Αφήνοντας πίσω το κράτος των Αθηνών για λίγες μέρες και διανύοντας μερικές χιλιάδες χιλιόμετρα σχεδόν σε ολόκληρη την Ελλάδα, μπορείς να δεις και το άλλο κράτος. Αυτό που στην ουσία είναι ολόιδιο με αυτό των Αθηνών αλλά σε πολύ μικρότερα νούμερα. Λιγότεροι άνθρωποι, λιγότερα αυτοκίνητα, και λιγότερη φασαρία. Αλλά και τα ίδια τσιμέντα, τα ίδια μυαλά και τα ίδια ρημάδια.
Η υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή που δεν έχει ενσωματωθεί ακόμα στο κράτος των Αθηνών, αλλά κοιτάει την πρωτεύουσα πότε υποτιμητικά και πότε με φθόνο, αφήνει τα σημάδια της σε κάθε γωνιά, για να τα βλέπεις όπου και αν βρίσκεσαι. Από τον πιο μεγάλο αυτοκινητόδρομο, μέχρι τον πιο ασήμαντο χωματόδρομο. Από τη μεγαλύτερη πόλη μέχρι το μικρότερο χωριό. Διάσπαρτα μπάζα, παλιά και νέα σκουπίδια, αυθαίρετα σπίτια… πολλά αυθαίρετα σπίτια! Η φύση κατακρεουργημένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που έχουν μοναδικό όνειρο να χτίσουν ένα σπίτι ή μία επιχείρηση όπου μπορούν.
Έξω από τη μιζέρια και την ασχήμια της Αθήνας, υπάρχει η παραδοσιακή Ελλάδα. Όχι αυτή που προσπαθούμε να της προσδώσουμε μία γραφικότητα, αλλά αυτή που έχει ξεχαστεί και έχει μείνει πίσω. Αυτή που κατοικείται από μπερδεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν βλέπουν πέρα από το κτήμα τους ή το χωριό τους και ζουν συνεχώς με μία σύγχυση για τις προτεραιότητές τους... για την ίδια τους την πατρίδα.
Στην ερημιά, στη μέση του πουθενά, όπου τα πάντα περιβάλλονται από πράσινο, πυκνή βλάστηση και καθαρό αέρα, ίσως να έχει ξεχαστεί ένας τσιμεντένιος τοίχος ή ένας μισογκρεμισμένος μαντρότοιχος. Πάνω του θα δεις κακόγουστο γκράφιτι πολιτικών κομμάτων, βουλευτών, ποδοσφαιρικών ομάδων, βωμολοχιών και εθνικιστικών συνθημάτων. Στην πιο φρέσκια και καθαρή άσφαλτο, που περιβάλλεται από δάσος, θα δεις τουλάχιστον ένα σκουπίδι. Φρέσκο σκουπίδι… ένα κυπελλάκι του καφέ, ένα περιτύλιγμα κρουασάν ή κάτι τέτοιο. Κάθε στροφή και έκπληξη. Σε μία στροφή θαυμάζεις ένα πανέμορφο βουνό. Στην επόμενη ίσως να δεις ένα εγκαταλελειμμένο γιαπί στη μέση του δάσους. Στη μεθεπόμενη, μία τεράστια εκκλησία στη μέση του πουθενά. Πιο κάτω ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο. Παντού υπάρχουν τα σημάδια επέλασης ενός λαού που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Αραιά και που, σε διάφορα διάσπαρτα σημεία ξεπροβάλλουν οι καφέ ταμπέλες που οδηγούν σε αρχαιολογικούς χώρους. Πολλοί από αυτούς, χορταριασμένοι χωρίς φυλάκιο, χωρίς κάποια ενημερωτική ταμπέλα και με τσακισμένα συρματοπλέγματα. Παντού όμως, όπου και να βρίσκεσαι ξεπροβάλλουν ταμπέλες διαφόρων μεγεθών και διαφόρων ειδών. Η οδική σήμανση μπλέκεται με τα γράμματα της αυτοσχέδιας λαμαρίνας του μπετατζή ή του υδραυλικού της περιοχής. Κάποιες πινακίδες είναι πυροβολημένες. Άλλες γεμάτες αυτοκόλλητα οργανωμένων οπαδών. Στα καμένα δάση έχουν μπει ήδη οι ξύλινες ταμπέλες που με προχειροβαμμένα γράμματα αναφέρουν απλά: «Οικόπεδα» με ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου.
Σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό με όμορφα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, έχουν ήδη προστεθεί οι ολόφρεσκες «trendy» καφετέριες. Τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα, «παίζουν» με ολόκληρο το τοπίο, ενώ ο παφλασμός των κυμάτων πλημμυρίζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Τα ψαροκάικα δεμένα σε ένα μικρό λιμανάκι ολοκληρώνουν το όλο σκηνικό.
Σύντομα ο δρόμος γεμίζει αυτοκίνητα, τα μεζεδοπωλεία αδειάζουν, οι καφετέριες κατακλύζονται και ο κόσμος στρέφει της καρέκλες του προς ένα σημείο. Ένα ολόκληρο έθνος, βάζει παράμερα τον τόπο του, τη φύση του, το μέτρο και την ιστορία του. Κατεβάζει τα ρολά στη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, τα σύννεφα και την ησυχία και στρέφει το βλέμμα του στην περήφανη 40ιντση plasma τηλεόραση της καφετέριας. Σύντομα ο παφλασμός των κυμάτων θα καταπλακωθεί από τα τραγούδια της Eurovision. Η αγωνία κορυφώνεται! Θα πάρει ο Σάκης την πρώτη θέση; Θα πάρει η Ελλάδα πάλι καμιά πρωτιά; ...κάποια από αυτές τις πρωτιές που δεν έχουν καμία μα καμία σημασία για την κοινωνία μας; Θα σηκώσει ο Σάκης το τιμημένο για να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και περήφανοι με τη συνείδησή μας;
Ίσως πάλι, ανάμεσα στην υστερία, την εγκατάλειψη, τη βρωμιά να δεις και κάποια απόμακρα και ξεχασμένα μέρη με κάποιους απόμακρους και ξεχασμένους ανθρώπους που διατηρούν μία διαφορετικότητα. Επειδή ίσως μεγάλωσαν διαφορετικά ή επειδή δεν άφησαν ποτέ τον τόπο τους. Ίσως επειδή δεν γνώρισαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γνωρίσουν τον νεοελληνισμό.
Η υπόλοιπη Ελλάδα, αυτή που δεν έχει ενσωματωθεί ακόμα στο κράτος των Αθηνών, αλλά κοιτάει την πρωτεύουσα πότε υποτιμητικά και πότε με φθόνο, αφήνει τα σημάδια της σε κάθε γωνιά, για να τα βλέπεις όπου και αν βρίσκεσαι. Από τον πιο μεγάλο αυτοκινητόδρομο, μέχρι τον πιο ασήμαντο χωματόδρομο. Από τη μεγαλύτερη πόλη μέχρι το μικρότερο χωριό. Διάσπαρτα μπάζα, παλιά και νέα σκουπίδια, αυθαίρετα σπίτια… πολλά αυθαίρετα σπίτια! Η φύση κατακρεουργημένη και περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που έχουν μοναδικό όνειρο να χτίσουν ένα σπίτι ή μία επιχείρηση όπου μπορούν.
Έξω από τη μιζέρια και την ασχήμια της Αθήνας, υπάρχει η παραδοσιακή Ελλάδα. Όχι αυτή που προσπαθούμε να της προσδώσουμε μία γραφικότητα, αλλά αυτή που έχει ξεχαστεί και έχει μείνει πίσω. Αυτή που κατοικείται από μπερδεμένους ανθρώπους. Ανθρώπους που δεν βλέπουν πέρα από το κτήμα τους ή το χωριό τους και ζουν συνεχώς με μία σύγχυση για τις προτεραιότητές τους... για την ίδια τους την πατρίδα.
Στην ερημιά, στη μέση του πουθενά, όπου τα πάντα περιβάλλονται από πράσινο, πυκνή βλάστηση και καθαρό αέρα, ίσως να έχει ξεχαστεί ένας τσιμεντένιος τοίχος ή ένας μισογκρεμισμένος μαντρότοιχος. Πάνω του θα δεις κακόγουστο γκράφιτι πολιτικών κομμάτων, βουλευτών, ποδοσφαιρικών ομάδων, βωμολοχιών και εθνικιστικών συνθημάτων. Στην πιο φρέσκια και καθαρή άσφαλτο, που περιβάλλεται από δάσος, θα δεις τουλάχιστον ένα σκουπίδι. Φρέσκο σκουπίδι… ένα κυπελλάκι του καφέ, ένα περιτύλιγμα κρουασάν ή κάτι τέτοιο. Κάθε στροφή και έκπληξη. Σε μία στροφή θαυμάζεις ένα πανέμορφο βουνό. Στην επόμενη ίσως να δεις ένα εγκαταλελειμμένο γιαπί στη μέση του δάσους. Στη μεθεπόμενη, μία τεράστια εκκλησία στη μέση του πουθενά. Πιο κάτω ένα εγκαταλελειμμένο λατομείο. Παντού υπάρχουν τα σημάδια επέλασης ενός λαού που δεν βλέπει πέρα από τη μύτη του.
