Οι έννοιες της εγκληματικότητας και της τρομοκρατίας φαίνεται τελικά πως είναι σχετικές τόσο στα μάτια του ελληνικού Κράτους όσο και στην αντίληψη της κοινής γνώμης. Διαφορετικά, δεν μπορεί να δικαιολογηθεί το γεγονός ότι η επίθεση με βιτριόλι εναντίον μετανάστριας συνδικαλίστριας θεωρήθηκε γενικώς πολύ υποδεέστερο περιστατικό από την απαγωγή ενός εφοπλιστή.
Ας το διατυπώσουμε διαφορετικά. Στη μία άκρη του ρινγκ, έχουμε μία μετανάστρια καθαρίστρια που προσπαθούσε να πείσει τους συναδέλφους της να μην υπογράψουν συμβάσεις - προϊόντα άκρας εργατικής και ανθρωπιστικής παρανομίας, και τελικά δέχεται τραμπουκική επίθεση με στόχο όχι μόνο να τραυματιστεί, αλλά και ενδεχομένως να θανατωθεί με βασανιστικό τρόπο. Στην άλλη άκρη του ρινγκ, έχουμε έναν εφοπλιστή που πέφτει θύμα απαγωγής. Ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο του «Κράτους Δικαίου» όσο και της κοινής γνώμης; Μα φυσικά ο εφοπλιστής!
Το γεγονός ότι μία πολίτης, (η οποία μάλιστα είναι θύμα εργατικής εκμετάλλευσης και συνεχούς εργατικής παρανομίας), δέχεται δολοφονική επίθεση, ωχριά μπροστά στις «ώρες αγωνίας» της οικογένειας του άτυχου εφοπλιστή. Η κινητοποίηση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης απέναντι στους τραμπούκους υπεργολάβους υπηρεσιών καθαριότητας για ΔΕΚΟ και Δημόσιες Υπηρεσίες είναι τελικά μηδαμινή σε σχέση με το «συντονισμένο και μυστικό» σχέδιο της Αστυνομίας για την ανακάλυψη των απαγωγέων του εφοπλιστή. Δύο εγκληματικές πράξεις με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας, λαμβάνουν χώρα σε ένα Κράτος το οποίο τελικά αντιστρέφει τους συντελεστές.
Τα συγκεκριμένα γεγονότα, εκτός από την αντιμετώπιση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ανέδειξαν και την «ανεξαρτησία» των ΜΜΕ. Με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια υποτίμησαν το θέμα της επίθεσης κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα σε ένα «κακότυχο», «μεμονωμένο» περιστατικό, ενώ αντιθέτως (πάλι με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ), όλα τα κανάλια άνοιγαν και καμιά δεκαριά παράθυρα σε κάθε δελτίο ειδήσεων σχετικά με την απαγωγή του Περικλή Παναγόπουλου. Ευτυχώς, μία σημαντική μερίδα του Τύπου αναφέρθηκε και συνεχίζει να αναφέρεται στην υπόθεση της Κούνεβα.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους είναι ξεκάθαρη η διαφορά της σημασίας των δύο συγκεκριμένων εγκληματικών ενεργειών. Διαφορετικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την έννοια της τρομοκρατίας και του εγκλήματος. Εάν ο ορισμός της τρομοκρατίας εμπεριέχει τη γενικότητα της «ασύμμετρης απειλής», η οποία μέχρι τώρα χρησιμοποιούνταν καθαρά για πολιτικούς λόγους, τότε δεν μπορεί να μην θεωρείται τρομοκρατική ενέργεια ο τραμπουκισμός ενάντια σε ανθρώπους που όχι μόνον ανήκουν σε μειονότητες αλλά και που καθημερινά πολεμάνε για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Προφανώς, όμως, το Κράτος «Δικαίου» και κατ’ επέκταση τα ΜΜΕ, προτιμούν να θεωρούν τρομοκρατικές και άκρως εγκληματικές ενέργειες, αυτές που στρέφονται εναντίον επιφανών προσώπων, και όχι αυτές που στρέφονται εναντίον «άσημων» πολιτών. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «άσημοι» πολίτες διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους και εναντιώνονται σε συνεχιζόμενες παραβάσεις του νόμου, εκβιασμούς και απειλές από δημόσιους υπεργολάβους.
