Χρόνια τώρα προσπαθώ να καταλάβω αν ο βασικός χαρακτηρισμός του ελληνικού λαού πρέπει να είναι «ανόητος» ή «συγχυσμένος». Για την ακρίβεια, είμαστε συγχυσμένοι λόγω ανοησίας, ή ανόητοι λόγω σύγχυσης; Και όταν αυτό το μέγα φιλοσοφικό ερώτημα αφορά αυτούς που εκπαιδεύουν τις ερχόμενες γενιές, πόσο πιο τραγικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα;
Βγαίνει λοιπόν το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Αστρολογίας με ποίκιλες αντιδράσεις. Διότι σε γενικές γραμμές το πολυνομοσχέδιο «τακτοποιεί» αρκετά βασικά πράγματα όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς αλλά ταυτόχρονα κοτσάρει και αυτή την ακύρωση της βάσης του 10 για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δε θέλω να μείνω πολύ στο τελευταίο, αν και με γαργαλάει λίγο το χέρι μου. Απλά ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση για ποιον λόγο δεν είναι καλό μία κοινωνία να γεμίζει με πτυχιούχους που κατάφεραν και πέρασαν στο Πανεπιστήμιο ακόμα και αν έγραψαν έκθεση σε greeklish ή μπόρεσαν να μπουν σε μία σχολή θετικών επιστημών επειδή κατάφεραν να παπαγαλίσουν θεωρήματα και αξιώματα. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «πτυχιούχοι» θα έχουν και το τουπέ ότι δικαιούνται σεβασμό επειδή πήραν πτυχίο. Ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα.
Αν εμένα το χέρι μου με γαργαλάει μία φορά να κράξω τη συγκεκριμένη απόφαση, κάποιος θα περίμενε έναν εκπαιδευτικό να κράξει δέκα φορές. Διότι, όπως και να το κάνουμε, ένας σωστός εκπαιδευτικός καίγεται πιο πολύ για το επίπεδο μόρφωσης που λαμβάνουν οι μαθητές του. Και η αλήθεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί όντως αρματώθηκαν, πήραν τις κλασσικές σκηνούλες τους και την άραξαν στην πλατεία Συντάγματος κατά τα γνωστά. Όχι όμως επειδή σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα κατακλειστεί από διάφορα αγράμματα, βολεμένα, τεμπελόσκυλα με IQ φραγκοστάφυλου που θα κραδαίνουν τα πτυχία τους στα μούτρα μας, αλλά επειδή ξεβολεύονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τη γενικότερη αφασία που διέπει ολόκληρη την ελληνική παιδεία.
Προσπερνώντας τη χοντροπατάτα της βάσης του 10, το πολυνομοσχέδιο, κατά τα άλλα, κρύβει διάφορα σωστά και δίκαια πράγματα. Βάζει για παράδειγμα τέλος στην αντίληψη που είχαν πολλοί εκπαιδευτικοί ότι χρησιμοποιώντας τα βύσματά τους μπορούν να αλωνίζουν σε όποιο σχολείο θέλουν, όποτε θέλουν. Ή ότι δεν υπάρχει λόγος να αξιολογούνται για τις ικανότητές τους. Ή ότι με λίγο «μασάζ» στο πρόγραμμα μπορούν να δουλεύουν σε βάρδιες 4-5 ώρες την εβδομάδα. Ή ότι με κάποιους ελιγμούς μπορούν να αποσπαστούν σε κάποια βιβλιοθήκη, χωρίς να επιτελούν διδακτικό έργο. Και άλλα πολλά...
