Δευτέρα 27 Ιουλίου 2009

Ιερή αναλγησία

Η τακτική της εκκλησίας και γενικά του χριστιανισμού να αποκρύπτουν την αλήθεια είναι σχετικά γνωστή. Παρομοίως γνωστά είναι και τα ιστορικά γεγονότα που ακολούθησαν τα πρώτα χρόνια εξάπλωσης του χριστιανισμού, σε συνδυασμό με την καταστροφή επιστημονικών συγγραμμάτων, αρχιτεκτονικών αριστουργημάτων και γενικά των πανανθρώπινων κατακτήσεων της αρχαίας ελληνικής νόησης, τέχνης και πολιτισμού.

Η πρόσφατη λογοκρισία στο φιλμάκι του Κώστα Γαβρά, μετά από τις έντονες διαμαρτυρίες της εκκλησίας, αναδεικνύει μία σειρά από «λυπηρά και απαράδεκτα» (χαρακτηρισμός που αποδόθηκε από τον ίδιο τον κ. Γαβρά για το συγκεκριμένο συμβάν) συμπεράσματα, τόσο για τον παροντικό πολιτισμό μας, όσο και για τις ανοχές του πολιτεύματος και της κοινωνίας μας απέναντι στον γνωστό και απαράλλαχτο σκοταδισμό των υποκριτών ρασοφόρων.

Το βασικότερο, είναι ίσως η γενικότερη ανοχή της κοινωνίας και εν ακολουθία του κράτους, απέναντι σε τέτοιες πράξεις που φυσικά επιφέρουν την ανάλογη ασυδοσία στα εκάστοτε όργανα εξουσίας. Δύο άνθρωποι (ο Υπουργός Πολιτισμού κ. Σαμαράς, και ο Πρόεδρος του μουσείου Ακρόπολης κ. Παντερμαλής) αποφασίζουν αυθαίρετα να αποκρύψουν ιστορικές αλήθειες για την καταστροφή ενός εκ των σημαντικότερων ελληνικών μνημείων, παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς. Δύο άνθρωποι αποφασίζουν να λογοκρίνουν ευθέως το έργο ενός Έλληνα σκηνοθέτη διεθνούς φήμης. Εάν αυτή η πράξη δεν θεωρείται άκρως ανθελληνική, ή καλύτερα, εάν δεν θίγει άμεσα ελληνικά συμφέροντα, τότε μάλλον μας διαφεύγει η έννοια του πατριωτισμού. Κι όμως, η απόφαση λήφθηκε από μία δεξιά κυβέρνηση σε μία περίοδο μάλιστα που προσπαθεί να αναδείξει το εθνικιστικό προφίλ της! Άρα η χώρα κυβερνάται είτε από άκρατο παραλογισμό, είτε από αμόρφωτους σκοταδιστές ρασοφόρους…. ή και τα δύο.

Ένα άλλο συμπέρασμα είναι ότι η απαξίωση του πολιτικού γίγνεσθαι στη χώρα συνεχίζει ακάθεκτη. Η μοναδική πολιτική φωνή αντίδρασης που ακούστηκε σχετικά με αυτό το απαράδεκτο γεγονός, ήταν της κας Δαμανάκη του ΠΑΣΟΚ, η οποία όμως αντί να ασκήσει ευθεία κριτική στην ίδια την εκκλησία, προτίμησε μία κλασσική πολιτική σύγκρουση ρουτίνας με το πρόσωπο του κ. Σαμαρά. Υποτιμώντας για άλλη μία φορά τη νοημοσύνη του εκλογικού σώματος, αφού υπέθεσε ότι τα καμώματα του κ. Βενιζέλου κατά την έκθεση Outlook 2003 είναι περασμένα ξεχασμένα, η κα Δαμανάκη μετά την «ξύλινη» ρητορική της επέστρεψε ήσυχη στη «σοσιαλιστική» συνείδησή της. Ταυτόχρονα, η ελληνική Αριστερά φαίνεται πως είναι απασχολημένη με τα μπάνια του λαού και ποσώς ενδιαφέρεται για μία ασήμαντη λογοκρισιούλα έργου, ενός ασήμαντου σκηνοθετούλη σχετικά με ένα ασήμαντο μνημειάκι.

Αυτό που διαφαίνεται ως προφανές αλλά δεν παύει να είναι σημαντικό, είναι η συνεχιζόμενη ανοχή της ελληνικής κοινωνίας απέναντι σε ξεκάθαρες αποφάσεις αποσιώπησης της αλήθειας από την εκκλησία. Αντιδρά η εκκλησία στη διδασκαλία της εξελικτικής θεωρίας του Δαρβίνου στα σχολεία; Ας μην διδαχτούν τα παιδιά το σημαντικότερο επιστημονικό επίτευγμα στη Βιολογία. Αντιδρά η εκκλησία σε ιστορικά γεγονότα; Ας αποκρυφτούν τα συγκεκριμένα γεγονότα που όλως τυχαίως συνδέονται άμεσα με την ιστορία του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού. Επιστημονικά επιτεύγματα, ιστορικές αλήθειες και γεγονότα που κουκουλώνονται ευθαρσώς και δημοσίως, υπό το αδιάφορο βλέμμα ενός χριστιανό-ντοπαρισμένου ποιμνίου.

