Το γεγονός ότι η λογική έχει αποδημήσει από αυτόν τον τόπο αιώνες τώρα, είναι γνωστό. Η επικύρωση όμως αυτού του γεγονότος έρχεται στην πρόσφατη περίοδο, η οποία θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως περίοδος πανικού. Άλλωστε η συνοχή λογικής που υπάρχει κάπου, δοκιμάζεται σε τέτοιες περιόδους˙ εκεί που είναι αναγκαιότερη από ποτέ.
Κατά την έλλειψη της λογικής, και εν ακολουθία της ψυχραιμίας, συμβαίνουν πολλά τινά. Η συνομωσιολογία απογειώνεται στα ύψη, τα αλλοπρόσαλλα γκαρίσματα πληθαίνουν καπελώνοντας τις πιο ψύχραιμες φωνές και η γενικότερη ανασφάλεια φτάνει σε τέτοια επίπεδα ώστε να επικρατεί μία απελπισία και ένας ευρύτερος αποπροσανατολισμός. Και το βασικότερο: Οι φωνές παραλογισμού επηρεάζουν ακόμα περισσότερο. Οι έξυπνοι δημαγωγοί γνωρίζουν ότι λέγοντας σε κάποιον αυτό που θέλει να ακούσει, τον έχουν κερδίσει, όσο παράλογα και αν είναι τα λεγόμενά του.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία ευρεία κατάσταση πανικού και αποπροσανατολισμού. Ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει ή όπως θα ήθελε αυτή να είναι, χωρίς να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν και παίζουν το δικό τους παιχνίδι, όπως πάντα άλλωστε, αλλά στο επίπεδο της κοινωνίας είναι που γίνεται το πανηγύρι. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά σε blogs, μαζικά e-mails, αλλά και τις συζητήσεις στα καφενεία θα διαπιστώσει τον πανικό, την ισοπέδωση και τον παραλογισμό σε όλο τους το μεγαλείο.
Υπό αυτό το πρίσμα πληθαίνουν και οι φωνές που αντί να επιτίθενται σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα με μεγάλο μερίδιο ευθύνης, επιτίθενται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, την ίδια τη Δημοκρατία και το Κοινοβούλιο. Τους θεσμούς για τους οποίους έχουν γίνει αγώνες και έχει χυθεί πολύ περισσότερο αίμα από όσο φαντάζονται οι σημερινοί δήθεν επαναστάτες. Για το συγκεκριμένο, μία καλή τοποθέτηση είχε ο Γρηγόρης Ψαριανός στη γνωστή πλέον ομιλία του στη Βουλή.
Μέσα στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να βρει μία προσφιλή εξήγηση ή ένα στήριγμα, καταφεύγει σε οτιδήποτε διαθέσιμο. Ξαφνικά, ο γνωστός πυροβολημένος συνομωσιλόγος και συντηρητικός Alex Jones έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό. Το ίδιο και ο οικονομολόγος Dr. Mark Weisbrot, γνωστός πολέμιος του ΔΝΤ, στον οποίο προσάπτουν μία συνέντευξη η οποία όλα δείχνουν πως είναι ανύπαρκτη. Μία σειρά από άλλες μούφες μπορείτε να βρείτε συνοπτικά σε σχετική Ζαφωδο-ανάρτηση. Και φυσικά τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο, έχουν γεμίσει με μία σειρά από εκατοντάδες groups απόγνωσης και κατακραυγής που απλά φωνάζουν χωρίς στην ουσία να λένε κάτι, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ήδη χιλιάδες μέλη.
(Παρένθεση: Από τα top των ημερών, ήταν η αγανάκτηση ενός παραγωγού ραδιοφώνου, που στην εκπομπή του άρχισε να ωρύεται επειδή το ΣΔΟΕ έχει ξεκινήσει επιδρομές σε καλοκαιρινά κέντρα διασκέδασης (σκυλο-club), και απειλεί με τσουχτερά πρόστιμα ή κλείσιμο σε περίπτωση φοροδιαφυγής, ενώ το Υπουργείο Περιβάλλοντος ξεκίνησε κάποιες κατεδαφίσεις αυθαίρετων μαγαζιών του είδους. Το επιχείρημα του παραγωγού: τώρα που πρέπει να προσελκύσουμε τουρισμό, αλλά και να κάνουμε τον κόσμο να ξεχνιέται για λίγο, αποφάσισαν να την πέσουν στα σκυλο-clubs; Κλείνει η παρένθεση, άνευ περαιτέρω σχολιασμού).
Όλα αυτά δεν είναι αξιοπερίεργα. Είναι φυσικά επακόλουθα του σοκ που επήλθε στις ελληνικές κοινωνικές δομές, με τον σχετικό πανικό. Ο κίνδυνος έγκειται στην περίπτωση που αυτός ο παραλογισμός καλλιεργήσει μυαλά, συνειδήσεις, και αναθρέψει τη νεότερη γενιά που εισέρχεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή αυτή την περίοδο, με αρνητικές ιδέες. Δηλαδή, η προσκόλληση σε δυνατές και συναισθηματικές φωνές, αντί σε ψύχραιμες και λογικές, ο εύκολος προσεταιρισμός σε επιφανειακές και παράλογες ιδέες, και ο αποπροσανατολισμός από τους πραγματικούς κοινωνικούς στόχους.
