... που φόρεσε καμαρωτά την ταμπέλα «Η Γενιά του Πολυτεχνείου», παρόλο που μόνο ορισμένοι από αυτούς όντως αγωνίστηκαν, βασανίστηκαν, διώχθηκαν και ακόμα θανατώθηκαν. Η γενιά που συμβολίζει την είσοδο στην μεταπολίτευση, την ακραία κομματικοποίηση, τον ακραίο συνδικαλισμό, τον ακραίο κρατικισμό και τον ακραίο ατομικισμό. Η γενιά που επωφελήθηκε από την εισροή ρευστού από την ΕΟΚ - μετέπειτα Ε.Ε. - και που εξίσου καμαρωτά βολεύτηκε στις πολυθρόνες, τα δημόσια αξιώματα και τις θέσεις ευθύνης. Η γενιά που δε δίνει δεκάρα για τις επερχόμενες γενιές.
Αλήθεια, γιατί την ονομάζουμε «γενιά του Πολυτεχνείου» και όχι «γενιά της διαφθοράς»; Γιατί, εξυμνώντας τα κατορθώματα ορισμένων πραγματικών αγωνιστών, να πλαισιώνουμε με αυτά μία ολόκληρη γενιά που κατά την επέλασή της από τον τόπο καλλιέργησε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια; Γιατί οι βίαιοι τραμπουκισμοί της δεκαετίας του ’60, θεωρούνται πιο σοβαροί από τους κοινωνικούς και οικονομικούς τραμπουκισμούς του σήμερα; Στην τελική, γιατί να επιτρέπουμε σε σημερινά λαμόγια να καρπώνονται την ανατρεπτικότητα, την αγωνιστικότητα και τα δημοκρατικά ιδεώδη ορισμένων πραγματικών επαναστατών της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Οι μεγάλες κορώνες είναι μία καθ’ όλα ελληνικότατη συνήθεια. Το ίδιο και οι σπουδαίοι τίτλοι και οι δάφνες της δόξας. Οι πράξεις όμως αυτές καθεαυτές, δεν συνοδεύουν τις αντίστοιχες κορώνες. Εάν ρωτήσεις τους γονείς σου «τί κατάφερε η γενιά σας;» θα σου μιλήσουν για Δημοκρατία, για επαναστατικά ιδεώδη, για το ξεβόλεμα από τον καναπέ, τις μαχητικές πορείες και το χτίσιμο των θεμελίων για μία καλύτερη κοινωνία. Αν τους ρωτήσεις όμως, «και τελικά τα θεμέλια αυτά, τί οικοδόμημα στηρίζουν;», μάλλον θα σαστίσουν. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει οικοδόμημα. Μπήκαν τα θεμέλια, φτιάχτηκε ένα πρόχειρο ισόγειο, πέταξαν μέσα δυο τρεις πολυθρόνες, στρογγυλοκάθησαν και θεώρησαν ότι έφτιαξαν τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη.
Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό τσίρκο. Όλοι μα ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καμαρώσουν για τη «Δημοκρατία» που έφερε η γενιά τους. Οι αριστεριστές θα γεμίσουν αφίσες τα Εξάρχεια με αγωνίστριες γκομενίτσες που φωνάζουν με ντουντούκες. Οι αντιεξουσιαστές θα κάνουν τα γνωστά μπάχαλα. Η αστυνομία θα προβεί σε αυθαίρετες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα πάρουν δέκα με τόνο στην έκθεση ιδεών. Το ΠΑ.ΜΕ. θα καταγγείλει τις κάμερες, ενώ ο εισαγγελέας απλώς θα επιπλήξει λεκτικά τους μπάτσους που στοχεύουν τις κάμερες σε πρόσωπα. Οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφήσουν με μεγάλο πολιτικό σθένος και οι συνεντεύξεις από αυτούς που «ήταν στο Πολυτεχνείο» θα πέφτουν σύννεφο. Ο Κυρ Μήτσος από το Αιγάλεω θα ξύσει τα αρχίδια του καθώς κάνει zapping, ενώ η Κυρά Μαρία από την Εκάλη θα αρπάξει την ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Αράχωβα. Οι πιτσιρικάδες θα ξεχυθούν στις καφετέριες. Οι Οννεδίτες, οι Πασπίτες και οι Κνίτες θα παίξουν πόλεμο με τα καδρόνια και τα συνθήματα θα είναι πάλι τα ίδια.
