλειας πρέπει να κρατιέσαι από τη χειρολαβή, αφετέρου υπάρχουν άνθρωποι που ενδεχομένως να βιάζονται για οποιονδήποτε λόγο και χρειάζεται να ανεβούν τις σκάλες πιο γρήγορα. Οπότε καλό είναι η αριστερή μεριά της σκάλας να μένει κενή. Ο «Αριστερός» όμως έχει αντίθετη άποψη. Παρά τις αναγγελίες, παρά τη σήμανση και παρά το γεγονός ότι 9 χρόνια τώρα βλέπει ότι κατά κανόνα ο κόσμος στέκεται στα δεξιά, ο Αριστερός θα κάτσει μόνος του στα αριστερά και με ένα απλανές και χαζεμένο βλέμμα θα χαζεύει τα μηνύματα στο κινητό του, ενώ από πίσω μία ουρά απηυδισμένων ατόμων προσπαθεί να περάσει.

2) Οι «Μαγνήτες»

Μία ενδιαφέρουσα κατηγορία η οποία χωρίζεται σε δύο υπό-κατηγορίες:

2α) Ο «Μαγνήτης – Πόρτα»

Ο «Μαγνήτης – Πόρτα» (ΜΠ) είναι ένας καθ’ολα φυσιολογικός επιβάτης που στέκεται στην αποβάθρα και περιμένει τον συρμό. Μόλις ο συρμός πλησιάσει και φρενάροντας κοντεύει να σταματήσει, ο ΜΠ δέχεται ξαφνικά μία ελκτική δύναμη από μία συγκεκριμένη πόρτα του βαγονιού που είναι μπροστά του, και αρχίζει να την ακολουθεί πριν την πλήρη ακινητοποίηση του συρμού. Ως αποτέλεσμα, είτε σκουντουφλάει πάνω σε άλλους επιβάτες που περιμένουν, έχοντας το βλέμμα του καρφωμένο στην πόρτα, είτε με το που σταματάει ο συρμός, βρίσκεται αυτομάτως μπροστά από την πόρτα παραμερίζοντας όλους τους άλλους επιβάτες.

2β) Ο «Μαγνήτης – Κάθισμα»

Όπως ο ΜΠ, έλκεται αυτόματα από μία πόρτα, ο «Μαγνήτης – Κάθισμα» (ΜΚ), έλκεται από μία κενή θέση μέσα στο συρμό. Μόλις ο συρμός σταματήσει, και οι πόρτες ανοίξουν, ο ΜΚ εφορμά μέσα και δεχούμενος μία ισχυρότατη ελκτική δύναμη από το κενό κάθισμα, πορεύεται τάχιστα προς αυτό, παραμερίζοντας τους όρθιους επιβάτες που βρίσκονται στο δρόμο του, ελπίζοντας από μέσα του να μην προλάβει άλλος τη θέση. Σε περίπτωση που φτάσει στη θέση ταυτόχρονα με κάποιον άλλο, θα συνεχίσει να έχει το βλέμμα του καρφωμένο στο κάθισμα, υπονοώντας ότι δεν είδε τον άλλο, ώστε να μην χρειαστεί να μπει σε τίποτα ανούσιες διαδικασίες ευγένειας και διαλόγου, και με μία θριαμβευτική κίνηση θα καθίσει. Ο ΜΚ, πολλές φορές τυχαίνει να ανήκει και στην κατηγορία του «Νικητή» (βλ. παρακάτω).

Σε σπάνιες περιπτώσεις, μπορεί κανείς να βρει και τον συνδυασμό ΜΠ-ΜΚ, όπου μετά από χρόνια εμπειρίας και μελέτης, ο ΜΠ-ΜΚ μπορεί να σταμπάρει την κενή θέση μέσα στο βαγόνι που επιβραδύνει μπροστά του, και με έναν περίτεχνο ελιγμό και συντονισμό κινήσεων να καταφέρει να κάτσει σε αυτή τη θέση πριν από τους υπόλοιπους 20+ επιβάτες που περίμεναν στην αποβάθρα μαζί του.

3) Ο «Νικητής»

Είναι ο τύπος που στέκεται στην αποβάθρα και μόλις φτάσει ο συρμός και ανοίξουν οι πόρτες, θεωρεί ότι νικητής είναι όποιος προλάβει να περάσει την πόρτα πρώτος. Δηλαδή ή αυτός, ή ο άλλος που εξέρχεται από τον συρμό. Ο «Νικητής» στέκεται ακριβώς στη μέση της ανοιχτής πόρτας, εμποδίζοντας έτσι τον κόσμο να βγει από το συρμό, και έχοντας χαμηλωμένο το βλέμμα, προσπαθεί να μπουκάρει πρώτος.

4) Η Βαριεστημένη Χοντρόκωλη

Δεν είναι τυχαίο που για τη συγκεκριμένη κατηγορία ατόμων, επιλέχθηκε το θηλυκό γένος, καθώς η συντριπτική πλειοψηφία αυτού του είδους αποτελείται από τον θηλυκό πληθυσμό της πόλης. Η Βαριεστημένη Χοντρόκωλη (ΒΚ) είναι το άτομο που πάντα χρησιμοποιεί τον ανελκυστήρα για να ανεβοκατέβει τα επίπεδα στους σταθμούς του μετρό. Δεν έχει σημασία αν είναι 20, 30, ή 40 ετών, ούτε σε τί φυσική κατάσταση βρίσκεται. Και φυσικά ο τίτλος δεν υπονοεί ότι είναι οπωσδήποτε χοντρόκωλη. Δηλώνει όμως εμμέσως πλην σαφώς, πως με τέτοια μυαλά, είναι θέμα χρόνου μέχρι τελικά να γίνει και αυτή μία. Η ΒΚ, πέρα από την αντι-αισθητική της παρουσία, έχει δύο θέματα: α) Όπως ο «Αριστερός», έτσι και αυτή δεν μπορεί να κατανοήσει τις φωνητικές αναγγελίες στους σταθμούς, ειδικά αυτές που λένε ότι «οι ανελκυστήρες χρησιμοποιούνται αποκλειστικά από ηλικιωμένους και ΑΜΕΑ». β) Ο εγκέφαλός της αρνείται να αποκωδικοποιήσει την έννοια του σεβασμού προς τους ηλικιωμένους και τα ΑΜΕΑ.

