Οι κοινωνικές ή οικονομικές κρίσεις, εκτός από αρνητικά στοιχεία, περιέχουν και θετικά. Το βασικότερο από τα τελευταία, είναι η δημιουργία προϋποθέσεων για ριζικές αλλαγές σε διάφορα κοινωνικά θέματα. Ειδικά η παρούσα κρίση που έχει χτυπήσει την Ελλάδα, βγάζει στην επιφάνεια τα πραγματικά προβλήματα που μέχρι τώρα προτιμούσαμε να έχουμε κάτω από το χαλάκι. Γι’ αυτό άλλωστε, τα ζητήματα της κρίσης δεν είναι μόνο οικονομικά αλλά και βαθιά κοινωνικά.
Σε γενικές γραμμές, οι κρίσεις παρουσιάζουν μεγάλες ευκαιρίες για ανατροπές και μεταρρυθμίσεις, που σε περιόδους σταθερότητας και ανάπτυξης, είτε λόγω συντηρητισμού, είτε λόγω πολιτικής ατολμίας, τελικώς δεν προχωρούσαν. Οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται καθημερινά, σε κοινωνικό επίπεδο, για την διάλυση συγκεκριμένων παρασιτικών ομάδων του Δημοσίου, αλλά και κλικών σε συγκεκριμένα ελεύθερα επαγγέλματα, την επιθετική και δικαιότερη φορολογική πολιτική, την άσκηση μεγαλύτερων πιέσεων προς την εκκλησία, κλπ, είναι αμέτρητες. Παρομοίως αμέτρητη είναι και η κοινωνική ρητορική που εκφράζεται από όλους τους πολιτικούς χώρους, προκειμένου να επηρεάσουν όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, λέει το λαϊκό γνωμικό, και στη συγκεκριμένη κρίση, ο λύκος που χαίρεται περισσότερο είναι ο κ. Καρατζαφύρερ. Και αυτό, όχι επειδή βλέπει με χαρά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να διαρρέει σιγά σιγά προς τις αγκάλες του, καθώς και να διαλύεται καθημερινά από τις ασυνάρτητες νευρικές κινήσεις του ευρύτερου δεξιού χώρου, αλλά κυρίως επειδή βλέπει ότι στο πεδίο της αντιπολίτευσης δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός αντίπαλος.
Όπως συμβαίνει και σε Ευρωπαϊκές χώρες, κατά τη διάρκεια οικονομικών ή κοινωνικών κρίσεων, η ακροδεξιά πάντα ανεβαίνει σε δημοτικότητα. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά το ζητούμενο δεν είναι τόσο οι αναλύσεις επί αναλύσεων, όσο οι πρακτικοί τρόποι με τους οποίους αυτή η άνοδος μπορεί να σταματήσει άμεσα. Όπως και να το κάνεις, είναι τραγικότατο για μία Δημοκρατία ή για ένα οποιοδήποτε Κράτος, η σοβαρότερη αντιπολιτευτική φωνή, να αρθρώνεται από την ακροδεξιά. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς και αντικειμενικοί, δυστυχώς τους τελευταίους 2-3 μήνες, παρά τη λυσσαλέα επίθεση κατά της μεταναστευτικής μεταρρύθμισης, και παρά τη συνεχιζόμενη γελοιότητα των απανταχού στελεχών του, το ΛΑΟΣ κερδίζει πόντους, όχι μόνο στους ψηφοφόρους της δεξιάς αλλά και γενικότερα σε αποπροσανατολισμένο κόσμο.
Χρησιμοποιώντας την απλή τακτική κατά την οποία υπάρχει μία σταθερή ιδεολογική βάση, αλλά χωρίς να αποφεύγονται τα εύσημα προς τις σωστές κυβερνητικές αποφάσεις, ο κ. Καρατζαφύρερ έχει καταφέρει να σχηματίσει ένα σοβαρό πρόσωπο αντιπολίτευσης. Και ενώ συμβαίνει αυτό, η κυβέρνηση συνεχίζει να καθυστερεί στη λήψη σημαντικών αποφάσεων ή την ανάπτυξη θετικών δράσεων, ενώ ο ευρύτερος χώρος της Δεξιάς κοντεύει να διασπαστεί σε περισσότερες συνιστώσες και από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Το χειρότερο όμως από όλα, είναι η στάση του χώρου της Αριστεράς, όπου παρά την άνοδο της ακροδεξιάς, παρά την διάλυση της ΝΔ, και παρά την κωλυσιεργία της κυβέρνησης, έχει κλειστεί μέσα σε μία γυάλα και φωνάζει τα ίδια ανεπίκαιρα συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα. Εάν η Αριστερά δεν συνειδητοποιήσει σύντομα ότι οι φωνές είναι ένα καλό μέσον αντίδρασης, μόνον εφόσον συνοδεύονται και από σοβαρές προτάσεις, πολύ πιθανό να δούμε και περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών της. Και αυτό δεν τιμάει μία δημοκρατική κοινωνία, δεδομένου ότι ο αριστερός χώρος μίας κοινωνίας, υποδηλώνει και την ωριμότητα των προοδευτικών τάσεών της. Όταν η Αριστερά, αρχίζει να ξεπερνάει σε συντηρητικότητα τη Δεξιά, και ταυτόχρονα δίνεται η ευκαιρία ο λόγος της ακροδεξιάς να ακούγεται πιο σοβαρός και ώριμος από τους υπόλοιπους χώρους εκτός κυβέρνησης, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα, που δεν μας τιμάει συλλογικά ούτε ως πολίτευμα, ούτε ως κοινωνία.
