Να προσάπτεις ταξικά ή φυλετικά χαρακτηριστικά στη μάχη μεταξύ των αναγκαίων ανατροπών και
του σάπιου κατεστημένου.
Να παθιάζεσαι τόσο πολύ περιβαλλοντικά με αυτό που συμβαίνει
στις Σκουριές, σε μία χώρα που έχει ήδη καταστραφεί και συνεχίζει να
καταστρέφεται περιβαλλοντικά από άκρη σε άκρη από τους ίδιους τους κατοίκους της.
Να κλείνεις ένα portal με αντιεξουσιαστικό περιεχόμενο,
και να μιλάς για νίκη της Δημοκρατίας.
Να αγνοείς τα εκατό στραβά του σπιτιού σου και να κραδαίνεις
το δάχτυλο σε έναν άγνωστο ξένο που δεν έχεις γνωρίσει ποτέ σου.
Να αναζητάς συνεχώς τη στήριξη του Κράτους την ώρα που το
μουντζώνεις σε κάθε ευκαιρία.
Να βλέπεις όλη αυτή τη σαπίλα που συνεχίζει να αναδύεται
καθημερινά από τα σωθικά της κοινωνίας και να προσπαθείς να μας πείσεις ότι η σαπίλα απλά δημιουργήθηκε τα τελευταία τρία χρόνια.
Να μιλάς για λαϊκό συμφέρον την ώρα που υπερασπίζεσαι τα «κεκτημένα»
συμφέροντα των λίγων.
Να αναζητάς τη νομιμότητα, εθελοτυφλώντας στην παρανομία των δικών σου πεπραγμένων.
Να πιάνεις στο στόμα σου λόγια σπουδαίων ανθρώπων, χωρίς καν
να καταλαβαίνεις τι σημαίνουν.
Να κατακρίνεις προτάσεις χωρίς να μπορείς να διατυπώσεις
ούτε μία για τις δικές σου θέσεις.
Να μιλάς για κοινωνική αλληλεγγύη, την ώρα που στάζεις με μίσος προς την κοινωνία.
Ο κοινωνικός διασυρμός δεν θα επέλθει από την οικονομική
κατάρρευση, αλλά από την αδυναμία να αναγνωρίσει ο καθένας μας τον υποκριτή
μέσα του. Την αδυναμία να συμφωνούμε σε στοιχειώδη, αλλά και να διαφωνούμε σε
μία δημιουργικά αναδυόμενη βάση. Αυτή η εμμονή στην άρνηση, την ισοπέδωση και
το παθιασμένο μίσος, σύντομα θα αναγκάσει την πραγματικότητα να μας γνέφει περιπαικτικά
καθώς απομακρύνεται από το κεφάλι του καθενός μας. Η άρνηση που καλά κρατεί εδώ
και δύο αιώνες σχεδόν τώρα και που με κάθε κρίση βρίσκει πρόσφορο έδαφος για να
αναδεικνύει τις αδυναμίες μας ως κοινωνία. Άλλωστε, μέσα στην παράκρουση, ο
διάλογος παύει να αποτελεί μέσο επικοινωνίας, και τον ρόλο του αναλαμβάνουν
άλλα μέσα. Αυτά που βλέπουμε συνεχώς να πληθαίνουν γύρω μας.
