Ο διαμελισμός και η σταδιακή αποσύνθεση της Αριστεράς πρέπει να είναι το θέμα για το οποίο έχει χυθεί το περισσότερο μελάνι τις τελευταίες δεκαετίες. Και, προσωπικά μιλώντας, ίσως και να είναι το θέμα που με απασχόλησε περισσότερο για αρκετά χρόνια, όταν κατά τη σταδιακή μου έξοδο από τον «χώρο», κάθε φορά που έβγαινε μία ανακοίνωση, δήλωση, απόφαση ή ενέργεια το ερώτημα που με κατέκλυζε, στην πιο απλή του μορφή, ήταν: «Σοβαρά ρε μάγκες; Πάλι τα ίδια;». Περιττό βέβαια να αναφερθεί ο αριθμός των αναρτήσεων στο παρόν ιστολόγιο για το συγκεκριμένο θέμα.
Οποιαδήποτε ιδέα, όσο καλή και δουλεμένη και αν είναι, αναπόφευκτα κάποια στιγμή στην ιστορία έχει ραντεβού με την πραγματικότητα και την ρεαλιστική αντίληψη και αντιμετώπιση των πραγμάτων. Και βέβαια η ιδεολογική υπέρβαση που πρέπει να διέπει τις κοινωνίες κάθε ιστορική περίοδο μπορεί να «πετάει το μπαλάκι» και πιο μακριά ώστε να εμπνέει ολόκληρη την υπόλοιπη κοινωνία να ακολουθήσει, αλλά θα πρέπει να έχει κατά νου και τι γίνεται όταν η κοινωνία φτάσει στο μπαλάκι.
Το συνηθισμένο κατηγορητήριο εναντίον της Αριστεράς ότι είναι εκτός πραγματικότητας δεν έχει να κάνει τόσο πολύ με τις ιδέες και την ουτοπία της για το πώς θα έπρεπε να λειτουργεί η ανθρωπότητα στο μέλλον αλλά για την συνεχιζόμενη άρνησή της να δει πως λειτουργεί η ανθρωπότητα στο παρόν. Έτσι, υπάρχει ένα μεγάλο παράδοξο όταν για παράδειγμα η αντι-καπιταλιστική ρητορική του προηγούμενου αιώνα συνεχίζει και σήμερα χρησιμοποιώντας τα μέσα του ίδιου του καπιταλισμού. Δεν ξέρω Πχ αν είναι υποκριτικό ή απλά βολικό, ένα άτομο που απολαμβάνει όλα τα προϊόντα και τα όποια παράγωγα του καπιταλισμού να βάλλει εναντίον αυτού. Πόσο μάλλον όταν ο καπιταλισμός, είναι τόσο αόριστα διάχυτος στην κοινωνία μας που δεν μπορεί να περιοριστεί σε ένα κλειστό και σαφώς οριοθετημένο σύστημα αξιών, οικονομικών και κοινωνικών συναλλαγών.
Υπάρχει μία αρκετά μεγάλη διαφορά στο να λες σε έναν σημερινό δυτικό άνθρωπο ότι δεν είναι σωστό να υπερκαταναλώνει από το να εξηγείς τα οφέλη από μία ισορροπημένη και συνειδητοποιημένη κατανάλωση, ώστε να αφήσεις στην κρίση του συγκεκριμένου άνθρωπου την ελευθερία να αποφασίσει. Υπάρχει διαφορά στο να υποδεικνύεις τι είναι σωστό για τον καθένα, από το να εξηγείς για ποιο λόγο το «σωστό» είναι σωστό. Δεν μπορεί να υπάρχει νομοτελειακός ιδεολογικός χώρος για τον ίδιο λόγο που δεν μπορεί να υπάρχει νομοτελειακή ηθική. Όπως η εκκλησία που εξέφραζε το δεύτερο σταδιακά αποχώρησε από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, αναπόφευκτα και η Αριστερά που εκφράζει το πρώτο, θα αποχωρήσει παρομοίως – κάτι που, τουλάχιστον στο πιο «πολιτισμένο» κομμάτι της Ευρώπης, συμβαίνει ήδη.
Ευτυχώς οι ιδέες, αλλά και οι πρακτικές εφαρμογές τους, μεταλλάσσονται συνεχώς προκειμένου να προσαρμοστούν στις οποιεσδήποτε κοινωνικές ανάγκες του παρόντος. Στην υπόλοιπη Ευρώπη, η Αριστερά εδώ και 30 χρόνια μετουσιώνεται σε μία κοινωνική άσκηση πίεσης για περισσότερη δημοκρατία και φιλελεύθερες ιδέες, σε αντίθεση με τον ελληνικό αριστερό χώρο που συνεχώς οπισθοδρομεί και έχει απλά καταντήσει στον απόλυτο αρνητή των παντών. Η ελληνική Αριστερά έχει πλέον πάρει το ρόλο του ξεπερασμένου πολιτικάντη που μετράει ψηφαλάκια και προσπαθεί να γίνει αρεστός σε όσους περισσότερους γίνεται, απλοποιώντας όσο πιο λαϊκίστικα μπορεί το οποιοδήποτε σύνθετο ζήτημα. Δεν είναι τυχαίο που τελικά η φράση του GW Bush, που η ίδια η Αριστερά κατέκρινε, «You’re either with us or against us», έχει πλέον υιοθετηθεί από τον ευρύτερο αριστερό χώρο. Ούτε βέβαια είναι τυχαίο που ακόμα και σε τρανταχτές περιπτώσεις ολιγαρχικής, συντεχνιακής και διεφθαρμένης πρακτικής (Πχ ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ, ταξιτζήδες, κλπ), η ελληνική Αριστερά προτιμούσε τη σιωπή ή ακόμα και την υποστήριξη των συγκεκριμένων συντεχνιών από τον σαφή διαχωρισμό και την παραδοχή ταύτισης απόψεων με μία ενδεχόμενη κυβερνητική πολιτική.
Εάν η πτώση του υπαρκτού σοσιαλισμού και η παγκόσμια παραδοχή αποτυχίας του δεν πτοεί τους συντηρητικούς Έλληνες Αριστερούς, ενδεχομένως μετά από αρκετές γενιές να αναγνωριστεί και η τοπική αποτυχία στη σύνθεση για χάρη της επίμονης και αψυχολόγητης αποδόμησης.
