Ως λαός φαίνεται πως έχουμε ένα έμφυτο χάρισμα να κρίνουμε, να αξιολογούμε και να βγάζουμε συμπεράσματα εκ των υστέρων. Δηλαδή, όταν βρισκόμαστε στο παρόν όπου πρέπει να λάβουμε κάποια απόφαση, αναλωνόμαστε σε αναλύσεις αναλύσεων, και όταν τελικά ο χρόνος και τα γεγονότα μας προσπερνούν, χρησιμοποιούμε αυτό το «χάρισμα» για να δούμε τι δεν κάναμε σωστά όταν έπρεπε. Αυτό βέβαια δεν έχει καμία πρακτική αξία.
Για παράδειγμα, τη σήμερον ημέρα, όλοι με κάποιο θαυμαστό τρόπο έχουν βρει τι έπρεπε να είχαμε κάνει με τα οικονομικά και τη δημόσια διοίκηση τις τελευταίες δύο δεκαετίες ώστε να μην φτάναμε εκεί που φτάσαμε. Όμως, στην ερώτηση «οκ, και τώρα τι κάνουμε;» μπορούμε μόνο να βρισκόμαστε σε συνεχή αντίλογο με διαφορετικές απόψεις.
Κάπως έτσι θα αξιολογηθεί στο μέλλον και η δράση του κ. Γκλέτσου, που δικαιώνεται στα μάτια αυτών που ψάχνουν για μπούγιο, τσαμπουκάδες, και ενίοτε χαβαλέ με την καταστρατήγηση των νόμων, στο όνομα του πάθους και της αγανάκτησης. Το ανησυχητικό δεν είναι ότι ο κ. Γκλέτσος έκανε αυτό που έκανε, αλλά ότι στο πρόσωπό του, πολλοί βρίσκουν το πρότυπο πολίτη που θα ήθελαν να είναι γεμάτη η Ελλάδα. Τσιτάτα όπως «Ήρωας ο Γκλέτσος», «εμπρός στο δρόμο που χάραξε ο Γκλέτσος», «τελικά η Ελλάδα, Γκλέτσους χρειάζεται», κλπ κοσμούν εδώ και λίγες μέρες την δημόσια συζήτηση και το διαδίκτυο. Κοινώς, αν σε πνίγει το άδικο, δικαιούσαι να αντιδράσεις όπως θεωρείς εσύ. Αν, για παράδειγμα είσαι ΑΜΕΑ και κάποιος αναίσθητος οδηγός έχει παρκάρει σε ράμπα ΑΜΕΑ, δικαιούσαι να πάρεις έναν οδοστρωτήρα και να του κάνεις το αυτοκίνητο πλακέ. Η διεκδίκηση του δίκιου με κάθε μέσο έννομο ή άνομο.
Αν λοιπόν, ο κ. Γκλέτσος εμπνεύσει ανθρώπους, οι οποίοι θα απαιτούν στο εξής το δίκιο τους με τον τσαμπουκά, την παρανομία και την καταστροφή δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, χωρίς να χρησιμοποιούν τους θεσμούς της Δικαιοσύνης, στο μέλλον πώς θα αξιολογήσουμε την κατάντια μίας κοινωνίας που βάζει τους νόμους της ζούγκλας πάνω από αυτούς του Συντάγματος; Ποιος άραγε θα μπορεί να κατηγορήσει τον τύπο που απειλεί ότι θα κάψει ζωντανό όποιον εφοριακό τολμήσει να του κάνει έλεγχο, ή τον μπαχαλάκια που προκαλεί ζημιές αδιακρίτως στο όνομα κάποιας αόριστης ιδέας που ούτε ο ίδιος γνωρίζει καλά καλά; Κανείς. Αλλά επί του παρόντος, κανείς δεν βγήκε να πει πόσο επικίνδυνο είναι για ολόκληρη την κοινωνική νοοτροπία και αντίληψη, η ηρωοποίηση ενός νταή. Αντ’ αυτού, οι συζητήσεις αναλώνονται στα διόδια, τις ΣΔΙΤ, τη δικαιότερη φορολόγηση των οδηγών κλπ.
Οι αντιλήψεις και οι ιδεολογίες που καλλιεργούνται, όσο επικίνδυνες και αν είναι, μένουν στην αφάνεια. Κάπως έτσι, υπογείως, καλλιεργούνταν στο παρελθόν και οι φασιστικές νοοτροπίες που συνεχώς υποτιμούνταν, ώσπου ξαφνικά μέσα σε μία νύχτα βγήκαν στην επιφάνεια, κατέκλεισαν σχεδόν ολόκληρη την Ευρώπη και όλοι προσπαθούσαν να καταλάβουν τι είχε πάει λάθος. Οι συνθήκες τότε δεν ήταν και πολύ διαφορετικές. Πάλι οικονομική κρίση υπήρχε, ύφεση, ανεργία, και αγανακτισμένοι πολίτες, έτοιμοι να στηρίξουν όποιον εμψύχωνε την απόγνωσή τους με οποιοδήποτε μέσο. Και τον στήριξαν…