Το ίδιο ποίμνιο που κάνει δωρεές σε εκκλησίες, που συνεχίζει την τήρηση των χριστιανικών βουντού, απαρχαιωμένων τελετουργικών, ειδωλολατριών, πτωματολατριών και κάθε είδους μεταφυσικών παροξυσμών, προτιμάει να σιωπά και να αδιαφορεί για το μεσαιωνικό παρακράτος που συνεχίζει να ελέγχει και να επηρεάζει άμεσα το ελληνικό κοσμικό κράτος του 21ου αιώνα. Ταυτόχρονα, οι μοναδικές φωνές λογικής και δημοκρατίας συνεχίζουν να ακούγονται μόνον όποτε βγαίνει στο προσκήνιο κάποια βροντερή ξεφτίλα όπως αυτή της πρόσφατης λογοκρισίας. Τον υπόλοιπο καιρό, κράτος και εκκλησία συνεχίζουν ακάθεκτα την αρμονική συμβίωσή τους, παρατείνοντας τις αυθαιρεσίες, τις λογοκρισίες, και διατηρώντας σκόπιμα την κοινωνική αμάθεια που τους βολεύει.

Το ψεύδος και ο παραλογισμός, άλλωστε, έχουν γίνει ευρύτατα κοινωνικά χαρακτηριστικά, οπότε κανενός το αυτί δεν ιδρώνει όταν η «προσβεβλημένη» εκκλησία ωρύεται για το «απαράδεκτο» φιλμάκι του κ. Γαβρά, ενώ ταυτόχρονα τυπώνει κόμικ (απόσπασμα του οποίου ακολουθεί) για να «εκπαιδεύσει» την ελληνική νεολαία, σχετικά με τη σχέση χριστιανισμού και αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.


Πέμπτη 23 Ιουλίου 2009

Τα τζακούζι του λαού

Τί κοινό έχουν ένας μικροαστός, το ΥΚΣ (Βλ. Νόσους του ελληνικού DNA), η ανοησία, και ο τουριστικός κλάδος; Απάντηση: Αποτελούν τα συστατικά στοιχεία ενός εκ των βασικότερων θεμέλιων λίθων της ελληνικής οικονομίας. Ή για την ακρίβεια, του βασικότερου παράγοντα που επηρεάζει τους καταναλωτικούς δείκτες στην εγχώρια αγορά.

Μπορεί ορισμένοι επιχειρηματίες του ξενοδοχειακού κλάδου να κλαίγονται για τις φετινές μειώσεις κρατήσεων από ξένους τουρίστες, όμως άλλοι συνάδελφοί τους συνεχίζουν ακάθεκτοι να μετρούν τα συνηθισμένα υπερκέρδη τους από την πληρότητα του εγχώριου τουρισμού. Διότι εν έτη 2009, υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο της ελληνικής κοινωνίας – αν όχι το πλειοψηφικό - που σκέφτεται με όρους μικροαστισμού του προηγούμενου αιώνα.

Πραγματικό γεγονός: Φίλη φίλης (ΦΦ) ζήτησε από φίλη (Φ) να της βρει για αυτήν και την οικογένειά της ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Λευκάδα για μία εβδομάδα, καθώς η Φ έχει κάποιες γνωριμίες στο συγκεκριμένο νησί. Και ενώ η Φ μιλούσε για τιμές 40-60 ευρώ, η ΦΦ σάστιζε. Επειδή της ακουγόταν ακριβό; Όχι. Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή της ακουγόταν φτηνό! Και όταν η ΦΦ ερωτήθηκε από τη Φ για ποιο λόγο συμπεριφέρεται σαν μικροαστός, κακομαθημένος πανίβλαξ (Σημ: Όχι έτσι ακριβώς, αλλά στα πλαίσια ενός τέτοιου νοήματος), η ΦΦ απάντησε ότι πέρασε έναν δύσκολο χειμώνα οπότε θεωρεί ότι της αξίζει μία εβδομάδα χλιδής (Σημ: Αυτό το είπε κάπως έτσι ακριβώς).

Προφανώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος αξίζει και ένα διακοποδάνειο 2000 ευρώ, για να βγάλει τη συγκεκριμένη εβδομάδα, που θα ξεχρεώνει στα επόμενα χρόνια και ως αποτέλεσμα θα μυξο-κλαίει στον περίγυρό του, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τον δείκτη της εγχώριας μιζέριας.

Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτιέται για τις αψυχολόγητες διακυμάνσεις των καταναλωτικών δεικτών στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται τελικά πτυχίο οικονομολόγου, αλλά ψυχολόγου/ κοινωνιολόγου, αφού το φαινόμενο δείχνει να αφορά σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μας έφτανε η παπαρολογία της μεγαλοαστικής τάξης, έχουμε και την αποβλάκωση της μικροαστικής.

