Τον βλέπεις τον κύριο στα δεξιά; Δεν ξέρω ποιος είναι. Δεν
με ενδιαφέρει να μάθω. Εσύ πιθανώς να ξέρεις. Εγώ τον είδα να ποζάρει σε
διάφορα πλάνα στην τηλεόραση και να συνοδεύει τις μάχιμες δηλώσεις κάποιου
άλλου «αγωνιστή» της ΠΟΕ – ΟΤΑ. Με το γνωστό απεχθές βλέμμα που κουβαλάει πάνω
του όλη τη μιζέρια του πλανήτη. Με την πρώτη ευκαιρία, άρπαξε από τη γραβάτα
τον Γενικό Γραμματέα του Δήμου Αμαρουσίου, είτε για να κάνει το εφέ του μπροστά
στις κάμερες, είτε γιατί όντως ήθελε να εκφράσει έμπρακτα τη μιζέρια του.
Υπάρχει πλέον δεδικασμένο σε τέτοιου είδους τραμπουκισμούς.
Ο «λαϊκός αγώνας» απλά σκοντάφτει πάνω σε κεφάλια και σε γραβάτες. Όπως παλιότερα
«ταραχοποιοί» σκόνταφταν πάνω σε ζαρτινιέρες.
Δεν τσιμπάω πια το παραμύθι περί αίσθησης δικαίου σε τέτοια
σκηνικά που κλείνουν το μάτι στους τραμπουκισμούς, όπως δεν τσίμπαγα πριν δύο
χρόνια στην αθωότητα του γιαουρτιού και των «αυθόρμητων» προπηλακισμών από «απλούς»
πολίτες. Φάνηκε στις εκλογές και φαίνεται καθημερινά πλέον, ποιοι επωμίζονται
κέρδη από την διάχυση της κουλτούρας της οργισμένης αυθόρμητης αυτοδικίας. Φαίνεται
και που πάει το πράγμα και πόσο απροκάλυπτα οι τραμπουκισμοί συμβαίνουν πλέον σε
ολόκληρο το πολιτικό φάσμα υπό το αδιάφορο και κυνικό βλέμμα του Κράτους.
Οι απόφοιτοι Δημοτικού που προπηλάκισαν τον Γερμανό πρόξενο
και που μπροστά στις κάμερες ξέρουν να πουλάνε μαγκιά και τσαμπουκά, αλλά στο
εδώλιο του Δικαστηρίου κλαίγονται και δικαιολογούνται σαν κλαμένα αιδοία, είναι
αυτό το είδος Ελληναρά που προσπαθεί να επιβιώσει στο νέο τοπίο. Και δεν
αναφέρομαι στην πραγματική επιβίωση που καλούνται να αντιμετωπίσουν χιλιάδες
οικογένειες που πλήττονται άμεσα από την κρίση. Αναφέρομαι στην πολιτική και
ιδεολογική επιβίωση. Σε αυτό το λαμόγιο που είτε ως συνδικαλιστής είτε ως
επιχειρηματίας έχει πελατειακές δοσοληψίες με το Δημόσιο και έχει μάθει να
επιβιώνει μόνο ως παράσιτο της υπόλοιπης κοινωνίας. Ο «παράγοντας» που ξέρει
μόνο τους «κατάλληλους» ανθρώπους ώστε να γλύφει ή να εκβιάζει ανάλογα για να
επιβιώνει ο ίδιος και να πουλάει μούρη στην ομήγυρη του. Το ακαλλιέργητο ανθρωπάριο
που δεν ξέρει καν πώς να αναλαμβάνει την στοιχειώδη ευθύνη των πράξεών του,
αλλά πάντα κρύβεται πίσω από όχλους και αόριστες συνθηματολογίες.
Δες πόσο περίτεχνα παρανομούντες συνδικαλιστές και
επιχειρηματίες επιπέδου Λαυρεντιάδη καλύπτονται από τους εκάστοτε πολιτικούς τους
χώρους- ξενιστές. Δες με πόσο περίσσιους ελιγμούς, το πολιτικό φάσμα
αναδιατάσσεται προκειμένου να κρύψει «κάτω από το χαλάκι» τα λαμόγια που
εξέθρεψε. Το ΠΑΣΟΚ διαχέεται σε άλλους χώρους που φλερτάρουν με την εξουσία, ο
ΣΥΡΙΖΑ μεταμορφώνεται μέσα σε μία νύχτα σε βασικό συστημικό παίκτη, ακολουθώντας
πιστά τα χνάρια του «ριζοσπαστικού» ΠΑΣΟΚ των 70’s και η ΝΔ προσπαθεί να φορέσει το
προσωπείο του εκσυγχρονισμού και των μεταρρυθμίσεων. Ότι προλάβει ο καθένας να
επωμιστεί. Ακόμα και αν το τίμημα είναι η πλήρης απαξίωση των θεσμών και του
πολιτεύματος. Η κοινωνία τροφοδοτεί το σύστημα και αυτό με τη σειρά του την
κοινωνία. Είμαστε σε αρένα. Όλα επιτρέπονται.
Μοναδικό θετικό σημάδι όλων αυτών, είναι το σκάσιμο της φούσκας
των Καμμένων Ελλήνων που ενδεχομένως να σηματοδοτεί την σταδιακή αποδόμηση όσων
δήθεν πολιτικών βασίστηκαν στα προχειροστημένα θεμέλια του λαϊκισμού και της διάχυτης
ανοησίας. Και πάλι όμως, κρατάω πολύ μικρό καλάθι.
