Οι κρίσιμες περίοδοι απαιτούν κρίσιμες αποφάσεις, αλλά προσφέρουν και εύφορο έδαφος για την ανάδειξη υπεύθυνων στάσεων. Αυτή θα μπορούσε να είναι μία κοινότυπη ρητορική φράση κάποιου πολιτικού αρχηγού, αλλά επί της παρούσης θα μπορούσε να εκφράζει απλά και την πραγματικότητα, καθώς σε λίγες μέρες πλησιάζουν οι Ευρωεκλογές. Ενδεχομένως το μέσο ελληναρίστικο μυαλό να μην συνειδητοποιεί πόσο μεγάλο ρόλο παίζουν οι αποφάσεις των ευρωβουλευτών στην μίζερη καθημερινότητά του, αλλά ακόμα και ελλείψει αυτής της συνειδητοποίησης, το σίγουρο είναι ότι οι συγκεκριμένες Ευρωεκλογές επηρεάζουν άμεσα το βραχυπρόθεσμο εγχώριο πολιτικό σκηνικό.
Μέσα στο κλίμα τον εκλογών, υπάρχει και μία σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος που όχι μόνο δηλώνει παγερή αδιαφορία για τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία, αλλά θεωρεί ότι η αποχή είναι η καλύτερη μορφή αντίδρασης στη σημερινή ελληνική πολιτική σαπίλα. Ο Νεφέλικας κατάφερε και σύμπτυξε την ανοησία της συγκεκριμένης στάσης σε αυτό εδώ το υπέροχο post, με πολύ σαφείς και ορθές τοποθετήσεις οι οποίες με βρίσκουν 100% σύμφωνο.
Ιστορικά, οι μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό των εκάστοτε κοινωνιών γίνονταν με δύο τρόπους. Είτε με λαϊκές ή άλλου είδους βίαιες εξεγέρσεις, ή με συντριπτικά ποσοστά σε εκλογικές μάχες. Η Ελλάδα φυσικά, ως θύμα του άκρου πολιτικού συντηρητισμού του εκλογικού σώματός της, ανέκαθεν έμπαινε σε οπισθοδρομικές περιπέτειες, είτε μέσω του δικομματισμού, είτε δίνοντας πρόσφορο έδαφος σε ολοκληρωτικά καθεστώτα προκειμένου να καταλύσουν τη δημοκρατία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γενικά, ο ελληνικός λαός, μπορεί να κομπάζει για το υποτιθέμενο πολιτικό πάθος που τον διακρίνει, αλλά ταυτόχρονα δε φαίνεται να κάνει το ίδιο για την πολιτική ωριμότητά του, σε στιγμές που αυτή είναι αναγκαία, όπως την ώρα της κάλπης, για παράδειγμα. Η πολιτική σκέψη του μέσου Έλληνα, δεσμεύεται συνεχώς από την απαρχαιωμένη και μονοδιάστατη πολιτική πλάνη της Αριστεράς και της Δεξιάς, αλλά φυσικά και από την κουμπαριά του ρουσφετιού.
Τα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού τρόπου σκέψης, βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια, όπου η προβλεπτικότητα του Έλληνα ψηφοφόρου έχει γίνει τόσο ξεκάθαρη, που οι διάφορες καιροσκόποι πολιτικάτζες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ασκήσουν την υπέρτατη τέχνη της λαμογιάς και της παρανομίας.
Και ενώ κανείς θα περίμενε στον αντίποδα να υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών που θα περίμενε τις εκλογές ως λύτρωση, προκειμένου να ασκήσει την πίεσή του μέσω της κάλπης, βγαίνει στην επιφάνεια μία ανωριμότητα άνευ προηγουμένου. Η λύση της αποχής σε συνδυασμό μάλιστα με ένα ξένοιαστο και ηλιόλουστο τριήμερο.
Η συγκεκριμένη αποχή μου φέρνει στο μυαλό ένα ζευγάρι όπου η γυναίκα έχει ξενερώσει τελείως και πάει για χωρισμό, και ο άντρας πιστεύοντας ότι θα την τσιτώσει, δηλώνει ότι θα κάνει αποχή από το σεξ. «Χέστηκα», σκέφτηκε τότε αυτή από μέσα της και του ‘κλεισε την πόρτα στη μούρη. «Χέστηκα», σκέφτηκαν και οι πολιτικοί-λαμόγια και συνέχισαν να απολαμβάνουν τα ποσοστά νίκης τους, που παρέμειναν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια.
Εάν κάποιος νοήμων άνθρωπος (που προφανώς θεωρεί τον εαυτό του νοήμων αφού «συλλαμβάνει» τη φοβερή ιδέα της αποχής), πιστεύει ότι ακόμα και με 90% αποχή, θα άλλαζαν τα μυαλά, οι προτεραιότητες και η πολιτική στάση των μεγάλων κομμάτων, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσει τη νοημοσύνη του. Μπορείς να ασκήσεις κριτική στις πράξεις κάποιου απατεώνα-πολιτικού, αλλά δεν μπορείς να του κάνεις κριτική επειδή είναι απατεώνας-πολιτικός! Εκτός, βέβαια αν πιστεύει πως μία τεράστια αποχή, θα «συγκινούσε» ολόκληρο το πανελλήνιο (που έχει αποδείξει ακράδαντα τον ωχαδερφισμό του) και στις 8 Ιούνη θα κατέβαιναν όλοι με δαδιά στην πλατεία Συντάγματος για να κάψουν το Κοινοβούλιο. Διπλή η ανοησία.
