Όπως είχε παρατηρήσει η Κα Χριστίνα Κουλούρη, καθηγήτρια
Νεώτερης Ιστορίας στο Πάντειο Πανεπιστήμιο, «Όλες οι μεγάλες εθνικές επέτειοι
στην Ελλάδα συνδέονται µε την έναρξη και όχι µε το αποτέλεσμα ενός αγώνα. Με
την ικανότητα δηλαδή του έθνους να εξεγείρεται απέναντι στη σκλαβιά (25η
Μαρτίου) ή τον φασισμό (28η Οκτωβρίου)» (ΠαραλλήλοΓράφος 28/10/11).
Αντιθέτως σε άλλες δυτικές χώρες, οι εθνικές επέτειοι εστιάζουν στο αποτέλεσμα
ενός αγώνα, και άρα στο νέο ξεκίνημα που ξεκόβει το παρόν από το σκοτεινό παρελθόν
(ΗΠΑ, 4 Ιουλίου – Independence Day,
Μ. Βρετανία, 8 Μαΐου – VE Day,
Γαλλία, 14 Ιουνίου – Bastille Day,
κλπ).
Εμείς γιορτάζουμε το ξεκίνημα των πολεμικών συρράξεων, άλλες
κοινωνίες το τέλος αυτών και την αλλαγή προς την πρόοδο και τη σταθερότητα. Εμείς
εκφωνούμε θούριους και λόγους πολεμικών ηρωισμών, ενώ αυτοί υπενθυμίζουν το
«ποτέ ξανά αιματοχυσία». Εμείς αφήνουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, και αυτοί
γιορτάζουν το κλείσιμο των λογαριασμών. Μία λεπτομέρεια που επί της ουσίας δεν
έχει και κάποια μεγάλη σημασία, αλλά δείχνει σίγουρα την ψυχοσύνθεση της
κοινωνίας μας απέναντι στην ιστορία.
Όσο έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς, αδυνατούμε να πορευτούμε
συλλογικά και κυρίως να έχουμε μία ξεκάθαρη βάση επικοινωνίας και κοινωνικής
συνοχής. Αδυνατούμε να δούμε τελικά τι μαθήματα έχουμε πάρει από την Ιστορία
και πως τα αξιοποιούμε για την ειρήνη και την ευημερία μας. Αδυνατούμε να
κατανοήσουμε, τελικά όλοι αυτοί οι αγώνες και οι θυσίες των προγόνων μας τι
ακριβώς πέτυχαν και τι θεμέλια έχτισαν. Θέλουμε να έχουμε ακόμα λογαριασμούς με
τους Τούρκους, τους Γερμανούς και γενικά τους ξένους, όπως και με τους δεξιούς
και τους αριστερούς. Και ενώ η Γαλλία και η Γερμανία έχουν πλέον κοινά βιβλία
Ιστορίας στα σχολεία τους, εμείς εκδίδουμε νέα όπου ανατροφοδοτούμε τους «λογαριασμούς».
Θέλουμε να ανανεώνουμε τον φόβο μας για τους εξωτερικούς παράγοντες,
αποφεύγοντας περίτεχνα την όποια αυτοκριτική και βάζοντας τελικά τους
εσωτερικούς «κάτω από το χαλάκι».
Και ενώ γράφονται όλα αυτά, συνεχίζουμε να διαιωνίζουμε τη
σύγχυση των ανοιχτών λογαριασμών, να εκφράζουμε την ξενοφοβία μας και να πολωνόμαστε
ανάμεσα στη Δεξιά και την Αριστερά του προηγούμενου αιώνα. Ενώ γράφονται αυτά,
το ελληνικό Κράτος, δια μέσου της κυβέρνησής του, ενεργοποιεί το Υπουργείο
Μακεδονίας – Θράκης (το πιο άχρηστο και αναχρονιστικό Υπουργείο που επανασυστάθηκε ποτέ)
προκειμένου να διοργανώσει τριήμερο στρατιωτικών και υπερπατριωτικών εκδηλώσεων στη Θεσσαλονίκη.
Αν μη τι άλλο, αν κάποιες πιο πολιτισμένες κοινωνίες έμαθαν
κάτι ή τουλάχιστον πασχίζουν να μάθουν και να εμπεδώσουν, είναι ότι η Ιστορία
προσφέρει πολύτιμα μαθήματα για τις υπάρχουσες και μελλοντικές γενιές. Εμείς
πασχίζουμε να επαναλάβουμε τα μαθήματα στα οποία κοπήκαμε.
