Τί κοινό έχουν ένας μικροαστός, το ΥΚΣ (Βλ. Νόσους του ελληνικού DNA), η ανοησία, και ο τουριστικός κλάδος; Απάντηση: Αποτελούν τα συστατικά στοιχεία ενός εκ των βασικότερων θεμέλιων λίθων της ελληνικής οικονομίας. Ή για την ακρίβεια, του βασικότερου παράγοντα που επηρεάζει τους καταναλωτικούς δείκτες στην εγχώρια αγορά.
Μπορεί ορισμένοι επιχειρηματίες του ξενοδοχειακού κλάδου να κλαίγονται για τις φετινές μειώσεις κρατήσεων από ξένους τουρίστες, όμως άλλοι συνάδελφοί τους συνεχίζουν ακάθεκτοι να μετρούν τα συνηθισμένα υπερκέρδη τους από την πληρότητα του εγχώριου τουρισμού. Διότι εν έτη 2009, υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο της ελληνικής κοινωνίας – αν όχι το πλειοψηφικό - που σκέφτεται με όρους μικροαστισμού του προηγούμενου αιώνα.
Πραγματικό γεγονός: Φίλη φίλης (ΦΦ) ζήτησε από φίλη (Φ) να της βρει για αυτήν και την οικογένειά της ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Λευκάδα για μία εβδομάδα, καθώς η Φ έχει κάποιες γνωριμίες στο συγκεκριμένο νησί. Και ενώ η Φ μιλούσε για τιμές 40-60 ευρώ, η ΦΦ σάστιζε. Επειδή της ακουγόταν ακριβό; Όχι. Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή της ακουγόταν φτηνό! Και όταν η ΦΦ ερωτήθηκε από τη Φ για ποιο λόγο συμπεριφέρεται σαν μικροαστός, κακομαθημένος πανίβλαξ (Σημ: Όχι έτσι ακριβώς, αλλά στα πλαίσια ενός τέτοιου νοήματος), η ΦΦ απάντησε ότι πέρασε έναν δύσκολο χειμώνα οπότε θεωρεί ότι της αξίζει μία εβδομάδα χλιδής (Σημ: Αυτό το είπε κάπως έτσι ακριβώς).
Προφανώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος αξίζει και ένα διακοποδάνειο 2000 ευρώ, για να βγάλει τη συγκεκριμένη εβδομάδα, που θα ξεχρεώνει στα επόμενα χρόνια και ως αποτέλεσμα θα μυξο-κλαίει στον περίγυρό του, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τον δείκτη της εγχώριας μιζέριας.
Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτιέται για τις αψυχολόγητες διακυμάνσεις των καταναλωτικών δεικτών στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται τελικά πτυχίο οικονομολόγου, αλλά ψυχολόγου/ κοινωνιολόγου, αφού το φαινόμενο δείχνει να αφορά σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μας έφτανε η παπαρολογία της μεγαλοαστικής τάξης, έχουμε και την αποβλάκωση της μικροαστικής.
Εννοείται φυσικά, ότι τους καρπούς αυτής της παπαρο-αποβλάκωσης επωφελούνται οι επιχειρηματίες που έχουν πιάσει το νόημα. Μετά τους καφετζήδες, βραβείο εξυπνότερης οικονομικής πρακτικής πρέπει να απονεμηθεί στους ξενοδόχους και τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων, που καταφέρνουν εν μέσω οικονομικής κρίσης και γενικότερης γκρίνιας, να έχουν 100% πληρότητα κατά την τουριστική σεζόν, να πιάνουν κώλο αβέρτα και να ακούν και ευχαριστώ από πάνω.
Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να μιλάμε για αισχροκέρδεια, αλλά για αισχροκατανάλωση· την έννοια δηλαδή που περιγράφει την στρατιά των απανταχού Ελληναράδων κρετίνων που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοησίας, μικροαστικής αντίληψης και συμβάλλουν έμπρακτα στη συνεχιζόμενη αύξηση του κόστους ζωής ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Στη στρατιά αυτή, αφιερωμένο και το ακόλουθο διαχρονικό κομματάκι...
