Είμαι από αυτούς τους οδηγούς, που όταν οι δρόμοι λιμνάζουν, πηγαίνω σαν χελώνα όταν οδηγώ κοντά σε πεζοδρόμιο με πεζούς. Πολλές φορές εισπράττω αγανακτισμένα κορναρίσματα από πίσω όπου προφανώς υπάρχει μία δυσαρέσκεια για το γεγονός ότι κάθε 50-100 μέτρα φρενάρω και επιταχύνω ολόκληρη τη δεξιά λωρίδα. Με την ίδια διάθεση μαζοχισμού, προτιμώ να κάνω κύκλους για μισή ώρα γύρω από ένα τετράγωνο μέχρι να αδειάσει μία θέση παρκαρίσματος, ή να παρκάρω ένα χιλιόμετρο πιο μακριά, παρά να παρατήσω το αυτοκίνητο πάνω στο πεζοδρόμιο ή σε διάβαση πεζών. Παρομοίως, μπαίνω στον «κόπο» να ανάβω τα φώτα μου σε τούνελ ή σε βροχερές μέρες, να θεωρώ τις λεωφορειολωρίδες και τις ΛΕΑ άβατες, να στήνομαι σε ουρές χωρίς να ξεφυσάω στο αυτί του μπροστινού, και γενικώς να αποφεύγω να σχηματίζω αυτή την έκφραση τσαμπουκά όταν ενοχλούμαι από κάτι.
Είμαι από αυτούς που πάντα λένε «καλημέρα», «καληνύχτα», «ευχαριστώ», «παρακαλώ» με χαμόγελο, και παρόλο που γενικά χρησιμοποιώ μία πιο χύμα φρασεολογία στην καθημερινότητά μου στο οικείο περιβάλλον, πάντα φροντίζω να μιλάω στον πληθυντικό και ευγενικά σε ανθρώπους που δεν ξέρω. Κοινώς, έχω αυτή την – κατά πολλούς Έλληνες – «πλαστική» και «υποκριτική» ευγένεια που συναντάει κανείς σε βορειοευρωπαϊκές χώρες και γενικώς κοινωνίες που διέπονται από ένα στοιχειώδες άτυπο κοινωνικό συμβόλαιο ευγένειας.
Σε αντίθεση με πολλούς, επίσης Έλληνες, δεν θεωρώ την ευγένεια μία ελιτίστικη στάση ζωής που πηγάζει ετυμολογικά από τους Ευγενείς, δηλαδή την αριστοκρατία, αλλά μία δημιουργική δομή επικοινωνίας που, έστω και επιφανειακά, διασφαλίζει μία κοινωνική άνεση και εξωστρέφεια. Ταυτόχρονα, θεωρώ ότι σε κοινωνικές επαφές η αγένεια ή η ευγένεια, μπορούν να σηματοδοτήσουν μία ατομικιστική κοινωνία ή μία συλλογική αντίστοιχα.
Η ευγενική συμπεριφορά δεν είναι μόνο θέμα μορφωτικού επιπέδου ή πνευματικής καλλιέργειας. Είναι στάση ζωής και παρά τις ενστάσεις των απανταχού σνομπ Ελληναράδων, χρειάζεται καθημερινή προσπάθεια, ειδικά εκείνες τις ημέρες που η κακή διάθεση για οποιονδήποτε λόγο μπορεί να επισκιάζει οποιοδήποτε κοινωνικό savoir vivre. Το να χαμογελάς και να είσαι ευγενικός στο περιβάλλον σου ή στον τυχαίο άγνωστο που θα αναγκαστείς να έχεις μία κάποιου είδους συναλλαγή, δείχνει τον σεβασμό σου προς αυτόν, αλλά κυρίως την προσωρινή υποβάθμιση των δικών σου προβλημάτων για χάρη της ευρύτερης κοινωνικής «αύρας» και εξωστρέφειας. Και επειδή συνηθίζουμε σε αυτά εδώ τα μέρη να μιλάμε με όρους μαγκιάς, πιστεύω ότι μεγαλύτερη μαγκιά είναι να καταφέρνεις να φέρεσαι ευγενικά στους άλλους όσα προβλήματα και αν έχεις στο κεφάλι σου, παρά να τα ξερνάς στη μούρη του πρώτου τυχόντα, επειδή έτσι σου βγήκε. Η σύγκριση εξωστρεφούς μιζέριας δεν είναι και τόσο μαγκιά στην τελική.
Θεωρώ ότι στην κοινωνική κρίση που περνάμε και για την οποία έχουν γραφτεί gigabytes απόψεων στο διαδίκτυο και αλλού, τα πρώτα σημάδια αλλαγής του κλίματος θα φανούν από μικρά, καθημερινά και ασήμαντα – για πολλούς- πράγματα, όπως η ευγένεια. Πράγματα που αποδεικνύουν περίτρανα, ότι παρά τα μεγάλα και σοβαρά προβλήματα που έχουμε σε κοινωνικό επίπεδο, προβάλλουν τουλάχιστον μία ατομική προσπάθεια του καθενός προς την κατεύθυνση της κοινωνικής συνοχής και της αλληλεγγύης. Και αυτή η θεωρία μου, ενδυναμώνεται από το γεγονός ότι ευγενικούς ανθρώπους συναντάει κανείς σε όλα τα κοινωνικά και οικονομικά στρώματα ανεξαρτήτως βιοτικού ή πολιτισμικού επιπέδου. Απομένει απλά αυτοί οι άνθρωποι από πενιχρή και γραφική μειοψηφία να αποτελέσουν θετικά πρότυπα για τους υπόλοιπους.
