Μεταφέρω εδώ αυτούσιο το status που έγραψα στο facebook μία ημέρα ακριβώς πριν τις εκλογές της 17ης Ιουνίου:
«Η αυριανή βραδιά δεν θα είναι ευχάριστη. Ανεξαρτήτως ποσοστιαίας πρωτιάς, θα δούμε την λαϊκή νομιμοποίηση της συντήρησης, της ξενοφοβίας, του υπερεθνικισμού, της ανευθυνότητας, του λαϊκισμού, της εθνικής απομόνωσης και της βίας.
Δεν τρέφω πια αυταπάτες για την κατάντια μας, και επειδή όλα αυτά θέλουν πολλά χρόνια για να απαλειφθούν, από αύριο θέλω να εστιάσω στην κόρη μου. Να της εξηγήσω πως αν και η δική μου γενιά τα σκάτωσε και είναι υπεύθυνη για το μέλλον της, αυτή θα πρέπει να πάρει πολλά εφόδια για να ανταπεξέλθει στην εξέλιξή της και αν είναι δυνατόν, όταν μεγαλώσει να ψάξει μία καλύτερη κοινωνία για να φτιάξει τη δική της ζωή.
Κυρίως όμως, όταν φτάσει στην κατάλληλη ηλικία θα πρέπει να της εξηγήσω ότι στην Δημοκρατία, ανεξαρτήτου αποτελέσματος, οι αποφάσεις της κοινωνίας πρέπει να είναι σεβαστές και ότι αν θέλει να φτιάξει κάτι διαφορετικό, θα πρέπει να "πολεμάει" πάντα στα πλαίσια σεβασμού αυτών των αποφάσεων».
Σε tweet που έστειλα λίγο μετά τα exit polls που έγραφε «Ο ελληνικός λαός μίλησε… από τον κώλο», έλαβα μία απάντηση «Τί αποτέλεσμα θα ήταν πιο λογικό;». Τίποτα δεν θα ήταν πιο λογικό. Για τον ελληνικό τρόπο σκέψης, αυτό ήταν το λογικότερο αποτέλεσμα. Το αν είναι καλό, θετικό ή δεν ξέρω ‘γω τι, είναι άλλο θέμα. Εκεί βρισκόμαστε σε βαθιά σύγχυση που έχουμε όλοι, ανεξαρτήτως πολιτικής ιδεολογίας. Μπερδεύουμε το λογικό με το σωστό. Μπερδεύουμε την δική μας κοσμοθεωρία με το γενικότερο συμφέρον της κοινωνίας. Μπερδεύουμε την ουτοπία με την πραγματικότητα, και τον λαό με τα εκατομμύρια διαφορετικών ατόμων που απαρτίζουν έναν λαό. Έτσι μπαίνουν εύκολα οι παρωπίδες, και έτσι δικαίως αποκαλούμαστε ο «λαός με μνήμη χρυσόψαρου».
Αυτή τη φορά δεν θα πάρω το ρόλο του υπερόπτη κυνικού ξερόλα, που γνωρίζω ότι εκνευρίζει αρκετούς. Θα αφήσω τα γεγονότα να μιλήσουν από μόνα τους και να μας δείξουν τι συμβαίνει όταν μία Βουλή συντίθεται από 85% αγνό λαϊκισμό, εκ των οποίων, ένα 7% αποτελείται από μία ναζιστική συμμορία του υποκόσμου. Να δούμε τι θα συμβεί τώρα που άρχισε να στερεύει η συνομωσιολογία που εξάντλησε ολόκληρη την ελληνική κοινωνία. Τώρα που αρχίζουμε να συνειδητοποιούμε την πολυπλοκότητα μίας οικονομικής κρίσης που έχει διαφορετικές επιπτώσεις σε διαφορετικές χώρες και που εμείς εδώ ακόμα αρνούμαστε να την δούμε στην πραγματική της υπόσταση.
Η πραγματικότητα όμως, πάντα επιβάλλεται στο τέλος και η επιβίωση και η προσωπική μας ανάπτυξή, παραμένουν πάντα το ζητούμενο, ανεξάρτητα της ιδεολογίας που «πουλάμε» στα social media και στους δρόμους. Δύο χρόνια τώρα αναλωθήκαμε να μιλάμε στο όνομα του λαού ή της χώρας. Και όσο ο αναβρασμός φούντωνε και ο φασισμός κατέκλυζε την κοινωνία, τόσο ανούσιο φαινόταν αυτό που συνέβαινε. Για να γίνει τι; Να έχουμε έναν γύρο εκλογών, να αναδειχτούν ακόμα πιο περίλαμπρα η σαπίλα και ο λαϊκισμός της ελληνικής δεξιάς και αριστεράς, και τελικά να έχουμε δεύτερο γύρο για να δούμε ακόμα πιο παρανοϊκά μυαλά μέσα στο κοινοβούλιο και το ευρύτερο πολιτικό σκηνικό.
Αυτή τη φορά, σε αντίθεση με τις προηγούμενες εκλογές των χρόνων της μεταπολίτευσης, που πάντα θεωρούνταν κρίσιμες, επήλθε και η εξάντληση. Αναγκαστικά, αν φωνάζεις όλη την ώρα θα βραχνιάσεις και θα χρειαστείς κάποιο χρόνο σιωπής για να μπορέσεις να ξαναμιλήσεις. Την κοινωνική φούσκα που έσκασε όμως, δύσκολα θα την ξεχάσεις. Ακόμα και αν αύριο έβρεχε λεφτά από τον ουρανό, και όλοι σιωπούσαν σαν τον παλιό «καλό» καιρό, η ασχήμια που βγήκε στην επιφάνεια αυτή την τελευταία περίοδο, δύσκολα ξεχνιέται. Και τα μυαλά που πρέπει να αλλάξουν, είναι πολύ περισσότερα.