5) Ο «Αποπροσανατολισμένος Δρομέας»

Ο «Αποπροσανατολισμένος Δρομέας» χαρακτηρίζεται από την ανικανότητα υπολογισμού της χωροχρονικής πραγματικότητας σε σχέση με τα ακουστικά ερεθίσματα του έσω ωτός του. Ως αποτέλεσμα, τυχαίνει πολλές φορές, μόλις ακούγεται ο χαρακτηριστικός ήχος για το κλείσιμο των θυρών του συρμού, ένας τύπος που βρίσκεται στην αρχή της κυλιόμενης σκάλας, ένα επίπεδο πάνω από τις αποβάθρες, να ξεκινάει ένα σπριντ και μετά από τρία δευτερόλεπτα περίπου να σκάει με δύναμη πάνω στην κλειστή πόρτα του συρμού που αναχωρεί. Πρόκειται για τον «Δρομέα».

6) Ο «Πού-να-διαβάζεις-τώρα;»

Φανταστείτε κάτι υπερήλικα ζευγάρια Αυστραλών που αποφασίζουν να έρθουν για διακοπές στην Ελλάδα μόνα τους. Έρχονται λοιπόν, και καταφέρνουν να μείνουν στα καλύτερα αλλά και φτηνότερα ξενοδοχεία, να φάνε στα πιο παραδοσιακά κουτούκια για τα οποία δεν γνωρίζει ούτε το Αθηνόραμα, να πάνε με ΚΤΕΛ στο πιο απομακρυσμένο και γραφικό χωριό της Ηπείρου που δεν γνωρίζουν ούτε οι κάτοικοι των Ιωαννίνων, να ανακαλύψουν το νησάκι με τις καλύτερες παραλίες του Αιγαίου και γενικώς να περιφέρονται στην Ελλάδα λες και ζούνε εδώ 500 χρόνια τώρα. Και όλα αυτά χωρίς καμία βοήθεια! Μόνο από τις πληροφορίες που έχει ο τουριστικός οδηγός τους, το διαδίκτυο και οι χάρτες τους. Ο «Πού-να-διαβάζεις-τώρα;» (ΠΝΔΤ) είναι ακριβώς το αντίθετο· θα προτιμήσει να ρωτήσει όλο το σύμπαν πώς θα πάει κάπου, παρά να κοιτάξει έναν από τους 2186302918 χάρτες που βρίσκονται σε κάθε σταθμό μετρό ή μέσα στο συρμό και έχουν σχεδιαστεί έχοντας κατά νου τον προσανατολισμό ενός 6χρονου. Είναι ο τύπος, που καθώς βγαίνεις από την αποβάθρα και πάνω από το κεφάλι σου έχει μία ταμπέλα που γράφει με τεράστια γράμματα «ΠΡΟΣ ΑΙΓΑΛΕΩ», θα σε σταματήσει και θα σε ρωτήσει: «Για Αιγάλεω καλά πάω;». Επίσης αν έχεις την ατυχία να έχει επιβιβαστεί μαζί σου στο συρμό, σε κάθε στάση θα συνεχίσει να σε ρωτάει αν πηγαίνει καλά ακόμα. Ο ΠΝΔΤ θεωρεί ότι οι χάρτες είναι κατά κανόνα διακοσμητικά στοιχεία ή έχουν σκοπό να εξαπατούν το επιβατικό κοινό, οπότε θα προτιμούσε στη θέση τους να έβλεπε σεμεδάκια ή γλάστρες με γαρδένιες.

7) Ο «Επίμονος Κινητός»

Σκάει ο τύπος που μιλάει στο κινητό και επιβιβάζεται στο συρμό. Οι πόρτες κλείνουν, ο συρμός ξεκινάει. Ο τύπος συνεχίζει να μιλάει στο κινητό. Όσο όμως ο συρμός επιταχύνει, τόσο η φασαρία μεγαλώνει και ο «Επίμονος Κινητός» (ΕΚ) δυναμώνει την ένταση της φωνής του. Λίγο αργότερα, πέφτει και το σήμα, αλλά ο ΕΚ δεν το βάζει κάτω. Θεωρεί ότι αν ουρλιάξει ακόμα πιο πολύ, θα επανέλθει το σήμα. Έτσι ξαφνικά σε όλο το συρμό ακούγεται με εκκωφαντική φωνή το εξής chorus: «Ναι; Έλα μ’ακους; Ναι; ΝΑΙ; ΕΛΑ. ΔΕ Σ’ΑΚΟΥΩ. ΕΛΑ. ΑΚΟΥΣ; ΝΑΙ; ΝΑΙ; ΔΕ Σ’ΑΚΟΥΩ» (δις).

Κατηγορία Bonus
Ο μεταφραστής του Κεραμεικού

Δεν ανήκει σε ομάδα επιβατών, αλλά αποτελεί συγκεκριμένη ομάδα από μόνος του. Είναι ΕΝΑΣ υπάλληλος της ΑΜΕΛ ΑΕ και είναι ο τύπος που με μία κίνηση κατάφερε να χαλάσει όλη την αξιόλογη προσπάθεια που είχε γίνει από το μεταφραστικό τμήμα της εταιρίας. Έτσι, ενώ οι προκάτοχοί του γνώριζαν πως παρά την τρισμέγιστη φύση της ελληνικής γλώσσας, οι ξένοι δεν είναι υποχρεωμένοι να γνωρίζουν τους ελληνικούς δίφθογγους, ούτε πώς αυτοί ενσωματώνονται στο λατινικό αλφάβητο, αυτός προτίμησε να πάει κόντρα στο ρεύμα. Και ενώ η μετάφραση των σταθμών του μετρό αποτέλεσε πρότυπο σοβαρής μετάφρασης, ο μεταφραστής του Κεραμεικού θεώρησε ότι ο Κεραμεικός μεταφράζεται ως «Kerameikos», δηλαδή «Κεραμέηκος». Φάγαμε κοτζάμ «Δουκίσσης Πλακεντίας», «Αιγάλεω», «Μεταξουργείο» και «Ελαιώνα» και κολλήσαμε στον Κεραμεικό! Τρέμω στη σκέψη της επέκτασης της γραμμής 3 όπου το μετρό θα φτάσει κάποια στιγμή στον Πειραιά!

Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009

Επιστροφή στη νομιμότητα

Η πινακίδα του ΚΟΚ που έχει γεμίσει αυτοκόλλητα οπαδών κάποιας ομάδας, κρύβει μία τραγική αλήθεια για την έννομη τάξη στην Ελλάδα. Αποτυπώνει τη σημασία του «μικρού - ασήμαντου» παραπτώματος, το οποίο μένει αδιάφορο και ατιμώρητο, αλλά ταυτόχρονα μπορεί να κοστίσει μέχρι και τη ζωή σε κάποιον. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που έχει θεσπιστεί η ποινή των 2 χρόνων φυλάκισης, σε περίπτωση εκούσιας πρόκλησης ζημιάς, όπως δεν είναι τυχαίο που παρά τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης παράβασης, σχεδόν όλες οι πινακίδες του ΚΟΚ έχουν γεμίσει με αυτοκόλλητα.

Η απουσία της έννομης τάξης που έχει κατακλύσει ολόκληρη τη χώρα, και αφορά ένα ευρύτατο φάσμα σημαντικότητας, από τις ευθύνες υπουργών, μέχρι και τα 3-4 πιτσιρίκια που κλείνουν ένα ολόκληρο σχολείο για το σχήμα της τυρόπιτας, δεν έχει αιτία μόνο την απραγία του κρατικού μηχανισμού. Η συγκεκριμένη απραγία, μάλλον σύμπτωμα είναι παρά αιτία. Η βαθύτερη αιτία, ξεκινά από τη γενικότερη αντίληψη που έχουμε ως κοινωνία απέναντι στην έννοια της τιμωρίας ή καλύτερα της ανάληψης ευθυνών. Και η αντίληψη αυτή, είναι ακριβώς η σύγχυση ανάμεσα σε αυτά τα δύο. Την τιμωρία και την ανάληψη ευθυνών.

Για λόγους που ενδεχομένως ιστορικά έθιγαν διάφορα συμφέροντα, η απόλυτη τήρηση των νόμων, με τις σχετικές κυρώσεις τους, συνδέονται με το άκρο του ολοκληρωτισμού ή της συντηρητικής αντίληψης. Δεν είναι κρυφό άλλωστε ότι ο νομοταγής πολίτης τυγχάνει μίας ευρύτερης αντιμετώπισης από τον περίγυρό του, που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως απαξιωτική ή υποτιμητική. Επίσης, πολλές φορές συμβαίνει και ο κρατικός λειτουργός που επιχειρεί να εφαρμόσει το νόμο κατά γράμμα, να αποδοκιμάζεται ως αυστηρός ή μη ανεκτικός. Για παράδειγμα, μπορεί κάποιος να φανταστεί δικαστήριο να επιβάλλει ποινή φυλάκισης 2 χρόνων σε ένα πιτσιρίκι 19 χρονών που έτυχε να συλληφθεί την ώρα που κόλλαγε ένα αυτοκόλλητο σε πινακίδα του ΚΟΚ; Μάλλον όχι. Όμως το εύρος των ποινών ανάμεσα στην υπερβολή της φυλάκισης 2 χρόνων, μέχρι την ατιμωρησία, είναι μεγάλο, κάπου στο οποίο βρίσκεται και η χρυσή τομή τιμωρίας και διδάγματος.

Υπάρχουν βέβαια και ιστορικοί λόγοι, όπου η παραβατικότητα αποτελούσε αναγκαίο στοιχείο για την επιβίωση της κοινωνίας και την προσπάθειας εξέλιξής της, όπως για παράδειγμα τα χρόνια της Κατοχής ή των διαφόρων δικτατοριών. Προφανώς το κοινό αίσθημα της παράνομης δράσης ενάντια στη «νόμιμη» τάξη του εκάστοτε ολοκληρωτισμού, διαιωνίστηκε και στις επερχόμενες γενεές, καμουφλαρισμένο ως «θεμιτή κοινωνική αντίδραση σε κάθε είδους τάση ολοκληρωτισμού» με αποτέλεσμα τη σημερινή γενικότερη ανεκτικότητα στην παρανομία. Δεν είναι τυχαίο, άλλωστε, ότι η έννοια του «ρουφιάνου» με την αρνητική της χροιά επισκιάζει τον κάθε καταγγέλοντα, ενώ στην πραγματικότητα οι καταγγελίες για παράνομες δραστηριότητες θα έπρεπε να ενθαρρύνονται.

Φυσικά, όταν μιλάμε για παρανομία και ατιμωρησία, δεν γίνεται αναφορά μόνο στα παραπτώματα των πολιτών, αλλά και σε αυτά κρατικών λειτουργών ή ακόμα και αντισυνταγματικών νόμων. Εφόσον ο ίδιος ο κρατικός μηχανισμός παρανομεί απροκάλυπτα, λογικό είναι και τα κατώτερα στρώματα να ακολουθήσουν παρομοίως, τα οποία με τη σειρά τους θα ανατροφοδοτήσουν τον κρατικό μηχανισμό κ.ο.κ.


Υπάρχει μεγάλη ανάγκη, η έννοια της έννομης τάξης σωστής απονομής δικαιοσύνης να επανέλθει στη θετική της χροιά. Αυτή που θα πρέπει να είναι το ζητούμενο τόσο του κρατικού μηχανισμού, όσο και του κάθε πολίτη, προκειμένου να δημιουργηθεί ένα υποτυπώδες Κράτος με συνοχή και στοιχειώδη λειτουργία. Η βασική αρχή μπορεί να γίνει συνειδητοποιώντας ότι η τιμωρία ή ποινή κατά την παράβαση κάποιου νόμου, αποτελεί στην ουσία ανάληψη ευθύνης. Και επειδή το τελευταίο πράγμα που διακατέχει την ελληνική κοινωνία είναι η ανάγκη για νέες συνειδητοποιήσεις, την ευθύνη την έχει η εκάστοτε κρατική εξουσία ώστε όχι μόνο να εφαρμόσει την έννομη τάξη, αλλά να ενθαρρύνει και την τήρηση αυτής από τους πολίτες.

