Γιατρέ μου, νοιώθω έναν κάποιο εκνευρισμό βαθιά στα σωθικά μου. Είναι αυτός ο εκνευρισμός που με τρώει χρόνια τώρα, και μου σκάει όταν μαθαίνω για κάποια γεγονότα, μπροστά στα οποία αισθάνομαι τελείως ανήμπορος. Δεν έχει να κάνει με αντίθετες απόψεις, ούτε με διαφορετικές ιδεολογίες, ούτε με μπάτσους, ούτε με κουκουλοφόρους. Δεν έχει καν να κάνει με απάνθρωπες συμπεριφορές. Έχει να κάνει καθαρά με την βλακεία. Τη βλακεία είναι που δεν αντέχω γιατρέ μου, γιατί ξέρω πολύ καλά πως είναι ανίκητη. «Η γλώσσα κόκαλα δεν έχει, και κόκαλα τσακίζει», λέει η λαϊκή ρήση, η οποία ίσως θα έπρεπε να αντικατασταθεί από την εμφανώς πιο βαθυστόχαστη και λογοτεχνική φράση «Η βλακεία όλα τα γαμεί και όλα τα ξεκωλιάζει».
Στο ζουμί. Της Μάγιας Τσόκλη το ανάγνωσμα και της πρόσφατης εμπειρίας της με τους Κουραμπιέδες Κάφρους Ελλάδας (ΚΚΕ). Μπορείτε να διαβάσετε τα δέοντα σε ένα άρθρο του protagon, εδώ.
Στα πολύ γρήγορα, η κα Τσόκλη, έχοντας και μία σχετικά μεγάλη εμπειρία από ταξίδια, είχε το θράσος να κάνει μία θετική σκέψη για αυτό τον τόπο. (Μη βιάζεστε ακόμα με τις πέτρες! Ο λιθοβολισμός θα ξεκινήσει όταν απαγγελθούν οι κατηγορίες). Σκέφτηκε ότι στα ταξίδια, οι τελευταίες «γεύσεις» από τον τόπο της αναχώρησης, είναι από τις σημαντικότερες που μένουν στον ταξιδιώτη. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με ορισμένες εταιρίες που παρασκευάζουν γνήσια ελληνικά προϊόντα, τον ΕΟΤ, και το Υπουργείο Παιδείας, με μία ιδέα: Να ετοιμαστούν κάποια μικρά δωράκια, με ελληνικά προϊόντα, προς τους αναχωρούντες τουρίστες, τα οποία θα τους τα έδιναν κάποια παιδάκια κατά την αναχώρησή τους. Με αυτό τον τρόπο, θα έμενε μία μικρή ευχάριστη γεύση κατά την αναχώρηση, παρουσιάζοντας μία διαφορετική εικόνα από αυτή. (ΟΚ... Ας αρχίσει ο λιθοβολισμός).
Όλα καλά; Όχι φυσικά! Οι Καφέ Κουραφέξαλα Ενταύθα (ΚΚΕ) έχουν άλλη άποψη και αντέδρασαν σε αυτή την ενέργεια. Και ιδού ο ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ λόγος.
Αρχίζω καντήλια....
Δεδομένης της ιδιαίτερα αρνητικής εικόνας της χώρας μας τον τελευταίο καιρό, ειδικά με τους robustus του Πανμέγιστου Απελευθερωτικού Μετώπου Ελλάδας (ΠΑΜΕ), θα ήταν μία καλή ευκαιρία να δείξουμε ότι υπάρχει και ένα άλλο ελληνικό πρόσωπο εκτός από τα Πιθηκομούτσουνα Ανεγκέφαλα Μονοκύταρα Ένζυμα (ΠΑΜΕ) που κραδαίνουν καδρόνια στα μούτρα ανυποψίαστων τουριστών. Χωρίς πολλά έξοδα, και χωρίς κάτι το ιδιαίτερα τραγικό, θα μπορούσαμε να δείξουμε πώς εκτός από τους Πιάσε Άλλη Μία Επανάσταση (ΠΑΜΕ), υπάρχουν και κάποιοι (ελάχιστοι ίσως τελικά) σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τη σημασία του τουρισμού για τη χώρα τους. Ξέρετε... αυτόν το πυλώνα ΝΑ (με το συμπάθιο) της εθνικής οικονομίας, χάρη στον οποίο, κάπου κάπου μπαίνει και κάνα φράγκο στο τρύπιο ταμείο μας.
