Εδώ και δύο μέρες περίπου, η εμφάνιση του ιστολογίου άλλαξε. Απέκτησε μία πιο φωτεινή, ανοιχτή, ελεύθερη και κυρίως προσωπική αισθητική. Η προηγούμενη, εκτός του ότι ήταν ετοιματζίδικο template του blogger, δημιουργούσε και μία ελαφρώς κλειστοφοβική, πιο σοβαροφανή αίσθηση. Και επειδή από κλειστοφοβία και σοβαροφάνεια, έχουμε ξεχειλίσει πια σε αυτή τη χώρα, αποφάσισα να σπάσω το κατεστημένο και να διακοσμήσω τη δική μου παιδική χαρά, σύμφωνα με τα γούστα μου.
Η σπείρα στην άμμο που διακρίνεται στο πίσω μέρος είναι μία που είχα φτιάξει πριν χρόνια σε κάποια παραλία. Το συνήθιζα όταν την έπεφτα σε μία αμμουδιά για ένα – ενάμιση μήνα το καλοκαίρι. Τις ημέρες, ή μάλλον, τις νύχτες που γέμιζε το φεγγάρι, έφτιαχνα μία τέτοια δίπλα από την καβάντζα μου και χάζευα τις αντιδράσεις των περαστικών. Κατά τη διάρκεια της νύχτας που οι σκιές τονίζονταν πιο έντονα υπό το φεγγαροφώς, και το λεγόμενο σεληνί* έκανε όμορφες αντιθέσεις με τις σκιερές αυλακιές της σπείρας, όσοι περπάταγαν και την έβρισκαν στο διάβα τους ξαφνιάζονταν. Άλλοι κοντοστέκονταν και απορούσαν, άλλοι απλά την παρέκαμπταν, και βέβαια δεν έλειπαν και αυτοί που απλά περπατούσαν από πάνω της σα να μην έβλεπαν τίποτα. Διαφορετικοί άνθρωποι, διαφορετικές αντιλήψεις, διαφορετικές αντιδράσεις· εξαίσια τροφή για την αγαπημένη μου ασχολία της ανθρωπο-παρατήρησης.
Η σπείρα ως σχήμα, έχει ιδιαίτερο συμβολισμό για μένα. Εκτός από τις μαθηματικές της προεκτάσεις, παραπέμπει ευθέως στον τρόπο με τον οποίο πολλές φορές λειτουργεί η ανθρώπινη σκέψη. Ξεκινώντας από το κέντρο και προσπαθώντας να το κατανοήσουμε, κινούμαστε κυκλικά γύρω από αυτό καθώς το αναλύουμε, αλλά αντί να το πλησιάζουμε, συνεχώς απομακρυνόμαστε χωρίς να καταλαβαίνουμε την ακριβή πορεία μας, μέχρι που κάποια στιγμή έχουμε απομακρυνθεί τόσο πολύ που δεν έχει νόημα να συνεχίζουμε.
Προσωπική μου άποψη είναι ότι η νεοελληνική ψυχοσύνθεση, έχει μπει πλέον σε μία τροχιά που μόνο έτσι ξέρει να αναλύει τα πράγματα· να προσπαθεί δηλαδή να κατανοήσει κάποιο στοιχείο και όσο πιο πολύ το επεξεργάζεται, τόσο πιο πολύ να απομακρύνεται από αυτό. Πες το έλλειψη κριτικής σκέψης και αυτοκριτικής, υπερβολικού εγωισμού ή ξέρω γω τι, σημασία έχει πως όποια και αν είναι η αιτία, τα συμπτώματα σκάνε σαν καρυδότσουφλά κάθε μέρα όλο και περισσότερα στα μούτρα μας. Με κατάλυση της λογικής, και του σοβαρού λόγου, για χάρη του συναισθηματισμού και του σοβαροφανούς λόγου.
Στα παιχνίδια με το νου που έκανα τότε που έφτιαχνα τις σπείρες και χάζευα αντιδράσεις, είχα και την αντίθετη λύση. Ξεκινάμε να προσεγγίζουμε το κέντρο πιο ανοιχτά, και καθώς το κατανοούμε καλύτερα πλησιάζουμε όλο και πιο κοντά, ακολουθώντας τη σπείρα προς τα μέσα. Αναπόφευκτα, και μετά από πολλές περιστροφές οδηγούμαστε στην απλότητα του κέντρου. Και πριν με κατηγορήσεις για αμπελοφιλόσοφο, σκέψου πως πριν 10-15 χρόνια είχα την ψευδαίσθηση ότι οι άνθρωποι έχουν την ανάγκη και ρέπουν προς την απλότητα. Τελικά χρειάζεται λίγη πείρα και πολλή παρατήρηση για να συνειδητοποιήσει κανείς ότι στην πραγματικότητα συμβαίνει το αντίθετο.
*σεληνί: το χρώμα που παίρνει η άμμος μόνο υπό το φως του φεγγαριού και θυμίζει σεληνιακό τοπίο.