Και εδώ είναι που τα πράγματα αρχίζουν και περιπλέκονται λιγάκι. Η «εφαρμογή της έννομης τάξης» περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα τακτικών και πολιτικών. Η βασική της αποτυχία μέχρι στιγμής, έγκειται στο γεγονός ότι γίνεται μονόπλευρα και με ακραίο χαρακτήρα. Δηλαδή στοχεύει μόνο συγκεκριμένες ομάδες παρανομούντων, τις οποίες πλησιάζει με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Την αψυχολόγητη καταστολή. Η σωστή εφαρμογή της έννομης τάξης όμως, θα πρέπει να γίνεται αμφίδρομα, δηλαδή στοχεύοντας προς όλα τα μέλη μιας κοινωνίας, ιδίως τους μετέχοντες στον κρατικό μηχανισμό, αλλά και με ανάλογο χαρακτήρα. Άλλες φορές με μηδενική ανοχή, και άλλες με πιο ήπιο χαρακτήρα, αναλόγως των περιστάσεων. Επίσης, δεν είναι έντιμο και υπεύθυνο να αγνοούνται μικρά παραπτώματα, όπως για παράδειγμα «κλείνω τη λεωφορειολωρίδα για ένα λεπτάκι μόνο και επιστρέφω», καθώς πολλά μικρά παραπτώματα συνθέτουν ένα ευρύτερο πλαίσιο παρανομίας και ενθάρρυνσης αυτής.

Σίγουρα υπάρχουν πολλοί τρόποι που μπορείς να επιπλήξεις ή να τιμωρήσεις έναν παρανομούντα με τρόπο τέτοιο ώστε να αναλάβει το πραγματικό βάρος της ευθύνης που του αναλογεί. Όπως υπάρχουν, για παράδειγμα, και πολλοί τρόποι ώστε μία περιοχή να αστυνομεύεται σωστά. Δηλαδή με διακριτικό τρόπο όπου η αστυνομία επεμβαίνει μόνο σε περίπτωση παρανομίας και όχι επιχειρώντας βάσει επίδειξης τσαμπουκά ή φασιστικών απωθημένων που χαρακτηρίζουν πολλούς από τους υπάλληλούς της.

Ο νόμος είναι υπεράνω όλων. Η κατανόηση της αξίας αυτής της φράσης, αποτελεί τη μοναδική διέξοδο από τη διαφθορά και την παρανομία που έχει κατακλύσει τη χώρα, και αφορά την κοινωνία στο σύνολό της. Για κάποιο λόγο που έχει χαθεί κάπου στα βάθη της κοινωνικής μας ιστορίας, η έννοια της «έννομης τάξης» προδιαθέτει για κάτι σκληρό, ολοκληρωτικό, κατασταλτικό και ανελαστικό. Στην πραγματικότητα όμως, η έννομη τάξη είναι ο βασικός δομικός λίθος της κοινωνικής συνοχής. Οι νόμοι είναι απαραίτητοι για τη συνοχή και την εύρυθμη λειτουργία ενός Κράτους. Αποτελούν τα άτυπα συμβόλαια μεταξύ των ατόμων που απαρτίζουν την κοινωνία, ώστε αυτή να λειτουργεί συλλογικά και ομαδικά, με σκοπό να «ανταποδίδει» αυτή την ευρυθμία συμβάλλοντας στην ευημερία των ατόμων. Όσο θεωρητικό και φιλοσοφικό και αν ακούγεται αυτό, τόσο πρακτικό και ρεαλιστικό είναι ταυτόχρονα. Είναι τόσο απλό και χωρίς πολλούς αστερίσκους. Χωρίς νόμους, δεν υπάρχει Κράτος. Και χωρίς την ύπαρξη Κράτους, δεν μπορεί να υπάρχει κοινωνική συνοχή. Έτσι απλά.

Πέμπτη 19 Νοεμβρίου 2009

Ουκρανία - Ελλάc : 0-1

Τελευταίοι στη διαφάνεια, τελευταίοι σχεδόν στο σύνολο των οικονομικών δεικτών, τελευταίοι στην προστασία του περιβάλλοντος και τις περιβαλλοντικές πολιτικές, τελευταίοι στους δείκτες οδικής ασφάλειας, μηδέν σεβασμός στα ανθρώπινα δικαιώματα, τελευταίοι στο επίπεδο εκπαίδευσης, αλλά...ΑΛΛΑ ΠΡΟΚΡΙΝΟΜΑΣΤΕ ΣΤΟ ΜΟΥΝΤΙΑΛ ΡΕΕΕΕΕΕ!!!!! THIS IS HELLAS! ΑΟΥ! ΑΟΥ! ΑΟΥ!


Και αφού όλοι αισθάνθηκαν περήφανοι, συνέχισαν τη διαφθορά, βρήκαν νέα κόλπα για να φοροδιαφεύγουν, έχτισαν παράνομα σπιτάκια σε δάση, οδήγησαν τα "αγωνιστικά" τους στους δρόμους, έσπασαν στο ξύλο κάτι μετανάστες, και ο τελευταίος στόκος πέρασε Πανεπιστήμιο.

Και εις ανώτερα!

Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009

Ο γάιδαρος που μας εμπνέει

Η χώρα που είναι πνιγμένη στον παραλογισμό και την προχειρότητα, δεν θα μπορούσε ποτέ να αναδείξει λογικές και οργανωμένες πρακτικές μεγάλου μεγέθους σε οποιοδήποτε επίπεδο. Από αυτόν τον κανόνα δεν ξεφεύγουν ούτε οι μαζικές αντιδράσεις εναντίον αυτού του φαινομένου (!).

Ο ακτιβισμός στην Ελλάδα δεν είναι πολύ διαδεδομένη έννοια. Συνήθως οι πρακτικές που «καπηλεύονται» την έννοια του ακτιβισμού είναι είτε οι παραδοσιακές, παθιασμένες συγκρούσεις στους δρόμους, είτε απερίσκεπτες βίαιες δράσεις χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα· δύο τακτικές που έχουν ξεμείνει στο ίδιο επίπεδο σχεδόν έναν αιώνα τώρα με το εξής σκεπτικό:

Όσον αφορά την πρώτη τεχνική: Έχουμε μία λαμπρή ιδέα ή κάποιο αίτημα. Προσπαθούμε να τα περάσουμε στην υπόλοιπη κοινωνία ή στην εκάστοτε εξουσία, αλλά τελικά δεν εισακουγόμαστε. Το αμέσως επόμενο στάδιο είναι να βγούμε στους δρόμους και είτε ειρηνικά, είτε βίαια, να εκβιάσουμε την υπόλοιπη κοινωνία να δεχτεί τις προτάσεις μας.

