Ανοίγεις ένα τυχαίο κανάλι στην TV και βλέπεις
την απόγνωση. Βλέπεις τη δίψα του δημοσιογράφου να βγάλει όση περισσότερη
απελπισία μπορεί από τον δύσμοιρο περαστικό στο δρόμο που βρίσκει λίγα
δευτερόλεπτα προβολής στο γυαλί. Βλέπεις την ηθική εξαθλίωση που επιβάλλουν τα
«πολιτικά» πρωινάδικα, με αγριοφωνάρες, μεγαλοδημοσιογράφους που προσπαθούν να βγάλουν
ένα ύφος που συμπάσχει με τον «δοκιμαζόμενο λαό».
Βλέπεις τον κωμικό της Τρίτης. Στη σάτιρα επιπέδου
καραγκιόζη. Το εύκολο γέλιο της απόγνωσης. Κατευθύνει την ατζέντα όπου θέλει,
μπροστά από τα ορθάνοιχτα στόματα που καταπίνουν σαν αποβλακωμένα.
Βλέπεις τον πολιτικάντη, που έχει αραχνιάσει ο κώλος του στο
έδρανο, να χορεύει ζεϊμπεκιές. Να χτίζει αυθαίρετα, να βολεύει έργα από εδώ και
εκεί και να συνεχίζει να εκλέγεται. Η Δικαιοσύνη δεν τον αγγίζει. Το ίδιο και
το λαϊκό αίσθημα. Τόσοι βολεμένοι, με καμάρι θα τον ξανασταυρώσουν.
Βλέπεις μία αστυνομία γεμάτη φασιστοειδή στοιχεία που
αυτοδικούν στο όνομα της εξουσίας τους. Χωρίς καμία επίγνωση του θεσμού που
υπηρετούν. Χωρίς κυρώσεις, εκτός από φανφάρες άνευ έμπρακτης σημασίας του αρμόδιου Υπουργού.
Βλέπεις τα Πανεπιστήμια να μετατρέπονται σε εστίες
τραμπουκισμού, φασισμού και τρομοκρατίας. Στο όνομα οποιασδήποτε ιδέας
κατεβάσει το κάθε φυντάνι που χρησιμοποιεί του χώρους του Πανεπιστημίου για να
προπαγανδίσει τον ιδεολογικό σκοταδισμό του. Μίας ιδέας που «γαργαλάει» το πάθος
και την οργή ενός μετεφηβικού αδιεξόδου. Η τραγική ειρωνεία: Οι χώροι της ζύμωσης
ιδεών, της προόδου και της επιστήμης, γεμάτοι σκοταδιστικά, συντηρητικά και
ολοκληρωτικά σκουπίδια.
Βλέπεις τη Δικαιοσύνη να αθωώνει τους τραμπούκους του Γερμανού πρόξενου.
Λαϊκοί αγωνιστές της πλάκας που μετά βίας τελείωσαν ένα Δημοτικό και δεν έχουν
τα μούτρα να σταθούν ακέραιοι στις ιδέες τους μέσα στο Δικαστήριο. Και το
Δικαστήριο τους επιβραβεύει. Τραμπουκίστε ελεύθερα. Κι εμείς λαϊκό δικαστήριο
είμαστε… μαζί σας!
Βλέπεις την παρανομία διάχυτη σε κάθε γωνιά. Δεν έχει μείνει
πινακίδα του ΚΟΚ χωρίς την «υπογραφή» ποδοσφαιρικών χουλιγκάνων. Και δεν τρέχει
μία. Παιδιά είναι. Ας μουτζουρώνουν και ας μουντζώνουν προς τη Βουλή.
Διεκδικούν τα όνειρά τους. Μακριά από τα δικά μας. Ας κάνουν ότι θέλουν. Ας γεμίζουμε
κάθε ελεύθερο τετραγωνικό τοίχου με λόγια μίσους. Μαζική μιζέρια.
Βλέπεις ισοπέδωση των εννοιών. Η «βία», η «χούντα», οι «δωσίλογοι»,
το «αίμα», οι «ανθρωποφάγοι». Όλες αυτές οι υπέροχες λέξεις σε μία ομοιογενή
σαλάτα. Ξεχνάμε ιστορία, ξεχνάμε ανθρώπινες θυσίες, βασανιστήρια, θανάτους,
πολέμους, εξορίες, χίλιες δυο αμαυρωμένες σελίδες της ιστορίας μας. Για χάρη
του πάθους, της γιούχας και της έντασης που με το παραμικρό ανοίγει κεφάλια στα
δύο.
Βλέπεις μία Αριστερά που πλέον απλά σιγοντάρει οποιαδήποτε
ιδέα, πράξη ή λόγο που αποδομεί την Δημοκρατία. Την ήδη κατακερματισμένη
Δημοκρατία. Αυτή για την οποία πάλεψαν οι μεγαλύτεροι αγωνιστές του αριστερού
χώρου. Βλέπεις λεκτικά και νομικά παιχνίδια με την «ρατσιστική βία» και τις συντεχνίες.
Καραγκιοζηλίκια μέσα και έξω από το κοινοβούλιο με πανό, ντουντούκες και φωνές.
Παντού φωνές. Ποτέ διάλογος. Μόνο συνεχής τονισμός των
υποκειμενικών απόψεων του καθενός. Και όσο φωνάζει ο τάδε, τόσο δυναμώνει τη
φωνή του ο δείνα. Το συναίσθημα καταπλάκωσε τη λογική. Οι άμεσες και οριζόντιες
λύσεις, καταπλάκωσαν την σοβαρή, οργανωμένη και σωστή μεθοδικότητα. Η
μοιρολατρία πάντα υπεράνω της ανθρώπινης ικανότητας. Ο καθένας το τομάρι του.
Αλλά ο καθένας πάντα κοίταγε το τομάρι του δεκαετίες πριν
την κρίση. Διαχρονικά. Πριν και μετά την Επανάσταση του ’21. Άξεστοι και
αγροίκοι, αποδεκατισμένοι πληθυσμοί, συνηθισμένοι σε συγκρούσεις,
κοτζαμπάσηδες, φορομπήχτες, ληστές και αμόρφωτους. Πληθυσμοί που ποτέ δεν είδαν
έναν σοβαρό λόγο να λειτουργήσουν συλλογικά, αλληλέγγυα, υπό ένα ελάχιστο
κοινωνικό συμβόλαιο που θα εξασφάλιζε στοιχειώδεις αρχές σαν αυτές που διέδωσε
ο Ευρωπαϊκός Διαφωτισμός. Εκατοντάδες διάσπαρτες κοινωνίες με εκατοντάδες διαφορετικές,
εσωστρεφείς καταβολές, που ποτέ δεν ανέχονταν την παραμικρή διαφορετικότητα.
Συνέχισε τώρα να αναλύεις γιατί η Χρυσή Αυγή μπήκε στη Βουλή
και γιατί πλέον σε κάθε πόλη ανυψώνονται περήφανα πανό σε μπαλκόνια όπου
ανοίγουν τοπικά γραφεία της. Αναλώσου σε θεωρίες και αντί-θεωρίες των άκρων αποφεύγοντας
περίτεχνα να δεις τα καχύποπτα βλέμματα που υπήρχαν διαχρονικά σε ολόκληρη την
ελληνική επικράτεια χρόνια τώρα. Σε
όλους τους πολιτικούς χώρους και πολίτες αυτής της χώρας που απλά έβλεπαν τη Δημοκρατία ως ένα μέσο νόμιμης
ασυδοσίας.