Εδώ λοιπόν κολλάει και η εισαγωγή περί σύγχυσης και ανοησίας. Διότι, σε μένα φαίνονται λιγάκι εξωφρενικά όλα αυτά τα πράγματα. Ένας κλάδος δηλαδή, που δουλειά του είναι να εκπαιδεύει σωστά τις επερχόμενες γενιές, διαμαρτύρεται για το ξεβόλεμά του και όχι για την υποβάθμιση της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάπως έτσι λειτουργούν και όλοι οι κλάδοι εν Ελλάδι, θα μου πεις· πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το αντικείμενό τους όσο για τα δικαιώματα και τις αμοιβές τους;
Όταν όμως αυτή η νοοτροπία προέρχεται από το χώρο της εκπαίδευσης, τότε πραγματικά δεν μπορεί κανείς να δει φως στο τούνελ. Διότι, αυτοί οι άνθρωποι είναι που μεταφέρουν τις νοοτροπίες και τον τρόπο σκέψης τους στα νέα παιδιά. Αυτοί είναι τα ζωντανά παραδείγματα για τη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Και τελικά τί δηλώνουν; Ότι όσο είσαι βολεμένος και ωραίος, δεν έχει σημασία αν ολόκληρο το αντικείμενο της δουλειάς σου αργοπεθαίνει ή ότι τελικά δεν εξελίσσεται. Σημασία έχει εσύ να τη βγάζεις καθαρή και το αντικείμενο της δουλειάς σου και το αποτέλεσμα της εργασίας σου, ας πιάσουν πάτο. Δεν έγινε και τίποτα.
Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους εκπαιδευτικούς, είναι αυτοί που μπήκαν στο παιδαγωγικό επειδή τη δεκαετία του 90 ήταν trendy να μπαίνεις σε αυτή τη σχολή. Όχι επειδή είχε ενδιαφέρον αντικείμενο ή επειδή ξαφνικά γεμίσαμε καλούς Σαμαρείτες που ήθελαν να διδάξουν, αλλά κυρίως επειδή, όπως διαλαλούσαν όλα τα ΜΜΕ εκείνα τα χρόνια, είχε σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Τώρα που η φούσκα της σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης έσκασε, έπεσαν και οι μάσκες. Καλή κατασκήνωση!
Βγαίνει λοιπόν το νέο πολυνομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας, Δια Βίου Μάθησης και Αστρολογίας με ποίκιλες αντιδράσεις. Διότι σε γενικές γραμμές το πολυνομοσχέδιο «τακτοποιεί» αρκετά βασικά πράγματα όσον αφορά τους εκπαιδευτικούς αλλά ταυτόχρονα κοτσάρει και αυτή την ακύρωση της βάσης του 10 για εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση.
Δε θέλω να μείνω πολύ στο τελευταίο, αν και με γαργαλάει λίγο το χέρι μου. Απλά ίσως θα έπρεπε κάποια στιγμή να κάνω ξεχωριστή ανάρτηση για ποιον λόγο δεν είναι καλό μία κοινωνία να γεμίζει με πτυχιούχους που κατάφεραν και πέρασαν στο Πανεπιστήμιο ακόμα και αν έγραψαν έκθεση σε greeklish ή μπόρεσαν να μπουν σε μία σχολή θετικών επιστημών επειδή κατάφεραν να παπαγαλίσουν θεωρήματα και αξιώματα. Πόσο μάλλον όταν οι συγκεκριμένοι «πτυχιούχοι» θα έχουν και το τουπέ ότι δικαιούνται σεβασμό επειδή πήραν πτυχίο. Ας το αφήσουμε αυτό για την ώρα.
Αν εμένα το χέρι μου με γαργαλάει μία φορά να κράξω τη συγκεκριμένη απόφαση, κάποιος θα περίμενε έναν εκπαιδευτικό να κράξει δέκα φορές. Διότι, όπως και να το κάνουμε, ένας σωστός εκπαιδευτικός καίγεται πιο πολύ για το επίπεδο μόρφωσης που λαμβάνουν οι μαθητές του. Και η αλήθεια είναι ότι οι εκπαιδευτικοί όντως αρματώθηκαν, πήραν τις κλασσικές σκηνούλες τους και την άραξαν στην πλατεία Συντάγματος κατά τα γνωστά. Όχι όμως επειδή σε λίγα χρόνια η Ελλάδα θα κατακλειστεί από διάφορα αγράμματα, βολεμένα, τεμπελόσκυλα με IQ φραγκοστάφυλου που θα κραδαίνουν τα πτυχία τους στα μούτρα μας, αλλά επειδή ξεβολεύονται οι ίδιοι οι εκπαιδευτικοί από τη γενικότερη αφασία που διέπει ολόκληρη την ελληνική παιδεία.
