Η αλήθεια είναι ότι κάποτε θαύμαζα την 17Ν, καθώς και όλη αυτή την ιδέα γύρω από τον «αντάρτη πόλης». Αυτός ο ανώνυμος ταλαίπωρος, που ήταν πνιγμένος από την αδικία, την ανισότητα, την εκμετάλλευση, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τα αλαζονικά αφεντικά, τα αμόρφωτα φασιστοειδή που κατέκλυζαν το αστυνομικό σώμα, και όλο αυτό το πλαστικό και ψεύτικο lifestyle. Αυτός που η φωνή του πνιγόταν μέσα σε έναν οχετό από άχρηστη φανφαρολογία, οπότε αναγκαζόταν να διαφύγει στις συνοπτικές διαδικασίες. Να επιλέξει το επόμενο θύμα και να το δολοφονήσει. Μετά, έκλεισα τα 15...
Την διάβασα την προκήρυξη, όπως και κάθε προκήρυξη που βγαίνει μετά από ένα νεκρό. Γεμάτη ιδέες, θυμό και σε ορισμένες περιπτώσεις με αλήθειες. Όμως όσες σελίδες και αν γραφτούν σε μία τέτοια προκήρυξη, ακόμα και αν είναι γεμάτες αλήθειες, πίσω από τις λέξεις ο νεκρός παραμένει νεκρός. Και εκεί ακριβώς χάνεται οποιαδήποτε αξία ή ιδέα που εμπλουτίζει το οποιοδήποτε δοκίμιο.
Εκεί βρίσκεται και η διαφορά της δικής σας έκθεσης ιδεών από αυτήν εδώ που διαβάζετε τώρα. Ότι όσο αμπελοφιλοσοφική, ουτοπική, θεωρητική ή ιδεολογική και αν είναι, δεν έχει κανένα νεκρό από πίσω της. Μπορεί να έχει διαφωνίες, συμφωνίες, να προκαλέσει αντιδράσεις, αντίλογο, ίσως και βρισίδια, αλλά νεκρό δεν έχει. Και αυτό το εκτιμά ιδιαίτερα, τόσο η κοινωνία, όσο και οι συγγενείς ή φίλοι του ενδεχόμενου νεκρού.
Η αλήθεια είναι ότι ως κοινωνία έχουμε πολλά θέματα για να λύσουμε, και αν κρίνουμε και από πιο πετυχημένες κοινωνίες, πάντα θα έχουμε θέματα για προβληματισμό και επίλυση. Όμως χρειάστηκαν κάποιοι αιώνες μέχρι να φτάσουμε στο σημείο να δώσουμε στην ανθρώπινη ζωή την αξία που της αρμόζει. Και για αυτό το σημείο χύθηκε πολύ περισσότερο αίμα από όσο έχετε διαβάσει σε οποιοδήποτε ιδεολογικό ή πολιτικό βιβλίο και μανιφέστο. Χρειάστηκαν πολλές γενιές και πολλές θυσίες για να λάβει η ανθρώπινη ζωή την αξιοπρέπεια που της έχουμε προσδώσει σήμερα. Και χρειάστηκε πολύς αγώνας και πολύ αίμα για να στήσουμε μία κουτσουρεμένη Δημοκρατία, που μπορεί να έχει τα μαύρα χάλια της, αλλά ένα υποτυπώδες δικαίωμα λόγου στο δίνει. Σε κάθε βήμα όμως, σε κάθε γενιά, η υψηλότερη αξία ήταν η ανθρώπινη ζωή. Η αξιοπρέπεια γύρω από αυτή και τα ανθρώπινα δικαιώματα ακολουθούσαν από κάτω. Γιατί χωρίς ζωή, κανένα πολιτισμικό και κοινωνικό αγαθό δεν έχει αξία.
Και αν αφήσουμε το νεκρό για λίγο στην άκρη, πάλι διαπράττεται ένα σημαντικότατο σφάλμα. Με την βία προς τον οποιονδήποτε, για οποιαδήποτε ιδέα, νομιμοποιείτε με τη σειρά σας και τον οποιονδήποτε να χρησιμοποιήσει βία για την οποιαδήποτε ιδέα. Και έτσι χάνεται αυτή η αξία περί ανθρώπινης ζωής που λέγαμε, μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, ακόμα και αν χρειάστηκε αιώνες για να χτιστεί. Για κάθε πράξη βίας που συμβαίνει στην κοινωνία, ολόκληρη η κοινωνία οπισθοδρομεί μερικά χρόνια πίσω, σε αξίες, σε θετικές ιδέες, στην αλληλεγγύη, τα ανθρώπινα δικαιώματα και γενικώς σε ότι έχει χτιστεί με πολύ κόπο. Για κάθε υποκειμενική αντίληψη της πραγματικότητας, αυτόματα νομιμοποιείται και μία αντίθετη υποκειμενική αντίληψη που με τη σειρά της θα νομιμοποιήσει μία άλλη, κ.ο.κ. Για να μείνει στο τέλος τι;
Διότι μπορεί ο Γκιόλιας να πέθανε, όμως το παιδί του, η γυναίκα του, οι φίλοι του, ένας ολόκληρος κοινωνικός περίγυρος, αποκτάει ξαφνικά και αυθαίρετα το δικαίωμα να οπισθοδρομήσει. Να γεμίσει θυμό, να θέλει να πάρει το νόμο στα χέρια του και να αδειάσει 16 σφαίρες στον καθένα σας αν του δοθεί η ευκαιρία. Να γυρίσει για λίγο σε πρωτόγονη κατάσταση. Να ξεχάσει όλες αυτές τις ιδεολογίες περί αξίας της ανθρώπινης ζωής και ανθρωπίνων δικαιωμάτων και να κοιτάει την υπόλοιπη κοινωνία σαν αγρίμι. Με τον ίδιο τρόπο που την κοιτάτε και εσείς.
Ανά καιρούς αναφέρομαι σε εσάς ως «Σέχτα Ηλιθίων». Δεν αναφέρομαι στον ηλίθιο που απλά έχει χαμηλή αντίληψη και μηδαμινό δείκτη νοημοσύνης. Αναφέρομαι σε κάτι πολύ χειρότερο: τον ηλίθιο που, με τις πράξεις του, διαχέει την ηλιθιότητά του και στην υπόλοιπη κοινωνία.