Αραιά και που, σε διάφορα διάσπαρτα σημεία ξεπροβάλλουν οι καφέ ταμπέλες που οδηγούν σε αρχαιολογικούς χώρους. Πολλοί από αυτούς, χορταριασμένοι χωρίς φυλάκιο, χωρίς κάποια ενημερωτική ταμπέλα και με τσακισμένα συρματοπλέγματα. Παντού όμως, όπου και να βρίσκεσαι ξεπροβάλλουν ταμπέλες διαφόρων μεγεθών και διαφόρων ειδών. Η οδική σήμανση μπλέκεται με τα γράμματα της αυτοσχέδιας λαμαρίνας του μπετατζή ή του υδραυλικού της περιοχής. Κάποιες πινακίδες είναι πυροβολημένες. Άλλες γεμάτες αυτοκόλλητα οργανωμένων οπαδών. Στα καμένα δάση έχουν μπει ήδη οι ξύλινες ταμπέλες που με προχειροβαμμένα γράμματα αναφέρουν απλά: «Οικόπεδα» με ένα νούμερο κινητού τηλεφώνου.
Σε αυτοκινητόδρομους, ίσως δεις ξεβιδωμένα και σπασμένα προστατευτικά κιγκλιδώματα σε συγκεκριμένα σημεία. Εκεί που κάποιος απλά βαριέται να οδηγήσει ένα χιλιόμετρο παραπάνω για να πάει σπίτι του ή στο μαγαζί του. Εκεί που κάποιος θα σκοτωθεί.
Σε ένα ήσυχο παραθαλάσσιο χωριό με όμορφα παραδοσιακά μεζεδοπωλεία, έχουν ήδη προστεθεί οι ολόφρεσκες «trendy» καφετέριες. Τα χρώματα στο ηλιοβασίλεμα, «παίζουν» με ολόκληρο το τοπίο, ενώ ο παφλασμός των κυμάτων πλημμυρίζει ολόκληρη την ατμόσφαιρα. Τα ψαροκάικα δεμένα σε ένα μικρό λιμανάκι ολοκληρώνουν το όλο σκηνικό.
Σύντομα ο δρόμος γεμίζει αυτοκίνητα, τα μεζεδοπωλεία αδειάζουν, οι καφετέριες κατακλύζονται και ο κόσμος στρέφει της καρέκλες του προς ένα σημείο. Ένα ολόκληρο έθνος, βάζει παράμερα τον τόπο του, τη φύση του, το μέτρο και την ιστορία του. Κατεβάζει τα ρολά στη θάλασσα, το ηλιοβασίλεμα, τα σύννεφα και την ησυχία και στρέφει το βλέμμα του στην περήφανη 40ιντση plasma τηλεόραση της καφετέριας. Σύντομα ο παφλασμός των κυμάτων θα καταπλακωθεί από τα τραγούδια της Eurovision. Η αγωνία κορυφώνεται! Θα πάρει ο Σάκης την πρώτη θέση; Θα πάρει η Ελλάδα πάλι καμιά πρωτιά; ...κάποια από αυτές τις πρωτιές που δεν έχουν καμία μα καμία σημασία για την κοινωνία μας; Θα σηκώσει ο Σάκης το τιμημένο για να συνεχίσουμε να κοιμόμαστε ήσυχοι και περήφανοι με τη συνείδησή μας;
Ίσως πάλι, ανάμεσα στην υστερία, την εγκατάλειψη, τη βρωμιά να δεις και κάποια απόμακρα και ξεχασμένα μέρη με κάποιους απόμακρους και ξεχασμένους ανθρώπους που διατηρούν μία διαφορετικότητα. Επειδή ίσως μεγάλωσαν διαφορετικά ή επειδή δεν άφησαν ποτέ τον τόπο τους. Ίσως επειδή δεν γνώρισαν ή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ να γνωρίσουν τον νεοελληνισμό.
