Τρέμω στην ιδέα κάποια στιγμή να σταματήσει η εξέλιξή μου˙ η
εγκεφαλική, αφού η σωματική είναι προγεγραμμένη. Και λέγοντας «εγκεφαλική»,
μιλάω για ιδεολογίες, πολιτικές αντιλήψεις, συμπεράσματα, ευρύτερες γνώσεις και
υποκειμενικές αντιλήψεις. Μιλάω για την σταδιακή επίγνωση πως όλες οι
αντιλήψεις μας είναι ντε φάκτο υποκειμενικές. Την ακύρωση αυτής της βιασύνης
στα 20’s μας να κατακτάμε μία «αντικειμενική» αλήθεια. Τουλάχιστον
όσοι από εμάς στα 20’s μας ήμασταν ερωτευμένοι με την ιδέα αυτής της εξέλιξης.
Πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται όλο και περισσότερο αυτούς που
έχουν σταματήσει εδώ και χρόνια να επενδύουν σε αυτή την εξέλιξη. Για τα δικά τους
μυαλά. Με φοβίζει ο 40άρης με μυαλά 20χρονου, όπως και ο 30άρης που είναι πιο
συντηρητικός από έναν 40άρη. Ίσως επειδή διαπιστώνω ένα βραχυκύκλωμα με δύσκολη
επιδιόρθωση. Ίσως επειδή προδίδεται ο άνθρωπος που κουβαλάει «αλάθητο»
χαρακτήρα, που είναι από τους πιο επικίνδυνους χαρακτήρες ανθρώπου.
Για αυτή τη συνεχή εξέλιξη είχα μία γραμμικότητα κατά νου.
Μία σταθερή ανοδική πορεία μέχρι το σημείο που και το πνεύμα μπαίνει σιγά σιγά
στη δική του κατάσταση γήρανσης και αντικειμενικής αδυναμίας. Και όλο αυτό ήταν
πολύ όμορφα και «αντικειμενικά» πλασμένο μέσα μου. Μέχρι που πριν ένα χρόνο και κάτι από τώρα έγινα γονιός. Και οι ευθύνες της δικής μου εξέλιξης για λίγο κατακερματίστηκαν. Η
γραμμικότητα έσπασε και μέσα σε μικρό χρονικό διάστημα η αντίληψη της πραγματικότητας
άρχισε να φιλτράρεται πρώτα μέσα από τις αισθήσεις του παιδιού μου.
Ξαφνικά, οι προβληματισμοί μου για την ποιότητα της κοινωνίας
μας άρχισαν να εστιάζουν στην ποιότητα της κοινωνίας που θα βιώσει η κόρη μου.
Η ανάγκη για τις μεταρρυθμίσεις στην παιδεία δεν ήταν πλέον ένας γενικός σκοπός
που θα συνέβαλλε στην ποιότητα της κοινωνίας, αλλά ειδικός: ένα άγχος για το
ποιόν του δασκάλου που θα διδάσκει τον κόσμο στο παιδί μου. Την εκπαιδευτική
ύλη, τις προπαγάνδες των μαθημάτων της ιστορίας και των θρησκευτικών. Τον ξεπεσμό
των ελληνικών Πανεπιστημίων. Τα περιεχόμενα των μαθημάτων που διαπλάθουν την
αντίληψη ενός νέου ατόμου στην σάπια κοινωνία μας. Όλα αυτά που εγώ ούτως ή
άλλως έπρεπε να παλέψω μόνος μου για να ανατρέψω και τελικά τα κατάφερα μετά
από πολύ εξωσχολικό κόπο και χρόνο.
Η έγνοια για το πολιτικό σύστημα, αν με προβλημάτιζε μία
φορά, πλέον με προβληματίζει πέντε. Μία ημέρα πριν τις εκλογές της 17ης
Ιουνίου, είχα γράψει:
«Η αυριανή βραδιά δεν θα είναι ευχάριστη. Ανεξαρτήτως
ποσοστιαίας πρωτιάς, θα δούμε την λαϊκή νομιμοποίηση της συντήρησης, της
ξενοφοβίας, του υπερεθνικισμού, της ανευθυνότητας, του λαϊκισμού, της εθνικής
απομόνωσης και της βίας.
Δεν τρέφω πια αυταπάτες για την κατάντια μας, και επειδή όλα
αυτά θέλουν πολλά χρόνια για να απαλειφθούν, από αύριο θέλω να εστιάσω στην
κόρη μου. Να της εξηγήσω πως αν και η δική μου γενιά τα σκάτωσε και είναι
υπεύθυνη για το μέλλον της, αυτή θα πρέπει να πάρει πολλά εφόδια για να
ανταπεξέλθει στην εξέλιξή της και αν είναι δυνατόν, όταν μεγαλώσει να ψάξει μία
καλύτερη κοινωνία για να φτιάξει τη δική της ζωή.
Κυρίως όμως, όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία θα πρέπει να
της εξηγήσω ότι στην Δημοκρατία, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, οι αποφάσεις της
κοινωνίας πρέπει να είναι σεβαστές και ότι αν θέλει να φτιάξει κάτι
διαφορετικό, θα πρέπει να "πολεμάει" πάντα στα πλαίσια σεβασμού αυτών
των αποφάσεων».
Αυτό το «φίλτρο» των σκέψεων και των ιδεών μέσα από τα μάτια
ενός άλλου ανθρώπου είναι ίσως ένα από τα μεγαλύτερα εξελικτικά άλματα στη ζωή κάποιου.
Και θεωρώ τυχερούς όσους γονείς και παιδιά μπορούν να βιώνουν
αυτή την αντίληψη σε αμοιβαίο επίπεδο. Θεωρώ ότι είναι το σπουδαιότερο χάρισμα
για την στήριξη ενός ανθρώπου από τη στιγμή που γεννιέται μέχρι να φτάσει στην
ενηλικίωση όπου θα πρέπει να έχει τα κατάλληλα εφόδια. Και ο διαχωρισμός του
πλέον ενήλικα από τους δύο ενήλικες γονείς του να γίνει με σιγουριά και
αισιοδοξία. Χωρίς δράματα, αλλά με τις αμφισβητήσεις που θα κληθεί να αντιμετωπίσει η νέα γενιά σε πιο ώριμα θεμέλια.
