Παρασκευή 24 Ιουνίου 2011

Intermission #48 (Summer 2011 edition)

Στις κοινωνικοπολιτικές εξελίξεις των τελευταίων ημερών, όπου πλέον όλοι οι πολιτικοί και οι πολίτες αυτού του τόπου παίρνουν τον εαυτό τους στα πολύ σοβαρά, υπάρχει και το καλοκαίρι που λησμονήθηκε. Η περίσταση σηκώνει μουσική surf, σε ρυθμό ελαφριάς παράνοιας, κατά προτίμηση για δυνατή ακρόαση και φυσικά βυζιά, όπως προτάσσουν οι αρχές του παρόντος ιστολογίου.

Και νομίζω πως το βρήκα το σωστό βίντεο…



Ραντεβού ξανά όταν αποφασίσω να πάρω στα σοβαρά τον εαυτό μου, έστω και για λίγο *. Μέχρι τότε, καλό κουράγιο στους εναπομείναντες στις πόλεις και το έλεος της επικαιρότητας.

* (και όταν το internet είναι ευκόλως προσβάσιμο)

Τρίτη 21 Ιουνίου 2011

Αγία Απελπισία

Η αίσθηση της απελπισίας δεν είναι απαραίτητο να σε κατακλύσει σταδιακά. Μπορεί μέσα σε μία στιγμή, με ένα συμβάν ή ένα ερέθισμα να αισθανθείς την απελπισία στο πετσί σου, είτε στιγμιαία είτε για κάποιο χρονικό διάστημα. Μία τέτοια στιγμή βίωσα, στην ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος, ενώ λίγες ώρες αργότερα, πάνω που άρχισα να συνέρχομαι, οι δηλώσεις του νέου Υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, ήρθαν για να με ξεκάνουν.

Ζούμε ένα απέραντο φιάσκο που συνεχώς διογκώνεται. Κοινωνικό και πολιτικό. Η αυθόρμητη αγανάκτηση της πλατείας Συντάγματος καπελώνεται σιγά σιγά από τον «παλιό καλό» κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό υπό την μαεστρία της αραχνιασμένης αριστερής οργάνωσης επιπέδου φοιτητικών συνελεύσεων, και η κυβέρνηση καπελώθηκε μια και καλή από το «παλιό καλό» βαθύ ΠΑΣΟΚ. Επιστρέψαμε στο 1980 και δεν μας το είπε κανείς. Με την ίδια Αριστερά, το ίδιο ΠΑΣΟΚ, την ίδια ανασφάλεια απέναντι στους αόριστους «ξένους». Είναι η εποχή που οι φωνές τις λογικής, της ψυχραιμίας και της θετικής σκέψης αρχίζουν να βυθίζονται υπό το βάρος μίας αψυχολόγητης και αλλοπρόσαλλης κακοφωνίας που διαπερνά όλα τα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα της χώρας.

Κανείς δεν βλέπει τα νούμερα. Κανείς δεν διαβάζει λίγο πιο ολοκληρωμένες θέσεις και αναλύσεις στα οικονομικά ζητήματα. Όλοι ως δια μαγείας έχουν ανακαλύψει τι τους φταίει, το πετροβολούν και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. Η γνωστή ελληνική ψυχοσύνθεση. Παλιότερα καθάριζε η μαμά, μετά το βύσμα, και τώρα απλά ξορκίζουμε το κακό με βρισίδια, μέσα από έναν πρωτοφανή συνδυασμό ανοησίας και απελπισίας. Θέλουμε έναν Καζάκη να μας χαϊδεύει τα αυτιά, έναν Μίκη να μας ενώνει εθνικά, έναν Χατζηστεφάνου να μας λέει την «αλήθεια» που μας βολεύει, την Αγία Απελπισία να μας ευλογεί κάθε μέρα για να μας προστατέψει από την «κακή» πραγματικότητα, και έναν πασόκο Υπουργό Οικονομικών να μας μιλάει με την πιο συντηρητική γλώσσα λαϊκισμού που έχει εμποτίσει την ψυχοσύνθεσή μας. Φαίνεται πως μόνο με αυτή τη γλώσσα μπορούμε να επικοινωνούμε πλέον. Με αυτή που εμπεριέχει έντονα συναισθηματικά και μοιρολατρικά στοιχεία. Μιλάμε έχοντας υπόψη τι θέλουμε να ακούσει ο άλλος, είτε τον βρίζουμε, είτε τον επαινούμε. Όχι τι θέλουμε να πούμε εμείς.

