Ζήσε και άσε τους άλλους να πεθάνουν

Σήμερα η ΕΣΗΕΑ απεργεί. Αντιγράφω από την ανακοίνωσή της, με σχολιασμό σε πλαγιαστά - μπλαβί γράμματα.

«Επειδή:

• Τα προβλήματα των δημοσιογράφων, καθώς και των άλλων εργαζομένων στις εφημερίδες, τη ραδιοτηλεόραση (δημόσια και ιδιωτική) καθημερινά αυξάνονται και οξύνονται.

… σε αντίθεση με τους εργαζόμενους και τους ελεύθερους επαγγελματίες άλλων κλάδων που καθημερινά μειώνονται.

• Οι απολύσεις είναι καθημερινό πλέον φαινόμενο, οι εργασιακές σχέσεις ανατρέπονται, η ελαστική απασχόληση γιγαντώνεται. Οι ΣΣΕ παραβιάζονται συστηματικά. Το απαράδεκτο καθεστώς των συμβασιούχων ομήρων συνεχίζεται. Η ελεύθερη, ουσιαστική και δημοκρατική ενημέρωση γίνεται θυσία στο βωμό της εμπορευματοποίησης και της ανταγωνιστικότητας.

… σε αντίθεση με τις απολύσεις και τις παραβιάσεις ΣΣΕ άλλων κλάδων.

• Οι εργαζόμενοι είμαστε αντιμέτωποι σε μια ολόπλευρη επίθεση στα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα.

… από ποιόν; Γιατί πάντα οι υπεύθυνοι για αυτές τις «επιθέσεις» είναι γενικόλογες έννοιες, όπως το «σύστημα», η «εργοδοσία», «οι επιταγές της Ε.Ε.» και κανείς ποτέ δεν έχει το θάρρος να μιλήσει συγκεκριμένα;

• Τα νέα μέτρα, που προωθεί η κυβέρνηση, στο όνομα της αντιμετώπισης της κρίσης στοχεύουν στην πλήρη ανατροπή των κατακτήσεων.

Τα νέα μέτρα της οποιασδήποτε κυβέρνησης σε μία τέτοια περίοδο στοχεύουν και πρέπει να στοχεύουν στην έξοδο από την κρίση. Αλίμονο, εάν μία τέτοια έξοδος δεν είχε θυσίες. Θα ήταν φούσκα, σαν αυτή που έσκασε 5 χρόνια μετά την διακυβέρνηση της πιο άχρηστης κυβέρνησης που πέρασε ποτέ από τον τόπο.

Απαιτούμε:

• Όχι στις απολύσεις και ουσιαστικά μέτρα στήριξης των ανέργων.

Απαίτηση χωρίς αντι-πρόταση δεν υπάρχει. Ακούω προτάσεις.

• Πλήρη και σταθερή εργασία για όλους με όλα τα εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα. Όχι στο απαράδεκτο καθεστώς της ελαστικής απασχόλησης και των συμβασιούχων ομήρων.

Επίσης, παγκόσμια ειρήνη, εξάλειψη της φτώχειας και πράσινη ανάπτυξη παντού, με πράσινα άλογα να καλπάζουν στα λιβάδια των κινέζικων βιομηχανικών μεγαλουπόλεων. Οι συμβασιούχοι είναι ενήλικες, ώριμοι και υπεύθυνοι πολίτες που γνωρίζουν ότι υπογράφουν συμβάσεις ορισμένου χρόνου. Γι’ αυτό λέγονται και συμβασιούχοι. Τα χαδάκια και τα πατ-πατ στην πλάτη των χιλιάδων «ομήρων» για ψηφοθηρικούς σκοπούς έχουν περάσει σε χαμηλότερο επίπεδο. Οπότε είναι καιρός οι συγκεκριμένοι συμβασιούχοι που κατά κανόνα προσδοκούσαν να μονιμοποιηθούν αντί να τους καίγεται καρφί για τις «πραγματικές ανάγκες» της υπηρεσίας τους, να καταλάβουν πως ως ενήλικες υπεύθυνοι πολίτες πρέπει να ελιχθούν ανάλογα.

• Ουσιαστικές αυξήσεις στους μισθούς και τις συντάξεις. Πλήρη εφαρμογή των ΣΣΕ.

Φυσικά και οι ΣΣΕ πρέπει να εφαρμόζονται. Εφόσον δεν εφαρμόζονται, υπάρχει πάντα το δικαίωμα προσφυγής στη Δικαιοσύνη. Εάν αυτό θεωρείται χαμένος χρόνος, τότε ας γίνει απεργία για τη δυσλειτουργία της Δικαιοσύνης στο συγκεκριμένο θέμα. Άλλο το ένα και άλλο το άλλο. Όσο για τις αυξήσεις… προφανώς αναφέρονται σε μία χώρα που βιώνει ένα στάδιο οικονομικής ευημερίας και ο συγκεκριμένος κλάδος δεν έχει το μερίδιό του από την πίτα του πλούτου. Κοινώς, δεν αναφέρονται στην Ελλάδα.

