Η αίσθηση της απελπισίας δεν είναι απαραίτητο να σε κατακλύσει σταδιακά. Μπορεί μέσα σε μία στιγμή, με ένα συμβάν ή ένα ερέθισμα να αισθανθείς την απελπισία στο πετσί σου, είτε στιγμιαία είτε για κάποιο χρονικό διάστημα. Μία τέτοια στιγμή βίωσα, στην ανακοίνωση του νέου κυβερνητικού σχήματος, ενώ λίγες ώρες αργότερα, πάνω που άρχισα να συνέρχομαι, οι δηλώσεις του νέου Υπουργού Οικονομικών Ευάγγελου Βενιζέλου, ήρθαν για να με ξεκάνουν.
Ζούμε ένα απέραντο φιάσκο που συνεχώς διογκώνεται. Κοινωνικό και πολιτικό. Η αυθόρμητη αγανάκτηση της πλατείας Συντάγματος καπελώνεται σιγά σιγά από τον «παλιό καλό» κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό υπό την μαεστρία της αραχνιασμένης αριστερής οργάνωσης επιπέδου φοιτητικών συνελεύσεων, και η κυβέρνηση καπελώθηκε μια και καλή από το «παλιό καλό» βαθύ ΠΑΣΟΚ. Επιστρέψαμε στο 1980 και δεν μας το είπε κανείς. Με την ίδια Αριστερά, το ίδιο ΠΑΣΟΚ, την ίδια ανασφάλεια απέναντι στους αόριστους «ξένους». Είναι η εποχή που οι φωνές τις λογικής, της ψυχραιμίας και της θετικής σκέψης αρχίζουν να βυθίζονται υπό το βάρος μίας αψυχολόγητης και αλλοπρόσαλλης κακοφωνίας που διαπερνά όλα τα κοινωνικά και πολιτικά στρώματα της χώρας.
Κανείς δεν βλέπει τα νούμερα. Κανείς δεν διαβάζει λίγο πιο ολοκληρωμένες θέσεις και αναλύσεις στα οικονομικά ζητήματα. Όλοι ως δια μαγείας έχουν ανακαλύψει τι τους φταίει, το πετροβολούν και θαρρούν πως ξεμπερδεύουν. Η γνωστή ελληνική ψυχοσύνθεση. Παλιότερα καθάριζε η μαμά, μετά το βύσμα, και τώρα απλά ξορκίζουμε το κακό με βρισίδια, μέσα από έναν πρωτοφανή συνδυασμό ανοησίας και απελπισίας. Θέλουμε έναν Καζάκη να μας χαϊδεύει τα αυτιά, έναν Μίκη να μας ενώνει εθνικά, έναν Χατζηστεφάνου να μας λέει την «αλήθεια» που μας βολεύει, την Αγία Απελπισία να μας ευλογεί κάθε μέρα για να μας προστατέψει από την «κακή» πραγματικότητα, και έναν πασόκο Υπουργό Οικονομικών να μας μιλάει με την πιο συντηρητική γλώσσα λαϊκισμού που έχει εμποτίσει την ψυχοσύνθεσή μας. Φαίνεται πως μόνο με αυτή τη γλώσσα μπορούμε να επικοινωνούμε πλέον. Με αυτή που εμπεριέχει έντονα συναισθηματικά και μοιρολατρικά στοιχεία. Μιλάμε έχοντας υπόψη τι θέλουμε να ακούσει ο άλλος, είτε τον βρίζουμε, είτε τον επαινούμε. Όχι τι θέλουμε να πούμε εμείς.
Την αναγγελία του ανασχηματισμού την άκουσα στο ραδιόφωνο οδηγώντας στην εθνική. Σταμάτησα στο πρώτο πάρκινγκ να καθαρίσω λίγο το μυαλό μου. Εκεί, μέσα σε μία όμορφη ησυχία με θέα τα καταγάλανα νερά, τα πεύκα, τα σκουπίδια, τις σερβιέτες, τις καπότες και τα πλαστικά μπουκάλια, συνειδητοποίησα πως μία αδελφή ψυχή είχε περάσει πριν από μένα. Φαίνεται πως είχε και μαρκαδόρο…