Την αναγγελία του ανασχηματισμού την άκουσα στο ραδιόφωνο οδηγώντας στην εθνική. Σταμάτησα στο πρώτο πάρκινγκ να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου. Εκεί, μέσα σε μία όμορφη ησυχία με θέα τα καταγάλανα νερά, τα πεύκα, τα σκουπίδια, τις σερβιέτες, τις καπότες και τα πλαστικά μπουκάλια, συνειδητοποίησα πως μία αδελφή ψυχή είχε περάσει πριν από μένα. Φαίνεται πως είχε και μαρκαδόρο…


Πέμπτη 16 Ιουνίου 2011

Η ατομική ευθύνη του καναπέ

Τις τελευταίες ημέρες, ειδικά μέσα στο διαδίκτυο, έχει δημιουργηθεί μία ανούσια πόλωση. Ατύπως, η κοινωνία έχει χωριστεί σε «αγανακτισμένους» και «βολεμένους». Ή, για να χρησιμοποιήσω και τις ακόμα πιο κλισέ φράσεις, σε «αυτούς που κατεβαίνουν στις πλατείες» και «αυτούς που κάθονται στους καναπέδες».

Τη γνωρίζω καλά αυτή τη φρασεολογία. Την έχω χρησιμοποιήσει και εγώ, εμπνευσμένος από ένα μείγμα συναισθηματισμού και αδρεναλίνης που έρεε στο σώμα μου, καθώς «πολεμούσα» στους δρόμους μαζικά και αλληλέγγυα, ενώ έβλεπα τριγύρω μου αδιάφορους ανθρώπους να συνεχίζουν τις δουλειές τους σα να μην τρέχει τίποτα. Μετά έκλεισα τα 23.

Η ψευδαίσθηση ότι μία κοινωνία μπορεί να αλλάξει προς το καλύτερο μέσω μίας μαζικής δράσης, είναι μία έμφυτη παρόρμηση που βρίσκει καταφύγιο στην ισχύ του πλήθους και που ενισχύεται από ιστορικά γεγονότα όπου μεγάλες μάζες ανθρώπων ανέτρεψαν κατεστημένα αιώνων. Η ψευδαίσθηση έγκειται στο γεγονός ότι τέτοιες δράσεις αν και είναι πολύ πιθανό να επιφέρουν αλλαγές, δεν βελτιώνουν απαραίτητα την κοινωνία. Η μαζική δράση δεν βασίζεται στα ποιοτικά χαρακτηριστικά του ατόμου, αλλά στα ποσοτικά του πλήθους. Και για να κατανοήσουμε τις διαφορές μεταξύ αυτών των δύο, πρέπει να θέσουμε κάποια ερωτήματα.

Ποια είναι καλύτερη κοινωνία; Αυτή που επαφίεται στα «απαλά» λόγια ενός λαοπλάνου ηγέτη; Αυτή που ακολουθεί τους κανόνες όπως τους ορίζει κάποιο κυρίαρχο κίνημα οργής και συναισθηματισμού; Αυτή που αποτελείται από ομοιόμορφες απόψεις; Εν τέλει, αυτή που ακολουθεί στα τυφλά τον «δεκάλογο» μίας δογματικής ιδεολογικής αλήθειας θρησκευτικού χαρακτήρα; Ή μήπως είναι αυτή που αποτελείται από συνειδητοποιημένα και υπεύθυνα άτομα που μπορούν να κρίνουν και να εφαρμόζουν αυτοδικαίως τον εκάστοτε δεκάλογο μέσα σε μία κοινωνική συνοχή αμοιβαίας εμπιστοσύνης και ευνομίας; Θέλουμε να ζούμε βάσει της αυτοφυούς ιδεολογίας ενός οποιουδήποτε κινήματος, ή βάσει της ατομικής ευθύνης που εμπίπτει στις αρχές ισονομίας ολόκληρης της κοινωνίας; Θέλουμε μέσα από μία μαζική δράση να προκύψει ένα Κράτος/εξουσία σε ρόλο πατερούλη, η σε ρόλο ουδέτερου ρυθμιστή όπου τα άτομα της κοινωνίας απολαμβάνουν τις ατομικές τους ελευθερίες σε ένα περιβάλλον ισονομίας και πολυμορφίας;