Μπορεί ορισμένοι επιχειρηματίες του ξενοδοχειακού κλάδου να κλαίγονται για τις φετινές μειώσεις κρατήσεων από ξένους τουρίστες, όμως άλλοι συνάδελφοί τους συνεχίζουν ακάθεκτοι να μετρούν τα συνηθισμένα υπερκέρδη τους από την πληρότητα του εγχώριου τουρισμού. Διότι εν έτη 2009, υπάρχει ένα σημαντικό μερίδιο της ελληνικής κοινωνίας – αν όχι το πλειοψηφικό - που σκέφτεται με όρους μικροαστισμού του προηγούμενου αιώνα.
Πραγματικό γεγονός: Φίλη φίλης (ΦΦ) ζήτησε από φίλη (Φ) να της βρει για αυτήν και την οικογένειά της ενοικιαζόμενο δωμάτιο στη Λευκάδα για μία εβδομάδα, καθώς η Φ έχει κάποιες γνωριμίες στο συγκεκριμένο νησί. Και ενώ η Φ μιλούσε για τιμές 40-60 ευρώ, η ΦΦ σάστιζε. Επειδή της ακουγόταν ακριβό; Όχι. Ακριβώς το αντίθετο. Επειδή της ακουγόταν φτηνό! Και όταν η ΦΦ ερωτήθηκε από τη Φ για ποιο λόγο συμπεριφέρεται σαν μικροαστός, κακομαθημένος πανίβλαξ (Σημ: Όχι έτσι ακριβώς, αλλά στα πλαίσια ενός τέτοιου νοήματος), η ΦΦ απάντησε ότι πέρασε έναν δύσκολο χειμώνα οπότε θεωρεί ότι της αξίζει μία εβδομάδα χλιδής (Σημ: Αυτό το είπε κάπως έτσι ακριβώς).
Προφανώς ο συγκεκριμένος άνθρωπος αξίζει και ένα διακοποδάνειο 2000 ευρώ, για να βγάλει τη συγκεκριμένη εβδομάδα, που θα ξεχρεώνει στα επόμενα χρόνια και ως αποτέλεσμα θα μυξο-κλαίει στον περίγυρό του, ανεβάζοντας ακόμα περισσότερο τον δείκτη της εγχώριας μιζέριας.
Όταν λοιπόν κάποιος αναρωτιέται για τις αψυχολόγητες διακυμάνσεις των καταναλωτικών δεικτών στην Ελλάδα, δεν χρειάζεται τελικά πτυχίο οικονομολόγου, αλλά ψυχολόγου/ κοινωνιολόγου, αφού το φαινόμενο δείχνει να αφορά σχεδόν το σύνολο της ελληνικής κοινωνίας. Δεν μας έφτανε η παπαρολογία της μεγαλοαστικής τάξης, έχουμε και την αποβλάκωση της μικροαστικής.
Εννοείται φυσικά, ότι τους καρπούς αυτής της παπαρο-αποβλάκωσης επωφελούνται οι επιχειρηματίες που έχουν πιάσει το νόημα. Μετά τους καφετζήδες, βραβείο εξυπνότερης οικονομικής πρακτικής πρέπει να απονεμηθεί στους ξενοδόχους και τους ιδιοκτήτες ενοικιαζόμενων δωματίων, που καταφέρνουν εν μέσω οικονομικής κρίσης και γενικότερης γκρίνιας, να έχουν 100% πληρότητα κατά την τουριστική σεζόν, να πιάνουν κώλο αβέρτα και να ακούν και ευχαριστώ από πάνω.
Ως εκ τούτου, θεωρώ ότι στην Ελλάδα δεν πρέπει να μιλάμε για αισχροκέρδεια, αλλά για αισχροκατανάλωση· την έννοια δηλαδή που περιγράφει την στρατιά των απανταχού Ελληναράδων κρετίνων που έχουν ξεπεράσει κάθε όριο ανοησίας, μικροαστικής αντίληψης και συμβάλλουν έμπρακτα στη συνεχιζόμενη αύξηση του κόστους ζωής ολόκληρης της ελληνικής κοινωνίας.
Στη στρατιά αυτή, αφιερωμένο και το ακόλουθο διαχρονικό κομματάκι...
