Η είδηση διαδόθηκε στο διαδίκτυο τάχιστα. Κάποια αόριστη καταγγελία για κάποια άγνωστη άστεγη που ξυλοκοπήθηκε από έναν σουβλατζή. Συγκεκριμένα blogs αναμετέδωσαν την είδηση με τα στοιχεία του σουβλατζή και κυκλωμένα με κόκκινο το τηλέφωνο και η διεύθυνση σε περίπτωση που έχεις τυφλωθεί από το πάθος για εκδίκηση και δεν τα βρίσκεις με την πρώτη ματιά. Όποιος θέλει, είναι ελεύθερος να μαζέψει δυο τρεις τραμπούκους για να πάνε και να του κάνουν ότι γουστάρουν. Η καταγγελία ενδεχομένως να είναι πραγματική, ενδεχομένως και ψεύτικη. Αν ο ξυλοδαρμός μίας άστεγης από έναν νταή σουβλατζή είναι μία φορά τρομακτικός, τότε η ευκολία που διαδόθηκε η είδηση, το ξέσπασμα μίσους και η αίσθηση της αυτοδικίας είναι δέκα φορές τρομακτικότερα. Κανείς δεν αναρωτήθηκε γιατί δεν έγινε κάποια μήνυση. Γιατί η άτυχη κοπέλα δεν έχει στοιχεία. Κανείς δεν πήρε την ευθύνη να σταθεί πραγματικά αλληλέγγυος καλώντας τον κόσμο να συμβάλλει για τα έξοδα της μήνυσης. Αυτοδικία εδώ και τώρα!
Στην Ελλάδα που βρίσκεται στην κορυφή της ύφεσης δεν επιτρέπεται η ψυχραιμία με τον ίδιο τρόπο που δεν επιτρέπεται η αισιοδοξία. «Θα γίνουμε χειρότερα και από την Αργεντινή». Άρα, κατά κάποιον μαγικό τρόπο αποκτούμε αυτόματα το δικαίωμα να στοχοποιούμε ανθρώπους, να δρούμε ανεξέλεγκτα και να διαδίδουμε οποιαδήποτε είδηση, αρκεί να βγάζουμε από μέσα μας το χτικιό για τη μιζέρια μας ή την ενδεχόμενη ιδεολογική μας ουτοπία.
Τα ΜΜΕ, και ειδικά τα δελτία ειδήσεων, το έχουν πιάσει το νόημα. Επιβάλλεται να σπείρουμε περισσότερη μιζέρια και πανικό γιατί ο «κόσμος» αυτά θέλει και αυτά μασάει. Στην τελική, το δράμα αυξάνει την ακροαματικότητα. Σε τουλάχιστον δύο δελτία ειδήσεων την ημέρα θα αναφερθούν οι δυσκολίες κάποιου δύστυχου. Σε τουλάχιστον άλλα δύο, «η εγκληματικότητα της ημέρας» θα μας παρουσιάσει τις ληστείες, τους φόνους και τις διαρρήξεις. Οι δημοσιογράφοι προστάζουν να κλειστούμε σπίτια μας, να μην μιλάμε σε κανέναν και να κλαιγόμαστε για τον άγνωστο δύστυχο.
Αυτός ο άγνωστος δύστυχος είναι το λεπτό σημείο μεταξύ του φασισμού μίας κατάστασης και της αλληλεγγύης που θα έπρεπε να δείχνουμε ούτως ή άλλως. Η μοιρολατρία και η δυστυχία δεν είναι γέννημα των ελληνικών ΜΜΕ. Και η θρησκεία το έχει πιάσει το νόημα, ώστε με τρόπο περίτεχνο να παράγει ανθρώπους με σκυφτά κεφάλια και δύστυχο ύφος περιμένοντας την εξιλέωση από κάποιο μεταφυσικό γεγονός. Δεν θέλουμε ανθρώπους σκεπτόμενους που κρίνουν και αναλόγως πράττουν. Ο τρόπος που προβάλλεται ο άγνωστος δύστυχος είναι συγκεκριμένος. Δεν ωθεί στην δημιουργία αλληλέγγυας δυναμικής, αλλά στον αρνητισμό και τη μιζέρια.
Η πλειοψηφία των ΜΜΕ, αρκετοί καταστροφολόγοι και φυσικά οι επιτήδειοι δραχμολάγνοι της συντήρησης και της οπισθοδρομικότητας, τα γνωρίζουν όλα αυτά. Ξέρουν πολύ καλά να επενδύουν στο συναίσθημα και εν τέλει στον ανθρώπινο πόνο. Οι συγκεκριμένοι μάλιστα γνωρίζουν πως δεν θα έχουν καμία κύρωση για αυτά που «σπέρνουν». Ακόμα και αν, λέμε αν, μία στο εκατομμύριο διαψευστούν, κανένα φοβισμένο και μίζερο μυαλό δεν θα απαιτήσει αποζημίωση. Ο φασισμός έχει ιδιαίτερη αδυναμία στον ανθρώπινο πόνο και οποιοσδήποτε μελετήσει σύγχρονη ιστορία θα δει ότι τα φασιστικά καθεστώτα, πάντα βασίζονταν κυρίως στο συναίσθημα του πανικού της κοινωνίας παρά στη λογική.
Η διασπορά του τρόμου, της ανασφάλειας, της μιζέριας και της απαισιοδοξίας, δημιουργεί σκυφτά κεφάλια. Και τα σκυφτά κεφάλια θα υπακούσουν σε οποιονδήποτε χωρίς πολλά πολλά. Θα αμφισβητήσουν οποιαδήποτε κοινωνική συνοχή, οποιονδήποτε νόμο και οποιαδήποτε λογική, αρκεί να απαλλαχτούν από αυτό το μαρτύριο της μιζέριας.