Προσπερνώντας τη χοντροπατάτα της βάσης του 10, το πολυνομοσχέδιο, κατά τα άλλα, κρύβει διάφορα σωστά και δίκαια πράγματα. Βάζει για παράδειγμα τέλος στην αντίληψη που είχαν πολλοί εκπαιδευτικοί ότι χρησιμοποιώντας τα βύσματά τους μπορούν να αλωνίζουν σε όποιο σχολείο θέλουν, όποτε θέλουν. Ή ότι δεν υπάρχει λόγος να αξιολογούνται για τις ικανότητές τους. Ή ότι με λίγο «μασάζ» στο πρόγραμμα μπορούν να δουλεύουν σε βάρδιες 4-5 ώρες την εβδομάδα. Ή ότι με κάποιους ελιγμούς μπορούν να αποσπαστούν σε κάποια βιβλιοθήκη, χωρίς να επιτελούν διδακτικό έργο. Και άλλα πολλά...
Εδώ λοιπόν κολλάει και η εισαγωγή περί σύγχυσης και ανοησίας. Διότι, σε μένα φαίνονται λιγάκι εξωφρενικά όλα αυτά τα πράγματα. Ένας κλάδος δηλαδή, που δουλειά του είναι να εκπαιδεύει σωστά τις επερχόμενες γενιές, διαμαρτύρεται για το ξεβόλεμά του και όχι για την υποβάθμιση της εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Κάπως έτσι λειτουργούν και όλοι οι κλάδοι εν Ελλάδι, θα μου πεις· πόσοι πραγματικά ενδιαφέρονται για το αντικείμενό τους όσο για τα δικαιώματα και τις αμοιβές τους;
Όταν όμως αυτή η νοοτροπία προέρχεται από το χώρο της εκπαίδευσης, τότε πραγματικά δεν μπορεί κανείς να δει φως στο τούνελ. Διότι, αυτοί οι άνθρωποι είναι που μεταφέρουν τις νοοτροπίες και τον τρόπο σκέψης τους στα νέα παιδιά. Αυτοί είναι τα ζωντανά παραδείγματα για τη μετάβαση στην ενήλικη ζωή. Και τελικά τί δηλώνουν; Ότι όσο είσαι βολεμένος και ωραίος, δεν έχει σημασία αν ολόκληρο το αντικείμενο της δουλειάς σου αργοπεθαίνει ή ότι τελικά δεν εξελίσσεται. Σημασία έχει εσύ να τη βγάζεις καθαρή και το αντικείμενο της δουλειάς σου και το αποτέλεσμα της εργασίας σου, ας πιάσουν πάτο. Δεν έγινε και τίποτα.
Έχω μάλιστα την αίσθηση ότι οι περισσότεροι από αυτούς τους εκπαιδευτικούς, είναι αυτοί που μπήκαν στο παιδαγωγικό επειδή τη δεκαετία του 90 ήταν trendy να μπαίνεις σε αυτή τη σχολή. Όχι επειδή είχε ενδιαφέρον αντικείμενο ή επειδή ξαφνικά γεμίσαμε καλούς Σαμαρείτες που ήθελαν να διδάξουν, αλλά κυρίως επειδή, όπως διαλαλούσαν όλα τα ΜΜΕ εκείνα τα χρόνια, είχε σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Τώρα που η φούσκα της σίγουρης επαγγελματικής αποκατάστασης έσκασε, έπεσαν και οι μάσκες. Καλή κατασκήνωση!