Φυσικά στο τέλος μόνο ένα μικρό ποσοστό των ιδεών / αιτημάτων, όντως διεισδύει στην υπόλοιπη κοινωνία ή τα «αυτιά» της εξουσίας. Και επειδή, το συγκεκριμένο φαινόμενο έχει καταντήσει γραφικό, με αποτέλεσμα το κέντρο μίας ολόκληρης πόλης να παραλύει από 50-70 άτομα που απλά φωνάζουν, είναι φυσικό να έχει ατονήσει και ο συγκεκριμένος τρόπος πίεσης. Συν τοις άλλοις, σε περιπτώσεις που οι 50-70 έχουν κάθε δίκιο να φωνάζουν, όχι μόνο χάνουν το δίκιο τους, αλλά δίνουν και πάτημα στο σύστημα να υποβαθμίζει παρόμοια δίκαια αιτήματα.

Όσον αφορά τη δεύτερη τακτική: Έχουμε αγανακτήσει από μία κατάσταση ή κάποιο πρόσωπο, και καταφεύγουμε σε παράνομες βίαιες συμπεριφορές με το σκεπτικό είτε της αυτούσιας απονομής δικαιοσύνης, είτε κάποιου μεγάλου ταρακουνήματος προς τους υπόλοιπους.

Εάν κρίνουμε από τις έως τώρα δράσεις αυτού του είδους, τα αποτελέσματα είναι δέκα φορές πιο απογοητευτικά από την πρώτη τακτική. Διότι, παρόμοιες ενέργειες βαφτίζονται αυτόματα «τρομοκρατικές» και οποιαδήποτε απόπειρα κατανόησης της ενέργειας, περιστρέφεται γύρω από τη στάμπα της τρομοκρατίας. Στο 100% των περιπτώσεων, είτε το σύστημα, είτε η εξουσία, έχουν πλήρη έλεγχο για το πως θα διαδοθεί η συγκεκριμένη ιδεολογία πίσω από κάθε τέτοια ενέργεια. Οπότε και σε αυτή την περίπτωση, χαμένος βγαίνει ο δράστης, τόσο απέναντι στο στόχο του, όσο και απέναντι στην αντίληψη της υπόλοιπης κοινωνίας.

Αυτού του είδους οι δράσεις, θα μπορούσαν να ονομαστούν και «δράσεις της κλανιάς». Διότι είναι στιγμιαίες, δυσαρεστούν το ευρύτερο κοινωνικό σύνολο και στην τελική, τον ανεμιστήρα τον χειρίζεται ο στόχος… Δυστυχώς για τους παθιασμένους, απηυδισμένους ακτιβιστές που βρίσκονται σε συνεχή εγρήγορση και κάνουν απερίσκεπτες κινήσεις, η αντίδραση στις δράσεις τους είναι πολύ καλύτερα δομημένη και κοινά αποδεκτή, είτε μέσω συγκεκριμένων ενεργειών, είτε μέσω της απάθειας. Για τον απλούστατο λόγο ότι έχουν παλιώσει, έχουν τη χροιά παλαιότερων νοοτροπιών και δεν λαμβάνουν υπόψη την κοινωνική εξέλιξη μέσω της τεχνολογίας, των μέσων άσκησης εξουσίας, και της ευρύτερης νοοτροπίας.

Ο σωστός ακτιβισμός, χρειάζεται πλέον να είναι έξυπνος ακτιβισμός. Πρέπει να χτυπάει στη ρίζα του προβλήματος και όχι στο περίβλημα. Πρέπει να αφυπνίζει συνειδήσεις και όχι να τις βυθίζει σε μεγαλύτερη απάθεια ή καχυποψία. Πρέπει να απορρίπτει τακτικές που υποτίθεται ότι κατακρίνει ο ίδιος, όπως η βία ή η καταπάτηση ανθρωπίνων δικαιωμάτων, και να προάγει θετικά στοιχεία τα οποία κανείς δεν μπορεί να κατακρίνει. Πρέπει να δρα με τέτοιον τρόπο ώστε οι αλλαγές που προτείνει να εμπνέουν όχι μόνο την υπόλοιπη κοινωνία, αλλά και την εκάστοτε εξουσία. Πρέπει να εκμεταλλεύεται τις νέες τεχνολογίες στο έπακρο. Ο σωστός ακτιβισμός πρέπει να είναι σύμμαχος της κοινωνικής εξέλιξης, και όχι αντίπαλος. Χρειάζονται έξυπνες αντιδράσεις και όχι επαναστάτες της ντουντούκας.

Ανάμεσα στον παραλογισμό και την προχειρότητα του ευρύτερου εγχώριου «ακτιβισμού», ευτυχώς υπάρχουν και ορισμένες ελπιδοφόρες δράσεις που φαίνεται πως έχουν πιάσει το νόημα της προηγούμενης παραγράφου. Κινούνται στα πλαίσια του νόμου, προκαλούν θετικές αντιδράσεις, εκμεταλλεύονται το διαδίκτυο και είναι απλά έξυπνες. Λαμπρό παράδειγμα μίας τέτοιας δράσης, είναι οι Streetpanthers.


Η θέα ενός παρανόμως σταθμευμένου οχήματος που εμποδίζει την ελεύθερη μετακίνησή μας ή αυτή ενός ΑΜΕΑ, ενεργοποιεί δύο μέρη του εγκεφάλου μας. Η πρώτη αντίδραση έρχεται από το βαθύτερο εγκέφαλο του «ερπετού» και μας ωθεί να βρούμε έναν λοστό και να κάνουμε το αυτοκίνητο σμπαράλια. Ευτυχώς, όμως χιλιάδες χρόνια εξέλιξης, βελτίωσαν τον εγκέφαλο και του δημιούργησαν τον εξωτερικό φλοιό, ο οποίος κάνει μία πιο σύνθετη σκέψη, όπως να παρακούσουμε το «ερπετό» και να κολλήσουμε έναν γαϊδαράκο στο παρμπρίζ του παρανομούντα. Αυτό θα έχει πιο σύνθετα αποτελέσματα, που δεν αφορούν το παρόν, από τα οποία ένα σημαντικό ποσοστό ενδέχεται να έχει και επιτυχία στα αποτελέσματα της δράσης μας.

Άλλες δύο ομάδες που κινούνται σε παρόμοια πλαίσια ακτιβισμού, είναι οι Cleanjunkies και οι Guerilla Gardeners, για τους οποίους μπορείτε να βρείτε πολλές περισσότερες πληροφορίες στις αντίστοιχες ιστοσελίδες τους.

