Από όλα τα μαύρα χάλια αυτής της χώρας, γιατί άραγε οι πυρκαγιές συγκεντρώνουν το μεγαλύτερο πάθος, τη μεγαλύτερη απόγνωση και την ευρύτερη ένταση; Ίσως γιατί η πυρκαγιά συγκεντρώνει όλες τις δράσεις μίας κοινωνίας που αποτελείται από Ελληναράδες, με πολύ ξεκάθαρες αιτίες και αποτελέσματα. Διαφθορά, ατομικισμός, αδιαφορία και προχειρότητα, συνθέτουν ένα ομιχλώδες τοπίο όπου ο μεγαλύτερος εγκληματίας μπορεί να ανταμοιφθεί με ένα ωραίο σπίτι σε μία καταπατημένη έκταση ή υπερκέρδη από σχετικές μίζες. Ίσως, επειδή η μυρωδιά του καμένου δάσους και το θέαμα αυτού, είναι από τις πιο αποκαρδιωτικές αισθήσεις.
Ίσως πάλι να είναι και τα δύο, μαζί με άλλον ένα σημαντικό παράγοντα. Την απόδειξη της αποτυχίας μας ως κοινωνία και ως κράτος. Διότι ο εμπρηστής είναι απλά ο εκτελεστής ενός συμβολαίου που έχουμε υπογράψει όλοι. Ο διεφθαρμένος κρατικός λειτουργός, ο ανίκανος πολιτικός, ο αφελής ψηφοφόρος, ο περιβαλλοντικά ασυνείδητος, και ο «κακομοίρης» μικροαστός νοικοκυραίος που δεν ζητάει τίποτα παραπάνω από ένα οικοπεδάκι με ένα σπιτάκι για αυτόν και την οικογένειά του, είναι εν δυνάμει εμπρηστές. Όλοι λειτουργούν αρμονικά σαν γρανάζια, στον μηχανισμό που προκαλεί τα αίτια για την επόμενη μεγάλη πυρκαγιά.
Και το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα γρανάζια είναι πολλά. Είναι τριγύρω μας. Είναι ο γείτονας, ο περαστικός, ο οδηγός που παραβιάζει το στοπ, ο αποχαυνωμένος τηλεορασόπληκτος, η γενικότερη πλειοψηφία που συναντάμε καθημερινά σε διάφορες θέσεις. Είναι η ίδια ηττοπαθής πλειοψηφία με το μεγάλο στόμα και τα μουδιασμένα χέρια. Αυτή που με την αδιαφορία και τον ατομικισμό της, έχει καταλάβει κάθε γωνιά της Ελλάδας και κοιτάει την πάρτη της. Όχι σαν σύνολο. Ο καθένας για την πάρτη του. Η ίδια πλειοψηφία που καθημερινά βρίζει προς πάσα κατεύθυνση, φτύνει και ρυπαίνει.
«Εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα…πώς κάνεις έτσι;». Όταν το ξεστομίζει ένας, όντως δεν έγινε και τίποτα. Όταν το ξεστομίζει η πλειοψηφία, γίνονται πολλά.
Αυτή την έμπρακτη αποτυχία ως κοινωνία εισπράττουμε τις τελευταίες μέρες και αυτός είναι ο λόγος που τα λόγια περισσεύουν και η απογοήτευση ξεχειλίζει… τουλάχιστον για αυτούς που πραγματικά νοιάζονται. Λυπάμαι, αλλά μία ολιγοπληθής συγκέντρωση σε μια πλατεία, δεν μας εξιλεώνει.
Ίσως πάλι να είναι και τα δύο, μαζί με άλλον ένα σημαντικό παράγοντα. Την απόδειξη της αποτυχίας μας ως κοινωνία και ως κράτος. Διότι ο εμπρηστής είναι απλά ο εκτελεστής ενός συμβολαίου που έχουμε υπογράψει όλοι. Ο διεφθαρμένος κρατικός λειτουργός, ο ανίκανος πολιτικός, ο αφελής ψηφοφόρος, ο περιβαλλοντικά ασυνείδητος, και ο «κακομοίρης» μικροαστός νοικοκυραίος που δεν ζητάει τίποτα παραπάνω από ένα οικοπεδάκι με ένα σπιτάκι για αυτόν και την οικογένειά του, είναι εν δυνάμει εμπρηστές. Όλοι λειτουργούν αρμονικά σαν γρανάζια, στον μηχανισμό που προκαλεί τα αίτια για την επόμενη μεγάλη πυρκαγιά.
Και το πρόβλημα είναι ότι όλα αυτά τα γρανάζια είναι πολλά. Είναι τριγύρω μας. Είναι ο γείτονας, ο περαστικός, ο οδηγός που παραβιάζει το στοπ, ο αποχαυνωμένος τηλεορασόπληκτος, η γενικότερη πλειοψηφία που συναντάμε καθημερινά σε διάφορες θέσεις. Είναι η ίδια ηττοπαθής πλειοψηφία με το μεγάλο στόμα και τα μουδιασμένα χέρια. Αυτή που με την αδιαφορία και τον ατομικισμό της, έχει καταλάβει κάθε γωνιά της Ελλάδας και κοιτάει την πάρτη της. Όχι σαν σύνολο. Ο καθένας για την πάρτη του. Η ίδια πλειοψηφία που καθημερινά βρίζει προς πάσα κατεύθυνση, φτύνει και ρυπαίνει.
«Εντάξει μωρέ δεν έγινε και τίποτα…πώς κάνεις έτσι;». Όταν το ξεστομίζει ένας, όντως δεν έγινε και τίποτα. Όταν το ξεστομίζει η πλειοψηφία, γίνονται πολλά.
Αυτή την έμπρακτη αποτυχία ως κοινωνία εισπράττουμε τις τελευταίες μέρες και αυτός είναι ο λόγος που τα λόγια περισσεύουν και η απογοήτευση ξεχειλίζει… τουλάχιστον για αυτούς που πραγματικά νοιάζονται. Λυπάμαι, αλλά μία ολιγοπληθής συγκέντρωση σε μια πλατεία, δεν μας εξιλεώνει.