Οι φράσεις από το «τι κάνει το Κράτος», «όλοι οι πολιτικοί είναι πουλημένοι», «οι τράπεζες μας πίνουν το αίμα» μέχρι και το «ξέρεις ποιος είμαι εγώ ρε», αλλά και ο βολικός μεν, ανυπόστατος δε διαχωρισμός μεταξύ πολιτικών και λαού, είναι κατάλοιπα μιας μακροχρόνιας ιστορικής περιόδου, διάρκειας τουλάχιστον δύο αιώνων, την οποία αξίζει κάποιος να μελετήσει. Το ίδιο και η αίσθηση ότι μία μαζική διαδήλωση εναντίον του Κοινοβουλίου, που στην ουσία συμβολίζει το Κράτος, θα επιφέρει τη βελτίωσή του.

Η Ελλάδα είναι ίσως μία από τις λιγοστές εναπομένουσες Δημοκρατίες της Ευρώπης που έχει προσωποπαγές Κράτος, άρα και οργισμένα πλήθη με προσωποκεντρικά συνθήματα. Και με το ίδιο σκεπτικό, ίσως είναι από τις τελευταίες καπιταλιστικές κοινωνίες που απολαμβάνει τα όποια θετικά του καπιταλισμού, αλλά εστιάζει στα όποια αρνητικά.

Η αλήθεια είναι ότι η ατομική ευθύνη είναι πολύ πιο δύσκολο επίτευγμα από το κρυφτό πίσω από μία συλλογική. Είναι πιο δύσκολο σε κάθε εκλογές (εθνικές ή τοπικές) να κρίνεις με γνώμονα το κοινωνικό συμφέρον και όχι το δικό σου˙ μία κρίση που προκύπτει μετά από ενδελεχή μελέτη των απόψεων και θέσεων όλων των υποψηφίων. Είναι πιο δύσκολο να προσπαθείς να βελτιώνεσαι στη δουλειά σου και να επιμορφώνεσαι συνεχώς από το να βρίζεις το αφεντικό. Είναι πιο εύκολο να καταναλώνεις ό,τι βρεις μπροστά σου πέρα από τις ανάγκες σου ή να ξοδεύεις αλόγιστα και χωρίς να ψάχνεις την καλύτερη αναλογία ποιότητας/τιμής ενός προϊόντος. Είναι πιο δύσκολο να πληρώνεις όλους τους φόρους σου από το να βρίζεις τη φοροδιαφυγή των άλλων. Είναι πιο δύσκολο να μην οδηγείς όπως γουστάρεις, να μην πετάς το σκουπίδι σου όπου βρεις, να καταγγέλλεις την αδικία όπου τη βλέπεις, να συζητάς και να είσαι έτοιμος να αλλάξεις άποψη σεβόμενος ένα αντίθετο επιχείρημα, και φυσικά να κάνεις στην άκρη τις δυσκολίες και να παλεύεις για να γίνεσαι εσύ καλύτερος. Στην τελική είναι πιο δύσκολο να χαμογελάς και να δημιουργείς, από το να γκρινιάζεις και να καταστρέφεις.

Αν ψάχνεις τους λόγους για τη σημερινή κατάντια κοινωνικής, οικονομικής και πολιτικής παρακμής, θα βρεις αρκετούς στην προηγούμενη παράγραφο. Ανάμεσα στην ουτοπία της Αριστεράς που θέλει όλους τους ανθρώπους ίσους, και αυτή της ατομικής ευθύνης που τους θέλει ίσους αλλά και ελεύθερους, επιλέγω τη δεύτερη. Αν μη τι άλλο οι ουτοπίες είναι χρήσιμοι στόχοι για οποιαδήποτε δράση και ιστορικά αυτές απέφεραν τις σημαντικές και θετικές αλλαγές.


Κυριακή 12 Ιουνίου 2011

Οι αγανακτισμένοι με τον λαό, πού μαζευόμαστε;

Σύμφωνα με έρευνα της Public Issue, για λογαριασμό του ΣΚΑΙ και της Καθημερινής, αν είχαμε σήμερα εκλογές, ο λαός θα ψήφιζε ως εξής:


Δύο τυχαία ιστορικά συμβάντα:
- Μετά τον Μάη του ’68, ο Charles De Gaulle επανέρχεται πανηγυρικά με πλειοψηφική θέση στη Γαλλική Γενική Συνέλευση.
- Μετά τους Indigados της Puerta del Sol, το Ισπανικό Λαϊκό Κόμμα κερδίζει με διαφορά σχεδόν 10%.

