Διαβάζω με προσοχή την προκήρυξη της Σέχτας. Ομολογώ ότι συμφωνώ σε πολλά σημεία. Ταυτόχρονα όμως θυμάμαι τις ιδέες, τις θεωρίες και τα λόγια μεγάλων σφαγέων ή δικτατόρων της ιστορίας. Και αυτοί μιλούσαν για θετικές αξίες όπως η έξοδος από το τέλμα, η επανίδρυση ενός «σωστότερου» κράτους, η αφύπνιση της κοινωνίας, η καταπολέμηση της διαφθοράς, η αποβολή των κοινωνικών παράσιτων κλπ κλπ.
Όταν ο φασισμός γνώριζε άνθιση και επιβάλλονταν, οι αρχικές κοινωνικές συνθήκες ήταν η απόγνωση αλλά και το πάθος. Η λογική κατέρρεε ώστε να δώσει έδαφος σε παθιασμένους ηγέτες και τους οπαδούς τους, οι οποίοι δεν δίσταζαν να δολοφονούν, να φυλακίζουν και να βασανίζουν τους «εχθρούς» των δικών τους ιδεών. Αν διαβάσεις αυτές τις ιδέες λέξη-λέξη, θα βρεις πολλές που σε βρίσκουν σύμφωνο. Όταν όμως τις βάζεις όλες μαζί σε ένα πλαίσιο, αυτό του φασισμού και της βίαιης επιβολής/ καταστολής, αποχωρείς με ελαφρά πηδηματάκια.
Η προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών, έχει πλάσει μία ιδεατή και ταιριαστή θεωρία για τα χάλια της κοινωνίας, αλλά περιβάλλεται από έναν ακράτητο παραλογισμό (που πέτυχε και το timing του προηγούμενου post), ένα μίσος προς πάσα γενική κατεύθυνση και μία αγανάκτηση που έχει ως αποτέλεσμα μία εν ψυχρώ δολοφονία.
Το σκεπτικό της Σέχτας, δίνει το δικαίωμα, σε οποιονδήποτε έχει πρόβλημα με κάτι (τους μετανάστες, ας πούμε), να πάρει ένα όπλο και να αρχίσει να ρίχνει αδιάκριτα (στους μετανάστες, ας ξαναπούμε). Η ανοησία έγκειται στο γεγονός ότι με αυτό το σκεπτικό νομιμοποιείται και η αντίστοιχη χρήση βίας από το «αντίπαλο στρατόπεδο». Διότι αν ο επαναστάτης σηκώσει όπλο, το σύστημα/ κατεστημένο/ νοικοκυραίος θα σηκώσουν και αυτοί όπλο εναντίον αυτών για τα οποία αγανακτούν. Και επειδή οι δεύτεροι είναι ισχυρότεροι, οι νέες συνθήκες που θα επικρατήσουν θα είναι δυσμενέστερες για ολόκληρη την κοινωνία. Άλλωστε, η περίοδος του Φαρ Ουέστ δεν ήταν από αυτές που τίμησαν την ανθρωπότητα.
Όλοι οι φασίστες επικοινωνούν με το ίδιο μοτίβο. Ξεκινάνε αναφέροντας τα προβλήματα, τονίζοντας το αδιέξοδο, ξεσπάνε σε μία ρητορική μίσους και τρομοκρατίας και αμολάνε τα σκυλιά για να σκοτώσουν
Όταν ο φασισμός γνώριζε άνθιση και επιβάλλονταν, οι αρχικές κοινωνικές συνθήκες ήταν η απόγνωση αλλά και το πάθος. Η λογική κατέρρεε ώστε να δώσει έδαφος σε παθιασμένους ηγέτες και τους οπαδούς τους, οι οποίοι δεν δίσταζαν να δολοφονούν, να φυλακίζουν και να βασανίζουν τους «εχθρούς» των δικών τους ιδεών. Αν διαβάσεις αυτές τις ιδέες λέξη-λέξη, θα βρεις πολλές που σε βρίσκουν σύμφωνο. Όταν όμως τις βάζεις όλες μαζί σε ένα πλαίσιο, αυτό του φασισμού και της βίαιης επιβολής/ καταστολής, αποχωρείς με ελαφρά πηδηματάκια.
Η προκήρυξη της Σέχτας Επαναστατών, έχει πλάσει μία ιδεατή και ταιριαστή θεωρία για τα χάλια της κοινωνίας, αλλά περιβάλλεται από έναν ακράτητο παραλογισμό (που πέτυχε και το timing του προηγούμενου post), ένα μίσος προς πάσα γενική κατεύθυνση και μία αγανάκτηση που έχει ως αποτέλεσμα μία εν ψυχρώ δολοφονία.
Το σκεπτικό της Σέχτας, δίνει το δικαίωμα, σε οποιονδήποτε έχει πρόβλημα με κάτι (τους μετανάστες, ας πούμε), να πάρει ένα όπλο και να αρχίσει να ρίχνει αδιάκριτα (στους μετανάστες, ας ξαναπούμε). Η ανοησία έγκειται στο γεγονός ότι με αυτό το σκεπτικό νομιμοποιείται και η αντίστοιχη χρήση βίας από το «αντίπαλο στρατόπεδο». Διότι αν ο επαναστάτης σηκώσει όπλο, το σύστημα/ κατεστημένο/ νοικοκυραίος θα σηκώσουν και αυτοί όπλο εναντίον αυτών για τα οποία αγανακτούν. Και επειδή οι δεύτεροι είναι ισχυρότεροι, οι νέες συνθήκες που θα επικρατήσουν θα είναι δυσμενέστερες για ολόκληρη την κοινωνία. Άλλωστε, η περίοδος του Φαρ Ουέστ δεν ήταν από αυτές που τίμησαν την ανθρωπότητα.
Όλοι οι φασίστες επικοινωνούν με το ίδιο μοτίβο. Ξεκινάνε αναφέροντας τα προβλήματα, τονίζοντας το αδιέξοδο, ξεσπάνε σε μία ρητορική μίσους και τρομοκρατίας και αμολάνε τα σκυλιά για να σκοτώσουν
