Χθες απέλυσαν την Αλίκη. Το ιστορικό της σχέσης της Αλίκης με την εταιρία της είναι τυπικό μίας μέσης ελληνικής μικρομεσαίας επιχείρησης και είναι από αυτά για τα οποία δεν υπάρχει κάποια εργατική νομοθεσία και ούτε πρόκειται να υπάρξει, γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν ανέφικτο. Θα σήμαινε ότι η Δικαιοσύνη θα μπορούσε να μπει στο κεφάλι κάποιου και να βγάζει καταδικαστικές αποφάσεις ανάλογα με τα μυαλά που κουβαλάει.
Η εταιρία συστάθηκε πριν περίπου 15 χρόνια από έναν κλασσικό Ελληναρά μικροεπιχειρηματία. Απόφοιτος Λυκείου, χωμένος σε μικρολαμογιές από τα 18 του και με επαγγελματική δραστηριότητα σε οτιδήποτε περνούσε από το χέρι του. Μη φανταστείς κανέναν δουλευταρά. Στο μπούρου-μπούρου έπιανε τον κόσμο, και κάποιοι είτε δούλευαν γι’ αυτόν, είτε για άλλους, στο τέλος του μήνα όλο και από κάπου έσκαγαν τα λεφτά. Με εξαιρετικές ικανότητες δημοσίων σχέσεων και γλυψίματος, κατάφερε μέχρι τα 30 του να έχει κάνει τις «σωστές» γνωριμίες και στα δύο μεγάλα κόμματα.
Κατά τη δεκαετία της μεγάλης μάσας (βλ. 90’s), είδε την «έκρηξη» στην αγορά των κατασκευών και αφού έψησε έναν φίλο του Πολιτικό Μηχανικό, άνοιξαν μαζί την εταιρία. Ένα μελετητικό γραφείο σε ένα στριμόκωλο δυάρι, που αν το έβλεπες θα έλεγες ότι το μόνο που του λείπει είναι η ταμπέλα με το χειρόγραφο «εκτελούνται παντός φύσεως τεχνικαί εργασίαι».
Το πρόβλημα όμως ήταν ότι κανένας από τους δύο δεν ήθελε να δουλέψει ιδιαίτερα. Ο ένας πηγαινοερχόταν σε βουλευτές και γνωστούς, ενώ ο άλλος προσπαθούσε να δίνει τις δουλειές τους υπεργολαβία και απλά στο τέλος να βάζει τη δική του υπογραφή. Έτσι έβαλαν αγγελία και εμφανίστηκε η Αλίκη. Νεαρή Πολιτικός Μηχανικός, απόφοιτη του ΕΜΠ, με μεταπτυχιακό και διδακτορικό στο Imperial College του Λονδίνου. Στην ουσία, η Αλίκη αναλάμβανε σχεδόν εξ’ολοκλήρου τις οποιεσδήποτε μελέτες με σκληρή δουλειά, υπερωρίες και ξενύχτια.
Τα χρόνια πέρναγαν, η εταιρία αναπτύχθηκε, μετακόμισε σε μεγαλύτερο κτίριο και προσέλαβε και άλλο κόσμο. Όλα αυτά τα χρόνια, η Αλίκη συνέχισε στον ίδιο ρυθμό δουλειάς, ενώ οι δύο μέτοχοι εκτός από την περιφέρεια της μέσης τους, αύξησαν και τη χαλάρωσή τους. Μέσα σε διάστημα 5 ετών, η εταιρία κατέγραφε σχεδόν τριπλασιασμό του τζίρου κάθε συνεχόμενο έτος. Οι αυξήσεις στους μισθούς της Αλίκης ήταν οι προβλεπόμενοι, δηλαδή +50-100 ευρώ κάθε χρόνο το πολύ, ενώ τα κέρδη από τα μερίσματα των μετόχων, μπορούσαν να σημείωναν και αύξηση μερικές εκατοντάδες χιλιάδες. Δεν άργησαν να έρθουν οι Cayenne και τα σπιτάκια στη Μύκονο, κατά τα πρότυπα του νεοελληνικού, μπουρτζοβλαχικού, νεοπλουτέ savoir vivre.
Επί της ουσίας, όλες τις δουλειές τις διαχειριζόταν και τις επέβλεπε η Αλίκη. Επειδή τα δύο «αφεντικά» όμως δεν μπορούσαν να ανεχτούν τον ρόλο κάποιου manager στην εταιρία τους, πέρα από τους εαυτούς τους, ουδέποτε της αναγνώρισαν αυτόν τον τίτλο. Και φυσικά, ουδέποτε άφησαν οποιαδήποτε υπόνοια ότι κάποια στιγμή ο ρόλος της θα αναβαθμιζόταν γενικότερα.
Πριν τρία χρόνια περίπου, ξεκίνησε η κατρακύλα. Οι δύο μέτοχοι συμμετείχαν από κοινού σε μία μπίζνα που έζεχνε λαμογιά από το χιλιόμετρο. Επενδύοντας κεφάλαια της εταιρίας, προσπάθησαν να ζήσουν το νεοελληνικό όνειρο και «να πιάσουν την καλή». Τα σχέδια όμως δεν πήγαν όπως ακριβώς τα είχαν προβλέψει. Μία που δεν έκατσαν οι συνθήκες, μία που τους πούλησαν οι άλλοι «συνέταιροι», βρέθηκαν ξαφνικά να χρωστάνε πολλά λεφτά. Την φαεινή για άμεσο ξεχρέωμα την είχε ο ένας από τους δύο: πούλησαν όλες τις τρέχουσες δουλειές της εταιρίας σε άλλα γραφεία. Μέσα σε ένα μόλις χρόνο η εταιρία παρουσίασε ζημιές και αναγκάστηκε να προβεί σε απολύσεις. Φυσικά κανένας λόγος δεν έγινε για πώληση των ιδιωτικών τους περιουσιακών στοιχείων ή μείωση των μερισμάτων τους.
Υποθέτω πως το σκεπτικό για την απόλυση της Αλίκης βασίστηκε στα μαθηματικά Γυμνασίου που κατείχε ο ένας μέτοχος. Μείωση εξόδων, διατηρώντας όμως τα ίδια έσοδα. Ποιος υπάλληλος μας κοστίζει πιο πολύ; Η Αλίκη. Και να φύγει, αν σκάσει καμιά δουλειά, θα ξελασπώσουν οι πιτσιρικάδες που έχουν ψηθεί και κουτσά στραβά τα φέρνουν πέρα. Εμπειρία, Imperial και εργατικότητα τί να κλάσουν; Τίμησαν και τη φιλεύσπλαχνη συνείδησή τους, και της έδωσαν πέντε χιλιάρικα αποζημίωση παρόλο που ήταν με δελτίο παροχής υπηρεσιών.
15 χρόνια. Μία ζωή σχεδόν. Σίγουρα η πιο παραγωγική περίοδος, έληξε μέσα σε μία μέρα με συνοπτικές διαδικασίες. Αστειευόμενος, τη ρώτησα αν θα αρχίσει να κατεβαίνει στις πορείες τώρα. Μου απάντησε πως αν κατέβαινε δεν θα ήξερε που να ρίξει τις μούντζες. Στη Βουλή, στον κόσμο τριγύρω της, ή απλά τον εαυτό της;
