Γράφει ένας (συνομήλικος) φίλος στο status του:
«Τρομοκρατία είναι να σε διώχνουν από την δουλειά να είσαι
άνεργος να σε φορολογούν για περσινά εισοδήματα , να μην έχεις καμία παροχή από
το κράτος , να σε φορολογούν για το παλιό σπίτι των γονιών σου , να σε κλέβουν
για το αυτοκίνητο η μηχανάκι σε δρόμους καρμανιόλες , να σε κλέβουν
μονοπωλιακές εταιρίες στην χώρα με της ευλογίες της κυβέρνησης, να σε λυντσάρουν
σε γραφειοκρατικά γρανάζια σε ότι θέλεις να κάνεις , να παθαίνεις στα
νοσοκομεία της ανέχειας . Αυτή είναι τρομοκρατία , αυτό είναι βία όλα τα υπόλοιπα
είναι αντίδραση.»
Για τα «παιχνίδια» με τις λέξεις και τις έννοιες, έχω τοποθετηθεί στο παρελθόν.
Δεν είναι οι έννοιες που θέλω να σταθώ, ούτε να εκφράσω τη συμφωνία ή τη διαφωνία μου
στο συγκεκριμένο status,
αν και σίγουρα με τρώει η ανάγκη να διαχωρίσω την «τρομοκρατία» από την αδικία,
τη διαφθορά, τη γραφειοκρατία, τον κρατικισμό, τη διαπλοκή, κλπ. Το διάβασα όμως
και αμέσως θυμήθηκα την εφηβεία μου. Και αυτό δεν το αναφέρω υποτιμώντας με
οποιονδήποτε τρόπο αυτόν που – επαναλαμβάνω – αν και συνομήλικος , καταλαβαίνω
με πιο σκεπτικό το γράφει. Το αναφέρω γιατί είναι μία πρόταση που κρύβει μία
πολύ μεγάλη αλήθεια στον τρόπο που η κοινωνία μας έχει καταφέρει να
διαστρεβλώσει έννοιες και να δημιουργεί αδιέξοδα στις φιλοδοξίες και τα όνειρα
πολλών ανθρώπων, ειδικά όταν βρίσκονται στην εφηβεία τους.
Βλέπεις, την περίοδο που ενηλικιώνεσαι σε αυτή τη χώρα,
ανεξαρτήτως νοητικού ή αντιληπτικού επιπέδου, μπορείς να καταλάβεις ότι πολλά πράγματα
δεν λειτουργούν σωστά και ότι στην επικοινωνία σου με τους ανθρώπους,
περισσότερη πέραση έχει η φωνή παρά η επιχειρηματολογία. Ο γραφειοκρατικός
λαβύρινθος που ορθώνεται μπροστά σου με τις πρώτες συναλλαγές με το Δημόσιο, η
αγένεια και αυτή η αίσθηση που για όλα πρέπει να βγάλεις το φίδι από την τρύπα
μόνος σου, με ανύπαρκτο Κράτος πρόνοιας και πραγματικού ενδιαφέροντος προς το
άτομο, δεν είναι ευχάριστη εμπειρία. Το ίδιο ευχάριστη δεν είναι και η εικόνα
που αντικρίζεις στο ελληνικό Πανεπιστήμιο, όταν σύντομα ανακαλύπτεις ότι ο
χώρος που θα έπρεπε να είναι χώρος έρευνας, μελέτης, στοχασμού και ελεύθερης διακίνησης ιδεών,
δεν είναι παρά μία διαρκής προσπάθεια ελιγμών ανάμεσα σε επιστρατεύσεις
κομματόσκυλων, φασιστοειδών στοιχείων εκτός ακαδημαϊκής κοινότητας και ενός αχταρμά
πολιτικοποιημένων καθηγητών και ενός ποσοστού που θέλει να κάνει σωστά και
επιστημονικά τη δουλειά του. Και μετέπειτα, με ή χωρίς πτυχίο, στην αναζήτηση
εργασίας, θα αντιμετωπίσεις εργοδότες με παραξενιές, με στάση κάποιας αόριστης
ανωτερότητας, με παρανομίες εις βάρος σου που θα αναγκαστείς να καταπιείς και εκμετάλλευση
για την οποία δεν θα μπορείς να βρεις το δίκιο σου.
