Η πρωτίτιδα του μυοκαρδίου

Ένα από τα χιλιάαααδες προτερήματα που έχουμε ως έθνος σε σχέση με άλλους κουτοφράγκους είναι αυτή η ικανότητα να είμαστε πρώτοι, βρέξει – χιονίσει. Και δεν είμαστε πρώτοι όπου κι όπου. Είμαστε πρώτοι στις καρδιές μας!

Βγαίνει δεύτερη στον κόσμο η Εθνική μπάσκετ; Κανένα πρόβλημα. Στην καρδιά μας είναι πρώτη. Βγαίνει τρίτη η Καλομοίρα στη Γιουροβίζιον; Πάλι κανένα πρόβλημα αφού στην καρδιά μας είναι πρώτη. Δεν σταυρώνουμε ούτε ένα χρυσό στους Ολυμπιακούς; Λεπτομέρειες… ήδη έχουμε καμιά δεκαριά χρυσά στις καρδιές μας. Μάλιστα, έχει παρατηρηθεί ότι είμαστε πρώτοι εν καρδία έτσι και βρεθούμε μέσα σε οποιαδήποτε πρώτη πεντάδα, αφού στο τέλος δεν φταίμε εμείς. Συνήθως φταίει η διαιτησία, η ατυχία, το ταρτάν, ο Τύπος, το πρώην ανατολικό μπλοκ και φυσικά οι υπεράνω πάσης συνωμοσίας Αμερικάνοι. Άμα λοιπόν ένας Έλληνας πάρει κάπου την τρίτη θέση, ρίχνεις στην ιστορία λίγη ατυχία, πασπαλίζεις και με κάτι ξένα συμφέροντα, και τσουπ… νάτος πρώτος και καμαρωτός!

Δεν λείπουν βέβαια και οι πράξεις αμοιβαίων υποχωρήσεων και δίκαιης μοιρασιάς. Έτσι το περσινό πρωτάθλημα το πήρε ο Ολυμπιακός στα χαρτιά αλλά η ΑΕΚ στο γήπεδο. Και ζήσαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.

Η ικανότητα του Ελληναρά να βγαίνει πρώτος υπό οποιεσδήποτε συνθήκες είναι αξιοσημείωτη. Είναι άλλωστε μέρος της παιδείας του. Από τότε που ήταν τόσο δα Ελληναράκι, έμαθε ότι ακόμα και αν πάρει 7 σε κάποιο μάθημα, οι γονείς του συνέχιζαν να το θεωρούν καλύτερο από ένα ελληνάκι του 10. Αν έτρωγε χυλοπιτούλα από την κοπελίτσα που ποθούσε, τότε μάλλον αυτή θα ήταν τσουλάκι και ανάξιά του. Άμα δεν έγραφε καλά στις Πανελλαδικές, τότε σίγουρα έφταιγαν τα θέματα. Και άμα τελικά σε όλη του τη ζωή παρέμενε ένας κλασσικός αποτυχημένος Ελληναράς, σίγουρα θα έφταιγε η δουλειά του, το σύστημα, το Κράτος, οι πουτάνες γυναίκες, οι μαλάκες άντρες και φυσικά οι Αμερικάνοι. Αυτός… μια ζωή νικητής στην καρδιά του.

Και μιλώντας για Αμερικάνους, ας ανοίξει μία παρένθεση… Η Μάριον Τζόουνς καταδικάστηκε σε 6 μήνες φυλάκιση από την Αμερικάνικη Δικαιοσύνη, της αφαιρέθηκαν και τα 5 χρυσά που «κατέκτησε» στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϊ, ενώ ζήτησε και δημοσίως συγνώμη από το Αμερικανικό κοινό για τις ψευδείς δηλώσεις της περί ντόπινγκ. Τα δικά μας πρωτοπαλίκαρα (ονόματα δε λέμε, οικογένειες δεν θίγουμε), παρά τη συνεχή διεθνή κατακραυγή, και τις συνεχείς καταδικαστικές αποφάσεις της IAAF συνεχίζουν να έχουν όχι μόνο πρώτη θέση στην καρδιά μας αλλά και τιμητικές ονομασίες αθλητικών κέντρων, καραβιών και γενικώς τιμές ηρώων. Κλείνει η παρένθεση.

