Ο κόσμος είναι ένας και μέσα σε αυτόν υπάρχει ένα νοσοκομείο. Μέσα στο νοσοκομείο υπάρχει ένας διάδρομος και αυτός είναι μόνο ένας.
Στον διάδρομο υπάρχει ένας άνθρωπος με μία μόνο σκέψη. Η σκέψη αυτή είναι μονόχρωμη.
Στον διάδρομο υπάρχουν και άλλες σιωπηλές φιγούρες, αλλά ο άνθρωπος είναι μόνο ένας… με μία μονόχρωμη σκέψη: Όσα είδε στον έναν κόσμο, όσα τον έφεραν εδώ σε αυτόν τον ένα διάδρομο. Όλα τα χρόνια που πέρασαν και τον οδήγησαν σε αυτό το ένα νοσοκομείο. Οι μουσικές, οι γεύσεις, οι απολαύσεις, οι φρίκες, οι επιτυχίες, οι αποτυχίες, οι συντροφιές, οι έρωτες και οι μελαγχολίες.
Ο χρόνος πάντα ήταν ένας. Μάλλον η στιγμή ήταν πάντα μία, αλλά τώρα σε αυτόν τον ένα διάδρομο, ακόμα και ολόκληρος ο χρόνος δείχνει ένας.
Η μονόχρωμη σκέψη ακινητοποιείται και αρχίζει να σπάει σε μικρές νότες, σαν από γλυκό μεταλόφωνο. Αποκτά σφύριγμα, και πιο γρήγορο τέμπο. Στο άκουσμα του πρώτου κλάματος, όλα σπάνε. Η μονόχρωμη σκέψη κατακερματίζεται σε πολλά χρώματα και ο άνθρωπος δεν είναι πλέον ένας.
Καλώς ήρθες Υπατία!