Οι κρίσεις όμως, η οικονομική και η κοινωνική, δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιου είδους δυναμικές. Δεν χρειαζόμαστε άλλες συνομωσίες φτηνού επιπέδου, καταστροφολογικές ρητορικές, παλαιοκομματικά κλισέ και ισοπέδωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση μεν, αλλά με συγκροτημένη σκέψη, ψυχραιμία λογική, και κυρίως συλλογική συνείδηση. Αν υπάρχει κάποια περίπτωση να γίνουν οι θετικές αλλαγές ώστε να ξαναμπούμε σε αναπτυξιακή πορεία, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό γίνεται συλλογικά και όχι όπως συνέβαινε έως τώρα, δηλαδή ατομικιστικά˙ ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, που μας έφερε εδώ.
Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία, υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, είτε μέσα στην ευρύτερη κοινωνία, είτε σε θέσεις ευθύνης του πολιτικού φάσματος, που έχουν ακόμα το μυαλό στη θέση τους, πραγματικά δουλεύουν και προσπαθούν να πορευθούν μπροστά. Με λογικές, πρακτικές και προοδευτικές ιδέες. Είναι κοινωνικά άκομψο να θάβονται για χάρη της οχλοκρατικής καταστροφολογίας.
Και μία υπενθύμιση σε όσους ευαγγελίζονται το χάος ως προοπτική για να αναδυθεί κάτι καλύτερο. Το χάος ήταν και είναι εδώ τα τελευταία 30 χρόνια. Επειδή με κάποιον τρόπο όλοι τη βγάζαμε καθαρή, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε χάος. Απλά το βάζαμε κάτω από το χαλάκι. Άρα την βιώσαμε την περίοδο του χάους. Σειρά έχει η περίοδος της αναγέννησης. (Αρκεί να μη βγει σε μορφή Φοίνικα, όπως το ’67).
Κατά την έλλειψη της λογικής, και εν ακολουθία της ψυχραιμίας, συμβαίνουν πολλά τινά. Η συνομωσιολογία απογειώνεται στα ύψη, τα αλλοπρόσαλλα γκαρίσματα πληθαίνουν καπελώνοντας τις πιο ψύχραιμες φωνές και η γενικότερη ανασφάλεια φτάνει σε τέτοια επίπεδα ώστε να επικρατεί μία απελπισία και ένας ευρύτερος αποπροσανατολισμός. Και το βασικότερο: Οι φωνές παραλογισμού επηρεάζουν ακόμα περισσότερο. Οι έξυπνοι δημαγωγοί γνωρίζουν ότι λέγοντας σε κάποιον αυτό που θέλει να ακούσει, τον έχουν κερδίσει, όσο παράλογα και αν είναι τα λεγόμενά του.
Αυτή τη στιγμή, η ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε μία ευρεία κατάσταση πανικού και αποπροσανατολισμού. Ο καθένας ερμηνεύει την πραγματικότητα όπως τον βολεύει ή όπως θα ήθελε αυτή να είναι, χωρίς να έχει μάτια και αυτιά ανοιχτά. Οι πολιτικές δυνάμεις συνεχίζουν και παίζουν το δικό τους παιχνίδι, όπως πάντα άλλωστε, αλλά στο επίπεδο της κοινωνίας είναι που γίνεται το πανηγύρι. Εάν ρίξει κανείς μια ματιά σε blogs, μαζικά e-mails, αλλά και τις συζητήσεις στα καφενεία θα διαπιστώσει τον πανικό, την ισοπέδωση και τον παραλογισμό σε όλο τους το μεγαλείο.
Υπό αυτό το πρίσμα πληθαίνουν και οι φωνές που αντί να επιτίθενται σε συγκεκριμένα πολιτικά πρόσωπα με μεγάλο μερίδιο ευθύνης, επιτίθενται σε ολόκληρο το πολιτικό σύστημα, την ίδια τη Δημοκρατία και το Κοινοβούλιο. Τους θεσμούς για τους οποίους έχουν γίνει αγώνες και έχει χυθεί πολύ περισσότερο αίμα από όσο φαντάζονται οι σημερινοί δήθεν επαναστάτες. Για το συγκεκριμένο, μία καλή τοποθέτηση είχε ο Γρηγόρης Ψαριανός στη γνωστή πλέον ομιλία του στη Βουλή.