Εννοείται φυσικά, ότι τους καρπούς αυτής της παπαρο-αποβλάκωσης επωφελούνται οι επιχειρηματίες που έχουν πιάσει το νόημα. Μετά τους καφετζήδες, βραβείο εξυπνότερης οικονομικής πρακτικής πρέπει να απονεμηθεί στους ξενοδόχους και τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων, που καταφέρνουν εν μέσω οικονομικής κρίσης και γενικότερης γκρίνιας, να έχουν 100% πληρότητα κατά την τουριστική σεζόν, να πιάνουν κώλο αβέρτα και να ακούν και ευχαριστώ από πάνω.

Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να μιλάμε για αισχροκέρδεια, αλλά για αισχροκατανάλωση· την έννοια δηλαδή που περιγράφει την στρατιά των απανταχού Ελληναράδων κρετίνων που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοησίας, μικροαστικής αντίληψης και συμβάλλουν έμπρακτα στη συνεχιζόμενη αύξηση του κόστους ζωής ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.

Στη στρατιά αυτή, αφιερωμένο και το ακόλουθο διαχρονικό κομματάκι...


Κυριακή 19 Ιουλίου 2009

Όταν σου σκάει το κεδρόμηλο στο κεφάλι...

Μερικές τυχαίες σκέψεις και παρατηρήσεις, όταν κάθεσαι κάτω από ένα δεντράκι και τραμπαλίζεσαι σε μία αιώρα σε μία παραλία απόμακρη από τον «πολιτισμό»:

• Η έννοια της «αισθητικής βλάβης» δεν είναι κατανοητή ούτε στο στοιχειώδες νόημά της. Για παράδειγμα τα τεντάκια / τσαντίρια που στήνονται σωρηδόν στη μέση μίας παραλίας, ακόμα και όταν υπάρχουν αρκετά δέντρα για σκιά, φαίνεται πως δεν θορυβούν τους ιδιοκτήτες τους. Ενδεχομένως αν πήγαινα δίπλα τους και γκάριζα δυνατά, θα ενοχλούνταν και θα μου έκαναν παρατήρηση για πρόκληση «ακουστικής βλάβης». Φαίνεται όμως πως είμαστε πολύ πίσω όσον αφορά την κατανόηση της αισθητικής στην οπτική αντίληψη.


• Η αντίληψη ότι κάθε τόπος έχει την ιδιαιτερότητα που χρειάζεται την αντίστοιχη ανθρώπινη δραστηριότητα και σεβασμό, είναι μάλλον υποδεέστερη από την αντίληψη ότι ο τόπος μας ανήκει και κάνουμε ότι γουστάρουμε.

• Οι ρακέτες εκτός από ακουστική, προκαλούν και αισθητική βλάβη, δεδομένου ότι οι περισσότεροι «ρακετίστες» με το παρουσιαστικό και την κορμοστασιά τους είναι άκρως αντιαισθητικοί. Μία συνδυαστική λύση καλύτερου αισθητικού (οπτικού και ακουστικού) αποτελέσματος θα ήταν ίσως το κοπάνημα των κεφαλιών τους με τις ρακέτες.

• Εγώ δεν ήρθα γυμνός στην παραλία που φοράνε όλοι μαγιό. Εσύ γιατί ήρθες με μαγιό σε παραλία γυμνιστών;

• Ένα νησί έχει μόνον ένα δρόμο συνολικού μήκους 2 χιλιομέτρων. Εάν εξυπηρετούνταν από ferry boat, θα ήταν σίγουρα γεμάτο αυτοκίνητα.

• Ξεχνάμε εύκολα πόσο περιορισμένες αισθήσεις έχουμε μέσα στην πόλη, ακόμα και όταν διαμαρτυρόμαστε για αυτό καθημερινά το χειμώνα. Η αλήθεια είναι πολύ πιο σκληρή.

• Τα φρικιά έχουν πλέον γεράσει και τείνουν προς εξαφάνιση.

• Δεν υπάρχουν ενοχλητικά σκυλιά˙ μόνον ανεύθυνοι άνθρωποι-αφεντικά.

• Ξεπεράστηκε επιτέλους η μόδα του juggling στην παραλία.

• Μία ώρα χωρίς λόγια, ατενίζοντας μόνο τον ορίζοντα, ακούγοντας μόνο φυσικούς ήχους, ίσως είναι σημαντικότερη από μία ώρα ανάγνωσης βιβλίων ή «βαθυστόχαστων» συζητήσεων.

• Τα μέρη «γερνάνε» μαζί με εμάς.

• Τα νέα που έρχονται από τον «πολιτισμό» δεν αφορούν κανέναν τελικά.

• Ένα ενδιαφέρον παιχνίδι του μυαλού: Αυτά που θεωρούμε σημαντικά στην «πολιτισμένη» καθημερινότητά μας, γίνονται ασήμαντα στην απόμακρη παραλία, αλλά και το αντίστροφο.

• Το ψώνιο δεν καμουφλάρεται με τίποτα!

• Το πιο τραγελαφικό θέαμα μετά την επιστροφή είναι μάλλον η αρχική σελίδα του in.gr.
Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...