Ας το διατυπώσουμε διαφορετικά. Στη μία άκρη του ρινγκ, έχουμε μία μετανάστρια καθαρίστρια που προσπαθούσε να πείσει τους συναδέλφους της να μην υπογράψουν συμβάσεις - προϊόντα άκρας εργατικής και ανθρωπιστικής παρανομίας, και τελικά δέχεται τραμπουκική επίθεση με στόχο όχι μόνο να τραυματιστεί, αλλά και ενδεχομένως να θανατωθεί με βασανιστικό τρόπο. Στην άλλη άκρη του ρινγκ, έχουμε έναν εφοπλιστή που πέφτει θύμα απαγωγής. Ποιος θα κερδίσει τις εντυπώσεις τόσο του «Κράτους Δικαίου» όσο και της κοινής γνώμης; Μα φυσικά ο εφοπλιστής!
Το γεγονός ότι μία πολίτης, (η οποία μάλιστα είναι θύμα εργατικής εκμετάλλευσης και συνεχούς εργατικής παρανομίας), δέχεται δολοφονική επίθεση, ωχριά μπροστά στις «ώρες αγωνίας» της οικογένειας του άτυχου εφοπλιστή. Η κινητοποίηση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης απέναντι στους τραμπούκους υπεργολάβους υπηρεσιών καθαριότητας για ΔΕΚΟ και Δημόσιες Υπηρεσίες είναι τελικά μηδαμινή σε σχέση με το «συντονισμένο και μυστικό» σχέδιο της Αστυνομίας για την ανακάλυψη των απαγωγέων του εφοπλιστή. Δύο εγκληματικές πράξεις με διαφορετικό συντελεστή βαρύτητας, λαμβάνουν χώρα σε ένα Κράτος το οποίο τελικά αντιστρέφει τους συντελεστές.
Τα συγκεκριμένα γεγονότα, εκτός από την αντιμετώπιση της Αστυνομίας και της Δικαιοσύνης, ανέδειξαν και την «ανεξαρτησία» των ΜΜΕ. Με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ, όλα τα τηλεοπτικά κανάλια υποτίμησαν το θέμα της επίθεσης κατά της Κωνσταντίνας Κούνεβα σε ένα «κακότυχο», «μεμονωμένο» περιστατικό, ενώ αντιθέτως (πάλι με εξαίρεση τον ΣΚΑΙ), όλα τα κανάλια άνοιγαν και καμιά δεκαριά παράθυρα σε κάθε δελτίο ειδήσεων σχετικά με την απαγωγή του Περικλή Παναγόπουλου. Ευτυχώς, μία σημαντική μερίδα του Τύπου αναφέρθηκε και συνεχίζει να αναφέρεται στην υπόθεση της Κούνεβα.
Φαντάζομαι ότι στους περισσότερους είναι ξεκάθαρη η διαφορά της σημασίας των δύο συγκεκριμένων εγκληματικών ενεργειών. Διαφορετικά θα πρέπει να αναθεωρήσουμε την έννοια της τρομοκρατίας και του εγκλήματος. Εάν ο ορισμός της τρομοκρατίας εμπεριέχει τη γενικότητα της «ασύμμετρης απειλής», η οποία μέχρι τώρα χρησιμοποιούνταν καθαρά για πολιτικούς λόγους, τότε δεν μπορεί να μην θεωρείται τρομοκρατική ενέργεια ο τραμπουκισμός ενάντια σε ανθρώπους που όχι μόνον ανήκουν σε μειονότητες αλλά και που καθημερινά πολεμάνε για τα στοιχειώδη δικαιώματά τους.
Προφανώς, όμως, το Κράτος «Δικαίου» και κατ’ επέκταση τα ΜΜΕ, προτιμούν να θεωρούν τρομοκρατικές και άκρως εγκληματικές ενέργειες, αυτές που στρέφονται εναντίον επιφανών προσώπων, και όχι αυτές που στρέφονται εναντίον «άσημων» πολιτών. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «άσημοι» πολίτες διεκδικούν τα νόμιμα δικαιώματά τους και εναντιώνονται σε συνεχιζόμενες παραβάσεις του νόμου, εκβιασμούς και απειλές από δημόσιους υπεργολάβους.
