Ο τόνος της φωνής του κ. Γκλέτσου ήταν αποφασιστικός, «Αν μου το ζητούσε ο Μίκης, θα γινόμουν στρατιώτης για να τον βοηθήσω με αφισοκολλήσεις ή δεν ξέρω ‘γω τι. Έρχονται νέα παιδιά στο γραφείο μου ζητώντας δουλειά, και εγώ δεν μπορώ να κάνω τίποτα». Εκστασιασμένος από το πατριωτικό και αντί-μνημονιακό σθένος του πρώην ηθοποιού, ο κ. Παπαδάκης έκανε απλές, «ανθρώπινες» ερωτήσεις. Σαν αυτές που θα έκανε ο «λαουτζίκος». «Πώς ένας ζεν πρεμιέ, που μπορούσε να έχει όποια γυναίκα ήθελε (γέλια στο πάνελ), αποφάσισε να γίνει επαναστάτης… να δώσει μάχες για τα κοινά;». Ο Απόστολος διατηρούσε την σοβαροφάνειά του. Είναι ώρες για αγώνα τώρα, όχι για αστεία. Την σοβαρότητα της κατάστασης την υπογράμμισε εξηγώντας πως τα τούρκικα σίριαλ πλέον έχουν κατακλύσει την ελληνική τηλεόραση. «Τί προσπαθούν να κάνουν; Τα παιδιά μας ακούνε συνέχεια τούρκικα, μαθαίνουν για τα τούρκικα έθιμα και τον πολιτισμό. Έχουμε ξεφύγει τελείως;». Και αφού φρόντισε για τα παιδιά μας, έριξε και την αριστερίστικη ατάκα «Η Ευρώπη πλέον υπάρχει για το χρήμα και όχι για τους λαούς, αλλιώς θα τύπωναν μερικά τρις σε φρέσκο χρήμα και ο κόσμος θα σταματούσε να πεινάει». ΟΕΔ! Προφανώς, τα αισθήματα του πατριωτισμού και της ξενοφοβίας είναι τόσο έντονα που η πλήρης ασχετοσύνη στα οικονομικά δικαιολογείται.
Ο υπερπατριωτισμός του κ. Γκλέτσου δεν ήταν μόνος. Πιο πριν, είχαν κάνει την παρέλαση από τα παράθυρα της εκπομπής του κ. Παπαδάκη και πιο ακραίες απόψεις. Εκδικαζόταν στη Χάγη και η υπόθεση των γερμανικών αποζημιώσεων, οπότε η εθνικιστική ρητορική δεν συνάντησε δυσκολίες. «Ο παππούς και η γιαγιά της Μέρκελ και του Σόιμπλε διέπραξαν θηριωδίες, βίασαν, έκαψαν, και εμείς θα το ανεχτούμε;» φώναζε και χτυπιόταν ο κ. Καμμένος από το παράθυρό του δίπλα στον κ. Κουρουμπλή. Οι ατάκες και οι λέξεις ήταν προσεκτικά επιλεγμένες «ταφόπλακα στον ελληνικό λαό», «οι βουλευτές που θα ψηφίσουν την δανειακή σύμβαση θα βρεθούν ενώπιον των ευθυνών τους και θα λογοδοτήσουν», «οι συμμορίτες και οι δωσίλογοι». Η γνωστή επίκληση στο άρθρο 120 του Συντάγματος. Η γνωστή ρητορική μίσους, γαρνιρισμένη με δόσεις λαϊκής αγανάκτησης.
Ακόμα και πιο πριν από τον κ. Καμμένο, το «λαϊκό» πάνελ του κ. Παπαδάκη δικαίωσε την επιστολή Ιερώνυμου, ενώ ο ίδιος δημοσιογράφος διερωτώμενος αν η εκκλησία επιτρέπεται να παίρνει θέση σε τέτοια ζητήματα, απάντησε ρητά «φυσικά, σε τέτοιες δύσκολες εποχές». Μέσα σε μισή ώρα το μείγμα ήταν έτοιμο. Ο κ. Καμμένος ανησύχησε για την «πατρίδα», ο κ. Γκλέτσος για την «οικογένεια», και ο Αρχιεπίσκοπος για την «θρησκεία». Και ο κ. Παπαδάκης, που φυσικά «εκφράζει» τις καθημερινές ανησυχίες και σκέψεις του ελληνικού «λαουτζίκου», έδεσε αυτά τα τρία στοιχεία ως προτεραιότητα για την ελληνική κοινωνία. Στην τελική, όπως συμπέρανε και ο ίδιος, «Τί άλλο χειρότερο μπορούμε να πάθουμε; Μας κόψαν τους μισθούς, μας εξαθλίωσαν, ας χρεοκοπήσουμε να τελειώνουμε. Τουλάχιστον θα έχουμε τη δραχμούλα μας».
Έχω εκφράσει πολλές φορές τις ανησυχίες μου για την συνεχιζόμενη άνοδο, όχι μόνον της λαϊκής και άκρας δεξιάς αλλά κυρίως για τις δυνάμεις της οπισθοχώρησης. Όποιον και να ρωτήσεις σήμερα θα σου πει ότι το πολιτικό σύστημα έχει αποτύχει και πρέπει να αλλάξει. Ναι, αλλά προς ποια κατεύθυνση; Για το «μπροστά» πλέον δεν γίνεται και πολύς λόγος. Ο δημόσιος λόγος δεν περιορίζεται πλέον μόνο στην παλιότερη Ελλάδα (όπου ο κ. Γκλέτσος θα μπορεί να δίνει εργασία με τα ρουσφέτια του). Θέλει να πάει ακόμα πιο πίσω. Έναν αιώνα και βάλε. Στις εποχές όπου οι «προδότες» αποκεφαλίζονται και που το έθνος είναι το υψηλότερο ιδανικό. Στις εποχές που ότι δεν μας βρίσκει σύμφωνους, το ονομάζουμε παράνομο και δημιουργούμε πογκρόμ εναντίον του. Το παιχνίδι έχει ξεφύγει πλέον από τα παραδοσιακά άκρα, και διαχέεται ακόμα περισσότερο ανάμεσα και στις πιο μετριοπαθείς ομάδες. Ως αντίδοτο για τον φόβο και την ανασφάλεια προτάσσονται η φωτιά, το τσεκούρι, η σημαία, ο σταυρός και η διεθνής απομόνωση. Και ξαφνικά βρεθήκαμε στην εποχή, που όλα αυτά ακούγονται φυσιολογικά και παρελαύνουν καθημερινά στις οθόνες μας σα να μην τρέχει τίποτα. Η γνωστή ρητορική μίσους, γαρνιρισμένη με δόσεις λαϊκής αγανάκτησης…