Μέσα στην ανάγκη της ελληνικής κοινωνίας να βρει μία προσφιλή εξήγηση ή ένα στήριγμα, καταφεύγει σε οτιδήποτε διαθέσιμο. Ξαφνικά, ο γνωστός πυροβολημένος συνομωσιλόγος και συντηρητικός Alex Jones έγινε γνωστός στο ελληνικό κοινό. Το ίδιο και ο οικονομολόγος Dr. Mark Weisbrot, γνωστός πολέμιος του ΔΝΤ, στον οποίο προσάπτουν μία συνέντευξη η οποία όλα δείχνουν πως είναι ανύπαρκτη. Μία σειρά από άλλες μούφες μπορείτε να βρείτε συνοπτικά σε σχετική Ζαφωδο-ανάρτηση. Και φυσικά τα κοινωνικά δίκτυα στο διαδίκτυο, έχουν γεμίσει με μία σειρά από εκατοντάδες groups απόγνωσης και κατακραυγής που απλά φωνάζουν χωρίς στην ουσία να λένε κάτι, τα οποία με τη σειρά τους έχουν ήδη χιλιάδες μέλη.
(Παρένθεση: Από τα top των ημερών, ήταν η αγανάκτηση ενός παραγωγού ραδιοφώνου, που στην εκπομπή του άρχισε να ωρύεται επειδή το ΣΔΟΕ έχει ξεκινήσει επιδρομές σε καλοκαιρινά κέντρα διασκέδασης (σκυλο-club), και απειλεί με τσουχτερά πρόστιμα ή κλείσιμο σε περίπτωση φοροδιαφυγής, ενώ το Υπουργείο Περιβάλλοντος ξεκίνησε κάποιες κατεδαφίσεις αυθαίρετων μαγαζιών του είδους. Το επιχείρημα του παραγωγού: τώρα που πρέπει να προσελκύσουμε τουρισμό, αλλά και να κάνουμε τον κόσμο να ξεχνιέται για λίγο, αποφάσισαν να την πέσουν στα σκυλο-clubs; Κλείνει η παρένθεση, άνευ περαιτέρω σχολιασμού).
Όλα αυτά δεν είναι αξιοπερίεργα. Είναι φυσικά επακόλουθα του σοκ που επήλθε στις ελληνικές κοινωνικές δομές, με τον σχετικό πανικό. Ο κίνδυνος έγκειται στην περίπτωση που αυτός ο παραλογισμός καλλιεργήσει μυαλά, συνειδήσεις, και αναθρέψει τη νεότερη γενιά που εισέρχεται στην επαγγελματική και κοινωνική ζωή αυτή την περίοδο, με αρνητικές ιδέες. Δηλαδή, η προσκόλληση σε δυνατές και συναισθηματικές φωνές, αντί σε ψύχραιμες και λογικές, ο εύκολος προσεταιρισμός σε επιφανειακές και παράλογες ιδέες, και ο αποπροσανατολισμός από τους πραγματικούς κοινωνικούς στόχους.
Οι κρίσεις όμως, η οικονομική και η κοινωνική, δεν αντιμετωπίζονται με τέτοιου είδους δυναμικές. Δεν χρειαζόμαστε άλλες συνομωσίες φτηνού επιπέδου, καταστροφολογικές ρητορικές, παλαιοκομματικά κλισέ και ισοπέδωση ολόκληρου του πολιτικού συστήματος. Χρειάζεται συνεχής επαγρύπνηση μεν, αλλά με συγκροτημένη σκέψη, ψυχραιμία λογική, και κυρίως συλλογική συνείδηση. Αν υπάρχει κάποια περίπτωση να γίνουν οι θετικές αλλαγές ώστε να ξαναμπούμε σε αναπτυξιακή πορεία, θα πρέπει επιτέλους να συνειδητοποιήσουμε ότι αυτό γίνεται συλλογικά και όχι όπως συνέβαινε έως τώρα, δηλαδή ατομικιστικά˙ ο κύριος λόγος, κατά τη γνώμη μου, που μας έφερε εδώ.
Μέσα σε όλη αυτή τη φασαρία, υπάρχουν ικανοί άνθρωποι, είτε μέσα στην ευρύτερη κοινωνία, είτε σε θέσεις ευθύνης του πολιτικού φάσματος, που έχουν ακόμα το μυαλό στη θέση τους, πραγματικά δουλεύουν και προσπαθούν να πορευθούν μπροστά. Με λογικές, πρακτικές και προοδευτικές ιδέες. Είναι κοινωνικά άκομψο να θάβονται για χάρη της οχλοκρατικής καταστροφολογίας.
Και μία υπενθύμιση σε όσους ευαγγελίζονται το χάος ως προοπτική για να αναδυθεί κάτι καλύτερο. Το χάος ήταν και είναι εδώ τα τελευταία 30 χρόνια. Επειδή με κάποιον τρόπο όλοι τη βγάζαμε καθαρή, δε σημαίνει ότι δεν υπήρχε χάος. Απλά το βάζαμε κάτω από το χαλάκι. Άρα την βιώσαμε την περίοδο του χάους. Σειρά έχει η περίοδος της αναγέννησης. (Αρκεί να μη βγει σε μορφή Φοίνικα, όπως το ’67).
