Ο ελληνικός λαός είναι σχεδόν κατασταλαγμένος. Όπως όλα δείχνουν, ο επόμενος Πρωθυπουργός της χώρας θα είναι ο κ. Σαμαράς. Μία χρονιά τελειώνει, και μετά από χιλιάδες αθροιζόμενα ντεσιμπέλ φωνής, αγανάκτησης, οργής, ακατάσχετης συνωμοσιολογίας, διασταύρωσης ιδεολογικών, κοινωνικών και οικονομικών ρευμάτων, το καλύτερο που μπορεί να μας προσφέρει αυτή η χώρα είναι η εκλογή ενός ακραίου λαϊκιστή πολιτικού, βγαλμένο από την περίοδο που νομίζαμε πως όλοι θέλαμε να ξεχάσουμε.
Είναι τελικά ολοφάνερο. Όσοι νευρώνες και αν πυροδοτήθηκαν φέτος αναλύοντας τις προτεραιότητες της χώρας, της κοινωνίας και της οικονομίας, η ευρύτερη λαϊκή ετυμηγορία προστάζει επιστροφή στο παρελθόν. Πίσω στην Ελλάδα της φούσκας, της ανευθυνότητας και της ατομικής ευδαιμονίας εις βάρος της συλλογικής. Άλλωστε η πόλωση προς τα πολιτικά άκρα, είτε τα δεξιά είτε τα αριστερά, τέτοιες καταστάσεις σηματοδοτεί. Άκρα που οδηγούν πολιτικούς να ξεκατινιάζονται σε άνευ ουσίας τηλεοπτικές κοκορομαχίες, ΜΜΕ να παλεύουν ακόμα περισσότερο να σπείρουν τον τρόμο και την απόγνωση μπας και επιβιώσουν, και τον τρίτο (πλέον) μεγαλύτερο πολιτικό χώρο να εκφράζει τα συλλυπητήρια του για τον θάνατο ενός στυγνού δικτάτορα στην άλλη άκρη του κόσμου. Φτάσαμε στο σημείο να ακούμε είτε για διάλυση ολόκληρου του δημοσίου τομέα, είτε για ολική κρατικοποίηση κάθε επιχείρησης. Κανείς πια δεν ενδιαφέρεται για το μέτρο. Κανείς δεν έχει την υπομονή για σύνθετες αλλά ουσιαστικές λύσεις.
Μέσα στο 2011 μαρτυρήσαμε τον θάνατο της λογικής και της ψυχραιμίας, και την ανάσταση της άναρθρης κραυγής, της μοιρολατρίας και της συνωμοσίας. Την διάσπαση βασικών πολιτικών ρευμάτων σε δεκάδες μικρότερα, με αδυναμία να συσπειρώσουν νέες, ανατρεπτικές και δημιουργικές ιδέες. Την απομάκρυνση κεφαλαίων εκτός χώρας από τα ανώτερα κοινωνικά στρώματα, και την άρνηση πληρωμών από τα κατώτερα, αφήνοντας ουσιαστικά το Κράτος ακόμα πιο αποκομμένο από την κοινωνία στην μάχη κατά της οικονομικής κρίσης. Εξαντληθήκαμε στο παιχνίδι με τον ατελείωτο διάλογο: «Εσύ να πληρώσεις πρώτος. –Όχι εσύ να πληρώσεις πρώτος. – Όχι εσύ να πληρώσεις πρώτος», κ.ο.κ.
Μαρτυρήσαμε το ξεγύμνωμα νοοτροπιών που τόσα χρόνια κρύβαμε καλά κάτω από το χαλάκι. Ο εθνικισμός και ο υπερπατριωτισμός βρήκαν πρόσφορα και ατελείωτα εδάφη, όχι μόνο στον παραδοσιακό τους σύμμαχο, την δεξιά, αλλά και στην συνεχώς διασπώμενη αριστερά. Οι κορώνες για την απειλή του έθνους από ξένες δυνάμεις, πολιτικές ή οικονομικές, μονοπώλησαν κάθε άλλοθι που απέμεινε στις συνειδήσεις μας.
