Για κάποιο λόγο στις δύο μεγάλες επετείους, ξυπνάω με αυτό το κομματάκι μέσα στο κεφάλι μου. Και ειδικά σήμερα, που σε όλη την Ελλάδα ηχούν εμβατήρια, δοξολογίες, και διάφοροι προχειρογραμμένοι θούριοι, εμένα το μυαλό μου κολλάει στο στιχάκι: «Έτσι κι αλλιώς μπερδεμένη η πίστη μας η καημένη, ο Σολωμός με Armani και την καρδιά ανοιχτή».
Σήμερα, στο όνομα της Επανάστασης θα φορέσουν τα καλά τους, τα χρυσά τους, θα κοτσάρουν και την ελληνική σημαία στο μπαλκόνι, για να γιορτάσουν την εθνική υποκρισία. Οι απανταχού Μαυρομιχαλαίοι θα μιλήσουν για τη σπουδαιότητα του Ιωάννη Καποδίστρια. Οι απανταχού Κωλέττηδες θα εξυμνήσουν τον Θεόδωρο Κολοκοτρώνη. Ανάμεσα στους ήρωες που θα αναγγελθούν για πολλοστή φορά, το όνομα του Πατριάρχη Γρηγορίου του Ε’ θα φιγουράρει κάπου κοντά σε αυτό του Ρήγα Φεραίου. Σαν τα αγάλματά τους που είναι δίπλα δίπλα έξω από την Ακαδημία Αθηνών.
Τα παιδιά θα απαγγείλουν εκθέσεις ιδεών. Θα μιλήσουν για κρυφά σχολεία, για την καταδίωξη του χριστιανισμού, για την ευλογία της Επανάστασης από τον Παλαιών Πατρών Γερμανό, για τη φυλάκιση του Κολοκοτρώνη από τους Βαυαρούς, για την εθνική ομοψυχία . Το ψέμα θα συνεχιστεί και στις ερχόμενες γενιές.
Οι παρελάσεις θα γεμίσουν όλες τις πόλεις και τα χωριά της χώρας. Οι μικρότερες ηλικίες παρελαύνουν για να χειροκροτούν οι εκστασιασμένοι γονείς. Οι μεγαλύτερες για να χαθούν απλά λίγες ώρες μάθημα. Όλοι μαζί τυφλά, υπό τους ήχους στρατιωτικών εμβατηρίων και μπροστά από την εξέδρα των τοπικών αρχόντων.
Και οι σημαιοφόροι, άριστοι σε όλα τα μαθήματα, και άριστοι στο σχολείο, θα έχουν την τιμή να κρατήσουν τη σημαία της χώρας που τους γεμίζει υποσχέσεις. Που τους ενθαρρύνει ότι οι καλοί βαθμοί εξασφαλίζουν ένα λαμπρό μέλλον. Είναι τα ίδια παιδιά που σε λίγα χρόνια θα μπουν στο ελληνικό πανεπιστήμιο και η μιζεριασμένη, βαριεστημένη και κακόκεφη υπάλληλος της Γραμματείας θα τους κόψει τον αέρα. Τα παιδιά που θα δουν ότι τελικά η προσπάθεια, η μελέτη και η σοβαρότητα δεν έχουν ιδιαίτερη σημασία μέσα στα κορυφαία ιδρύματα της εκπαίδευσης. Θα γνωρίσουν για πρώτη φορά κομματόσκυλα που θα τους γεμίσουν τα κεφάλια με άχρηστη σαβούρα.
Κάποια από αυτά, θα πάνε στο στρατό. Θα μάθουν πώς να υπηρετούν την ίδια σημαία που κουβάλαγαν, λουφάροντας, αδικώντας και υπακούοντας σε ανούσιες εντολές. Θα ψάξουν να βρουν βύσμα για να την βγάλουν πιο άνετα. Θα χάσουν ένα χρόνο από τη ζωή τους, για να επιστρέψουν στην κανονική ζωή, έτοιμοι να δημιουργήσουν και να συνεισφέρουν στην κοινωνία.
Η κοινωνία όμως θα τους γυρίσει την πλάτη. Σύσσωμη η πατρίδα, μαζί με την περήφανη σημαία θα μαζέψουν ένα μεγάλο φλέγμα στο λαιμό, και θα το φτύσουν με δύναμη στον πάλαι πότε περήφανο σημαιοφόρο.
Επειδή η πατρίδα στην τελική, δεν χωράει ανθρώπους που σηκώνουν ψηλά το κεφάλι, που μελετάνε, δουλεύουν και προσπαθούν να χτίσουν και να προσφέρουν στην κοινωνία, ενάντια στους κάθε είδους μικροαπατεώνες, λαμόγια, και άχρηστους «ιδιώτες». Η πατρίδα χρειάζεται Ελληναράδες, παπάδες, γλοιώδεις χωρατατζήδες, Μαυρομιχαλαίους, Κωλέττηδες, Δεληγιάννηδες, και Κοτζαμπάσηδες για να συνεχίζουν να τη λυμαίνονται.
Η εθνική ομοψυχία θα κρατήσει όσο περίπου ο λόγος που θα βγάλουν διάφοροι πολιτικοί μπροστά στις κάμερες. Μετά θα διαλυθεί σε κομμάτια και θα πάει να πιει φραπέ, να παραστεί σε δεξιώσεις και να ρίξει τον οβολό της σε κανά παγκάρι. Η σημαία θα μείνει στα μπαλκόνια για 2-3 μέρες ακόμα, σαν μία ύστατη προσπάθεια του Ελληναρά να προσπαθήσει να νοιώσει αυτή την ομοψυχία, και μετά θα μπει πάλι στο πατάρι για λίγους μήνες μέχρι το επόμενο σόου.