Ο ακτιβισμός είναι ένα απαραίτητο στοιχείο στην εξέλιξη μίας κοινωνίας. Μεταδίδει βελτιωμένες ιδέες, έρχεται σε πλήρη αντίδραση προς τον συντηρητισμό και γενικώς ταρακουνάει τα λιμνάζοντα ύδατα. Ο ακτιβισμός, όμως οφείλει να συμπλέει χρονικά και με τις εκάστοτε κοινωνικές εξελίξεις, διαφορετικά κινδυνεύει να περιθωριοποιηθεί. Ο «πιθηκάνθρωπος» που απειλεί με φωνές και βία για να εκφράσει το πάθος του και την απόγνωσή του δεν έχει πλέον την ίδια ισχύ με μία ιδέα που δημιουργεί, αντί να καταστρέφει, νέα πεδία αντίληψης.

Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009

Intermission #16 (Διαύγεια edition)

Ποιες είναι εκείνες οι αναμνήσεις που αναπολείς με νοσταλγία, που τις περιβάλλει ένα ζεστό όμορφο συναίσθημα και πολλές φορές σχηματίζουν ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου; Είναι η ανάμνηση ενός όμορφου σπιτιού που έμενες, ή το «περιβάλλον» μέσα σε αυτό; Είναι ένα mp3 player που αγόρασες, ή αυτά που ένοιωσες με τη μουσική που έπαιζες; Είναι ένα αυτοκίνητο που αγόρασες ή τα ταξίδια που έκανες με αυτό; Είναι ένα πολυτελές ξενοδοχείο που έμεινες, ή τα συναισθήματα και οι αισθήσεις που είχες όταν ξύπναγες σε ένα απόμακρο και άγνωστο μέρος που δεν μίλαγαν τη γλώσσα σου; Είναι ο άνθρωπος που κάποτε ερωτεύτηκες, ή οι στιγμές που ζήσατε;

Ποιες είναι εκείνες οι σκέψεις που κάνεις για το μέλλον και σε ηρεμούν; Ένα ιδιόκτητο σπίτι ή η αίσθηση της ασφάλειας; Μία σταθερή δουλειά ή απλά η αίσθηση της σιγουριάς; Μία ευτυχισμένη οικογένεια ή απλά η αποφυγή της μοναξιάς;

Στην αναζήτηση της ευτυχίας, έχουμε αναλωθεί σε πλασματικές ανάγκες, νευρωτικές αναγνώσεις ψυχολογικών βιβλίων και βιαστικούς ασπασμούς Ζεν φιλοσοφιών, ξεχνώντας να θέτουμε τις σωστές ερωτήσεις που αναπόφευκτα οδηγούν σε σωστές απαντήσεις.

Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009

Στρουμφοκολλήματα

Στην Ελλάδα, ένα πολιτικό κόμμα έχει δυο βασικές κατηγορίες υποστηρικτών: α) Τους οπαδούς - δηλαδή τα κομματόσκυλα και τους «κατά παράδοση» ψηφοφόρους, και β) τους περιστασιακούς - δηλαδή αυτούς που σε κάθε εκλογική αναμέτρηση ψηφίζουν το συγκεκριμένο κόμμα βάσει της κρίσης τους κατά τη συγκεκριμένη περίοδο.

Δυστυχώς, η αναλογία των δύο κατηγοριών είναι συντριπτικά υπέρ της πρώτης σε όλα τα κόμματα. Αυτό είναι σημαντικό μέρος της νεοελληνικής νοοτροπίας και κάτι που δείχνει να μην αλλάζει εύκολα, λαμβάνοντας υπόψη και την άνοδο της εκλογικής αποχής τα τελευταία χρόνια. Οπότε, διατηρώντας μία αίσθηση ρεαλισμού, ας πούμε πως αυτό είναι κάτι κατανοητό.

Αυτό που δεν είναι κατανοητό είναι η αντίληψη ορισμένων ανθρώπων που βρίσκονται σχεδόν στο κέντρο αυτού του φάσματος, και συγκεκριμένα άνθρωποι που ενώ είναι λογικοί, ευφυείς και εγγράμματοι, έχουν την τάση να ρέπουν προς την αντίληψη του οπαδού. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για τους υποστηρικτές του κόμματος που ανέδειξε την χειρότερη κυβέρνηση της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας.

Παρακολουθώ ορισμένες δηλώσεις, απόψεις και σχολιασμούς από, κατά τ’ άλλα σκεπτόμενους Νεοδημοκράτες, οι οποίοι αποδεχόμενοι την ανικανότητα της απερχόμενης κυβέρνησης, μιλούν για νέα συσπείρωση, με νέες ιδέες και νέες νοοτροπίες. Και αναρωτιέμαι:

Α) Είσαι Νεοδημοκράτης και φυσικά δικαίωμά σου είναι και καλά κάνεις. Πώς μπορείς να συνεχίζεις να δηλώνεις περήφανος νεοδημοκράτης, ασκώντας παράλληλα σκληρή κριτική για την κυβέρνηση που ανέδειξε το κόμμα σου; Και δεν μιλάμε για κριτική απέναντι σε συγκεκριμένες πολιτικές ή πρόσωπα, αλλά για το συνολικό κυβερνητικό «έργο». Δηλώνεις δηλαδή, εκ των υστέρων, ότι κατά την προσέλευσή σου στην κάλπη των εθνικών εκλογών, είχες πλήρη επίγνωση για την αποτυχία της κυβερνητικής πολιτικής που ανέδειξε το κόμμα σου, αλλά ταυτόχρονα το ψήφισες και πάλι. Γιατί;

Β) Τα πρόσωπα που εμπλέκονται στη διαδοχή της νέα ηγεσίας της ΝΔ, δεν είναι τα ίδια που μετείχαν στην πιο ανίκανη κυβέρνηση όλων των εποχών, την οποία κατακρίνεις εσύ ο ίδιος; Άρα για ποια ανανέωση και ανασυγκρότηση μιλάς, όταν αλλάζει απλά το περιτύλιγμα του ίδιου σάπιου πακέτου;

Τέτοιου είδους συμπεριφορές είναι άξιες προβληματισμού. Γιατί δεν αφορούν τους γνωστούς γραφικούς, βολεψάκηδες, ρουσφετολόγους πολίτες που ανήκουν στην πρώτη κατηγορία όπως περιγράφτηκε πιο πάνω, αλλά σοβαρούς, μορφωμένους ανθρώπους με κριτική σκέψη που αναφέρονται στην πολιτική με όρους ποδοσφαίρου. Δηλαδή, ενώ καταρρέουν ολόκληροι θεσμοί, χάρη στην κακή «απόδοση» της «ομάδας», εκείνοι εμμένουν στην υποστήριξή της, με μία ματαιόδοξη ευλάβεια.