Ανάμεσα στους υποστηρικτές της αποχής, βρίσκεται και ένα μεγάλο ποσοστό που πριν 4,5 περίπου χρόνια είχαν βρει πρόσφορο έδαφος για να εκτονώσουν τον αντι-αμερικανισμό τους, κατακρίνοντας τον αμερικάνικο λαό για ανευθυνότητα και ύψιστη ανοησία που επανεξέλεξε για πρόεδρο τον Ντάμπια Μπους. Οι ίδιοι επικριτές, ξεχνούν, φαίνεται, ότι σε εκείνες τις προεδρικές εκλογές, ο λόγος που 55 περίπου εκατομμύρια κουφιοκέφαλοι ανέδειξαν για πρόεδρο τον συγκεκριμένο γελωτοποιό, είναι γιατί η αποχή ήταν τόσο μεγάλη που «θορυβήθηκε» ολόκληρο το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το συγκεκριμένο κόμμα μάλιστα θορυβήθηκε τόσο πολύ, που στη δεύτερη θητεία του κατάφερε και αποθρασύνθηκε ακόμα περισσότερο, εκλέγοντας μία κυβέρνηση και λαμβάνοντας πολιτικές αποφάσεις άνευ προηγουμένου. Τελικά η μαζικότερη συμμετοχή ήταν αυτή που μέσα σε 2 χρόνια έφερε τα πάνω κάτω στο εσωτερικό αμερικάνικο κατεστημένο και εξέλεξε τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, όταν κάποιος πολίτης αυτής της χώρας δηλώνει απογοητευμένος, εκνευρισμένος, και αηδιασμένος με το πολιτικό μας σύστημα, αλλά ταυτόχρονα απέχει από την διαδικασία που του δίνει τη δυνατότητα να το αλλάξει, θα πρέπει να είναι είτε άνθρωπος χαμηλής νοημοσύνης, ή απλά ανεύθυνος. Στον στόκο που ανέκαθεν δεν ενδιαφερόταν/προβληματιζόταν για τα κοινά ή τους πολιτικούς θεσμούς της χώρας μας δεν μπορώ να προσάψω κάτι. Σε αυτόν, όμως, που συνεχώς κατακρίνει, γκρινιάζει και ασχολείται με τα κοινά, αλλά δηλώνει αποχή ως πολιτική στάση, μπορώ να προσάψω πολλές ευθύνες.
Μέσα στο κλίμα τον εκλογών, υπάρχει και μία σημαντική μερίδα του εκλογικού σώματος που όχι μόνο δηλώνει παγερή αδιαφορία για τη συγκεκριμένη εκλογική διαδικασία, αλλά θεωρεί ότι η αποχή είναι η καλύτερη μορφή αντίδρασης στη σημερινή ελληνική πολιτική σαπίλα. Ο Νεφέλικας κατάφερε και σύμπτυξε την ανοησία της συγκεκριμένης στάσης σε αυτό εδώ το υπέροχο post, με πολύ σαφείς και ορθές τοποθετήσεις οι οποίες με βρίσκουν 100% σύμφωνο.
Ιστορικά, οι μεγάλες αλλαγές στο πολιτικό σκηνικό των εκάστοτε κοινωνιών γίνονταν με δύο τρόπους. Είτε με λαϊκές ή άλλου είδους βίαιες εξεγέρσεις, ή με συντριπτικά ποσοστά σε εκλογικές μάχες. Η Ελλάδα φυσικά, ως θύμα του άκρου πολιτικού συντηρητισμού του εκλογικού σώματός της, ανέκαθεν έμπαινε σε οπισθοδρομικές περιπέτειες, είτε μέσω του δικομματισμού, είτε δίνοντας πρόσφορο έδαφος σε ολοκληρωτικά καθεστώτα προκειμένου να καταλύσουν τη δημοκρατία με συνοπτικές διαδικασίες.
Γενικά, ο ελληνικός λαός, μπορεί να κομπάζει για το υποτιθέμενο πολιτικό πάθος που τον διακρίνει, αλλά ταυτόχρονα δε φαίνεται να κάνει το ίδιο για την πολιτική ωριμότητά του, σε στιγμές που αυτή είναι αναγκαία, όπως την ώρα της κάλπης, για παράδειγμα. Η πολιτική σκέψη του μέσου Έλληνα, δεσμεύεται συνεχώς από την απαρχαιωμένη και μονοδιάστατη πολιτική πλάνη της Αριστεράς και της Δεξιάς, αλλά φυσικά και από την κουμπαριά του ρουσφετιού.