Σε γενικές γραμμές, οι κρίσεις παρουσιάζουν μεγάλες ευκαιρίες για ανατροπές και μεταρρυθμίσεις, που σε περιόδους σταθερότητας και ανάπτυξης, είτε λόγω συντηρητισμού, είτε λόγω πολιτικής ατολμίας, τελικώς δεν προχωρούσαν. Οι ευκαιρίες που παρουσιάζονται καθημερινά, σε κοινωνικό επίπεδο, για την διάλυση συγκεκριμένων παρασιτικών ομάδων του Δημοσίου, αλλά και κλικών σε συγκεκριμένα ελεύθερα επαγγέλματα, την επιθετική και δικαιότερη φορολογική πολιτική, την άσκηση μεγαλύτερων πιέσεων προς την εκκλησία, κλπ, είναι αμέτρητες. Παρομοίως αμέτρητη είναι και η κοινωνική ρητορική που εκφράζεται από όλους τους πολιτικούς χώρους, προκειμένου να επηρεάσουν όλο και περισσότερους ανθρώπους.
Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται, λέει το λαϊκό γνωμικό, και στη συγκεκριμένη κρίση, ο λύκος που χαίρεται περισσότερο είναι ο κ. Καρατζαφύρερ. Και αυτό, όχι επειδή βλέπει με χαρά το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας να διαρρέει σιγά σιγά προς τις αγκάλες του, καθώς και να διαλύεται καθημερινά από τις ασυνάρτητες νευρικές κινήσεις του ευρύτερου δεξιού χώρου, αλλά κυρίως επειδή βλέπει ότι στο πεδίο της αντιπολίτευσης δεν υπάρχει κάποιος σοβαρός αντίπαλος.
Όπως συμβαίνει και σε Ευρωπαϊκές χώρες, κατά τη διάρκεια οικονομικών ή κοινωνικών κρίσεων, η ακροδεξιά πάντα ανεβαίνει σε δημοτικότητα. Οι λόγοι είναι πολλοί, αλλά το ζητούμενο δεν είναι τόσο οι αναλύσεις επί αναλύσεων, όσο οι πρακτικοί τρόποι με τους οποίους αυτή η άνοδος μπορεί να σταματήσει άμεσα. Όπως και να το κάνεις, είναι τραγικότατο για μία Δημοκρατία ή για ένα οποιοδήποτε Κράτος, η σοβαρότερη αντιπολιτευτική φωνή, να αρθρώνεται από την ακροδεξιά. Και αν θέλουμε να είμαστε συνεπείς και αντικειμενικοί, δυστυχώς τους τελευταίους 2-3 μήνες, παρά τη λυσσαλέα επίθεση κατά της μεταναστευτικής μεταρρύθμισης, και παρά τη συνεχιζόμενη γελοιότητα των απανταχού στελεχών του, το ΛΑΟΣ κερδίζει πόντους, όχι μόνο στους ψηφοφόρους της δεξιάς αλλά και γενικότερα σε αποπροσανατολισμένο κόσμο.
Χρησιμοποιώντας την απλή τακτική κατά την οποία υπάρχει μία σταθερή ιδεολογική βάση, αλλά χωρίς να αποφεύγονται τα εύσημα προς τις σωστές κυβερνητικές αποφάσεις, ο κ. Καρατζαφύρερ έχει καταφέρει να σχηματίσει ένα σοβαρό πρόσωπο αντιπολίτευσης. Και ενώ συμβαίνει αυτό, η κυβέρνηση συνεχίζει να καθυστερεί στη λήψη σημαντικών αποφάσεων ή την ανάπτυξη θετικών δράσεων, ενώ ο ευρύτερος χώρος της Δεξιάς κοντεύει να διασπαστεί σε περισσότερες συνιστώσες και από αυτές του ΣΥΡΙΖΑ.
Το χειρότερο όμως από όλα, είναι η στάση του χώρου της Αριστεράς, όπου παρά την άνοδο της ακροδεξιάς, παρά την διάλυση της ΝΔ, και παρά την κωλυσιεργία της κυβέρνησης, έχει κλειστεί μέσα σε μία γυάλα και φωνάζει τα ίδια ανεπίκαιρα συνθήματα που δεν έχουν καμία σχέση με την τρέχουσα πραγματικότητα. Εάν η Αριστερά δεν συνειδητοποιήσει σύντομα ότι οι φωνές είναι ένα καλό μέσον αντίδρασης, μόνον εφόσον συνοδεύονται και από σοβαρές προτάσεις, πολύ πιθανό να δούμε και περαιτέρω συρρίκνωση των ποσοστών της. Και αυτό δεν τιμάει μία δημοκρατική κοινωνία, δεδομένου ότι ο αριστερός χώρος μίας κοινωνίας, υποδηλώνει και την ωριμότητα των προοδευτικών τάσεών της. Όταν η Αριστερά, αρχίζει να ξεπερνάει σε συντηρητικότητα τη Δεξιά, και ταυτόχρονα δίνεται η ευκαιρία ο λόγος της ακροδεξιάς να ακούγεται πιο σοβαρός και ώριμος από τους υπόλοιπους χώρους εκτός κυβέρνησης, τότε υπάρχει σοβαρό θέμα, που δεν μας τιμάει συλλογικά ούτε ως πολίτευμα, ούτε ως κοινωνία.
