Πρέπει να ομολογήσω πως πάντα καταφέρνω και εκπλήσσομαι από το επίπεδο «πατριωτισμού» της ελληνικής κοινωνίας. Ειδικά αν κρίνω από τον οριζόντιο «πατριωτισμό» που διέπει ολόκληρο τον πολιτικό κόσμο, τα ΜΜΕ, και τον λαό και εκφράστηκε πριν λίγες μέρες, μετά τη συνέντευξη τύπου της Τρόικας, είναι εύκολο να συμπεράνει κανείς ότι είμαστε ο πιο «πατριωτικός» λαός της Ευρώπης. Απλά το πρώτο ερώτημα που μου έρχεται αμέσως είναι, με τόση αγάπη για την «πατρίδα», πώς καταφέραμε όλως περιέργως να την καταντήσουμε έτσι;
Η σχέση μου με την υποκρισία, πιστεύω πως έχει εκφραστεί πολλάκις σε αυτό το ιστολόγιο. Πόσο μάλλον, όταν η υποκρισία συνοδεύεται από παθιασμένους αλαλαγμούς που στην ουσία δεν συνεισφέρουν σε τίποτα. Ίσως γι’ αυτό να καταφέρνω και να εκπλήσσομαι με τον προαναφερθέντα «πατριωτισμό». Διότι με την στοιχειώδη λογική που μου έχει απομείνει, μπορώ να συμπεράνω τα εξής (ας με διορθώσει όποιος βρίσκει κάποιο λάθος στον συλλογισμό):
α) Έχουμε ήδη καταπατήσει το 40% των δημοσίων περιουσιακών στοιχείων (στοιχεία ΙΣΤΑΜΕ), μέσω διαφόρων αυθαιρεσιών και παραβάσεων από «πατριώτες» όπως επιχειρηματίες, αγρότες, δημόσιους υπαλλήλους, πολιτικούς, τοπικούς άρχοντες, παπάδες, μοναχούς, «απλούς πολίτες», κλπ.
β) Εδώ και ένα μήνα σχεδόν, ακούγονται αντίστοιχες «πατριωτικές» κραυγές, τόσο από την κυβέρνηση όσο και από τους υπόλοιπους πολιτικούς χώρους, για το νόμο που προσπαθεί να περάσει το Υπουργείο Περιβάλλοντος σχετικά με τους όρους δόμησης στις περιοχές Natura. Το σκεπτικό είναι πως η προστασία των περιοχών αυτών θα αποτρέψει από τον «πατριώτη» μεροκαματιάρη να χτίσει το σπιτάκι του, το μαντρί του, την αποθήκη με τα παλιοσίδερά του, ή ότι άλλο συναντάμε γενικότερα στην ελληνική ύπαιθρο.
γ) Η θέληση τόσο των κυβερνήσεων, όσο και των τοπικών αρχών σε θέματα αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχει αποδειχθεί εκτενώς με λαμπρά παραδείγματα όπως η εγκατάλειψη των Ολυμπιακών εκτάσεων, το παραλιακό μέτωπο της Αττικής, το αεροδρόμιο του Ελληνικού, το πρώην εργοστάσιο της FIX και ένα σωρό άλλες δημόσιες εκτάσεις σε ολόκληρη την ελληνική επικράτεια. Σε αυτό τον κανόνα, ελάχιστες εξαιρέσεις αποτελούν οι προσπάθειες κάποιων τοπικών αρχών, που συνήθως χωρίς τη στήριξη του κεντρικού Κράτους, παλεύουν να δημιουργήσουν και κάτι σωστό.
δ) Πασιφανής είναι επίσης η εκτίμηση που έχουν οι Έλληνες απέναντι στα νησιά και τις παραλίες τους. Με αυθαίρετα κτίσματα, προχειροκατασκευές με λαμαρίνες και σκουριασμένες γεννήτριες σε παραλίες, διαρκή ρύπανση, παράνομες περιφράξεις, παράνομες χωματερές κλπ. Και φυσικά το όνειρο κάθε τοπικής τουριστικής κοινωνίας, μία μέρα να γίνουν όλοι Costa del Sol.