Για τους Πορδοκέφαλους Ανύπαρκτης Μονοφασικής Ενέργειας (ΠΑΜΕ) όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα πάντα είναι θέμα σκοτεινών συμφερόντων. Ακόμα και τώρα που η χρεοκοπία φταρνίζεται καρτερικά όλη την ώρα στα μούτρα μας, μέχρι να πάθουμε πνευμονία, για τους Πανελλήνιους Άκυρους Μίζερους Επαναστάτες (ΠΑΜΕ), δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε πρωτοβουλίες, ούτε συμφωνίες με εταιρίες, ούτε φυσικά θετικές ενέργειες προς την βελτίωση της εικόνας της χώρας μας. Διότι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το μόνο που μετράει για τον κόκκινο φασισμό είναι η πάρτη του και τίποτα άλλο. Ούτε η χώρα, ούτε η υπόλοιπη κοινωνία, ούτε η οικονομία, ούτε ακόμα και μία ευχάριστη εικόνα που ενδεχομένως να αποκομίσει κάποιος επισκέπτης.
Θα μου πεις, βέβαια αγαπητέ μίζερε, στραβωμένε, γεμάτε βάσανα, επαναστάτη, ότι τα εργατικά δικαιώματα είναι πολύ σημαντικότερα από μία βιτρίνα με χαμογελαστά παιδάκια που προσφέρουν δωράκια σε τουρίστες. Και εκεί ακριβώς αναδεικνύεται η κλειστοφοβική, μίζερη και μονόπλευρη αντίληψη των πραγμάτων που έχεις. Όσο η εργατική τάξη είναι σε πόλεμο με το κακό Κεφάλαιο, κανείς δεν δικαιούται να χαμογελάει, να περνάει καλά, να ονειρεύεται, να σκέφτεται θετικά, να δημιουργεί, να βελτιώνει και γενικώς να ζει. Όοοοχι.... όταν η εργατική τάξη βρίσκεται σε πόλεμο, ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να μοιράζεται την μιζέρια, το στράβωμα και τις πολεμικές ιαχές της μάχης. Ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να προσκυνάει την εργατική τάξη, διότι στην τελική αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;
Και ναι ρε συντρόφια , δεν θα σώσουν τα «επικοινωνιακά» παιδάκια τον τουρισμό, αλλά από το να κραδαίνουν καδρόνια και να γκαρίζουν ακατάληπτα συνθήματα στα μούτρα των τουριστών, ακόμα και το ελάχιστο είναι προτιμότερο. Ας πάει να πνιγεί και το υπόλοιπο τουριστικό προϊόν που είναι για τα μπάζα. Μιλάμε για μία ελάχιστη, με ενδεχομένως σχεδόν μηδαμινή επιρροή, ΘΕΤΙΚΗ όμως πράξη. Η έννοια του «θετικού» όμως, προφανώς έχει διαφορετικές ερμηνείες για τον καθένα. Πώς άλλωστε να κατανοήσει ο μίζερος το «θετικό»; Θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλο, ίσα με σεισμό 7 Ρίχτερ, μπας και σπάσει λίγο το χειλάκι του που έχει πιάσει αράχνες από την πολλή μιζέρια. Οτιδήποτε κάτω από αυτό είτε είναι «επικοινωνιακό», είτε άξιο χλευασμού, είτε απλά χαζομάρα και φλωριά.
Για πάμε και ένα χώσιμο για την «εκμετάλλευση» των παιδιών. Διότι, όταν τα παιδάκια (με την συναίνεση των γονιών τους) «χρησιμοποιούνται» σε τέτοιες δράσεις έχουμε εκμετάλλευση. Όταν όμως κάνουν πρωινή προσευχή, παρέλαση, και παπαγαλίζουν ένα σωρό ανοησίες, δεν υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα για το ΚΚΕ, σωστά; Ούτε προφανώς όταν κάποια άλλα παιδάκια μοιράζουν φυλλάδια για τις «αμερικάνικες» και «καπιταλιστικές» δεντροφυτεύσεις του Αλαφούζου, αλλά και όταν φωτογραφίζονται στους ώμους του αποφασισμένου πατέρα/εργάτη που κατεβαίνει σε πορεία, κραδαίνοντας την κόκκινη σημαιούλα τους. Τότε δεν υπάρχει θέμα γιατί τα παιδάκια πρέπει να μαθαίνουν να πολεμούν τα ιμπεριαλιστικά σκοτεινά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και της καταπίεσης των χρηματοπιστωτικών κέντρων εξουσίας από μικρή ηλικία. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνουν τι σημαίνει η ακριβώς προηγούμενη πρόταση.