Βέβαια, όλα αυτά μια χαρά είναι. Όλοι νικητές, κανένα πρόβλημα. Εκτός ίσως από μία μικρή λεπτομέρεια. Τον πληθωρισμό αξιών. You know πληθωρισμός… Οικονομική έννοια. Άμα μοιράσεις σε όλο το λαό χιλιάδες 500ευρα, μέσα σε μία μέρα, ολόκληρη η οικονομία θα καταρρεύσει. Χωρίς κανείς να πάρει χαμπάρι πώς, πού, πότε και γιατί. Έτσι και στον πληθωρισμό αξιών, μοιράζεις ψεύτικες πρωτιές και δάφνινα στεφάνια και στο τέλος όλες οι πραγματικές και αντικειμενικές αξίες καταρρέουν. Κανείς δεν αναλαμβάνει ευθύνες, ή κανείς δεν επιρρίπτει πραγματικές ευθύνες. Άρα κανείς δεν προσπαθεί να βελτιώσει κάτι πάνω στις προσωπικές του αξίες και ικανότητες και κανείς δεν προσπαθεί να βελτιώσει τα πράγματα γενικότερα ή να επιδεχτεί προτάσεις βελτίωσης. Ταυτόχρονα κανείς δεν ξεχωρίζει από τη «νικηφόρο» μάζα και η αξιοκρατία φουντάρει στον κάλαθο αχρήστων σε συλλογικό επίπεδο.

Πολύ φιλοσοφία έπεσε, πάμε και λίγο καφενείο...

Το σκάκι είναι ένα άκρως ανταγωνιστικό παιχνίδι. Μία συνηθισμένη παρτίδα σκάκι τελειώνει ως εξής: Κάποιος κερδίζει. Ο χαμένος προτάσσει το χέρι του και σφίγγει το χέρι του αντιπάλου του ως ένδειξη παραδοχής της ήττας και σεβασμού της ανωτερότητας του άλλου. Ο νικητής ανταποδίδει ως ένδειξη σεβασμού προς τον αντίπαλο και στο παιχνίδι. Αν έχουν και λίγο παραπάνω χρόνο, ίσως κάτσουν και αναλύσουν μαζί τις κινήσεις τους για να δουν πώς δεν θα επαναληφθούν κρίσιμα λάθη και πώς στο επόμενο παιχνίδι θα έχουν βελτιωθεί ο καθένας σε προσωπικό επίπεδο και συλλογικά ως προς την ποιότητα του παιχνιδιού.

Το τάβλι μπορεί να γίνει ένα άκρως ελληναρίστικο παιχνίδι. Μία συνηθισμένη παρτίδα τάβλι τελειώνει ως εξής: Κάποιος κερδίζει. Ο χαμένος κοπανάει τα πούλια του κάτω και κλείνει με δύναμη το τάβλι ξεφωνίζοντας κατηγορίες κωλοφαρδίας, κακού ζαριού κλπ. Ο νικητής ανταποδίδει με ένα υποτιμητικό βλέμμα, ένα χαιρέκακο χαμόγελο και ένα γενικότερο βρισίδι. Αν έχουν και λίγο παραπάνω χρόνο ίσως κάτσουν να βριστούν λίγο πιο πολύ.

Την επόμενη φορά λοιπόν που Έλληνας μαθητής έρθει δεύτερος σε διεθνή διαγωνισμό μαθηματικών, μη μου πεις ότι ήρθε πρώτος στην καρδιά μου επειδή έφταιγαν τα θέματα ή η ελιά στη μύτη του εξεταστή που αποσπούσε την προσοχή του μαθητή. Δώσε του συγχαρητήρια για τη δεύτερη θέση και εξήγησέ του ότι αυτή είναι σημαντική κατάκτηση. Όμως δεν είναι πρωτιά. Εφόσον θέλει να πάρει την πρωτιά, θα πρέπει να δουλέψει περισσότερο για τον επόμενο διαγωνισμό. Μέχρι τότε, ο Ρουμάνος που ήρθε πρώτος, είναι και θα είναι καλύτερος.