Η τρόμο-λαγνεία γεννά την τρομοκρατία. Και φυσικά, ένα υστερικό και τρόμο-λάγνο έθνος σαν το ελληνικό δεν θα μπορούσε να μην δημιουργεί άσκοπες εντάσεις, υστερικές καταστάσεις και τρομοκρατικές νοοτροπίες που επηρεάζουν την κοινωνία. Εάν κάποιος με ρωτούσε τί θεωρώ ως μεγαλύτερο παράδειγμα τρομοκρατίας στο γίγνεσθαι της ελληνικής κοινωνίας, η απάντησή μου θα ήταν σαφής: Τις πανελλαδικές εξετάσεις.
Πριν λίγα χρόνια, είχε δημιουργηθεί η ανάγκη δημιουργίας μίας σαφούς περιγραφής του όρου «τρομοκρατία». Επειδή, φυσικά, το ζήτημα αφορούσε συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, τελικά ο ορισμός κατέληξε να αναφέρεται σε καθαρά πολιτικά ζητήματα ή γεωστρατηγικές τακτικές που εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες αυτές. Ο ορισμός αυτός όμως, φαίνεται αρκετά πρόχειρος. Για παράδειγμα, η «άσκοπη χρήση βίας» ακούγεται παράλογη σαν φράση δεδομένου ότι η χρήση βίας είναι άσκοπη εξ’ ορισμού. Το ίδιο παράλογο ακούγεται και το «τυφλό χτύπημα», δεδομένου ότι ένας «τρομοκράτης» ξέρει πολύ καλά που χτυπάει.
Η τρομοκρατία είναι ένα εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται μόνο άμεσα από κάποιους ανθρώπους, αλλά πολλές φορές δημιουργείται ακούσια μέσα σε μία κοινωνία. Τα στοιχεία τρομοκρατίας που συγκεντρώνονται γύρω από το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων είναι παραδείγματα τέτοιων ακούσιων διαδικασιών, δεδομένου ότι οι εξεταζόμενοι και ο οικογενειακός ή κοινωνικός τους περίγυρος υποβάλλονται σε μία κακόγουστη ψυχολογική δοκιμασία, για μία σεβαστή περίοδο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα κατάλοιπα αμορφωσιάς της προηγούμενης γενιάς και η υστερία για το βόλεμα σε μία σίγουρη υψηλόμισθη δουλειά της σημερινής γενιάς, συνθέτουν το καταλληλότερο κοκτέιλ ψυχολογικής τρομοκρατίας τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από το ίδιο το εθνικό σύστημα παιδείας. Διότι, ως γνωστόν, η μαζική υστερία είναι η αγαπημένη ενασχόληση των ελληνικών ΜΜΕ, ενώ όποτε κάποιο υπουργείο μπορεί να μετακυλήσει την ανικανότητά του στις πλάτες των πολιτών (Πχ το υπουργείο παιδείας και αστρολογίας όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση), δεν διστάζει να το κάνει και μάλιστα ελαφρά τη συνειδήσει.
Το πιο τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο η ανούσια ψυχολογική πίεση που δέχονται ξαφνικά όλοι οι 17χρονοι αυτής της χώρας, αλλά η διαιώνιση αυτής της πάγιας ελληνικότατης νοοτροπίας που αναγνωρίζει σε ένα πτυχίο το άλφα και το ωμέγα της παιδείας και της προσωπικής καλλιέργειας του καθενός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πτυχία που κτώνται μέσα σε ένα συνεχώς υποβαθμιζόμενο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό όμως είναι αλλουνού τράγου ευαγγέλιο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται. Όταν όμως το αγαθό της παιδείας και της πανεπιστημιακής γνώσης, που είναι και ο πρώτος στόχος σε μία σειρά στόχων ενός νέου ανθρώπου, θεοποιείται σε βαθμό παραλογισμού και μαζικής υστερίας, τότε οι κόποι γίνονται εξίσου παράλογοι. Διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ελληνική κοινωνία, ένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει ούτε επίπεδο γνώσεων, ούτε εργασία, ούτε προσωπική καλλιέργεια. Ακολούθως, η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να διασφαλίζεται μόνο βάσει παπαγαλίσματος, ή «βατών θεμάτων» ή μίας τυχερής ημέρας. Ως εκ τούτου, όλο αυτό το τσίρκο που στήνεται κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι κυρίως παιχνίδι ευρείας κατανάλωσης που παίζεται με τους ίδιους και απαράλλαχτους όρους, οι οποίοι τελικά μόνο τρομοκρατικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η σκέψη είναι σκέψη. Δεν διαχωρίζεται σε «βατή» και σε «ΣΟΣ», ούτε μετριέται σε μονάδες εκατοντάδων ωρών παπαγαλίσματος. Το ίδιο ισχύει και για τη γνώση.
Εν αναμονή του Αυγούστου για να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και να καταπραΰνουμε τις τρομοϋστερικές αγωνίες της ελληνικής οικογένειας.
