Ως γνωστόν, όλη η Ελλάδα είναι διάσπαρτη από λείψανα αγίων, μαρτύρων, οσιομαρτύρων, τίμια ξύλα, ιερές ζώνες κ.λ.π. Λιτανείες, περιφορές, προσκυνήματα συνθέτουν ένα παράλογο σουρεάλ σκηνικό, με αποκορύφωμα βέβαια τον ασπασμό λειψάνων ακόμη και από μικρά άβουλα παιδιά.
Έτσι και στα Μέγαρα Αττικής, κάθε χρόνο γιορτάζουν με δόξες και φανφάρες την περιφορά των λειψάνων των αγίων έξι μαρτύρων των εν Μεγάροις Αθλησάντων. Για το ιστορικό βλέπε εδώ.
Το ιστορικό της ανευρέσεως των ιερών λειψάνων των εν Μεγάροις αγίων έξι μαρτύρων, έχει και συνέχεια…
Το έτος 2001, κατά τη διάρκεια εργασιών διαπλάτυνσης της κρύπτης της εκκλησίας, όπου βρίσκονται οι τάφοι των μαρτύρων, ήρθαν στο φως και άλλα οστά, τα οποία «ως εκ θαύματος», επίσης ευωδίαζαν (!). Μαζί με τα οστά βρέθηκαν και αρκετά θραύσματα πήλινων αγγείων.
Ο παπάς της εκκλησίας απευθύνθηκε στο Αρχαιολογικό Μουσείο Μεγάρων και ζήτησε τη συντήρηση των εν λόγω αγγείων, τα οποία κατά τη γνώμη του ήταν τα «άγια δισκοπότηρα» των μαρτύρων.
Πράγματι τα όστρακα μεταφέρθηκαν στο εργαστήριο συντήρησης του μουσείου, όπου και αποκαταστάθηκαν εν μέρει τρία αγγεία (ένας σκύφος και δυο κοτύλες). Αποδείχθηκε δε ότι επρόκειτο για χαρακτηριστικούς τύπους αγγείων των αρχαϊκών χρόνων (περίπου 6ος αι. π.χ.χ.)!!!!
Όταν ο παπάς ζήτησε την επιστροφή των αγγείων, ενημερώθηκε ότι αυτά προστατεύονται από τις διατάξεις του Νόμου περί Αρχαιοτήτων και ότι θα πρέπει να παραμείνουν στην αρχαιολογική συλλογή προς φύλαξη και βεβαίως έγινε έξαλλος.
Του έγινε επιπλέον πρόταση να παραδώσει τα οστά για φύλαξη και ραδιοχρονολόγηση, αλλά η απάντηση ήταν αρνητική.
Τώρα, δυο τινά μπορεί να συμβαίνουν:
α) ο διάβολος έβαλε τα αρχαϊκά αγγεία στον τάφο των μαρτύρων για να δοκιμάσει τους πιστούς (τα συνηθίζει κάτι τέτοια…)
β) οι άγιοι μάρτυρες δεν είναι και τόσο «άγιοι», αλλά απλοί άνθρωποι που έζησαν και πέθαναν τον 6ο αι. π.χ.χ.
Επειδή όμως μάλλον ισχύει το δεύτερο, καλό θα ήταν όσοι ασπάζονται τα άγια λείψανα, να έχουν μαζί τους και λίγο betadine.