Και όλο αυτό το τσίρκο είναι τελικά το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν φτιάχτηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι ή γιατί η κατασκευή δεν συνεχίζεται. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκε και βολεύτηκε, ξέχασε τις επερχόμενες γενιές. Ανέτρεψε τη Δικτατορία, καλλιέργησε τη διαφθορά, καταβρόχθισε τα δημόσια ταμεία, φαλίρισε τα ασφαλιστικά ταμεία, απαξίωσε κάθε Δημοκρατική λειτουργία, απαξίωσε την Παιδεία, κατέστρεψε το περιβάλλον, έφτιαξε αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια και δέθηκε με αλυσίδες πάνω στις πολυθρόνες της. Σε λίγα χρόνια που θα αποτραβηχτεί τελείως, θα πετάει κορώνες κοινωνικής επανάστασης και Δημοκρατίας μέσα σε ένα ερειπωμένο περιβάλλον, μία αποδομημένη κοινωνία με πλήρως απαξιωμένους θεσμούς και αρχές.
Οι σημερινοί πραγματικοί αγωνιστές και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, γνωρίζουν τελικά πώς συνέβαλε η «γενιά του Πολυτεχνείου» στο καλό του τόπου. Μπορούν να διαχωρίσουν τις πραγματικές αξίες από τις πλαστικές και τους ανθρώπους από τα ποντίκια. Χωρίς να χάνω τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων, μπορώ να δω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Να μαζέψουν τα περιττώματα και τις πολυθρόνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να τα πετάξουν μακριά, και να συνεχίσουν το οικοδόμημα όπως το έχουν οραματιστεί πολλοί Έλληνες στο παρελθόν, αλλά είδαν τις προσπάθειές τους να σκάνε στον τοίχο.
Αλήθεια, γιατί την ονομάζουμε «γενιά του Πολυτεχνείου» και όχι «γενιά της διαφθοράς»; Γιατί, εξυμνώντας τα κατορθώματα ορισμένων πραγματικών αγωνιστών, να πλαισιώνουμε με αυτά μία ολόκληρη γενιά που κατά την επέλασή της από τον τόπο καλλιέργησε τα θεμέλια για τη σημερινή κατάντια; Γιατί οι βίαιοι τραμπουκισμοί της δεκαετίας του ’60, θεωρούνται πιο σοβαροί από τους κοινωνικούς και οικονομικούς τραμπουκισμούς του σήμερα; Στην τελική, γιατί να επιτρέπουμε σε σημερινά λαμόγια να καρπώνονται την ανατρεπτικότητα, την αγωνιστικότητα και τα δημοκρατικά ιδεώδη ορισμένων πραγματικών επαναστατών της γενιάς του Πολυτεχνείου;
Οι μεγάλες κορώνες είναι μία καθ’ όλα ελληνικότατη συνήθεια. Το ίδιο και οι σπουδαίοι τίτλοι και οι δάφνες της δόξας. Οι πράξεις όμως αυτές καθεαυτές, δεν συνοδεύουν τις αντίστοιχες κορώνες. Εάν ρωτήσεις τους γονείς σου «τί κατάφερε η γενιά σας;» θα σου μιλήσουν για Δημοκρατία, για επαναστατικά ιδεώδη, για το ξεβόλεμα από τον καναπέ, τις μαχητικές πορείες και το χτίσιμο των θεμελίων για μία καλύτερη κοινωνία. Αν τους ρωτήσεις όμως, «και τελικά τα θεμέλια αυτά, τί οικοδόμημα στηρίζουν;», μάλλον θα σαστίσουν. Γιατί πολύ απλά δεν υπάρχει οικοδόμημα. Μπήκαν τα θεμέλια, φτιάχτηκε ένα πρόχειρο ισόγειο, πέταξαν μέσα δυο τρεις πολυθρόνες, στρογγυλοκάθησαν και θεώρησαν ότι έφτιαξαν τον μεγαλύτερο ουρανοξύστη.
