Πρόσφατα έκλεισαν δύο χρόνια από την αρχή της διακυβέρνησης ΠΑΣΟΚ και η πλειοψηφία του Τύπου, των ιστολογίων και γενικότερα των ΜΜΕ ασχολήθηκε με τον κλασσικό απολογισμό. Για μένα προσωπικά, ο συγκεκριμένος χρονικός προσδιορισμός δεν έχει κάποια σημασία. Σημασία δεν έχει τι χρώμα είναι η οποιαδήποτε κυβέρνηση, αλλά αν αυτό το χρώμα διαφοροποιείται με κάποιον τρόπο από τη γενικότερη γκριζίλα της μεταπολίτευσης (ας κρατήσουμε τη μαυρίλα ως χαρακτηρισμό για τα σκοτεινότερα χρόνια προ μεταπολίτευσης). Ή ακόμα καλύτερα, αν σε θέσεις ευθύνης βρέθηκαν έστω και για λίγο άτομα που δούλεψαν και παρήγαγαν έργο.
Τα δύο χρόνια ΠΑΣΟΚ, δεν σηματοδοτούν κάτι ιδιαίτερο πέρα από την απλή συνέχιση της ροής της νεοελληνικής ιστορίας. Η ίδια κυβερνητική ανικανότητα, η ίδια εγχώρια μιζέρια, η ίδια κρατική διαφθορά, η ίδια φοροδιαφυγή, τα ίδια λαμόγια διάχυτα σε πολιτικό και κοινωνικό σύστημα και προς έκπληξη των «επαναστατημένων νιάτων», τα ΜΑΤ βαράνε ακριβώς το ίδιο όπως βάραγαν και το ’85, και το ’95, και το 2003. Το ελληνικό Κράτος συνεχίζει ακριβώς στον ίδιο δρόμο, αγκαζέ με την κοινωνία της νεοελληνικής κουλτούρας, δηλαδή της αποποίησης ευθυνών, της έλλειψης αυτοκριτικής και της αδυναμίας αυτό-οργάνωσης.
Αυτό που διαφοροποίησε τα δύο χρόνια κυβέρνησης ΠΑΣΟΚ από τα προηγούμενα χρόνια, ήταν η «καυτή πατάτα» της οικονομικής φούσκας που έσκασε στα χέρια της. Τίποτα παραπάνω. Οπότε, όταν ξαφνικά μέσα σε ένα ήδη διαλυμένο κράτος συμβαίνει ένα γεγονός που απαιτεί σοβαρότητα, υπευθυνότητα και πολλή δουλειά, λογικό είναι οι αντιδράσεις τόσο της πολιτικής όσο και της κοινωνίας να είναι άστοχες και πανικόβλητες. Με ποιον μαγικό και μεταφυσικό τρόπο, ένα αποτυχημένο σύστημα εν «καιρώ ειρήνης» θα μπορούσε ξαφνικά να ανταπεξέλθει εν καιρώ κρίσης; Ειδικά όταν ο πολιτικός κόσμος αντιδρά με όρους κομματικού λαϊκισμού προ δεκαετιών και η υπόλοιπη κοινωνία με όρους κακομαθημένου 5χρονου που του τέλειωσε το παγωτό και η μαμά δεν του παίρνει άλλο.
Με ή χωρίς χρεοκοπία, με ή χωρίς μνημόνιο και με ή χωρίς ΠΑΣΟΚ, έχουμε πολύ μεγάλο δρόμο ακόμα μπροστά μας ως χώρα. Πολλοί βλέπουν στη σημερινή κρίση, την επέλαση ενός κοινωνικού και οικονομικού χάους που θα μας στοιχειώσει για πολλά χρόνια ακόμα. Μία μειοψηφία, συνεχίζει και ελπίζει πως όλη αυτή η αναμπουμπούλα, η κοινωνική αστάθεια, η πατωμένη πολιτική και η γενικότερη αναταραχή, είναι απλά τα συμπτώματα ενός λαού που δεν του αρέσει αυτό που βλέπει στον καθρέφτη. Στο χέρι του καθενός είναι να αλλάξει το πρόσωπο και τον χαρακτήρα του και όχι στο ΠΑΣΟΚ ή στο κάθε ΠΑΣΟΚ. Σε αντίθεση με τη νοοτροπία του 95% αυτής της χώρας, η ουσιώδης κριτική δεν είναι ένα αυτούσιο δικαίωμα που αποκτάται εύκολα και χωρίς κόπο. Ας γίνει ο καθένας από εμάς σωστός και μετά να απαιτήσουμε το σωστό από τον άλλο. Ας φτιάξουμε πρώτα τη δική μας οικονομία και αν και εφόσον λειτουργήσει, μετά κατηγορούμε και την παγκόσμια οικονομική κρίση, τον καπιταλισμό, κλπ. Ας μάθουμε να ψηφίζουμε αξιοκρατικά και υπεύθυνα και μετά κατηγορούμε την όποια κυβέρνηση. Το ανάποδο δεν προσφέρει τίποτα παραπάνω πέρα από όξυνση της γενικότερης ψύχωσης.