Πριν λίγα χρόνια, είχε δημιουργηθεί η ανάγκη δημιουργίας μίας σαφούς περιγραφής του όρου «τρομοκρατία». Επειδή, φυσικά, το ζήτημα αφορούσε συγκεκριμένες πολιτικές σκοπιμότητες, τελικά ο ορισμός κατέληξε να αναφέρεται σε καθαρά πολιτικά ζητήματα ή γεωστρατηγικές τακτικές που εξυπηρετούσαν τις σκοπιμότητες αυτές. Ο ορισμός αυτός όμως, φαίνεται αρκετά πρόχειρος. Για παράδειγμα, η «άσκοπη χρήση βίας» ακούγεται παράλογη σαν φράση δεδομένου ότι η χρήση βίας είναι άσκοπη εξ’ ορισμού. Το ίδιο παράλογο ακούγεται και το «τυφλό χτύπημα», δεδομένου ότι ένας «τρομοκράτης» ξέρει πολύ καλά που χτυπάει.
Η τρομοκρατία είναι ένα εργαλείο που δεν χρησιμοποιείται μόνο άμεσα από κάποιους ανθρώπους, αλλά πολλές φορές δημιουργείται ακούσια μέσα σε μία κοινωνία. Τα στοιχεία τρομοκρατίας που συγκεντρώνονται γύρω από το θεσμό των πανελλαδικών εξετάσεων είναι παραδείγματα τέτοιων ακούσιων διαδικασιών, δεδομένου ότι οι εξεταζόμενοι και ο οικογενειακός ή κοινωνικός τους περίγυρος υποβάλλονται σε μία κακόγουστη ψυχολογική δοκιμασία, για μία σεβαστή περίοδο, χωρίς κανένα ουσιαστικό αποτέλεσμα.
Τα κατάλοιπα αμορφωσιάς της προηγούμενης γενιάς και η υστερία για το βόλεμα σε μία σίγουρη υψηλόμισθη δουλειά της σημερινής γενιάς, συνθέτουν το καταλληλότερο κοκτέιλ ψυχολογικής τρομοκρατίας τόσο από τα ΜΜΕ, όσο και από το ίδιο το εθνικό σύστημα παιδείας. Διότι, ως γνωστόν, η μαζική υστερία είναι η αγαπημένη ενασχόληση των ελληνικών ΜΜΕ, ενώ όποτε κάποιο υπουργείο μπορεί να μετακυλήσει την ανικανότητά του στις πλάτες των πολιτών (Πχ το υπουργείο παιδείας και αστρολογίας όσον αφορά το σύστημα εισαγωγής στην τριτοβάθμια εκπαίδευση), δεν διστάζει να το κάνει και μάλιστα ελαφρά τη συνειδήσει.
Το πιο τραγικό σε όλη αυτή την ιστορία δεν είναι μόνο η ανούσια ψυχολογική πίεση που δέχονται ξαφνικά όλοι οι 17χρονοι αυτής της χώρας, αλλά η διαιώνιση αυτής της πάγιας ελληνικότατης νοοτροπίας που αναγνωρίζει σε ένα πτυχίο το άλφα και το ωμέγα της παιδείας και της προσωπικής καλλιέργειας του καθενός. Πόσο μάλλον όταν μιλάμε για πτυχία που κτώνται μέσα σε ένα συνεχώς υποβαθμιζόμενο σύστημα τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Αυτό όμως είναι αλλουνού τράγου ευαγγέλιο.
Τα αγαθά κόποις κτώνται. Όταν όμως το αγαθό της παιδείας και της πανεπιστημιακής γνώσης, που είναι και ο πρώτος στόχος σε μία σειρά στόχων ενός νέου ανθρώπου, θεοποιείται σε βαθμό παραλογισμού και μαζικής υστερίας, τότε οι κόποι γίνονται εξίσου παράλογοι. Διότι, έτσι όπως έχει διαμορφωθεί η ελληνική κοινωνία, ένα πτυχίο δεν εξασφαλίζει ούτε επίπεδο γνώσεων, ούτε εργασία, ούτε προσωπική καλλιέργεια. Ακολούθως, η εισαγωγή στην τριτοβάθμια εκπαίδευση δεν μπορεί να διασφαλίζεται μόνο βάσει παπαγαλίσματος, ή «βατών θεμάτων» ή μίας τυχερής ημέρας. Ως εκ τούτου, όλο αυτό το τσίρκο που στήνεται κατά την περίοδο των πανελλαδικών εξετάσεων, είναι κυρίως παιχνίδι ευρείας κατανάλωσης που παίζεται με τους ίδιους και απαράλλαχτους όρους, οι οποίοι τελικά μόνο τρομοκρατικοί θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν. Η σκέψη είναι σκέψη. Δεν διαχωρίζεται σε «βατή» και σε «ΣΟΣ», ούτε μετριέται σε μονάδες εκατοντάδων ωρών παπαγαλίσματος. Το ίδιο ισχύει και για τη γνώση.
Εν αναμονή του Αυγούστου για να δώσουμε τα συγχαρητήριά μας και να καταπραΰνουμε τις τρομοϋστερικές αγωνίες της ελληνικής οικογένειας.