Αυτό υποβαθμίζει τον Μάη του ’68 και το κίνημα των Indigados σε κοινωνικό επίπεδο; Όχι. Υπενθυμίζει όμως, ότι στην πολιτική ο ρεαλισμός είναι ισχυρότερος παράγοντας από τον συναισθηματισμό.

Ας μην έχουμε αυταπάτες. Η αγανάκτηση, η οργή, η μιζέρια, και η ισοπέδωση ενισχύουν την άνοδο της λαϊκής δεξιάς με σιγοντάρισμα από την πολιτική αδιαφορία. Όχι μόνο σε πολιτικό, αλλά και σε ένα ευρύτερο συνειδησιακό επίπεδο. Δεν υπάρχει κάτι παράξενο σε αυτό. Είναι λογικό σε περίοδο γενικότερης κρίσης οι κοινωνίες να γίνονται πιο συντηρητικές και να έχουν πιο βίαιες ή αψυχολόγητες αντιδράσεις με γνώμονα το ατομικό συμφέρον.

Όσον αφορά την Ελλάδα, μέχρι πρόσφατα είχα κάποιες φρούδες ελπίδες για την αλλαγή συνείδησης του κόσμου, με την κρίση ως παράγοντα συνειδητοποίησης κάποιων πραγμάτων. Τελικά έκανα λάθος. Με νούμερο ένα την αποχή, και νούμερο δύο τη Νέα Δημοκρατία για κυβέρνηση, θεωρώ ότι η χρεοκοπία ίσως να είναι το λιγότερο που αξίζει σε αυτό τον λαό.

Τετάρτη 8 Ιουνίου 2011

Τα τούνελ, η ευθύνη και η συλλογικότητα.

Για κάποιον δύσπιστο όπως η αρχοντιά μου, απέναντι στα ΜΜΕ, τις δημοσκοπήσεις, το κακόφωνο κομμάτι του διαδικτύου, και τα διάσπαρτα «εεε οοο», υπάρχουν κάποιοι κρυφοί «δείκτες» απόψεων της ελληνικής κοινωνίας για διάφορα θέματα. Δείκτες οι οποίοι αποτυπώνουν με άμεσο ρεαλισμό την ευρύτερη ψυχοσύνθεση και νοοτροπία της κοινωνίας.

Ένας από τους αγαπημένους μου τέτοιους δείκτες είναι τα τούνελ, ειδικά αυτά της Αττικής Οδού. Και πριν τρέξεις να καλέσεις το Δρομοκαΐτειο, άσε με να εξηγηθώ. Κάποιοι γνωρίζουμε ότι τα φώτα πρέπει να είναι ανοιχτά μέσα σε τούνελ. Όχι για να βλέπουμε εμείς, αλλά για να μας βλέπουν οι άλλοι. Ειδικά στην Αττική Οδό, όπου τα τούνελ είναι διαδοχικά (και τα γυαλιά ηλίου ενδεχομένως να μένουν στη θέση τους), δεν είναι σπάνιο για το μάτι να μην συνηθίζει γρήγορα την μετάβαση από τον ήλιο στα σκοτάδια. Πολλές φορές, λοιπόν, όντως για λίγα δευτερόλεπτα, ένα αυτοκίνητο με σβηστά φώτα (ειδικά στην έξοδο του τούνελ) είναι σχεδόν αόρατο. Και επειδή η Αττική Οδός είχε τη σοφία να ακολουθήσει διεθνή πρότυπα ασφαλείας, έχει τοποθετήσει σχετική σήμανση στην είσοδο κάθε τούνελ, ώστε να προειδοποιεί τους ανίδεους.

Έτσι, κάθε φορά που περνάω από Αττική Οδό, έχω αυτή την αμεσότητα μέτρησης ενός δείκτη της ελληνικής κοινωνίας˙ αυτού που μετράει το πόσο υπεύθυνοι είμαστε σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Και αποδομώντας την έννοια, σε πρακτικό επίπεδο ο δείκτης μετράει πόσοι μπαίνουμε στον κόπο του μισού δευτερολέπτου να ανάψουμε τα φώτα μας προκειμένου να κάνουμε την οδήγηση ασφαλέστερη για εμάς και για τους άλλους γύρω μας. Και εκτός από τον δείκτη υπευθυνότητας, στις ίδιες συνθήκες υπάρχει ταυτόχρονα ο δείκτης νομιμότητας (τήρηση του ΚΟΚ, αλλά και της προειδοποιητικής πινακίδας στην είσοδο του τούνελ), καθώς και ο δείκτης στοιχειώδους νοημοσύνης (για ευνόητους λόγους).