Δεν με αφορά ο χαρακτήρας της κας Τσόκλη. Δεν με αφορά αν είναι καλή ή όχι πολιτικός, αν είναι σε κάποιο κόμμα, και σε ποιο, αν έρχεται από εύπορη ή φτωχή οικογένεια, όπως και γενικότερα δεν με αφορά το βιογραφικό της. Δεν ασχολούμαι ούτε με περσόνες, ούτε με «ονόματα». Ασχολούμαι με πράξεις. Και όταν βλέπω θετικές πράξεις να διαβάλλονται στο όνομα ανύπαρκτων, φαντασιόπληκτων, κομπλεξικών ιδεολογιών, επειδή εμείς πάντα είμαστε οι μάγκες, και οι άλλοι έχουν μόνο σκοτεινά συμφέροντα, τσινάει μέσα μου ένα κατιτίς.
Το μόνο πράγμα που γνωρίζω για την κα Τσόκλη είναι τα ταξίδια της. Γνωρίζω ότι κάνει αυτό που ούτε το 1% του ελληνικού πληθυσμού δεν τόλμησε ποτέ να κάνει. Δηλαδή, να φύγει προσωρινά μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά, και να περιπλανηθεί για λίγο και εκτός συνόρων. Να γνωρίσει άλλους κόσμους, άλλα μυαλά, άλλα χρώματα, άλλες μυρωδιές, άλλες νοοτροπίες. Να συνειδητοποιήσει πόσο μικροσκοπική είναι η μυρμηγκοφωλιά του, που την έχει καμάρι και την ανεμίζει σε Eurovision και ποδόσφαιρα. Να πάρει εικόνες, να έχει και μία ιστορία της προκοπής να λέει στα παιδιά του και να χαίρεται να παίρνει συνεχώς νέες εμπειρίες. Για αυτό και μόνο σέβομαι την προσωπικότητα της κας Τσόκλη. Ούτε για τις πολιτικές πεποιθήσεις της, ούτε για το κόμμα της, ούτε για την οποιαδήποτε δραστηριότητά της εκτός από τα ταξίδια. Απλά για το ότι ως Ελληνίδα, την έχει κάνει την υπέρβασή της σε σχέση με άλλους Έλληνες. Διότι, αν ακόμα και το 10% αυτής της χώρας έπαιρνε το θάρρος να βγει και λίγο από το καβούκι της Ψαροκώσταινας, ενδεχομένως αυτή η κοινωνία να ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα με διαφορετικά και πιο ανοιχτά μυαλά.
Ίσως και κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει στους αγαπητούς συντρόφους, ότι αν έμπαιναν στον κόπο να κάνουν και αυτοί ένα ταξιδάκι εκτός Ελλάδας, ενδεχομένως να κατάφερναν να δημιουργήσουν καμιά δεκαριά εκατομμύρια ακόμα νευρώνες στον εγκέφαλό τους και να έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ίσως τότε, όντως να κατάφερναν να υπερασπιστούν καλύτερα τα εργατικά δικαιώματά τους αντί να τα διαβάλουν μαζί με την υπόλοιπη χώρα. Δεν κοστίζει πια και τόσο πολύ. Δύο, άντε τρεις δόσεις αυτοκινήτου πάει το μαλλί.
Κλείνω καντήλια.
Αρχίζω απαισιοδοξία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για αυτή τη χώρα; Όχι μόνο επειδή το ΚΚΕ έχει κηρύξει πόλεμο με το σύμπαν, αλλά επειδή και μία σημαντική μερίδα «πάνσοφων» και «πανεπιστημόνων» Ελληναράδων έχει μία αυτονόητη άνεση στο να ασκεί κριτική στην κα Τσόκλη πάνω σε ταξιδιωτικά και τουριστικά θέματα. Είναι η ίδια άνεση με την οποία «λιντσάρεται» οποιαδήποτε θετική ενέργεια πάει να ξεμυτίσει από το καβούκι της από όπου και αν προέρχεται. Επειδή όλοι μας είμαστε τόσο σοβαροί και ταγμένοι στην αμπελοφιλοσοφία μας που δεν υπάρχει χώρος για τις «φλωριές» των άλλων.
