Πολλές φορές, ψάχνουμε τρόπους να περιγράψουμε τη σύγχρονη ελληνική κοινωνία, με όρους ιδεολογικούς ή προσεγγιστικούς. Εγώ προσωπικά, προτιμώ τους πρακτικούς. Αυτούς δηλαδή που μιλάνε με γεγονότα και πράξεις, που φαίνονται στην καθημερινότητα και όχι μόνο στα δοκίμια. Ένα καλό τέτοιο παράδειγμα είναι η κατάσταση με τις τράπεζες βλαστοκυττάρων.
Ως γνωστόν, πολλοί γονείς, έναντι κάποιου κόστους, επιλέγουν να φυλάξουν τα βλαστοκύτταρα του νεογέννητού τους σε κάποια ιδιωτική τράπεζα, ώστε αν κάποια στιγμή υπάρξει η ανάγκη να τα χρησιμοποιήσει το παιδί τους ή η οικογένειά τους να είναι διαθέσιμα ΜΟΝΟ για αυτούς. Ταυτόχρονα υπάρχει η ελληνική τράπεζα ομφαλοπλακουντιακού αίματος της Ακαδημίας Αθηνών η οποία κάνει την ίδια δουλειά δωρεάν. Η διαφορά είναι ότι η τράπεζα της Ακαδημίας Αθηνών είναι δημόσια, πράγμα που σημαίνει ότι οι μονάδες αίματος είναι διαθέσιμες για οποιονδήποτε τις χρειαστεί και εκτός της οικογένειας που έκανε τη δωρεά.
Πρόσφατα ανακάλυψα τα εξής στοιχεία:
- Στην Ελλάδα λειτουργούν οι περισσότερες ιδιωτικές τράπεζες φύλαξης ομφαλοπλακουντιακού αίματος παγκοσμίως. Για την ακρίβεια, το 20% όλων των τραπεζών του κόσμου βρίσκεται εδώ!
- Υπολογίζεται ότι οι μονάδες που φυλάσσονται συνολικά στις ιδιωτικές τράπεζες ξεπερνούν τις 20.000 ενώ στην δημόσια τράπεζα ο αριθμός αυτός φτάνει μετά βίας τις 2.000.
- Υπολογίζεται επίσης ότι αν η δημόσια τράπεζα έφτανε σε ένα σταθερό αποθεματικό περίπου 10.000 μονάδων, σχεδόν ολόκληρος ο πληθυσμός της χώρας θα είχε εγγυημένο μόσχευμα βλαστοκυττάρων σε περίπτωση ανάγκης.
- Στην Γαλλία και την Ιταλία, η λειτουργία ιδιωτικών τραπεζών απαγορεύεται, καθώς θεωρείται ανήθικη και αντιδεοντολογική η φύλαξη ομφαλοπλακουντιακού αίματος μόνο για προσωπική χρήση και όχι για πανανθρώπινη.
Όπως, λοιπόν είχα γράψει και παλιότερα, εάν δεν δω δραστικές αλλαγές στην καθημερινότητα της νεοελληνικής ζωής, και κυρίως στα μικρά και κατά πολλούς ανούσια πράγματα, δεν πείθομαι από κανέναν «επαναστάτη» για την υποβόσκουσα αλληλεγγύη των Ελλήνων που απλά καταπιέζεται από το «σύστημα». Είμαι ένθερμος υποστηρικτής της προσωπικής ευθύνης με συγκεκριμένες πράξεις, και όχι της βολικής αποποίησης ευθυνών στο όνομα ενός αόριστου συστήματος.