Στα δικά μου μάτια λοιπόν, τα πράγματα στην Ελλάδα θα αρχίσουν να αλλάζουν προς κάτι θετικότερο όταν σιγά σιγά τα αυτοκίνητα με αναμμένα φώτα είναι περισσότερα από αυτά με σβηστά φώτα, μέσα στα τούνελ. Μέχρι στιγμής η αναλογία είναι σαφώς υπέρ των τελευταίων. Όσος κόσμος και να μαζευτεί στο Σύνταγμα, όσα τσιτάτα και θεωρητικά ιδεολογήματα και αν ειπωθούν ή γραφτούν από τα ΜΜΕ ή τους διανοούμενους της χώρας, όση φασαρία και αν γίνει σε μία πορεία, στο τέλος η ατομική συνείδηση είναι αυτή που συνθέτει την συλλογική και όχι το αντίστροφο. Και αλλοίμονο στις ατομικές συνειδήσεις που διαπλάθονται από τον ευρύτερο συλλογικό συναισθηματισμό.


Δευτέρα 6 Ιουνίου 2011

Intermission #47 (Locura edition)


Σκεφτόμουν να φορέσω αυτό και να κατέβω στους «αγανακτισμένους». Νομίζω πως οι μισοί θα με επαινούσαν για την αλληλέγγυα, ισπανική «hipsterιά» και οι άλλοι μισοί θα με κοίταζαν καχύποπτα, ελαφρώς στραβωμένοι, και με ανάμεικτα συναισθήματα.


Παρασκευή 3 Ιουνίου 2011

Μία ύστατη ψύχραιμη άποψη

Την τρίτη ή τέταρτη μέρα της συγκέντρωσης των «αγανακτισμένων» στην πλατεία Συντάγματος, πήρε κάποιος το λόγο και είπε εμμέσως πλην σαφώς ότι ο κόσμος δεν πρέπει να φοβάται. Ότι πρέπει να πεισθεί να βγει από τα σπίτια του και να κατέβει στην πλατεία Συντάγματος χωρίς να φοβάται. Σωστό. Σε μία Δημοκρατία, πόσο μάλλον σε μία προσπάθεια για άμεση δημοκρατία, δεν πρέπει κανείς να φοβάται να μιλήσει, να συναθροιστεί σε χώρους, και να συζητήσει ελεύθερα. Το αίτημα ήταν τόσο εμφανέστατα σωστό που φυσικά καταχειροκροτήθηκε σχεδόν από όλο τον κόσμο.

Από το Σάββατο όμως μέχρι σήμερα, έχουν αλλάξει κάποια πράγματα. Η ατζέντα της «λαϊκής συνέλευσης» πλέον διαμορφώνει συγκεκριμένη γραμμή σταδιακά. Η ραχοκοκαλιά «Έξω το μνημόνιο, η κυβέρνηση, οι πολιτικοί, οι τράπεζες και η τρόικα» αρχίζει και αποκτά νεύρα, μύες, όργανα και μετουσιώνεται σε κάτι. Οτιδήποτε έξω από αυτό το κάτι, συνήθως λαμβάνει μία καλή ποσότητα γιουχαΐσματος ή βρισιδιών. Το πρόβλημα βέβαια δεν είναι τόσο οι συναισθηματικές και αυθόρμητες αντιδράσεις του κόσμου με αυτό τον τρόπο, όσο αυτό το «κάτι» το οποίο δεν μπορούν να γνωρίζουν ούτε οι συντονιστικές επιτροπές, ούτε ο κόσμος.