Κλείνω απαισιοδοξία.
Στο ζουμί. Της Μάγιας Τσόκλη το ανάγνωσμα και της πρόσφατης εμπειρίας της με τους Κουραμπιέδες Κάφρους Ελλάδας (ΚΚΕ). Μπορείτε να διαβάσετε τα δέοντα σε ένα άρθρο του protagon, εδώ.
Στα πολύ γρήγορα, η κα Τσόκλη, έχοντας και μία σχετικά μεγάλη εμπειρία από ταξίδια, είχε το θράσος να κάνει μία θετική σκέψη για αυτό τον τόπο. (Μη βιάζεστε ακόμα με τις πέτρες! Ο λιθοβολισμός θα ξεκινήσει όταν απαγγελθούν οι κατηγορίες). Σκέφτηκε ότι στα ταξίδια, οι τελευταίες «γεύσεις» από τον τόπο της αναχώρησης, είναι από τις σημαντικότερες που μένουν στον ταξιδιώτη. Ήρθε λοιπόν σε επαφή με ορισμένες εταιρίες που παρασκευάζουν γνήσια ελληνικά προϊόντα, τον ΕΟΤ, και το Υπουργείο Παιδείας, με μία ιδέα: Να ετοιμαστούν κάποια μικρά δωράκια, με ελληνικά προϊόντα, προς τους αναχωρούντες τουρίστες, τα οποία θα τους τα έδιναν κάποια παιδάκια κατά την αναχώρησή τους. Με αυτό τον τρόπο, θα έμενε μία μικρή ευχάριστη γεύση κατά την αναχώρηση, παρουσιάζοντας μία διαφορετική εικόνα από αυτή. (ΟΚ... Ας αρχίσει ο λιθοβολισμός).
Όλα καλά; Όχι φυσικά! Οι Καφέ Κουραφέξαλα Ενταύθα (ΚΚΕ) έχουν άλλη άποψη και αντέδρασαν σε αυτή την ενέργεια. Και ιδού ο ΣΟΒΑΡΟΤΑΤΟΣ λόγος.
Αρχίζω καντήλια....
Δεδομένης της ιδιαίτερα αρνητικής εικόνας της χώρας μας τον τελευταίο καιρό, ειδικά με τους robustus του Πανμέγιστου Απελευθερωτικού Μετώπου Ελλάδας (ΠΑΜΕ), θα ήταν μία καλή ευκαιρία να δείξουμε ότι υπάρχει και ένα άλλο ελληνικό πρόσωπο εκτός από τα Πιθηκομούτσουνα Ανεγκέφαλα Μονοκύταρα Ένζυμα (ΠΑΜΕ) που κραδαίνουν καδρόνια στα μούτρα ανυποψίαστων τουριστών. Χωρίς πολλά έξοδα, και χωρίς κάτι το ιδιαίτερα τραγικό, θα μπορούσαμε να δείξουμε πώς εκτός από τους Πιάσε Άλλη Μία Επανάσταση (ΠΑΜΕ), υπάρχουν και κάποιοι (ελάχιστοι ίσως τελικά) σκεπτόμενοι άνθρωποι που αναγνωρίζουν τη σημασία του τουρισμού για τη χώρα τους. Ξέρετε... αυτόν το πυλώνα ΝΑ (με το συμπάθιο) της εθνικής οικονομίας, χάρη στον οποίο, κάπου κάπου μπαίνει και κάνα φράγκο στο τρύπιο ταμείο μας.
Για τους Πορδοκέφαλους Ανύπαρκτης Μονοφασικής Ενέργειας (ΠΑΜΕ) όμως τα πράγματα είναι διαφορετικά. Τα πάντα είναι θέμα σκοτεινών συμφερόντων. Ακόμα και τώρα που η χρεοκοπία φταρνίζεται καρτερικά όλη την ώρα στα μούτρα μας, μέχρι να πάθουμε πνευμονία, για τους Πανελλήνιους Άκυρους Μίζερους Επαναστάτες (ΠΑΜΕ), δεν πρέπει να υπάρχουν ούτε πρωτοβουλίες, ούτε συμφωνίες με εταιρίες, ούτε φυσικά θετικές ενέργειες προς την βελτίωση της εικόνας της χώρας μας. Διότι είναι ξεκάθαρο πλέον ότι το μόνο που μετράει για τον κόκκινο φασισμό είναι η πάρτη του και τίποτα άλλο. Ούτε η χώρα, ούτε η υπόλοιπη κοινωνία, ούτε η οικονομία, ούτε ακόμα και μία ευχάριστη εικόνα που ενδεχομένως να αποκομίσει κάποιος επισκέπτης.