Τα αποτελέσματα αυτού του πολιτικού τρόπου σκέψης, βιώνουμε όλοι τα τελευταία χρόνια, όπου η προβλεπτικότητα του Έλληνα ψηφοφόρου έχει γίνει τόσο ξεκάθαρη, που οι διάφορες καιροσκόποι πολιτικάτζες βρίσκουν πρόσφορο έδαφος για να ασκήσουν την υπέρτατη τέχνη της λαμογιάς και της παρανομίας.
Και ενώ κανείς θα περίμενε στον αντίποδα να υπάρχει ένα σημαντικό ποσοστό πολιτών που θα περίμενε τις εκλογές ως λύτρωση, προκειμένου να ασκήσει την πίεσή του μέσω της κάλπης, βγαίνει στην επιφάνεια μία ανωριμότητα άνευ προηγουμένου. Η λύση της αποχής σε συνδυασμό μάλιστα με ένα ξένοιαστο και ηλιόλουστο τριήμερο.
Η συγκεκριμένη αποχή μου φέρνει στο μυαλό ένα ζευγάρι όπου η γυναίκα έχει ξενερώσει τελείως και πάει για χωρισμό, και ο άντρας πιστεύοντας ότι θα την τσιτώσει, δηλώνει ότι θα κάνει αποχή από το σεξ. «Χέστηκα», σκέφτηκε τότε αυτή από μέσα της και του ‘κλεισε την πόρτα στη μούρη. «Χέστηκα», σκέφτηκαν και οι πολιτικοί-λαμόγια και συνέχισαν να απολαμβάνουν τα ποσοστά νίκης τους, που παρέμειναν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια.
Εάν κάποιος νοήμων άνθρωπος (που προφανώς θεωρεί τον εαυτό του νοήμων αφού «συλλαμβάνει» τη φοβερή ιδέα της αποχής), πιστεύει ότι ακόμα και με 90% αποχή, θα άλλαζαν τα μυαλά, οι προτεραιότητες και η πολιτική στάση των μεγάλων κομμάτων, τότε θα πρέπει να αναθεωρήσει τη νοημοσύνη του. Μπορείς να ασκήσεις κριτική στις πράξεις κάποιου απατεώνα-πολιτικού, αλλά δεν μπορείς να του κάνεις κριτική επειδή είναι απατεώνας-πολιτικός! Εκτός, βέβαια αν πιστεύει πως μία τεράστια αποχή, θα «συγκινούσε» ολόκληρο το πανελλήνιο (που έχει αποδείξει ακράδαντα τον ωχαδερφισμό του) και στις 8 Ιούνη θα κατέβαιναν όλοι με δαδιά στην πλατεία Συντάγματος για να κάψουν το Κοινοβούλιο. Διπλή η ανοησία.
Ανάμεσα στους υποστηρικτές της αποχής, βρίσκεται και ένα μεγάλο ποσοστό που πριν 4,5 περίπου χρόνια είχαν βρει πρόσφορο έδαφος για να εκτονώσουν τον αντι-αμερικανισμό τους, κατακρίνοντας τον αμερικάνικο λαό για ανευθυνότητα και ύψιστη ανοησία που επανεξέλεξε για πρόεδρο τον Ντάμπια Μπους. Οι ίδιοι επικριτές, ξεχνούν, φαίνεται, ότι σε εκείνες τις προεδρικές εκλογές, ο λόγος που 55 περίπου εκατομμύρια κουφιοκέφαλοι ανέδειξαν για πρόεδρο τον συγκεκριμένο γελωτοποιό, είναι γιατί η αποχή ήταν τόσο μεγάλη που «θορυβήθηκε» ολόκληρο το ρεπουμπλικανικό κόμμα. Το συγκεκριμένο κόμμα μάλιστα θορυβήθηκε τόσο πολύ, που στη δεύτερη θητεία του κατάφερε και αποθρασύνθηκε ακόμα περισσότερο, εκλέγοντας μία κυβέρνηση και λαμβάνοντας πολιτικές αποφάσεις άνευ προηγουμένου. Τελικά η μαζικότερη συμμετοχή ήταν αυτή που μέσα σε 2 χρόνια έφερε τα πάνω κάτω στο εσωτερικό αμερικάνικο κατεστημένο και εξέλεξε τον πρώτο μαύρο πρόεδρο των ΗΠΑ.
Καταλήγω λοιπόν στο συμπέρασμα ότι, όταν κάποιος πολίτης αυτής της χώρας δηλώνει απογοητευμένος, εκνευρισμένος, και αηδιασμένος με το πολιτικό μας σύστημα, αλλά ταυτόχρονα απέχει από την διαδικασία που του δίνει τη δυνατότητα να το αλλάξει, θα πρέπει να είναι είτε άνθρωπος χαμηλής νοημοσύνης, ή απλά ανεύθυνος. Στον στόκο που ανέκαθεν δεν ενδιαφερόταν/προβληματιζόταν για τα κοινά ή τους πολιτικούς θεσμούς της χώρας μας δεν μπορώ να προσάψω κάτι. Σε αυτόν, όμως, που συνεχώς κατακρίνει, γκρινιάζει και ασχολείται με τα κοινά, αλλά δηλώνει αποχή ως πολιτική στάση, μπορώ να προσάψω πολλές ευθύνες.