Στη Γερμανία και την Ιταλία του μεσοπολέμου δε νομίζω ότι ένας Γερμανός ή ένας Ιταλός πολίτης μπορούσε, για παράδειγμα, να δει πού θα οδηγούσε η εγχώρια λαϊκή οργή στις κοινωνίες τους. Παρόμοιες συνθήκες και παρόμοια συνθήματα. Οι οικονομίες είχαν μπει σε ύφεση, η ανεργία αυξανόταν και η αγανάκτηση ξεχείλιζε για το κουρασμένο και ανίκανο πολιτικό σύστημα. Οι «χαρισματικοί» Χίτλερ και Μουσολίνι χάιδευαν τα αυτιά του κόσμου υπενθυμίζοντάς του πόσο αγανακτισμένος πρέπει να είναι με όλα αυτά που συνέβαιναν τριγύρω του. Σύντομα ξεκίνησαν οι συναθροίσεις για να καούν βιβλία, να κυνηγηθούν άνθρωποι και να επιβληθεί μία συγκεκριμένη άποψη. Μερικές δεκαετίες αργότερα, και παρά το πρόσφατο ιστορικό μάθημα, ο Παπαδόπουλος και ο Παττακός θα χρησιμοποιήσουν την ίδια λαϊκή λευκή επιταγή της αγανάκτησης για ανατροπή του σαθρού και διεφθαρμένου πολιτικού συστήματος της εποχής.

Δεν έχει υπάρξει ποτέ ολοκληρωτισμός ή δικτατορία χωρίς τους ευφημισμούς ενός μεριδίου του λαού. Προκειμένου να ισχυροποιηθεί μία ολοκληρωτική ιδέα, πρέπει να αδυνατίσει μία θεσμικά δημοκρατική. Η παρεξήγηση της άμεσης δημοκρατίας με την πραγματική δημοκρατία μπορεί κάλλιστα να οδηγεί σε τέτοιες αδυναμίες, και συνήθως εν αγνοία των συμμετεχόντων. Ποιος μπορεί για παράδειγμα να κατηγορήσει τον ενθουσιασμό του κόσμου, όταν η μάζα λαού που είχε συγκεντρωθεί στα Προπύλαια για να ακούσει τον Μίκη να μιλάει για «Τούρκους και νέγρους» και εθνικές προδοσίες, κατέβηκε μετά στο Σύνταγμα για να αναμειχθεί με το εκεί κοινό; Ποιος μπορεί να κατηγορήσει έναν νέο άνθρωπο που δεν έχει ξαναβιώσει ένα τέτοιο γεγονός μαζικότητας και ενθουσιάζεται με το όλο κλίμα και με ότι αποφάσεις βγάζει η «λαϊκή συνέλευση»; Και άραγε, αν στηνόταν αντίστοιχο σκηνικό στην πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα, οι εκεί «αγακακτισμένοι» και οι «πολιτικοποιημένοι ακτιβιστές» τους, δεν θα είχαν δικαίωμα να εκδίδουν λαϊκά ψηφίσματα και να τρομοκρατούν το οποιοδήποτε πολιτικό σύστημα για να ακουστεί η ατζέντα τους;

Δυστυχώς, ο ομιλητής που αναφέρεται στην πρώτη παράγραφο δεν εισακούστηκε. Όχι εσκεμμένα, ή από κάποιους ανθρώπους συγκεκριμένα. Απλά η τροπή της συγκεκριμένης συλλογικότητας έχει αποκλείσει ήδη άτομα από τον δημόσιο διάλογο, με γνώριμους ιστορικά τρόπους, και για να είμαι ειλικρινής, και μιλώντας προσωπικά πάντα, έχει αρχίσει να με φοβίζει. Ελπίζω να διαψευσθώ και μάλιστα σύντομα, πριν την εμβάθυνση της ύφεσης που επέρχεται.


Πέμπτη 2 Ιουνίου 2011

Τολμήστε!

Θέλουμε να εκφράσουμε με τον πιο σαφή τρόπο την αγωνία μας για τη δραματική κατάσταση του τόπου. Η ισότιμη ένταξή μας στην Ευρώπη, αναγκαία για την επιβίωση της Ελλάδας ως σύγχρονης προηγμένης χώρας, αλλά και οι σημαντικές πολιτικές, κοινωνικές και οικονομικές κατακτήσεις που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της, απειλούνται σήμερα σοβαρά. Ως υπεύθυνοι πολίτες νοιώθουμε την ανάγκη να μιλήσουμε, καθώς οι φωνές του λαϊκισμού και της ανευθυνότητας κυριαρχούν στο δημόσιο λόγο, κρύβοντας από τους περισσότερους Έλληνες τη σοβαρότητα της κατάστασης και προτείνοντας λύσεις καταστροφικές, ανεδαφικές ή εξωπραγματικές σε στιγμή κρίσης.