Θα μου πεις, βέβαια αγαπητέ μίζερε, στραβωμένε, γεμάτε βάσανα, επαναστάτη, ότι τα εργατικά δικαιώματα είναι πολύ σημαντικότερα από μία βιτρίνα με χαμογελαστά παιδάκια που προσφέρουν δωράκια σε τουρίστες. Και εκεί ακριβώς αναδεικνύεται η κλειστοφοβική, μίζερη και μονόπλευρη αντίληψη των πραγμάτων που έχεις. Όσο η εργατική τάξη είναι σε πόλεμο με το κακό Κεφάλαιο, κανείς δεν δικαιούται να χαμογελάει, να περνάει καλά, να ονειρεύεται, να σκέφτεται θετικά, να δημιουργεί, να βελτιώνει και γενικώς να ζει. Όοοοχι.... όταν η εργατική τάξη βρίσκεται σε πόλεμο, ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να μοιράζεται την μιζέρια, το στράβωμα και τις πολεμικές ιαχές της μάχης. Ολόκληρος ο πλανήτης οφείλει να προσκυνάει την εργατική τάξη, διότι στην τελική αυτό δεν είναι και το ζητούμενο;
Και ναι ρε συντρόφια , δεν θα σώσουν τα «επικοινωνιακά» παιδάκια τον τουρισμό, αλλά από το να κραδαίνουν καδρόνια και να γκαρίζουν ακατάληπτα συνθήματα στα μούτρα των τουριστών, ακόμα και το ελάχιστο είναι προτιμότερο. Ας πάει να πνιγεί και το υπόλοιπο τουριστικό προϊόν που είναι για τα μπάζα. Μιλάμε για μία ελάχιστη, με ενδεχομένως σχεδόν μηδαμινή επιρροή, ΘΕΤΙΚΗ όμως πράξη. Η έννοια του «θετικού» όμως, προφανώς έχει διαφορετικές ερμηνείες για τον καθένα. Πώς άλλωστε να κατανοήσει ο μίζερος το «θετικό»; Θα πρέπει να είναι τόσο μεγάλο, ίσα με σεισμό 7 Ρίχτερ, μπας και σπάσει λίγο το χειλάκι του που έχει πιάσει αράχνες από την πολλή μιζέρια. Οτιδήποτε κάτω από αυτό είτε είναι «επικοινωνιακό», είτε άξιο χλευασμού, είτε απλά χαζομάρα και φλωριά.
Για πάμε και ένα χώσιμο για την «εκμετάλλευση» των παιδιών. Διότι, όταν τα παιδάκια (με την συναίνεση των γονιών τους) «χρησιμοποιούνται» σε τέτοιες δράσεις έχουμε εκμετάλλευση. Όταν όμως κάνουν πρωινή προσευχή, παρέλαση, και παπαγαλίζουν ένα σωρό ανοησίες, δεν υπάρχει τόσο σοβαρό πρόβλημα για το ΚΚΕ, σωστά; Ούτε προφανώς όταν κάποια άλλα παιδάκια μοιράζουν φυλλάδια για τις «αμερικάνικες» και «καπιταλιστικές» δεντροφυτεύσεις του Αλαφούζου, αλλά και όταν φωτογραφίζονται στους ώμους του αποφασισμένου πατέρα/εργάτη που κατεβαίνει σε πορεία, κραδαίνοντας την κόκκινη σημαιούλα τους. Τότε δεν υπάρχει θέμα γιατί τα παιδάκια πρέπει να μαθαίνουν να πολεμούν τα ιμπεριαλιστικά σκοτεινά συμφέροντα των κεφαλαιοκρατών και της καταπίεσης των χρηματοπιστωτικών κέντρων εξουσίας από μικρή ηλικία. Πρέπει επίσης να καταλαβαίνουν τι σημαίνει η ακριβώς προηγούμενη πρόταση.