Ας δούμε όμως πιο προσεκτικά, αποσπάσματα από το κείμενο του ιστορικού της ανευρέσεως των λειψάνων:
«Κι ο επόμενος διωγμός είναι της εποχής του αυτοκράτορας Ιουλιανού του Παραβάτου (361-363). Βεβαίως ο Ιουλιανός δεν κήρυξε επισήμως διωγμό, με κάποιο Διάταγμα. Άλλα λόγω της αντιχριστιανικής πολιτικής του, του χλευασμού εκ μέρους του της πίστεως των Χριστιανών και της υποστηρίξεως με διαφόρους τρόπους και μέσα της ειδωλολατρικής θρησκείας, πολλοί Διοικητές επαρχιών, πολιτειακοί αξιωματούχοι και παράγοντες της ειδωλολατρικής κοινωνίας, ή οποία ήταν ακόμα εν δράσει αν και έπνεε τα λοίσθια, με την κάλυψη ή και προτροπή του Ιουλιανού κατεδίωξαν, κακοποίησαν, βασάνισαν και θανάτωσαν πολλούς χριστιανούς, κληρικούς και λαϊκούς, επισήμους και απλοϊκούς, οι οποίοι έδειχναν εμμονή και σταθερότητα στην αγία πίστη του Χριστού. ……. Κατά την περίοδο λοιπόν της βασιλείας του Ιουλιανού του Παραβάτου, βάσει των όσων αναφέραμε, έχομε τη γνώμη, ότι μαρτύρησαν και οι εν Μεγαροις άγιοι Μάρτυρες.»
… Είναι γνωστή η τακτική των χριστιανών να αποδίδουν στον Ιουλιανό εκατοντάδες εγκλήματα που δεν διέπραξε, για να καλυφθεί έτσι και η ύπαρξη εκατοντάδων μαρτύρων, που τιμούνται από το πλήρωμα της εκκλησίας κάθε χρόνο σε όλη την Ελλάδα.
Στη συγκεκριμένη περίπτωση οι νεκροί που ενταφιάστηκαν με τα κτερίσματά τους το 600 π.χ.χ. είναι αδύνατο να υπήρξαν ταυτόχρονα μάρτυρες επί βασιλείας του Ιουλιανού, 700 χρόνια αργότερα.
Επιπλέον στο κείμενο αναφέρεται:
«Μετά από είκοσι περίπου χρόνια υποδείχθηκε στον ίδιο νέο, από τον άγιο Μάρτυρα Σαράντη ή ανεύρεση και των δικών του λειψάνων, τα όποια βρίσκονταν μέσα σε χείμαρρο θαμμένα, σε αγροτική περιοχή βορείως της πόλεως των Μεγάρων. Ό Παΐσιος πήρε μαζί του τον ιερέα Ιωάννη Μουστάκα, οί οποίοι αφού ήρθαν στον ορισμένο τόπο, είδαν ότι υπήρχαν θάμνοι ανέπαφοι και μεγάλη πέτρα, κάτω από την οποία υπήρχαν δύο τεράστια φίδια, γι' αυτό και ήταν αδύνατο να σκάψουν. Αφού γονάτισαν και προσευχήθηκαν, με τη χάρη του Θεού εξαφανίσθηκαν τα φίδια, και φωτεινή λάμψη βγήκε από τους θάμνους, κάτω από τους οποίους υπήρχαν τα ιερά λείψανα. Αφού τα μάζεψαν με ευλάβεια και κατάνυξη, τα έφεραν στα Μέγαρα και τα τοποθέτησαν μαζί με τα λείψανα των άλλων πέντε Μαρτύρων. Στο μέρος αυτό πού βρέθηκαν τα ιερά λείψανα του αγίου Σαράντη, κτίσθηκε αργότερα μικρό ξωκλήσι, που αν και βρίσκεται στην κοίτη του χειμάρρου, διατηρείται χωρίς βλάβη, μέχρι σήμερα.»
Όμως και εδώ υπάρχει ένα μικρό χρονολογικό πρόβλημα…
Ο τάφος που επιδεικνύουν με καμάρι μέσα στο μικρό ξωκλήσι, είναι ένας ωραιότατος, κιβωτιόσχημος τάφος των ελληνιστικών χρόνων (περίπου 3ος αι. π.χ.χ.)
(το βαζάκι επί της καλυπτήριας πλάκας του τάφου προσδίδει τα μάλα από αισθητικής άποψης…)
Η παραπάνω ιστοριούλα αποτελεί ένα μικρό δείγμα, της πλαστογραφίας και της στρέβλωσης της ιστορίας, που επιχειρούν αυτοί που πλουτίζουν εις βάρος αυτών που έχουν την ανάγκη να πιστεύουν σε θαύματα και άλλα ουράνια ψέματα.