Η ποδοσφαιροποίηση της πολιτικής δεν είναι κάτι καινούργιο. Όμως σε περιόδους πολιτικής αναδιάρθρωσης, καθώς και αναγκαιότητας οικονομικής και κοινωνικής συλλογικής προσπάθειας, οι πιο «σοβαροί» οφείλουν να συμπεριφέρονται ανάλογα. Είναι κουραστικό πλέον να ακούγονται φωνές για προκαταβολικά σκληρή αντιπολιτευτική πολιτική σε κάθε κυβερνητική απόφαση, ή για το πως «η δική μας άσκηση εξουσίας είναι καλύτερη από τη δική σας». Αυτό το «εμείς χάσαμε και εσείς κερδίσατε» δεν αρμόζει σε σοβαρούς ανθρώπους που διατείνονται την ενασχόλησή τους με τα κοινά. Τέτοιου είδους απόψεις, θυμίζουν τις αντιλήψεις εθνικιστών. Αυτών δηλαδή που θεωρούν τους εαυτούς τους πιο Έλληνες από τους υπόλοιπους Έλληνες.

Δευτέρα 2 Νοεμβρίου 2009

Το αρμαντίλλο στη χώρα του ECDL

Ας υποθέσουμε ότι έχεις πάρει ένα πτυχίο και ένα μεταπτυχιακό αεροδιαστημικής από το Imperial College, ένα διδακτορικό από το Massachusetts Institute of Technology και έχεις δημοσιεύσει και καμιά εικοσαριά άρθρα πάνω στην μεγιστοποίηση του στρωτού οριακού στρώματος σε συνδυασμό με την αύξηση του συντελεστή οπισθέλκουσας κατά την επάνοδο διαστημικού σκάφους στην γήινη ατμόσφαιρα.

Τη νύχτα που παίρνεις το διδακτορικό και κάνεις ένα παρτάκι με τα κορυφαία μυαλά του κλάδου σου παγκοσμίως για να το γιορτάσεις, τυχαίνει και μπουκώνεις ένα ληγμένο panoramix* με αποτέλεσμα την επόμενη μέρα να αποφασίσεις να επιστρέψεις στην Ελλάδα και να δουλέψεις στο ελληνικό δημόσιο.

Φυσικά το ελληνικό δημόσιο δεν είναι οποιοσδήποτε οργανισμός. Το ελληνικό δημόσιο μετά από αίμα, ιδρώτα και αγώνες δεκαετιών, έχει καταφέρει να θέτει τις πιο αξιοκρατικές, και υψηλές προδιαγραφές παγκοσμίως για την αξιολόγηση του προσωπικού του. Και φυσικά οι υπάλληλοι ενός τέτοιου μεγαλοπρεπούς οργανισμού δεν μπορούν να είναι όποιοι και όποιοι! Πρέπει να έχουν χαρτιά, πτυχία, μόρια, βεβαιώσεις, σφραγίδες, υπογραφές, πιστοποιητικά, επικυρώσεις και ένα σωρό άλλα πειστήρια των ικανοτήτων τους.

Καταρχήν πρέπει να είναι απόφοιτοι ελληνικών πανεπιστημίων μιας και αυτά είναι τα σπουδαιότερα και καλύτερα ιδρύματα όλου του γαλαξία. Επειδή όμως το δημόσιο είναι μεγαλόψυχο, και δεν θέλει να αφήνει ξεκρέμαστους τους «αμόρφωτους» πτυχιούχους που είχαν την ατυχία να σπουδάσουν σε πανεπιστήμια του εξωτερικού σαν αυτές τις παράγκες που σπούδασες εσύ, έχει συστήσει μία ειδική Υπηρεσία που ονομάζεται ΔΟΑΤΑΠ (πρώην ΔΙΚΑΤΣΑ). Η Υπηρεσία αυτή αναλαμβάνει να κρίνει τη σημασία του πτυχίου σου, και εφόσον αυτό πληροί τις απαρχαιωμένες νοοτροπίες που είχε πριν περίπου έναν αιώνα ένας μπεκρούλιακας ακαδημαϊκός, ένας παπάς, και ένας εθνικιστής πολιτικός (απόγονοι των ένδοξων ΕΛ και οι τρεις) σου κάνει την τιμή να θεωρήσει το πτυχίο σου ισότιμο με τα απονεμόμενα από τα ελληνικά υπερφανταστικά πανεπιστήμια. Μάλιστα αν έχεις την όρεξη να δώσεις και κάποιες εξετάσεις παραπάνω, έχεις την απίστευτη τύχη να σου αντιστοιχήσουν το ποταπό κωλόχαρτό σου, με τον ένδοξο, λαμπρό πάπυρο ενός ελληνικού πανεπιστημίου.

Φυσικά στο ΔΟΑΤΑΠ δεν καταλαβαίνει κανείς γρι αγγλικά, οπότε εννοείται ότι όλα τα χαρτιά σου πρέπει να επικυρωθούν, να μεταφραστούν (με το αντίστοιχο κόστος πάντα) και να υποβληθούν μαζί με κάτι υπερτιμημένα παράβολα.

Παίρνει λοιπόν ο μέγας ειδήμων προφέσορας του ΔΟΑΤΑΠ το μεταφρασμένο πτυχίο στα χέρια του και διαβάζει: «Το Αυτοκρατορικόν Κολέγιον απονέμει στον τάδε φοιτητή πτυχίον αερο... χμμμ... αεροδδδ... αεροδιδδιδδ... χμμμ τί μαλακία είναι αυτό; Αεροδδδ.... πφφφ τέλος πάντων τί λέει παρακάτω... Μηχανικής.. Ααα μηχανικός είναι! ..που ολοκλήρωσε επιτυχώς κλπ κλπ». Άντε ο τυχερός! Θα λάβει ισοτιμία από το Ε ΜΟΥ ΠΟΥ!» Κατεχωρήθη, εσφραγίσθη, σε ακολουθεί για όλη σου τη ζωή. Για τα εξωτερικά και τους κουτοφράγκους μπορεί να έχεις σπουδάσει Αεροδιαστημική Μηχανική, αλλά εδώ στην Ελλαδάρα σε ονομάζουμε Μηχανολόγο Μηχανικό γιατί δεν ξέρουμε τί κάνει αυτό το πράγμα του σατανά η αεροδιαστημοτέτοια, και γιατί βαριόμαστε να μάθουμε.