Δεν με αφορά ο χαρακτήρας της κας Τσόκλη. Δεν με αφορά αν είναι καλή ή όχι πολιτικός, αν είναι σε κάποιο κόμμα, και σε ποιο, αν έρχεται από εύπορη ή φτωχή οικογένεια, όπως και γενικότερα δεν με αφορά το βιογραφικό της. Δεν ασχολούμαι ούτε με περσόνες, ούτε με «ονόματα». Ασχολούμαι με πράξεις. Και όταν βλέπω θετικές πράξεις να διαβάλλονται στο όνομα ανύπαρκτων, φαντασιόπληκτων, κομπλεξικών ιδεολογιών, επειδή εμείς πάντα είμαστε οι μάγκες, και οι άλλοι έχουν μόνο σκοτεινά συμφέροντα, τσινάει μέσα μου ένα κατιτίς.
Το μόνο πράγμα που γνωρίζω για την κα Τσόκλη είναι τα ταξίδια της. Γνωρίζω ότι κάνει αυτό που ούτε το 1% του ελληνικού πληθυσμού δεν τόλμησε ποτέ να κάνει. Δηλαδή, να φύγει προσωρινά μακριά από τον μπαμπά και τη μαμά, και να περιπλανηθεί για λίγο και εκτός συνόρων. Να γνωρίσει άλλους κόσμους, άλλα μυαλά, άλλα χρώματα, άλλες μυρωδιές, άλλες νοοτροπίες. Να συνειδητοποιήσει πόσο μικροσκοπική είναι η μυρμηγκοφωλιά του, που την έχει καμάρι και την ανεμίζει σε Eurovision και ποδόσφαιρα. Να πάρει εικόνες, να έχει και μία ιστορία της προκοπής να λέει στα παιδιά του και να χαίρεται να παίρνει συνεχώς νέες εμπειρίες. Για αυτό και μόνο σέβομαι την προσωπικότητα της κας Τσόκλη. Ούτε για τις πολιτικές πεποιθήσεις της, ούτε για το κόμμα της, ούτε για την οποιαδήποτε δραστηριότητά της εκτός από τα ταξίδια. Απλά για το ότι ως Ελληνίδα, την έχει κάνει την υπέρβασή της σε σχέση με άλλους Έλληνες. Διότι, αν ακόμα και το 10% αυτής της χώρας έπαιρνε το θάρρος να βγει και λίγο από το καβούκι της Ψαροκώσταινας, ενδεχομένως αυτή η κοινωνία να ήταν σε πολύ καλύτερη μοίρα με διαφορετικά και πιο ανοιχτά μυαλά.
Ίσως και κάποιος θα έπρεπε να εξηγήσει στους αγαπητούς συντρόφους, ότι αν έμπαιναν στον κόπο να κάνουν και αυτοί ένα ταξιδάκι εκτός Ελλάδας, ενδεχομένως να κατάφερναν να δημιουργήσουν καμιά δεκαριά εκατομμύρια ακόμα νευρώνες στον εγκέφαλό τους και να έβλεπαν τα πράγματα διαφορετικά. Ίσως τότε, όντως να κατάφερναν να υπερασπιστούν καλύτερα τα εργατικά δικαιώματά τους αντί να τα διαβάλουν μαζί με την υπόλοιπη χώρα. Δεν κοστίζει πια και τόσο πολύ. Δύο, άντε τρεις δόσεις αυτοκινήτου πάει το μαλλί.
Κλείνω καντήλια.
Αρχίζω απαισιοδοξία.
Καταλαβαίνετε τώρα γιατί δεν υπάρχει ελπίδα για αυτή τη χώρα; Όχι μόνο επειδή το ΚΚΕ έχει κηρύξει πόλεμο με το σύμπαν, αλλά επειδή και μία σημαντική μερίδα «πάνσοφων» και «πανεπιστημόνων» Ελληναράδων έχει μία αυτονόητη άνεση στο να ασκεί κριτική στην κα Τσόκλη πάνω σε ταξιδιωτικά και τουριστικά θέματα. Είναι η ίδια άνεση με την οποία «λιντσάρεται» οποιαδήποτε θετική ενέργεια πάει να ξεμυτίσει από το καβούκι της από όπου και αν προέρχεται. Επειδή όλοι μας είμαστε τόσο σοβαροί και ταγμένοι στην αμπελοφιλοσοφία μας που δεν υπάρχει χώρος για τις «φλωριές» των άλλων.
Κλείνω απαισιοδοξία.