Μαρτυρήσαμε μία ανούσια εκτόξευση αμοιβαίων πυρών ανάμεσα σε αντίπαλους πολιτικούς χώρους με βασικό ζητούμενο την επιβίωσή τους και όχι το συλλογικό συμφέρον ολόκληρης της κοινωνίας. Πολιτικάντηδες άλλων δεκαετιών που ψάχνουν απεγνωσμένα το γενικότερο λαϊκό κύμα για να αποσπάσουν μερικές δεκάδες ακόμα ψήφους στις ερχόμενες εκλογές. Μπήκε η ακροδεξιά στην κυβέρνηση, και ξαφνικά έγινε κεντρικό ρεύμα. Με δημοκρατικό καμουφλάζ βεβαίως, αλλά με διάφορους επιφανείς πολιτικούς, καλλιτέχνες, και λοιπούς ανθρώπους της δημοσιότητας να της κλείνουν το μάτι. Λατρέψαμε την μιζέρια, την οπισθοδρόμηση και το παρελθόν.
Μαρτυρήσαμε τον παραλογισμό που μπορεί να δημιουργήσει ο ίλιγγος στην άκρη του γκρεμού. Ακούσαμε τον κ. Λοβέρδο να μιλάει για την «μετάδοση ασθενειών της παράνομης μετανάστριας πόρνης, στην ελληνική οικογένεια». Μία σημαντική μερίδα επιφανών πολιτικών να στηρίζουν τον κ. Ψωμιάδη. Τον Αρχιεπίσκοπο Ιερώνυμο να καταγγέλλει τη σύλληψη του ηγουμένου Εφραίμ. Τον κ. Χατζηστεφάνου, βασικό εκπρόσωπο μίας ευρείας αόριστης αριστερής συμμαχίας που εμπνέει χιλιάδες νέων ανθρώπων, να βλέπει σκοτεινά συμφέροντα πίσω από το TEDx Athens. Δεκάδες άλλες προσωπικότητες του δημοσίου λόγου να μιλάνε με ακρότητες, με θεωρίες προηγουμένων αιώνων και λόγια επικίνδυνα σα να μην τρέχει τίποτα, και ένα αποχαυνωμένο κοινό να τις καταπίνει αμασητί.
Είδαμε τον κ. Σαμαρά να μοιράζει δώρα σε παιδιά μεταναστών, με εκείνο το πολιτικάντικο χαμόγελο που νομίζαμε πως όλοι έχουμε σιχαθεί. Αλλά φευ! Ο άνθρωπος που έχει δεσμευτεί ότι το πρώτο πράγμα που θα κάνει όταν γίνει κυβέρνηση θα είναι να καταργήσει τον νόμο που παρέχει προστασία σε αυτά τα παιδιά, θα εκλεχτεί νέος Πρωθυπουργός. Το πολιτικάντικο χαμόγελο πείθει πολλούς ακόμα. Άλλοι βρίσκουν ακόμα και λύτρωση μέσα από αυτό. Το παρελθόν κρατά ακόμα γερά.
Και ψάχνοντας το εικαστικό κομμάτι που θα μπορούσε να συνοδεύσει όλα αυτά και άλλα τόσα, φαίνεται πως βρέθηκε η φωτογραφία που αποτυπώνει την παρούσα εθνική μας ψυχοσύνθεση σε μία μόλις στιγμή, από πρόσφατο πάρτι της λαϊκής δεξιάς. Θα μπορούσε να έχει τίτλο «Ελλάδα 2011», αν και επειδή σε τέτοιες στιγμές με πιάνει η ανάγκη να αποτυπώσω πιο ρεαλιστικά τις καταστάσεις, εγώ προσωπικά θα της έδινα τον τίτλο: «Εθνολεβενταράς με γαλανόλευκες αντιμνημονιακές αρχιδάρες».
Με κλικ πάνω της, μπορείτε να διαβάσετε και το σχετικό αφισάκι στον τοίχο.