Μετά από αυτή τη φοβερή τύχη, πρέπει φυσικά να βγάλεις και άδεια άσκησης επαγγέλματος. Διότι δεν μπορεί το αίμα και ο ιδρώτας που έχυσαν τόσοι μηχανικοί προκειμένου σήμερα να έχουν δικαίωμα άσκησης επαγγέλματος και να μπουκώνουν στις μίζες, να το επωφελείται ο οποιοσδήποτε! Φυσικά εσύ δεν έχεις το σούπερ μέγα γκράντε πτυχίο του Ε ΜΟΥ ΠΟΥ όπως κάθε αξιοσέβαστο μέλος του ΤΕΕ, αλλά αφού ο Αρχιερέας του ΔΟΑΤΑΠ σου έδωσε και σένα ένα ψιχουλάκι αναγνώρισης, οι υπόλοιποι μηχανικοί οφείλουν να σε θεωρούν κάτι σαν συνάδελφο. Και ξαναδώστου δικαιολογητικά, σφραγίδες, επικυρώσεις, μεταφράσεις κλπ κλπ (τα ίδια ακριβώς που έδωσες στο ΔΟΑΤΑΠ, αλλά φυσικά το ΤΕΕ δεν εμπιστεύεται το ΔΟΑΤΑΠ, οπότε τα ξαναζητάει) στο ΤΕΕ για να βγάλεις την άδεια άσκησης επαγγέλματος.

Και αφού έχεις μαζέψει αναγνωρίσεις, αντιστοιχίσεις, επικυρώσεις, κόντρα αναγνωρίσεις, άδειες, δηλώσεις, αιτήσεις, χαρτόσημα, κοιτάς με δέος την φρέσκια προκήρυξη του ΑΣΕΠ που ζητάει έναν Μηχανολόγο Μηχανικό για την παρακολούθηση μονάδας ηλιακού θερμοσίφωνα στο Τρεχαγύρευε του Νομού Θεσπρωτίας. Κοιτάς τα τυπικά προσόντα, και λέει «...πτυχίο Μηχανολόγου Μηχανικού ή ισότιμο και αντίστοιχο πτυχίο της αλλοδαπής αναγνωρισμένο από το ΔΟΑΤΑΠ». Και νοιώθεις ωραίος! Νοιώθεις πολύ μεγάλος! Έχεις ήδη ξεχάσει το περιεχόμενο του διδακτορικού σου. Έχεις θάψει στο πατάρι τις δημοσιεύσεις σου και έχεις σταματήσει να μιλάς στους συνεργάτες σου στη NASA γιατί όλα αυτά δεν έχουν καμία σημασία. Έχεις το σωστό χαρτί για τη σωστή θέση! Χαμογελάς!

Διαβάζεις παρακάτω το νούμερο 2 τυπικό προσόν: «Γνώση Χειρισμού Η/Υ στα αντικείμενα: (i) επεξεργασίας κειμένων, (ii) υπολογιστικών φύλλων και (iii) υπηρεσιών διαδικτύου».

Το χαμόγελο παραμένει στο πρόσωπό σου, λόγω αμηχανίας ίσως, ενώ ταυτόχρονα ξεφυλλίζεις την προκήρυξη για να βρεις κάποια υποσημείωση. Κάτι, για παράδειγμά που να αναφέρει ότι «απόφοιτοι τμημάτων θετικών επιστημών δεν χρειάζεται να αποδείξουν ότι δεν είναι αρμαντίλλο, οπότε εξαιρούνται από την απαίτηση γνώσης Η/Υ» ή κάτι που να λέει ότι «οι κατέχοντες διδακτορικό στην αεροδιαστημική πολύ πιθανόν να γνωρίζουν Η/Υ οπότε ζητούμε προκαταβολικά συγνώμη για την προσβολή προς το πρόσωπό τους». Και όσο ψάχνεις και δεν βρίσκεις την υποσημείωση, το χαμόγελο αρχίζει και συρρικνώνεται. Μέχρι που φεύγει. Το έχεις το πτυχίο. Το έχεις το μεταπτυχιακό. Το έχεις και το διδακτορικό. Σύμφωνα με το ελληνικό δημόσιο όμως, δεν αποδεικνύεται πουθενά ότι γνωρίζεις πώς να κάνεις bold μία πρόταση στο Word, οπότε να πας στα τσακίδια. Δεν έχεις προσόντα.

Πρέπει λοιπόν να δώσεις εξετάσεις στο Word, το Excel, το ιντερνέ και τον κακό τους τον καιρό. Η απόλυτη κατάρρευση της στοιχειώδους λογικής. Διότι στην τελική, το ελληνικό δημόσιο δεν θα άντεχε ποτέ έναν έξυπνο ή μορφωμένο άνθρωπο. Θα χάλαγε την πιάτσα. Θα την έμπαινε στους παλιούς, στα βύσματα, στις πάγιες διεφθαρμένες διαδικασίες. Θα χάλαγε τα πάγια εργατικά κεκτημένα ξάπλας, τεμπελιάς και καφρίλας. Οπότε το ελληνικό δημόσιο οχυρώθηκε και βεβαιώνει ότι πριν εισέλθεις στις αγκάλες του έχεις ρίξει τον δείκτη νοημοσύνης σου τουλάχιστον κατά 50 μονάδες. Για να μάθεις να πουλάς μούρη βλάκα! Και κυρίως για να συνειδητοποιήσεις ότι στη χώρα των φαφλατάδων και του παραλογισμού, δεν μπορεί να έρχεται ο οποιοσδήποτε με τη στοιχειώδη λογική του για να ταράζει τα λιμνάζοντα νερά μας που με τόσο παραλογισμό καταφέραμε να ακινητοποιήσουμε.


*panoramix: Ονομασία χαπακίου τύπου LSD, διαδεδομένου ευρέως τη δεκαετία του ‘90

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...