Η δικαιολογία είναι έμφυτο χαρακτηριστικό στον άνθρωπο. Για τον σημερινό λαό που τυχαίνει και κατοικεί στην Ελλάδα όμως, είναι κάτι παραπάνω από απλό χαρακτηριστικό. Είναι το επίκεντρο των πράξεων και των λόγων του. Πάνε σχεδόν δύο χρόνια από τότε που με μία χιουμοριστική ανάρτηση βρήκα τι μας έφταιγε για το 2010. Ακόμα και τότε, μου ήταν αδιανόητο σε πόσα κομμάτια θα θρυμματιζόταν η κοινωνία από τις δικαιολογίες που έχει ο καθένας μας για τις συμπεριφορές του και τις πράξεις του.
Στο όνομα της κρίσης, ορισμένοι εργοδότες βρήκαν την ευκαιρία για άμεσες μειώσεις ή πάγωμα μισθών χωρίς πραγματικό λόγο. Διάφοροι σκόρπιοι μικροαπατεώνες, επικαλέστηκαν την κρίση για να την βγάλουν καθαρή. Ακόμα και άνθρωποι με ικανό εισόδημα έψαξαν να βρουν τρόπους να μην επιστρέψουν δανεικά ή να «κρεμάσουν» άλλους.
Στο όνομα της κρίσης, ορισμένοι βρήκαν ευκαιρία να βάλλουν κατά της δημοκρατίας (της όποιας σάπιας δημοκρατίας), για να προάγουν τον ολοκληρωτισμό και φασισμό της προσωπικής τους αντίληψης. Οι προπηλακισμοί, η βία, η παρεμπόδιση της ελεύθερης κυκλοφορίας και το δίκαιο στην αυτοδικία, απέκτησαν σοβαρή υπόσταση στο δημόσιο γίγνεσθαι. Ξαφνικά, ολοκληρωτικές λύσεις και οχλοκρατικές πρακτικές δεν φαντάζουν και τόσο άσχημες.
Στο όνομα της κρίσης γίναμε εθνικιστές του χειρίστου είδους, ακόμα και εν αγνοία μας. Οργίασαν οι θεωρίες συνωμοσίας. Έλειψε ο «χαρισματικός» ηγέτης. Αυτός που θα στήσει τις κρεμάλες, θα διώξει κλωτσηδόν τους δανειστές, θα «ξεκολλήσει» τη χώρα από την ευρωπαϊκή ήπειρο και θα την κάνει ισχυρή, αυτόνομη, μόνη της σε έναν ωκεανό που δεν θα έχει ανάγκη κανέναν. Άλλωστε αυτό δεν μαθαίναμε στην ιστορία στο σχολείο; Πόσο μας φθονούν και μας εκμεταλλεύονται οι ξένοι διαχρονικά; Ιδού τα αποτελέσματα με τα πολλά πάρε-δώσε μαζί τους!
Στο όνομα της κρίσης, αποτάξαμε την ευτυχία, την αισιοδοξία ή έστω την ουδετερότητα και επιτρέψαμε μόνο στη μιζέρια και την απαισιοδοξία να κατακλείσουν τις ζωές μας. Γίναμε αγενείς και κάφροι. Δεν δικαιούσαι να χαμογελάς και να αισιοδοξείς ρε φίλε. Ο κόσμος πεινάει! Για να χαμογελάς, μάλλον βολεμένος εισοδηματίας θα είσαι. Δεν μπορεί να αισιοδοξείς και να μην έχεις φράγκα. Δεν είσαι Έλληνας! Επιβάλλεται πανεθνικό πένθος επ’ αόριστο. Μέχρι να αποφασίσει ο μίζερος ή ο δημοσιογράφος να μας ανακοινώσει ότι από εδώ και στο εξής επιτρέπεται το χαμόγελο.
Στο όνομα της κρίσης, δώσαμε ίδιο βάρος στον λόγο αμόρφωτων και μορφωμένων, ειδικών και άσχετων. Αφιερώσαμε την ίδια προσοχή σε επιστήμονες και αλχημιστές. Τα ΜΜΕ και ο δημόσιος λόγος πλημμύρισαν με διαφόρων ειδών σκουπίδια που απέκτησαν ίδια υπόσταση με σοβαρές απόψεις και αναλύσεις.
Στο όνομα της κρίσης βγάλαμε από μέσα μας το 10χρονο που μας είχε λείψει. Μπορούμε να συμπεριφερόμαστε όπως γουστάρουμε, γιατί απλά έχουμε προβλήματα και τέτοιες ώρες πού να βρεις την ψυχραιμία; Αφήστε το. Παιδί είναι. Δεν πειράζει. Ας φωνάξει, ας βρίσει, ας μην πιστεύει κανέναν. Να μείνει εκεί να χτυπιέται, βρίζοντας θεούς και διαβόλους, μέχρι να έρθει η μαμά να το πάρει από το χέρι και να το ξανακάνει ευτυχισμένο.
Στο όνομα της κρίσης, αποτάξαμε τη νομιμότητα. Σύσσωμη η πολιτεία και η κοινωνία κατήργησαν τον αντικαπνιστικό νόμο, απέκτησαν το αυτοδίκαιο δικαίωμα να παραβλέπουν οτιδήποτε έχει ψηφίσει το ελληνικό κοινοβούλιο τον τελευταίο καιρό. «Εδώ ο κόσμος καίγεται κι εσύ μου λες για το κάπνισμα, ή τον κακόμοιρο φορτηγατζή που διπλοπαρκάρει και φρακάρει το σύμπαν;» Όλα επιτρέπονται πλέον, και ας τολμήσει ο οποιοσδήποτε μάγκας να μου πει τίποτα. Θα του προσγειώσω τη μιζέρια μου στη μούρη του και ας μου κάνει μήνυση. Ας με στείλει και φυλακή! «Κουφάλες δικαστές, πεινάει ο κόσμος!»
Στο όνομα της κρίσης αποκτήσαμε άλλη μία σωρεία δικαιωμάτων χωρίς υποχρεώσεις. Και βέβαια κανείς δεν είπε ότι είναι εύκολο ή ότι σε ορισμένες περιπτώσεις δεν αγγίζει και τα όρια του απάνθρωπου. Αλλά την κοινωνία εμείς την αποτελούμε και είτε υπάρχουν εξωτερικοί, είτε εσωτερικοί παράγοντες, πάλι εμείς την διαμορφώνουμε. Λατρέψαμε το παρελθόν και όταν κληθούμε πάλι να σταθούμε με τα ίδια μας τα πόδια στο παρόν, θα ψάχνουμε για άλλες δικαιολογίες.
