Η επίκληση για εκλογές είναι αδιαμφισβήτητα μία άκρως δημοκρατική ενέργεια. Το να θέτεις όμως ψευδοδιλήμματα τύπου «άνθρωποι ή ντουβάρια» στο θέμα των εκλογών τη συγκεκριμένη χρονική περίοδο είναι είτε πολιτική σκοπιμότητα είτε εφηβική αφέλεια. Μπορούμε έτσι να ασκούμε το εθνικό σπορ και να μιλάμε με τις ώρες σε θεωρητικό επίπεδο για την αποκορύφωση του δημοκρατικού μας δικαιώματος που είναι οι εκλογές, αποφεύγοντας περίτεχνα το διά ταύτα της πραγματικότητας.
Παρατηρώντας το μένος ορισμένων και την επιμονή για την άμεση διεξαγωγή εκλογών, μου δημιουργήθηκαν κάποιες απλές απορίες. Ας παρακάμψουμε τα αυτονόητα, όπως το γεγονός ότι έχουν περάσει μόλις 2,5 χρόνια από τις προηγούμενες εκλογές ή ότι, παρά τους αλαλαγμούς δεξιόθεν και αριστερόθεν, συνταγματικά δεν υπάρχει κάποιο κώλυμα με την παρούσα κατάσταση, και ότι αν τελικά το πρόβλημα ήταν ο ΓΑΠ που παραπλάνησε το εκλογικό σώμα με μία και μόνο φράση, τότε αυτός έχει φύγει ουσιαστικά από τη μέση. Ας παρακάμψουμε και την «αυτιστική» εμμονή του κ. Σαμαρά με την εξουσία, και τη διαχρονική ασέβεια της Αριστεράς σε όλα σχεδόν τα εκλογικά αποτελέσματα κατά τη διάρκεια της μεταπολίτευσης.
Καταρχάς, είχα την αίσθηση ότι η συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας μας θεωρεί, και δικαίως μάλιστα, ότι το υπάρχον πολιτικό σύστημα είναι σάπιο και πρέπει να αλλάξει. Ποιο είναι αυτό το νέο μαζικό ιδεολογικό ρεύμα που έχει μετασχηματιστεί σε πολιτικό κόμμα και διεκδικεί άμεση είσοδο στη Βουλή για να μεταμορφώσει τη σαπίλα σε κάτι νέο; Τον «Νεοέλληνα» του Τζιμάκου δεν τραγουδάει ο αριστερός χώρος; Πότε πρόλαβε και πέθανε ο «νεοέλληνας» και γεννήθηκε ο σωστός, υπεύθυνος και κοινωνικός Έλληνας για να αναδείξει τους σωστούς και υπεύθυνους εκπροσώπους του στο κοινοβούλιο που θα καθαρίσουν τη σαπίλα;
Το πλέον εμφανές είναι ότι υπό τη σκιά του αντι-μνημονιακού λάβαρου, άνοδο σημειώνουν άκρως συντηρητικά κόμματα τόσο από τον χώρο της δεξιάς όσο και της αριστεράς. Εν τέλει, όσο «μπαλαμουτιασμένα» και αν είναι τα αποτελέσματα των δημοσκοπήσεων, δεν παύουν να δείχνουν μία σχετικά ρεαλιστική εικόνα. Πράγμα που όπως έχει επαναληφθεί πολλάκις, είναι απόλυτα φυσιολογικό εν μέσω οικονομικής ύφεσης και λιτότητας. Το ότι είναι φυσιολογικό όμως, δεν σημαίνει ότι πρέπει να αφεθούμε σε αυτό λες και μέσα στην αβουλία μας βάζουμε τον αυτόματο πιλότο που θα ανεβάσει στην εξουσία συντηρητικά, εθνικιστικά και οπισθοδρομικά στοιχεία.
Άξιο προβληματισμού είναι επίσης το ποσοστό αποχής ή η ευκολία που αναμασιέται η προτροπή για λευκή ή άκυρη ψήφο. Ποια ακριβώς είναι η αντίληψη των «εκλογολάγνων» για την συνεισφορά των παραπάνω στην πολιτική και δημοκρατική ποιότητα του συστήματος; Η είσοδος της Χρυσής Αυγής στον Δήμο Αθηναίων, και η ενδεχόμενα οριακή είσοδός της στη Βουλή, χάρη στην αποχή, δεν ταρακουνάει την συνείδηση κανενός; Εκτός πια αν ως πολίτες έχουμε φτάσει σε τέτοιο επίπεδο ιδιώτευσης που στην απεγνωσμένη επιθυμία μας να έρθει το μάνα εξ ουρανού επιτρέπουμε τέτοιες καταστάσεις με οποιοδήποτε τίμημα.
Φυσικά και να ανατρέψουμε το υπάρχον πολιτικό τέλμα, και φυσικά να αλλάξουμε τη σύσταση της υπάρχουσας Βουλής. Φυσικά και να εκφράσουμε γνώμη και βούληση για τις παρούσες κρίσιμες καταστάσεις. Το ανακάτεμα της τράπουλας όμως με τα ίδια σημαδεμένα φύλλα δεν προσφέρει κάτι νέο στο υπάρχον παιχνίδι.
Υπάρχει βέβαια πάντα και ο απόλυτα σεβαστός αντίλογος που προτάσσει ότι στον βωμό της δημοκρατίας, οποιαδήποτε συνθήκη είναι υποδεέστερη. Έτσι αν οι Έλληνες πολίτες αποφασίσουν να αναδείξουν μία Βουλή με το υπάρχον σάπιο και συντηρητικό πολιτικό σύστημα θεωρώντας ότι με κάποιον μαγικό τρόπο θα βελτιώσει την κατάσταση, έχουν κάθε δικαίωμα να το κάνουν. Μέχρι στιγμής άλλωστε, η εναλλακτική πρόταση στην υπάρχουσα κατάσταση είναι η «μπέσα», το τσαγανό, ο τσαμπουκάς και η εθνική απομόνωση. Εάν θεωρούμε ότι αυτά εκφράζουν την πλειοψηφία της ηθικής της κοινωνίας μας, πολύ σωστά η δημοκρατία θα πρέπει να παρέχει το μέσον ώστε αυτή η ηθική να εκφραστεί και κοινοβουλευτικά.