Και εκεί, σε αυτές τις περιόδους ενηλικίωσης είναι που
έρχεσαι αντιμέτωπος με μία από τις μεγαλύτερες λογικές πλάνες της νεοελληνικής
κουλτούρας. Πιστεύεις πως ό,τι εναντιώνεται σε αυτή την καθημερινή σαπίλα της κοινωνίας,
του Ελληναρά, του Κράτους, και της εργασιακής αδικίας, είναι αυτό που είναι
σωστό. Ό,τι καταδικάζει γενικά και αόριστα αυτά που σου δυσκολεύουν τη ζωή, που
βάζουν πλαφόν στις φιλοδοξίες σου και που δημιουργούν μία ανυπόφορη
καθημερινότητα, είναι αυτόματα σύμμαχός σου και ιδεολογικός πόλος έλξης. Το
δόγμα «ή είσαι μαζί μας ή εναντίον μας», αυτό το άθλιο, μονιστικό, φασιστικό
έκτρωμα του ανθρώπινου ολοκληρωτισμού, προβάλλεται πλέον σε οποιαδήποτε
ιδεολογική αναζήτησή σου. Και σου γίνεται οικείο. Λειτουργείς έτσι κι εσύ ο ίδιος
χωρίς να το καταλαβαίνεις. Μπαίνεις σε μία μανιχαϊστική αντίληψη της ιδεολογίας
και της καθημερινότητάς σου, διαιωνίζοντας ιδεολογικά φαντάσματα του
παρελθόντος. Μπερδεύεις τη διαφθορά, τον φασισμό, τον καπιταλισμό, τον
σοσιαλισμό, την ανομία, τη δημοκρατία, τον φιλελευθερισμό, την ισότητα, την
ελευθερία, τον νεοφιλελευθερισμό, τον συντηρητισμό, την απληστία, τη βία, την
τρομοκρατία και την αδικία σε μία σαλάτα χωρίς καμία λογική συνοχή. Και
πετώντας τη σαλάτα σου εδώ κι εκεί, δεξιά και αριστερά, γεμίζεις ακόμα
περισσότερο τον βούρκο της κοινωνίας σου. Με την οργή που περισσεύει, πιστεύεις πως μπορείς να χτίσεις κάτι.
Ευτυχώς για την πραγματικότητα, τις ανθρώπινες κοινωνίες,
και την ανθρώπινη ζωή εν τέλει, οι λογικές πλάνες που προτάσσουν οι δογματικές
και ολοκληρωτικές ιδέες, κάποια στιγμή αποκαλύπτονται και οι άνθρωποι προχωράνε
χωρίς τα δεκανίκια τέτοιων ιδεών. Το να ανακαλύπτεις ότι το σύστημα και η
κοινωνία που ζούμε είναι σάπια, είναι το πρώτο στάδιο. Το να βρεις τον τρόπο να
διώξεις την σαπίλα και την αδικία και να δημιουργήσεις κάτι καλύτερο,
αποφεύγοντας δόγματα, αντιλήψεις και πρακτικές που απέτυχαν στο παρελθόν, είναι
το δεύτερο στάδιο. Και φυσικά, κάτι τέτοιο είναι άθλος στο περιβάλλον και τη
φασαρία που ζεις. Εκεί όμως φαίνεται η πραγματική προσπάθεια, η δυσκολία του
αγώνα και η ουσιαστική επανάσταση. Τους ανθρώπους που έχουν καταφέρει να φέρουν
εις πέρας αυτόν τον προσωπικό αγώνα, αρχίζεις να τους διακρίνεις μέσα στη μάζα
και τελικά αποκτάς την αισιοδοξία που σου λείπει. Βλέποντας απλά, ότι υπάρχουν
και τέτοιοι άνθρωποι στην κοινωνία που ζεις. Ανεξαρτήτως πολιτικού χώρου, ιδεολογικών
πεποιθήσεων, οικονομικής κατάστασης και επαγγελματικής ιδιότητας.
Οπότε, πάμε πάλι...