Απευθύνουμε έκκληση σε όλες τις πολιτικές δυνάμεις του τόπου, σε όποια θέση και αν βρίσκονται: στον πρωθυπουργό, την κυβέρνηση και τους βουλευτές του κυβερνώντος κόμματος, αλλά και τον αρχηγό και τους βουλευτές της αξιωματικής αντιπολίτευσης και τους αρχηγούς και τους βουλευτές των άλλων κομμάτων. Τους καλούμε όλους να αλλάξουν νοοτροπία, να παραμερίσουν τις ιδιοτέλειες, τις προσχηματικές αντιμαχίες, εσωκομματικές και εξωκομματικές, τους υπολογισμούς, τους συμψηφισμούς, καθώς και τις αγκυλωμένες στο παρελθόν ιδεολογικές και πολιτικές περιχαρακώσεις και να αναλάβουν επιτέλους στο ακέραιο τις ευθύνες τους. Τους ζητούμε να μιλήσουν με ειλικρίνεια στους έλληνες πολίτες για τους κινδύνους που απειλούν τη χώρα, για τον αγώνα και τις θυσίες που απαιτεί η σωτηρία και η ανάκτηση της αξιοπρέπειάς της, και να εργαστούν σκληρά και συστηματικά για τη νέα στροφή. Ο τόπος χρειάζεται μια ηγεσία ευθύνης και εθνικής ανασυγκρότησης που, σε συνεργασία με τους ευρωπαίους εταίρους μας, θα κάνει τα απαραίτητα για τη σωτηρία. Η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο, και μόνο συντονισμένες ενέργειες, βασισμένες σε ένα νέο πνεύμα ομοψυχίας μπορούν να αποτρέψουν πλέον την καταστροφή. Όσοι αγνοούν προκλητικά τα σημεία των καιρών και, επιδεικνύοντας ασυγχώρητη ιδιοτέλεια, επιμένουν να επενδύουν στην κατάρρευση με οδηγό το δικό τους προσωπικό ή κομματικό συμφέρον, θα χρεωθούν στο ακέραιο την καταστροφή της χώρας. Υπάρχει ακόμη καιρός να σωθούμε, αν αυτοί που εκπροσωπούν τον λαό και παίρνουν τις αποφάσεις για λογαριασμό του, όπου κι αν βρίσκονται, είτε στην κυβέρνηση είτε στην αντιπολίτευση, είτε σε άλλους συλλογικούς φορείς ή όργανα, τολμήσουν να κάνουν το καθήκον τους.

Οι κατακτήσεις της σημερινής Ελλάδας στηρίχθηκαν σε κόπους και θυσίες γενεών. Δεν έχουμε δικαίωμα, πολιτικοί και πολίτες, να τις εγκαταλείψουμε ούτε να αφήσουμε κανέναν να τις καταστρέψει. Δεν έχουμε δικαίωμα να υποθηκεύσουμε το μέλλον και τα όνειρα των νέων και των επερχόμενων γενεών.

Υπογράφουν, από τα γράμματα και τις τέχνες:
Θανάσης Βαλτινός
Κική Δημουλά
Απόστολος Δοξιάδης
Τάκης Θεοδωρόπουλος
Αθηνά Κακούρη
Μένης Κουμανταρέας
Γιάννης Κουνέλης
Πέτρος Μάρκαρης
Τάσος Μπουλμέτης
Βασίλης Παπαβασιλείου
Διονύσης Σαββόπουλος,
Γιώργος Σκαμπαρδώνης
Αλέκος Φασιανός

Από την ακαδημαϊκή-επιστημονική κοινότητα:
Νίκος Αλιβιζάτος
Νάσος Βαγενάς
Γιάννης Βούλγαρης
Γιώργης Γιατρομανωλάκης
Άγγελος Δεληβοριάς
Γιώργος Δερτιλής
Αρίστος Δοξιάδης
Ορέστης Καλογήρου
Στάθης Καλύβας
Βάσω Κιντή
Ανδρέας Κούρκουλας
Νίκος Μουζέλης
Χαράλαμπος Μ. Μουτσόπουλος
Γιώργος Παγουλάτος
Κωνσταντίνος Παπαγεωργίου
Παύλος Σούρλας
Γιάννης Στουρνάρας
Σταύρος Τσακυράκης
Χαρίδημος Τσούκας

Αν συμφωνείτε με την έκκλησή μας, πατήσετε το κουμπί "like"/"μου αρέσει" της σελίδας "Τολμήστε" -- http://www.facebook.com/tolmiste
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...