Μία κάποια προσμονή επικρατεί στα Εξάρχεια. Ένα «φάντασμα» για την ακρίβεια. Το πανό που δεσπόζει περήφανο στην πλατεία Εξαρχείων, μας προειδοποιεί για το «φάντασμα που πλανάται πάνω από την πόλη» και ονομάζεται «Δεκέμβρης». Μία ανάλογη προσμονή επικρατεί και ανάμεσα σε διάφορες κινήσεις πολιτών, αριστερές οργανώσεις και φυσικά τα ΜΜΕ. Και εν μέσω αυτής της προσμονής, επωάζεται το κλίμα που αρκετοί θα ήθελαν να επικρατήσει και φέτος στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις.
Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι. Ο Αλέξης Γρηγορόπουλος, δεν είναι ούτε άλλο ένα μεμονωμένο περιστατικό, ούτε απλά μία «αστοχία» της Ελληνικής Αστυνομίας. Ο Αλέξης είναι ένα 15χρονο παιδί που δολοφονήθηκε από έναν νταή Ελληναρά μπάτσο εν ψυχρώ. Παρόμοιοι νταήδες υπάρχουν ακόμα πολλοί, διάχυτοι όχι μόνο μέσα στο σώμα της ΕΛ.ΑΣ., αλλά και σε διάφορα άλλα πόστα που τρομοκρατούν, εκβιάζουν ή καταστρέφουν ανύποπτους πολίτες.
Ως εκ τούτου, η δολοφονία του Αλέξη, δικαίως ξεσήκωσε την οργή που ξεσήκωσε και δικαίως επεκτάθηκε σε διάφορα κοινωνικά στρώματα· το καθένα έχοντας τον δικό του λόγο. Και σε μία χώρα που στην ουσία δεν υφίσταται πραγματική Δημοκρατία, όπου οι φωνές των απελπισμένων ή των μειονοτήτων σκάνε στο βρόντο, είναι λογικό κάποιοι να σηκώσουν πέτρες και μολότωφ μόλις ξεχειλίσει το ποτήρι. Για τα περσινά περιστατικά έχω άλλωστε αναφερθεί και κάπως εκτενέστερα σε αυτό το post, αλλά και αυτό.
Μέχρις εδώ, όλα καλά. Το κράτος τρομοκρατεί και δεν λαμβάνει μέτρα, άρα κάποια στιγμή κάποιοι θα πάρουν τις πέτρες χωρίς συγκεκριμένο σχέδιο ή στόχο. Και καλώς θα κάνουν. Πέρυσι, το φλεγόμενο χριστουγεννιάτικο δέντρο ήταν μία πολύ ταιριαστή αισθητική παρέμβαση στον ύπνο των κοινών πολιτών, και κατά τη γνώμη μου, καλώς κάηκε.
Τα προβλήματα ξεκινάνε, όταν αυτό το «πάθος για τη λεφτεριά», γίνεται ένα εύκολο μέσο για την άμεση χειραγώγηση ανθρώπων ή ομάδων και τη διαστρέβλωση ιδεών. Ανέκαθεν, το πάθος ουδέποτε κατέληγε σε κάτι θετικό. Πάντα όμως, ήταν ένα καλό εναρκτήριο μέσο, για την απελευθέρωση της δυναμικής που χρειαζόταν για να ανατραπεί μία συντηρητική πεποίθηση. Σε μία σωστή κοινωνική εξέλιξη, την ανατροπή πρέπει να ακολουθήσει η λογική, διαφορετικά είτε το πάθος γυρνάει μπούμερανγκ σε αυτούς που το πυροδότησαν, είτε καταντάει γραφικό και άνευ πρακτικής ουσίας.
Στη σύγχρονη Ελλάδα όμως, ουδέποτε υπήρξε σωστή κοινωνική εξέλιξη. Η δυναμική ενός δικαιολογημένου πάθους, αντί να εξελιχθεί σε λογική, είτε μεταλλάσσονταν σε αδιέξοδο πάθος, είτε απλά εξαφανιζόταν. Δεν είναι τυχαίο λοιπόν, που στην Ελλάδα εκτός από την έλλειψη λογικής, επικρατεί και μία γενικότερη σύγχυση ως προς τις κοινωνικές μας ανάγκες.
Προσπαθώντας ορισμένοι να δημιουργήσουν μία επέτειο κοινωνικής εξέγερσης στο όνομα του Αλέξη, στην ουσία επιστρέφουν στην κατάσταση του πάθους, συγχέοντάς το με τις πραγματικές κοινωνικές ανάγκες. Ως αποτέλεσμα, όχι μόνο δεν δημιουργούνται δυναμικές προς θετικές κατευθύνσεις, αλλά και η μνήμη του Αλέξη στην ουσία αμαυρώνεται από τις δήθεν «επαναστατικές» ιδεολογίες μίας μικρής μειονότητας. Αυτής, που στην ουσία δεν ενδιαφέρεται για την θετική εξέλιξη της κοινωνίας μας, αλλά για τη συνέχιση της ευρύτερης σύγχυσης. Η δολοφονία του Αλέξη δεν είναι η δικαιολογία για μία επετειακή και επαναλαμβανόμενη εμφάνιση ανεξέλεγκτης βίας και τρομοκρατίας από όπου και αν προέρχεται αυτή. Η δολοφονία του Αλέξη είναι ένα εναρκτήριο βήμα προς την κατεύθυνση του εκδημοκρατισμού της ΕΛ.ΑΣ. αλλά και του Κράτους γενικότερα.
Όσο τρομοκρατικός ήταν ο θάνατος του Αλέξη, άλλο τόσο τρομοκρατικό είναι και το μήνυμα που προσπαθούν να περάσουν διάφοροι για τη φετεινή «επέτειο». Εάν οι μισοί επιλέγουν να βλέπουν την μία πλευρά της εν λόγω τρομοκρατίας, και οι άλλοι μισοί την άλλη πλευρά, το σίγουρο είναι ότι ποτέ δεν πρόκειται να βγει κάτι θετικό προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Όσο δίκαιο και αν είναι το εμπλεκόμενο πάθος.
