Εκτιμάται ότι η πορεία σήμερα απαριθμούσε περίπου 100.000 κόσμο. Ωραίο νούμερο. Μακάρι και στο μέλλον οι πορείες να έχουν παρόμοια δυναμική. Όμως θα την πω την αμαρτία μου. Παρά τον ενθουσιασμό μου, δεν παύω να διατηρώ και τον ρεαλισμό μου. Και για να είμαι ειλικρινής, θα προτιμούσα να δω τις ίδιες εκατό χιλιάδες κόσμου να βγαίνουν στους δρόμους και όταν γνωστός πολιτικός είχε ξεστομίσει το «ότι είναι νόμιμο είναι και ηθικό», ή όταν η σύζυγός του μετά από συμφωνίες εκατομμυρίων μιλούσε για την ευλογία της παναγίας, ή όταν τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων εξανεμίζονταν σε «τοξικά» ομόλογα, ή όταν κάποτε ο Παπανδρέου senior είχε πει «Τσοβόλα δώστα όλα». Θα ήθελα να δω τις ίδιες εκατό χιλιάδες όταν η Αμαλία πέθανε επειδή αρνήθηκε να δώσει φακελάκι, ή επειδή κάποιος «καλός γείτονας» έφτιαξε το αυθαιρετάκι του σε καμένη δασική έκταση. Όμως τότε, όταν συνέβαιναν αυτά, δεν τις είδα τις εκατό χιλιάδες. Μόνο κάτι δεκάδες, άντε εκατοντάδες, γραφικοί νέοι κατά κανόνα. Προφανώς όμως, επειδή τα αποτελέσματα από τα τοξικά ομόλογα, τους διεφθαρμένους πολιτικούς, τα φακελάκια, τους φοροφυγάδες και τα λαμόγια, μπήκαν πλέον στην τσέπη μας, ξαφνικά θυμηθήκαμε το κοινωνικό μας χρέος για αγώνες και πορείες. Τώρα πια είναι αργά όμως αγαπητέ αγωνιστή. Η κοινωνική αδιαφορία, κάποια στιγμή ακουμπά και τη δική σου πόρτα, εφόσον δεν κάνεις κάτι όταν ακουμπά του γείτονα. Οποία η έκπληξις λοιπόν;
Και οποία η έκπληξις όταν μετά από τις χιλιάδες μολότωφ που έχουν πέσει τα τελευταία χρόνια σε τράπεζες, ξαφνικά κάηκαν και άνθρωποι! Ήταν στατιστικά αδύνατο να μην συμβεί. Όλα τα υπόλοιπα με πολιτικούς, δημοσιογράφους και πολίτες που διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους για τον «στεγνό φόνο» τριών νέων ανθρώπων, είναι απλά φαμφάρες για την ημερήσια κατανάλωση. Στην Ελλάδα, αυτή τη λανθασμένη σχέση της κριτικής εκ των υστέρων και της αντίδρασης τύπου «πέφτω από τα σύννεφα», την έχουμε σε κάθε τομέα. Από την οδική ασφάλεια, μέχρι την οικονομία και απ΄ότι φαίνεται, πλέον και στους γνωστούς μπαχαλάκηδες. Η ίδια ακριβώς κίνηση που συμβαίνει χρόνια τώρα, τους άφησε όλους έκπληκτους επειδή αυτή τη φορά είχε θύματα. Έπρεπε δηλαδή, πρώτα να πεθάνουν τρεις άνθρωποι, και μετά σύσσωμη η κοινωνία να καταδικάσει την υπόσταση της μολότωφ. Όπως έπρεπε πρώτα να διαμελιστεί ένα 15χρονο παιδί για να αποκτήσουμε περισσότερη ευαισθησία στη δράση μίας τρομοκρατικής οργάνωσης. Και αν αύριο, μεθαύριο, κάποιος ασθματικός παππούς πεθάνει από ασφυξία επειδή κάποιος μπάτσος θα τον ψεκάσει με ληγμένα χημικά στη μούρη, πάλι θα γίνει λαϊκή κατακραυγή για τα χημικά της αστυνομίας. Λες και τόσα χρόνια εισπνέουμε λεβάντα.
Και επειδή ως λαός έχουμε αυτό το πάθος που έχει διεισδύσει ακόμα και στην ιδεολογία μας, ήδη μαζί με τον καταιγισμό μπουρδολογίας των πολιτικών, δημοσιογράφων και «κοινής γνώμης», έχει αρχίσει και η ακατάσχετη μπουρδολογία από τον αντιεξουσιαστικό χώρο, τα οργισμένα νιάτα και την επαναστατική νεολαία. Μιλάνε για συνυπευθυνότητα της τράπεζας, των απεργοσπαστών, του ανύπαρκτου σχεδίου ασφαλείας, … απουσία πυρόσβεσης… και… δεν συνεχίζω γιατί θα αρχίσω να γεμίζω το υπόλοιπο της ανάρτησης με βαριά βρισίδια προς πάσα κατεύθυνση.
Με βάση, λοιπόν, τα παραπάνω, προτείνω να εκτυπώσουμε την φωτογραφία που ακολουθεί σε τεράστιο μέγεθος και να την κρεμάσουμε σε κάθε γωνιά της χώρας. Να την κάνουμε σημαία. Να κατεβάσουμε τους χριστούς και τις παναγίες από σχολικές αίθουσες, δικαστήρια και δημόσιες υπηρεσίες και να βάλουμε αυτή. Για να υπενθυμίζει σε όλους μας τι σόι κοινωνία είμαστε, αλλά και τα αποτελέσματα που μπορούμε να παράγουμε. Διότι ίσως να μην μπορούμε να συνεννοηθούμε σε γενικές γραμμές, να κοροϊδευόμαστε συνεχώς μεταξύ μας, να μη δρούμε συλλογικά, και να εστιάζουμε μόνο στις δικές μας ανάγκες πατώντας εν ανάγκη και επί πτωμάτων άλλων, ειδικά ολόκληρης της υπόλοιπης κοινωνίας, αλλά ντάαααααξ’ μωρέ αδερφέ… Δεν έγινε και τίποτα.
