Δεν ξέρω τί ακριβώς είναι χειρότερο. Ο εξουσιαστής που εφαρμόζει άμεσα το συμφέρον του εις βάρος της κοινωνίας, ή ο συνδικαλιστής που αναζητά το συμφέρον του εκβιάζοντας την κοινωνία; Στην πρώτη περίπτωση έχουμε άμεση κοινωνική καταπίεση, και στη δεύτερη έμμεση. Ξεκαθαρίζω βέβαια ότι μιλάω για τον κακώς νοούμενο συνδικαλισμό. Όχι τον πρωτογενή που θέλει να υπερασπίζεται τα δικαιώματα και τα δίκαια κεκτημένα της οποιασδήποτε μειονοτικής τάξης, αλλά αυτόν που προασπίζεται την διαιώνιση άδικων κεκτημένων εις βάρος της υπόλοιπης κοινωνίας., με αμιγώς εκβιαστικό τρόπο.
Τις τελευταίες μέρες, γινόμαστε μάρτυρες μίας κωμικοτραγικής κατάστασης. Οι ιδιοκτήτες φορτηγών και βυτιοφόρων δημόσιας χρήσης, μαζεύουν τα οχήματά τους περιμετρικά της Αθήνας, και προκαλώντας κυκλοφοριακά προβλήματα, μετακινούνται σε διάφορα σημεία, απειλώντας μάλιστα ότι θα κατέβουν στο κέντρο. Ταυτόχρονα, κοντά στα σημεία όπου παρανόμως έχουν σταθμεύσει, υπάρχει η «διακριτική» παρουσία της Αστυνομίας, η οποία φυσικά δεν κόβει κλήσεις, αλλά έχει εντολές να μην αφήσει τους μεταφορείς να μπουν στο κέντρο. Και κοντά σε όλο αυτό το τριτοκοσμικό θέαμα, βρίσκονται τα ΜΜΕ προκειμένου να ενημερώσουν άμεσα για την οποιαδήποτε μετακίνηση του τσίρκου, αφού οι μεταφορείς δηλώνουν ότι θα κάνουν αιφνιδιαστικές κινήσεις.
Το όλο κρυφτούλι παίζεται υπό το βλέμμα του Υπουργείου Μεταφορών, που αντί να αναλάβει τις ευθύνες του και να προχωρήσει στην πολυπόθητη και απαραίτητη απελευθέρωση του επαγγέλματος με τους αρχικούς, ρητά διατυπωμένους όρους, προτιμά να διατηρεί έναν ενδιάμεσο και αντικειμενικό ρόλο προσπαθώντας να τα έχει καλά, όχι μόνον με τους μεταφορείς αλλά και με την υπόλοιπη κοινωνία. Ενδεχομένως, σε μία φανταστική κοινωνία, το πρωτοκλασάτο κομματικό στέλεχος που τυχαίνει να είναι και Υπουργός, θα μπορούσε να παίρνει σοβαρές και υπεύθυνες αποφάσεις για το καλό της χώρας, χωρίς όμως να χάνει και τις ψήφους που θα του διασφαλίσουν την επανεκλογή του. Με έναν τέτοιο φανταστικό τρόπο, φαίνεται πως λειτουργούσε και η ελληνική κοινωνία μέχρι τώρα, με τα εμφανέστατα αποτελέσματα της σημερινής κρίσης.
Στην πραγματική κοινωνία όμως, τα πράγματα δεν λειτουργούν έτσι. Πόσο μάλλον όταν έχεις να κάνεις με μία κοινωνία όπως η νεοελληνική, όπου το βόλεμα είναι η ύψιστη επαγγελματική κατάκτηση και εν μέσω αυτού του συντηρητικού πλαισίου, οποιαδήποτε θετική αλλαγή είναι καταδικασμένη να επιφέρει κοινωνική αναστάτωση. Μία αναστάτωση μάλιστα, που μπορεί να επιβληθεί από μερικές δεκάδες ανθρώπους εις βάρος ολόκληρης της υπόλοιπης χώρας. Στην πραγματική κοινωνία, ειδικά αυτή που βρίσκεται σε κρίση, οι γρήγορες και υπεύθυνες αποφάσεις που στοχεύουν σε δικαιότερα και πιο εκσυγχρονισμένα μοντέλα, δεν μπορούν να συμπορεύονται με τις ανάγκες και τα συμφέροντα ενός βολεμένου ολιγοπωλίου. Ο πραγματικά σοβαρός και υπεύθυνος Υπουργός, δεν μπορεί να κάνει παζάρια επιπέδου καφενείου, όπως ίσως έμαθε να κάνει στον προεκλογικό του αγώνα.
Η ευθύνη για την κατάντια του σύγχρονου συνδικαλιστικού κινήματος στη χώρα μας, που πλέον έχει εκτραπεί από τις αρχικές του συνθήκες και έχει καταντήσει όργανο στεγνού κοινωνικού εκβιασμού, δεν βαραίνει μόνο τους καθεαυτό συνδικαλιστές. Βαραίνει και τους πολιτικούς ή τους εργοδότες που εδώ και τριάντα σχεδόν χρόνια, «δίδασκαν» στους συνδικαλιστές, ότι με λίγο εκβιασμό ή λίγη αναστάτωση παραπάνω, τα αιτήματά τους θα ικανοποιηθούν. Ότι όλα θα γίνουν, αρκεί να μην συνεχίζουν τη φασαρία που διαβάλλει ολόκληρη τη χώρα. Ο κακώς νοούμενος συνδικαλισμός μεγάλωσε, ακριβώς επειδή στην πορεία του μέσα στην μεταπολίτευση, υπήρχαν πολιτικοί και εργοδότες που απλά του χάιδευαν τα αφτιά, χωρίς να του λένε την αλήθεια ή να του εξηγούν εξ αρχής τις ακριβείς προθέσεις τους. Και ο κακώς νοούμενος συνδικαλιστής έμαθε πως ακόμα και με αυτό το χάιδεμα των αφτιών, μπορεί να πετύχει οποιοδήποτε αίτημα έχει, όσο άδικο και αν είναι για την υπόλοιπη κοινωνία.
Ακόμα, όμως και στο ζήτημα της απελευθέρωσης των ανοιχτών επαγγελμάτων, φαίνεται πως βγαίνει στην επιφάνεια αυτό το νεοελληνικό σύνδρομο, όπου όχι μόνο φοβούμαστε να συγκρουστούμε προκειμένου να επέλθουν θετικές αλλαγές, αλλά προτιμάμε και να έχουμε μία διαρκή κοινωνική μιζέρια και αναμπουμπούλα προκειμένου να μην στεναχωρήσουμε ούτε ένα άτομο. Έτσι όμως δεν φτιάχνεις Κράτος, αλλά παιδότοπο. Αν και στο τελευταίο όλο και κάποιοι απαράβατοι κανόνες υπάρχουν που διασφαλίζουν την ασφάλεια των παιδιών στο σύνολο.