ε) Έχουμε Ναοδομία(!!!)
Κοινώς, όσον αφορά τους Έλληνες «πατριώτες», στη συντριπτική πλειοψηφία της διαχείρισης και αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας, έχει ακολουθηθεί η γνωστή συνταγή της καταπάτησης, αυθαιρεσίας, ρύπανσης ή απλώς εγκατάλειψης. Αντιθέτως υπάρχουν παραδείγματα αξιοποίησης ή συμμετοχής από ξένα κεφάλαια για τα οποία δε νομίζω ότι κανείς έχει αντίρρηση για την ποιότητα και αποδοτικότητά τους. Για παράδειγμα ποιος μπορεί να κατηγορήσει την «βάρβαρη» Hochtief για το αεροδρόμιο «Ελευθέριος Βενιζέλος» που συνεχώς λαμβάνει διαφόρων ειδών διεθνείς διακρίσεις, ενώ αποτελεί πρότυπο ανάπτυξης και εργοδοσίας για την ευρύτερη περιοχή αλλά και τους κλάδους που εμπλέκονται στην αεροπλοΐα; Ή μήπως διαταράχθηκε το ελληνικό μας DNA από το «ξεπούλημα» του ΟΤΕ, εξαιτίας του οποίου ο μέσος ιδιώτης απολαμβάνει την δεκαπλάσια ποιότητα τηλεπικοινωνιών στο ένα δέκατο της τιμής που πλήρωνε πριν κάποια χρόνια;
Υπάρχει, λοιπόν, μία τεράστια διαφορά μεταξύ του «ξεπουλήματος» και της «αξιοποίησης». Και επειδή έχω μάθει πλέον πως όσο πιο έντονη και παθιασμένη είναι η ορολογία που χρησιμοποίει κάποιος στον λόγο ή την επιχειρηματολογία του, τόσο λιγότερο σκέφτεται αντικειμενικά και ψύχραιμα, τείνω να έχω πρόβλημα και με τον «πατριωτισμό» που εκφράστηκε πρόσφατα. Διότι η ψύχραιμη αντιμετώπιση, είτε στη συνέντευξη της τρόικας, είτε στο πρόγραμμα της κυβέρνησης θα ήταν μία ανάλυση των ενδεχόμενων αξιοποιήσεων. Για ποια δημόσια περιουσία μιλάμε; Για τι είδους αξιοποίηση; Οι οποιεσδήποτε επενδύσεις θα έχουν αμιγώς κερδοσκοπικό, αναπτυξιακό ή στατικό χαρακτήρα; Εάν δεν υπάρξει αξιοποίηση από ξένα κεφάλαια, ποιες είναι οι εναλλακτικές; Αφού τα βάλουμε όλα αυτά πάνω στο τραπέζι, να κρίνουμε σε ποιες περιπτώσεις έχουμε ξεπούλημα και σε ποιες όχι. Και τότε ας μας πλημυρίσουν τα «πατριωτικά» αισθήματα και ας κάνει και η κυβέρνηση το επικοινωνιακό της παιχνίδι με λαϊκίστικες εξαγγελίες, όπως η πρόσφατη «πατριωτική» απαγόρευση μεταβιβάσεων και πωλήσεων.
Γι’ αυτό, όχι άλλους «πατριώτες» παρακαλώ. Έχουμε πλεόνασμα, και κανείς πλέον δεν θέλει να το αγοράσει. Η χώρα χρειάζεται πιο έμπρακτα και θετικά μυαλά.
Υ.Γ. Στο ανωτέρω κείμενο, τα εισαγωγικά σε όλα τα παράγωγα της λέξης «πατριωτισμός», είναι εσκεμμένα για ευνόητους λόγους.