• Όχι στα νέα ασφαλιστικά μέτρα και κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων».

Υπάρχει σε εξέλιξη διάλογος για το ασφαλιστικό. Η ΕΣΗΕΑ κατέθεσε τις προτάσεις της;

* * *

Αν υπάρχει κάτι που θα έπρεπε να ανησυχεί τα διάφορα σωματεία των εργαζομένων, αυτό είναι η συνεχής απαξίωση του δικαιώματος της απεργίας , όχι μόνο μπροστά στη δημοκρατία, αλλά και στην υπόλοιπη κοινωνία.

Τα εργασιακά δικαιώματα κατακτώνται σταδιακά (και καλά κάνουν) σε μία κοινωνία και οικονομία που έχει σταθερές βάσεις και συνεχώς αναπτύσσεται. Στην περίπτωση της Ελλάδας όμως, όπου ένα ολόκληρο Κράτος ιδρύθηκε και συνεχίζει να επιβιώνει χάρη σε δάνεια και επιδοτήσεις που έρχονται από το εξωτερικό, είναι φυσικό κάποια στιγμή η φούσκα να σκάσει. Πόσο μάλλον όταν τα τελευταία 5 χρόνια έγινε τόσο μεγάλη επιχείρηση αποδόμησης των θεσμών και των οικονομικών του Κράτους, προς όφελος ατομικών συμφερόντων, που κάθε μέρα όλο και κάποιο καινούργιο αρνητικό στοιχείο βγαίνει στην επιφάνεια. Όταν η φούσκα σκάει, χαμηλώνουμε το ψωροπερήφανο κουφιοκέφαλό μας και εργαζόμαστε πάλι από την αρχή μπας και επιτέλους στήσουμε ένα υποτυπώδες Κράτος. Προφανώς το «ελληνικό μοντέλο», δηλαδή το μοντέλο της σπατάλης, της διαφθοράς και του ατομικισμού, απέτυχε και καλό είναι να θεωρείται παράδειγμα προς αποφυγή διεθνώς.

Η έννοια της συλλογικής προσπάθειας σημαίνει μεν ισότιμη συμμετοχή στη δημοκρατία και τα κεκτημένα δικαιώματα, αλλά και ισότιμη ανάληψη ευθυνών και εργασίας προς την βελτίωση ολόκληρης της κοινωνίας και όχι μόνο της ατομικής ευημερίας άνευ υποχρεώσεων. Ειδικά, όταν στην Ελλάδα η έννοια της ευημερίας συνδυάζεται εξ’ ολοκλήρου και μόνο με το φούσκωμα της τσέπης του καθενός.

Υπάρχουν άνθρωποι που εργάζονται στα ΜΜΕ και όταν έχουν προσωπικά οφέλη από διαπλεκόμενες διαδικασίες με επιχειρηματικά ή κυβερνητικά συμφέροντα, προφανώς σιωπούν γιατί εκτός από τα κεκτημένα τους, δεν θίγονται ούτε οι τσέπες τους. Όταν όμως αυτή η διαπλοκή, τους σκάει μπούμερανγκ στα μούτρα, ξεκινάει η γκρίνια. Υπάρχουν γύρω στα 100-150 άτομα που κρατούν στα χέρια τους την αισθητική και την υγιεινή μίας ολόκληρης πόλης αφού αυτοί αποφασίζουν αν θα κάνουν αποκομιδή απορριμμάτων ή όχι. Υπάρχουν άλλα τόσα άτομα που κλείνουν το μεγαλύτερο λιμάνι της χώρας επειδή θεωρούν ότι ο λόγος τους για την εξωτερική και οικονομική πολιτική της χώρας, πρέπει να έχει μεγαλύτερη ισχύ από τα αντίστοιχα Υπουργεία ή τη στοιχειώδη λογική.

Και τέλος, και ίσως το χειρότερο απ’ όλα σε κοινωνικό επίπεδο, υπάρχει ένα μεγάλο ποσοστό οδηγών 4x4 που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους επειδή πρέπει να πληρώσουν αυξημένα τέλη κυκλοφορίας για το άχρηστο, φιγουρατζίδικο φουγάρο τους. Τι σχέση έχουν τα τέλη κυκλοφορίας με τις απεργίες και τα προαναφερθέντα αιτήματα; Πολύ μεγάλη. Αντικατοπτρίζουν το πραγματικό σκεπτικό πίσω από τέτοιες προσεγγίσεις και το οποίο με απλά λόγια λέει: «Ας έχω εγώ γεμάτη την τσέπη μου, και ο γείτονας, η κοινωνία και ολόκληρη η υπόλοιπη χώρα να πάνε να πνιγούν».