Αυτές τις μέρες θα παρακολουθήσουμε και πάλι το γνωστό τσίρκο. Όλοι μα ΟΛΟΙ οι βουλευτές θα καμαρώσουν για τη «Δημοκρατία» που έφερε η γενιά τους. Οι αριστεριστές θα γεμίσουν αφίσες τα Εξάρχεια με αγωνίστριες γκομενίτσες που φωνάζουν με ντουντούκες. Οι αντιεξουσιαστές θα κάνουν τα γνωστά μπάχαλα. Η αστυνομία θα προβεί σε αυθαίρετες προσαγωγές και ξυλοδαρμούς. Οι πολιτικοί αρχηγοί θα πάρουν δέκα με τόνο στην έκθεση ιδεών. Το ΠΑ.ΜΕ. θα καταγγείλει τις κάμερες, ενώ ο εισαγγελέας απλώς θα επιπλήξει λεκτικά τους μπάτσους που στοχεύουν τις κάμερες σε πρόσωπα. Οι δημοσιογράφοι θα αρθρογραφήσουν με μεγάλο πολιτικό σθένος και οι συνεντεύξεις από αυτούς που «ήταν στο Πολυτεχνείο» θα πέφτουν σύννεφο. Ο Κυρ Μήτσος από το Αιγάλεω θα ξύσει τα αρχίδια του καθώς κάνει zapping, ενώ η Κυρά Μαρία από την Εκάλη θα αρπάξει την ευκαιρία για ένα τριήμερο στην Αράχωβα. Οι πιτσιρικάδες θα ξεχυθούν στις καφετέριες. Οι Οννεδίτες, οι Πασπίτες και οι Κνίτες θα παίξουν πόλεμο με τα καδρόνια και τα συνθήματα θα είναι πάλι τα ίδια.
Και όλο αυτό το τσίρκο είναι τελικά το σημερινό πολιτικό και κοινωνικό οικοδόμημα, χωρίς κανείς να αναρωτηθεί γιατί δεν φτιάχτηκαν και οι υπόλοιποι όροφοι ή γιατί η κατασκευή δεν συνεχίζεται. Η «γενιά του Πολυτεχνείου» που αγωνίστηκε και βολεύτηκε, ξέχασε τις επερχόμενες γενιές. Ανέτρεψε τη Δικτατορία, καλλιέργησε τη διαφθορά, καταβρόχθισε τα δημόσια ταμεία, φαλίρισε τα ασφαλιστικά ταμεία, απαξίωσε κάθε Δημοκρατική λειτουργία, απαξίωσε την Παιδεία, κατέστρεψε το περιβάλλον, έφτιαξε αυθαίρετα σε όλη την επικράτεια και δέθηκε με αλυσίδες πάνω στις πολυθρόνες της. Σε λίγα χρόνια που θα αποτραβηχτεί τελείως, θα πετάει κορώνες κοινωνικής επανάστασης και Δημοκρατίας μέσα σε ένα ερειπωμένο περιβάλλον, μία αποδομημένη κοινωνία με πλήρως απαξιωμένους θεσμούς και αρχές.
Οι σημερινοί πραγματικοί αγωνιστές και λογικά σκεπτόμενοι άνθρωποι, γνωρίζουν τελικά πώς συνέβαλε η «γενιά του Πολυτεχνείου» στο καλό του τόπου. Μπορούν να διαχωρίσουν τις πραγματικές αξίες από τις πλαστικές και τους ανθρώπους από τα ποντίκια. Χωρίς να χάνω τη ρεαλιστική αντίληψη των πραγμάτων, μπορώ να δω τους συγκεκριμένους ανθρώπους να αλλάζουν σταδιακά το σάπιο καθεστώς της μεταπολίτευσης. Να μαζέψουν τα περιττώματα και τις πολυθρόνες της «γενιάς του Πολυτεχνείου» να τα πετάξουν μακριά, και να συνεχίσουν το οικοδόμημα όπως το έχουν οραματιστεί πολλοί Έλληνες στο παρελθόν, αλλά είδαν τις προσπάθειές τους να σκάνε στον τοίχο.
